Een nachtje slecht slapen kennen we allemaal. Maar wat als dat om de een of andere reden meer wordt? Nog een nachtje en nog een, en nog een… (meestal heb je dan kinderen).
Als een slapeloze zombie merk ik dat ik naar het plafond lig te staren. Wacht even, moest ik niet de binnenkant van mijn oogleden bekijken? Waarom staar ik naar het plafond? Is daar iets? Het duurt even voor ik besef dat ik wakker ben en zonder enige aanleiding naar het plafond lig te staren. Ben ik nu alweer wakker? Gisteren ook al om deze tijd. Drie uur in de nacht. Dan gaan we maar weer even naar de w.c., lopen rond, kijken uit het raam, om te zien hoe de rest van de buurt wel op een oor ligt. En kruipen weer terug in bed met een beker warme thee. Die alles doet behalve slaap opwekken. Mocht u zich afvragen welke soort thee ik heb… Sleepytime, met een klontje ironie.
Dan pakken we er maar een boek bij en halverwege de eerste bladzijde vraag je je af wat je nu eigenlijk aan het lezen bent. Nog maar een keer opnieuw beginnen, we hoeven nergens heen en de dromenland express is toch te laat. Op gegeven ogenblik leg je het boek maar weer even opzij omdat het niet wil lukken. Het is niet zo dat je net als in de film ineens wakker wordt met je gezicht op het boek. Dat gebeurt nooit. Nee, in plaats daarvan zien we de uren voorbij kruipen in een tijgersluipgang, klaar om aan te vallen. Een bejaarde tijger met slakken in zijn tank. Triest hoe zoiets werkt. Terwijl de rest van de wereld gewoon wel door lijkt te slapen. Vul hier bijzonder lelijk scheldwoord in.
Je gaat liggen, nu wakkerder dan ooit, en staart weer naar het plafond. De ogen gaan dicht en het festival begint pas goed. Waarom je uitgerekend NU moet gaan bedenken welke spullen wel weg kunnen uit de keukenkastjes omdat je ze toch niet gebruikt, is net zo’n raadsel als waarom ik in godsnaam zou willen weten hoe de deeltjesversneller in Bern werkt. Na tien minuten denken wil ik de pc aandoen omdat het nu een obsessie begint te worden. Ineens hoor ik muziek in mijn hoofd. “He Nikita is it cold…in your little corner of the world…”
De laatste keer dat ik dat nummer hoorde wil ik mij niet eens herinneren, dus waarom ik er nu aan denk, geen flauw idee. Als ik echt een leven zou hebben als dat ik de hele dag van vroeg tot laat in de weer was, zou ik wel kunnen slapen toch? Of ben ik dan te moe om te slapen? Als ik vakantiefoto’s zou hebben, zou ik ze in kunnen plakken. Man, je gaat naar de veertig zou je niet eens wat doen met je leven? Hoeveel keer zou ik seks gehad hebben? Heb ik nog Ben and Jerrys in de vriezer? Hoeveel keer zou ik nog seks gaan hebben. Nikita do you count the stars at night? Nou anders ik godverdomme wel.
Oh shit ik had thee staan, die is nu inmiddels koud. Gaat lekker. Oh kijk, er komt weer licht door de ramen. Nee, er ligt geen lege fles wijn en alle kledingstukken zijn gewoon van mij en ze liggen zoals het hoort op de stoel. Netjes opgevouwen zodat we ze nog een keertje aan kunnen zonder dat mensen beginnen te kletsen. Ik wil slapen! Klaas Vaak is een klootzak en mocht hij ooit de fout maken wel langs te komen, wordt het zijn laatste huisbezoek. Hij heeft nu niet bepaald wat je noemt een smetteloze staat van dienst. Ik weet niet wat hij doet, maar als ik mijn werk zo zou verkloten was ik er al lang uitgevlogen. Nee, ik krijg Elton John en als je iemand niet wil zien in je slaapkamer, als vrijgezelle hetero man… precies, Elton.
Met de minuut word je radelozer. Waarom kan je niet slapen? Ik heb vrienden die hebben twee kinderen, al zijn mini zombies beter op zijn plaats. Als de een midden in de nacht naar de plee moet en dat komt melden, wordt de ander ook wakker. Niet gewoon even ogen open en daarna verder tukken, nee klaar, het is ochtend wakker, om vier uur. Dan willen ze allebei er bij in het grote bed en je kunt wel raden hoe de nacht verder verloopt. Slaap heb je nodig… Maar neem kinderen en je weet zeker dat je de komende dertig jaar moet slapen met een oog open. Net als ik nu zonder kinderen ook doe.
Draaiend en woelend weer eruit en naar de plee. Ineens is het weer gedaan met de nacht. Zit ik hier om acht uur in de ochtend achter mijn pc dit verhaal verder te tikken. Je moet het onderste uit de kan des levens halen, zo ook uit het slapeloosheid gebeuren. Vandaar dit verhaal. Dat we dan nu maar weer gewoon mogen slapen. Want ja, nu ben ik doodmoe en staar ik voor mij uit over een besneeuwde straat. Ook dat nog. Ik dacht dat we net veilig boven de sneeuw zaten? Ik wil lente want een winterslaap gaat het toch niet worden.
Ik zeg geen welterusten meer of slaap lekker, want ik ben niet de enige met dit slapeloosheidprobleem. Ik wens u voortaan wel een prettige nacht.
Prettige nacht…