Er werd aangebeld en ik kwam, zij het met zeer veel moeite, overeind. Een stuk keukenrol kleefde aan m’n gezicht en terwijl ik opstond tikte ik een lege fles wijn om die weer op een ander viel. Ik deed de deur open en keek recht in de smoel van die magere… Wendy! Nee! Rot op! Met een harde klap sloeg ik de deur dicht… Ineens stond ik in de keuken en de deur was die van de koelkast. Hmm…vreemd. Ik had weer een vreet-A-morgana gehad geloof ik. Die krijg je als je teveel calorieën binnen krijgt.
Ik ben te dik en het is erger dan ooit. Ik moet er echt wat aan doen nu. Dit zijn die momenten, die heb ik trouwens al een hele tijd, die momenten dat je echt moet stoppen. Toch eet je door omdat je jezelf voor de gek houd dat het niet meer uitmaakt. De enige beweging die je nog hebt is van de voordeur naar de supermarkt. Als een Egyptenaar bouwend aan zijn piramide van voedsel en teringzooi, want hoe anders omschrijf je in godsnaam vier Voorjaarsdonuts? Het zijn gewoon donuts met een extra dikke laag smeltend nee, zwetend glazuur met groen, geel, oranje, blauwe sprinkels. Het zijn echt kut dingen want je bent de winkel nog niet uit of het glazuur zweet van je donut af. Calorieën vermenigvuldigen zich. Je schaamt je ervoor om ze te kopen. Je stopt ze onder iets met minder calorieën. Een bak Ben & Jerry’s voorjaars-ijs…
Het kan en moet echt anders. Je zou bij de supermarkt aan de kassa op een weegplateau moeten staan. Gekoppeld aan de barcode, het aantal calorieën Ga je over je dag, week of maand limiet, jammer geen boodschappen. “Sorry meneer u heeft te veel calorieën Wat zullen we d’r af halen? De donuts? Heeft u niet echt nodig hè…” Het is echt niet moeilijk te realiseren, willen we een gezondere maatschappij, maar helaas… Zoals gewoonlijk moet je het allemaal zelf oplossen. Wij zijn vrijwillige plofmensen. Juist ja. We zitten voor de buis of liggen in bed en stoppen onszelf zo vol met troep dat we niet meer kunnen. En dan…dan komt die dag dat ze je slaapkamer muur uitbreken en je met tien brandweermannen op een hoogwerker laden. Vervolgens voeren ze je geglazuurde reet af naar het ziekenhuis. We lachten vroeger allemaal wel om Monthy Python’s Mr. Creosote die zichzelf met zijn its just a tiny little mint, eetgedrag opblies. Maar dit soort lopende voedsel verwerkers kom je steeds vaker tegen. Meestal hun dikke reet in een scootmobiel geperst. Van die stoelen met een stuur ervoor. “Ja maar ik ben invalide want ik heb zo’n last van mijn rug.” Nee, driehonderd kilo overgewicht, daar heb je last van.
Op de meeste verpakkingen staat allerlei informatie waaronder de GDA Guideline daily amount, de aanbevolen dagelijkse richtlijn. Wie leest de verpakking nog behalve ik? En waarom word ik daar steeds depressiever van? Vrouwen mogen ongeveer 2000 calorieën per dag binnen krijgen en mannen 2500. Dat vind ik dus ongelofelijk Mijn verbranding is nul en alles boven 1000 blijft waar het zit en komt er niet meer af. Ik schrijf, mijn vingers zijn niet eens dun terwijl die het meest bewegen van mijn hele lichaam, op mijn kaken na. “Ja maar dan eet je uit onvrede… Je bent een weg-eter! Je bent niet gelukkig.” “Nee ik ben gewoon een plof-eter.” Een ex roker zonder richting met desinteresse. Er is totaal geen drive om ook maar een halve stap in een richting te doen, als daar geen donuts liggen. Volgens mij spelen ze ook met die cijfers. Dat ze er op gegeven ogenblik achter komen dat er op de verpakking staat dat een vrouw er 2500 mag en een man 3000. Dan ga je meer eten en dus meer kopen. En de supermarkten beweren dan dat het de evolutie is…of een virus.
