Ik was een van de grotere Meat Loaf fans in Nederland eind jaren tachtig. Het was een dikke tien jaar na het uitkomen van Bat out of hell (1977) en ik had al zijn albums. Op vinyl toen nog hè. Dat zijn er wel wat meer als alleen de Bat. Wat te denken van Dead Ringer of Modern girl. Blind before I stop, Bad attitude en meer. Ik had zelfs de eerste, Stoney and Meat Loaf van voor Bat out of hell. Twee verschillende hoezen… Ik kwam er openlijk voor uit ook al lag zijn carrière in Nederland en de omringende landen zo goed als in het graf.
Het bleek een ondiep graf want in 93 kwam hij na een hernieuwde samenwerking met Jim Steinman, schrijver van de eerste LP, terug. Overigens wel iets waar ik mij altijd enigszins aan geergerd heb, de schaduw waar Steinman in zat. Want Meat Loaf kon dan wel de ster van de show zijn… Schrijven kon hij hem niet. Elke noot en elk woord is en blijft van Steinman’s hand. En dat is één bebloede hand, omdat hij regelmatig zo hard aansloeg op de piano, dat zijn vingers bloede.
Bat out of hell 2 (back into hell again). Wat een plaat en wat een succes. Ik blijf (waarschijnlijk net als de meeste fans) Bat out of hell beter vinden, maar wat hebben we als fans ontzettend genoten van de terugkeer van de rock god. Een absolute zege. Uitverkochte Ahoy, coole merchandise Het was de gelegenheid voor die hard fans als ik zelf om T-shirts te kopen. Wij hadden toen geen internet waar we even een winkelwagentje vol konden laden met de coolste shit en simpel op “kopen” konden drukken. Relaxed wachten tot je zooi keurig op tijd word afgeleverd.
Nee ik weet nog dat ik met een dikke viltstift op mijn donkerblauwe werkoveral de hoes van Bat out of hell natekende. (Ik kon wel tekenen, dus het klinkt misschien kneuzeriger dan het was). Er was gewoon geen merchandise te krijgen, of je moest iemand kennen die naar Amerika ging, maar dat geluk had ik ook al niet. Jaren droomden we (Ik, want volgens mij was ik de enige) van T-shirts want ze waren niet in de winkel, die waar ik kwam, te koop. Uiteindelijk voor Ahoy bij een kraam twee shirts gekocht. Een zwarte met de bekende Bat out of hell beeltenis op de voorkant (Tourschema op de achterkant) en een blauwe long-sleeve met hele coole gele letters. Meat Loaf links boven op de voorkant op de rechtermouw de tekst: Everything louder en links: World tour 93,94, 95. De enige twee shirts die ik voorbij de gaten gedragen heb. Ik heb de cd kapot gedraaid.
Ook het album Welcome to the neighbourhood wat er na kwam zat goed in elkaar en kon m’n waardering krijgen. Een poster (formaat bushokje) pronkte aan mijn muur. Ik heb twee concerten bijgewoond allebei in Ahoy en het was enorme ervaring, om nooit te vergeten. Wat Meat Loaf met zijn stem kon was je mee voeren in de muziek. Een Rock ’n roll dream come through. Een voor alle antie-helden zoals ik een ware ontsnapping aan de groeipijnen van de jeugd. Inclusief overgewicht en lang haar…
Maar daarna… Je zag hem steeds meer achteruit gaan (Hij knipte zijn haar kort). Ik hoorde en zag dingen op inmiddels een youtube dat ik dacht man, man, man…stop er mee. Komt ie uit met een Bat out of hell deel drie… (Oke genoeg is genoeg).Ik heb het gekocht…en een keertje half geluisterd. Er zitten zelfs nog na deel drie, twee andere albums. Hang cool teddybear en Hell in a handbasket. (Er voor, tussen en na, nog wat live registraties en dat soort verzamel meuk). Op de titels (Hell in a HANDBASKET?) en de vocale capaciteiten van Meat Loaf na is Hang loose nog best te luisteren. Dat was dat laatste concert ook. Maar je kan moeilijk naar een Meat Loaf concert zonder Meat Loaf… Ik weet niet precies en wil het ook niet weten hoeveel hij financieel gezien binnen harkt met de Farewell tour die hij momenteel maakt voor de europese fans bij wijze van afscheid. Maar nu ik de opnames zojuist heb gezien van het nummer bat out of hell in de IJselhallen in Zwolle van afgelopen zaterdagavond, kan ik maar een ding zeggen. Dit geen waardig afscheid voor een rock-icoon die stopt met toeren. Buiten het feit dat het meer op een ruime feesttent lijkt, waggelde hij gewoon van het podium af op het eind. Deze gast is echt lang, breed en ruimschoots opgebrand. Ik ben blij dat ik er niet bij was. Twintig jaar geleden was ik er bij en dat had ook gewoon niet anders gekund Het moest en zou geschieden. Maar dit te zien online, breekt gewoon mijn fan-hart.
