Binnenkort is het 100 jaar geleden dat het wereldberoemde schip de Titanic zonk. We hebben inmiddels allemaal wel een keer de Titanic gezien…de film dan… En zijn er dus allemaal wel overtuigd van dat we genoeg weten van dit stukje rampgeschiedenis. Nu honderd jaar later kunnen we met onze eigen pc vanuit de huiskamer (of het toilet, waar je dat ding ook mee naar toe sleept) kijken hoe het scheepje er bij ligt. In vrede…ten ruste. Weet je, kijk op zo’n avond nog eens de film. Lees er wat over online of een echt boek. (Met papier, je weet wel…) Kijk een documentaire! Doe iets als je die behoefte voeld. En daarmee klaar, uit. Het was een kutramp heleboel mensen dood. Heleboel mensen hadden niet dood gehoeven… Maarrr…gedane zaken nemen geen keer. Respect aan hen die het leven lieten daar in het koude zeewater. Respect…lees de namen van al de slachtoffers nog eens op en bedenk dat dat soort zaken niet meer gebeuren. Tenzij je een Italiaanse kapitein hebt die zijn bril kwijt is.
Maar nu is het honderd jaar later dus wat doen we? We sturen Eddie Zoey naar het wrak. Laat het even inwerken op je… Ik ben er nog niet uit of het onzichtbaar geniaal is en de stille wraak van een newlywed. Of gewoon weer de ultime, disrespectvolle manier van een radiostation om wat reclame gelden te kunnen verdienen. Ik vrees het laatste. Ze werken natuurlijk samen met een wat serieuze omroep om het geheel een realistisch tintje te geven. Bovendien kunnen ze dat natuurlijk niet zonder zo één organisatie. Maar welke mongool stuurd er nu een Wedding chrasher naar een gezonken (gecrashed, tegen de ijsberg) schip? En dan ook nog Eddie Zoey…motherfucker. Is dat leuk? “Man het is al zo lang geleden wat maakt dat nu uit?” “Oh oke…kunnen we dan komende Pasen, Eddie kruizigen? Op het Rembrandtplein misschien? Wat maakt dat nou uit…het is al zolang geleden.” Zie het als de realistische, pasen. De In your face pasen…de…Easter Crasher. Waarbij nu een ongelukkige prijswinnaar mee mag met Zoey, naar de bodem en het wrak. Mag op het Rembrandtplein iemand de hamer en de spijkers hanteren.
Zoey wil deze expeditie in gepasde steil ondernemen. (Naar mijn mening blijft hij er dan zo ver mogelijk vandaan, maar dat is maar één mening). Hij beseft zich heel goed dat hij duikt naar een massagraf. (Ah gossie) Bij national geographic kan hij een totaal andere kant van zichzelf laten zien en toch zichzelf blijven… Dat word dus nog onintressanter en tegelijkertijd zwaarder, en meer kutter! Hij heeft het geld nodig…want als je dit al moet doen. Een win win belevenis. (Voor hemzelf vooral) Ik begin het voordeel van bepaalde dingen en zaken te zien nu…het heeft even geduurd.