Ik zit op de bank en ik kijk naar de tv. Het kan mij niet eens meer schelen wie er dun is of dik. Dunne mensen hebben net zo’n kut leven als dikke, misschien nog wel erger omdat ze de hele tijd bezig zijn de juiste hoeveelheid binnen te krijgen. Ik voel me niet extra schuldig meer als ik die hele Tony Chocolonely in een keer naar binnen schuif, dik ben ik toch al en het is nu nog maar een druppel-op-een-gloeiende-plaat idee. Zelfs toen ik dun was had ik niet het idee dat ik dat was. En nu? Er moet actie ondernomen worden anders gaat het echt fout. Ik ben gestopt met roken maar niet om aan vraatzucht ten onder te gaan. Ik rookte 5 euro nog wat per dag weg en je zou denken dat je dan geld overhoud. Dat is een bak B&J’s en dat is het toetje! Oke dan hebben we nog de pré-ontbijt snack, het ontbijt, lunch en diner. De gewone snacks, de tussendoortjes en iets lekkers voor bij de koffie, thee, limonade en de wijn. Nee ik hou bakken met geld over… Niemand rookt godverdomme dertig euro per dag jah!
Er moet drastisch gehandeld worden en er zal nee moeten worden gezegd. Dan heb je van die mensen die zeggen: Ja maar je kan er toch eentje nemen, dat kan echt geen kwaad. Die mensen hebben echt geen idee, waar ze het over hebben. Die snappen niet dat sommige mensen, IK! Verslaafd zijn aan het naar binnen pompen van zo veel mogelijk calorieën en af moeten kicken. Je zegt tegen een junk toch ook niet: Joh het is maar één pilletje, shotje whatever? Nou waarom dan wel tegen mij!? Het voelt en is net zo erg. Ik doe het niet om dezelfde reden als toen ik achttien was, Jezus was het maar zo’n feest. Dan had je nog een drive. Je wist van oké jij wil meisje? Dan afvallen jij moet… Dat is eigenlijk niet eens een keus. Want wie zegt er op die leeftijd nou nee tegen de katachtige? Precies bij die ene procent hoorde ik duidelijk niet. En het lijkt misschien plat of te simpel, maar het is gewoon zo. Het is een oerdrift, waar doen we moeilijk over? Zo werkt afvallen bij dikkerds op die leeftijd.
Nu ben ik bijna veertig. (Mwah) Heb een lichaam wat net zo flexibel is als Ollie, van de reclame. (We delen ongeveer dezelfde omvang). Nee, ik moet afvallen uit gezondheidsoogpunt. Het is afvallen of veel erger. Weet je, ik verdien het om elke calorie te tellen voor hij in mijn corpulente lijf verdwijnd, voor de rest van mijn leven. Ik schaam mij voor de manier ik met mijn BMI ben omgegaan en het is een wonder dat ik niet allang ten prooi ben gevallen aan veel erger zoals het uitvallen van organen, zuurstofflessen en weet ik wat al niet meer. Ik heb nachtmerries waarin Wendy van Dijk in string dansend aan een paal in mijn slaapkamer mij gratis haar lichaam aanbied als ik het maar gewoon kom halen. Alleen is het mij na 864 nachtmerries nog niet gelukt om, om te rollen.
Vroeger had je alleen kerst waar je je zorgen om hoefde te maken. Al vrij snel kwam daar Sinterklaas bij want de supermarkten zagen hun kans schoon. Maar nu hebben we nieuwjaar, Pasen het begin van de lente, de zomer barbecue’s die naadloos overgaan in allerlei herfstachtig troostvoer omdat het weer zo slecht is. En dan mag je alweer chocolade banketstaven naar binnen schuiven. Klop klop hier is kerstmis.
Ik kap er mee… Ik kap er mee… Ik kan het niet meer aan. Ik weet nog niet hoe maar ik moet in deze shitzooi een balans vinden en ik denk dat het een aardig begin is om alles waar ijs achterstaat of wat komt in een groene fles met een kurk, te bannen. De maat is niet vol, de maat obesitas-extremos. Er is een crisis maar calorieën geven ze gratis weg lijkt het wel. Troostvoer, dat is alles wat dat is. Troostvoer. Ik ga mij nu maar storten op een stuk troostfruit… Je moet toch wat.
Ik heb nu dromen waarin ik wakker word omdat er kettingzagen door de muur komen en de hoogwerker buiten al klaar staat… Friturend in mijn zweet word ik wakker. Knip mijn nachtlampje aan en staar in de ogen van Wendy, die mij vlug met de tanden op elkaar grommend als een tijger (Familie van de katachtigen) wil bespringen. Alleen word ik altijd wakker op dat moment…
U begrijpt een verhaal met zoveel calorieën is hier en daar ietwat aangedikt. Als u dit leest is mijn huis gereinigd van plof-eten. Mocht u mij de komende tijd kwijlend en smekend bij u voordeur aantreffen, negeer mij en de tienduizend smoezen die ik in mijn kielzog meebreng. Ik ben gezond en heb afkickverschijnselen. Sorry en bedankt.