Ik kan niet zingen, maar als ik er beter zelf kan gaan staan. Is dat wel een heel slecht teken. Ook zeer zeker een teken dat ie misschien beter een keer op een gratis festival afscheid had kunnen nemen dan daar in Zwolle. Het is een laatste stuiptrekking geweest en een laatste keer rond met de pet, voor z’n ouwe dag denk ik. Hij is zelf inmiddels 65 en misschien wil hij nog wel, maar geloof me… Als er zulk maatloos, uitgeblust, geen toon rakend, gemekker uit je keel komt had je gewoon moeten stoppen. Ik geloofde het al bijna niet toen ik hem eveneens online, naast Mitt Romney een lied hoorde krijsen, ik dacht het volkslied. Romney zelf zong beter. Meat was uitgeblust, snakte naar adem en bleef er bijna in hangen. Zweet gutste van zijn hoofd alsof het z’n laatste lied was. Zo erg heb ik het nog nooit gezien bij hem en dat zegt wat. Zeker voor iemand die geregeld aan de beademing moest na een optreden.
Meat Loaf is een groter dan leven figuur die veel heeft meegemaakt en veel heeft bereikt. Ik heb zijn autobiografie gelezen en heb veel gehoord van hem en gezien. Ik keek naar de films waar hij een rol in had en probeerde pre-internet alles te kunnen zien op tv wat er was. Niet veel en er was een tijd dat ik alleen de Paradise by the dashboardlight videoclip op Betamax videoband had. Tot mijn zus er een aflevering van Full house overheen zette, waar ik haar nog steeds niet voor vergeven heb (Dat je het even weet). Meat Loaf was de dikke, langharige antie-held die een plek had waar menig artiesten van dromen. Paradise by the dashboardlight is en blijft gewoon een ultiem nummer waar je geen label aan kan hangen. Maar dat geld voor het hele Bat out of hell album. Er zijn van die albums die zijn van a tot z goed. Bat out of hell is er zo een en het maakte hem terecht, ongekend groot.
Dat succes en die glorie. Die kracht en die niet te stoppen drang om door te gaan… Hebben wat mij betreft nu de deksel op de kist gedaan. Ik geef het niet graag toe want we willen blijven genieten van de mensen in de spotlight op het podium. Maar er is echt een tijd van komen. Dat weet Meat Loaf zelf ook wel een beetje want anders was dit niet zijn laatste tournee. De laatste opnames die ik zag van de Stones waren ook tot mijn grote spijt bedroevend slecht en ik kan alleen maar hopen dat er een aantal dingen verkeerd afgesteld stonden. Dat was bij Meat Loaf helaas echt niet het geval.
Ik ben Meat Loaf dankbaar voor zijn muziek, waar ik zo enorm van genoten heb. Waar ik voor het eerst op heb gezoend bij de klanken van “You took the words right out of my mouth…” On a hot summer night! And Paradise… oh mijn hemel dat nummer heb ik zo vaak gehoord en nog… Ik heb het dronken en wel mee staan blèren op feesten, wie niet?
Ik hoop dat hij heel oud word en nog maar veel mag genieten, in alle rust en stilte dan want geleefd heeft ie voor tien. Misschien dat ie nog een leuk rolletje er uit kan slepen in een filmpje maar als het op zingen aan komt of het opnemen van een nieuw album?
For crying out loud man, you sound like hell.
Encore, Concert uit 1978. (In een simpele klik, daar konden wij vroeger alleen maar van dromen).