Er komt een moment, (het mijne kwam gisteren) dan stap je op de weegschaal. Echt ik hoor dat ding gewoon kraken. Ik maak geen grapje. Het is een glazen plaat met een plastic display achtig digitaal ding er onder en het kraakte gewoon! Honderd en zeventien kilo! Een triest record… Ik ben al eerder dik geweest, maar dit slaat echt alle ultieme no fucking go zones. Ik staarde naar het schermpje. Ah tering! Nee… Dit kan niet! Stop met eten man! Want dat is het. Ik heb geen ziekte of zo, behalve vraatzucht. Maar het is gewoon eten. Eten en nog meer eten. Ik stap er nog een keer af en op. Misschien dat het punt zoveel ons scheeld omdat je verkeerd stond. Dat doet het ook, maar de verkeerde kant op.
Het eten is altijd een leidensweg omdat je al eerder dik geweest bent. Je voelt je altijd schuldig tot aan honderdtien kilo. Daarna is het echt bergafwaards en denk je: Ik ben al veel te dik, boeiend, fuck it. “Kopje koffie, wil je er iets bij?” “Oh ja hoor lekker…nee laat de trommel maar staan.” In de winkel is het: Oh man donuts…die heb ik lang niet gehad. Lekker voor bij de koffie. (Ja ik drink veel koffie). Wat neem ik eigenlijk als toetje vanavond? Een beetje tiramisou. (Lees de hele bak tiramisou). Met een Cornetto om het weg te krijgen. Wat eet ik eigenlijk als hoofdgerecht, pizza ja oke… Maar wel met een zakje extra kaas en salamie en shit… Nou misschien moet ik maar twee bakken Ben and Jerrys mee nemen voor als ik misschien nog honger krijg, later op de avond. Dat…is echt de slagzin van mijn leven. Mijn motto. Misschien krijg ik nog honger…
Later op die avond… Alsof, als ik honger krijg, ik de ochtend niet haal, met dat dikke lijf. Tegen de tijd dat mijn lichaam al het overtollig vet heeft opgebrand… Je ziet wel eens dat ze na weken iemand vinden in een grot of weet ik veel waar. Verdwaald op de keukenhof. Dat ze hem of haar uitgemergeld terug vinden. Als ik een jaar verdwijn ben ik op gewicht en vragen ze of mijn haar anders zit.
Nee het is nu echt klaar. Ik ben door m’n eigen plafond geschoten. Je merkt het aan alles. Ik ben nog nooit zo kortademig geweest. En ik rookte tering veel. 20 Sigaren per dag over m’n longen. Dan mag je verwachten dat je op z’n minst aan het zuurstof zit. Niets van dat alles. Maar nu… Elke beweging die ik maak is onderhand topsport. Alles doet me pijn. Het gewicht drukt op mijn knieën en mijn benen zijn opgezet. Naar de keuken lopen is al een uitdaging. Nu vind ik zelf niet dat ik er uit zie als iemand die bij Jerry Springer kan zitten maar zo begint het wel te voelen.
Het is gewoon echt kut. En als ik er nou happy mee was, niets aan de hand. Ik zie als ik naar vrouwen kijk bijvoorbeeld een heleboel dikkere die net zo, dan al niet aantrekkelijker zijn ook, dan dunne. Niks mis mee en prima. Al die fucking anorexia gevallen in de reclame, nee daar word je vrolijk van. Laatst in de supermarkt (Terwijl ik mijn Ben and Jerry’s spoed run deed). Loopt er een griet zo mager als een lat. Aviator zonnebril op d’r dunne kattegezicht (Terwijl we notabene binnen waren…) Strakke jeans, shirtje, opgevuld push-up bh-tje en de kets-mij pumps aan. Vriendje d’r bij. Iedereen keer haar na. Iedereen. Het personeel, de klanten. En iedereen dacht slet. Ik ook. Dan kan je echt beter wat vlees op je botten hebben, zoals het hoort. Te dun is ook echt niet goed. Als je al bang moet zijn dat het breekt als je er op ligt… Doe maar gewoon dan doe je al dik genoeg.
Nee het is echt lichamelijk klote en mentaal al niet veel beter. Elke dag word je sacherijniger. En je gaat nog meer eten want je denkt, het maakt toch geen klote uit. Alsof ik, als ik tien kilo afval, wel goed in mijn vel zit. Dat is die tien kilo terug toen je je al realiseerde dat er niets meer te redden viel. Nee ik moet echt 37 kilo afvallen…en het moet nu.
Word vervolgt…volgende week als ik de 120 passeer, zucht.