Het nu volgende verhaal had ik weg kunnen laten. Maar ik doe het niet en wel om twee redenen. De eerste is dat ik graag met mijn pennenvruchten een bepaald niveau wil hebben (Volgens sommige is dat gelijk aan een open riool en is het ronduit walgelijk maar “that’s like your opinion dude”) en geloof het of niet… Maar ik schrijf mijn eigen teksten. Ja ik weet, je zou het niet zeggen maar het is echt zo. Zou wel een beetje raar zijn ook als je er over nadenkt. Een blog hebben met iemand die de teksten voor je schrijft. Ik ben godverdomme Sylvie van der Vaart niet. Ik wil leuke, eventueel, actuele stukjes schrijven en dat is vandaag de dag al een uitdaging op zich. Maar het moeten vooral eerlijke stukjes zijn die uit het hart komen. En niet…van iemand anders zijn pen.
Ik verzin graag dingen en wil best eens iemand citeren. Tot zover vrij duidelijk. Hier en daar introduceer ik een totaal nieuw woord. Plagiatificatie om d’r maar eens een uit de mouw te schudden, altijd leuk. Maar om teksten te knippen, plakken en onder je eigen naam te publiceren… Dat is een doodzonde. Ik kan alleen maar hopen dat jullie dit snappen anders is Old harry’s misschien niet echt de plek om rond te hangen. Plagiaat noemen we dat in de volkschmond. Een stuk van iemand anders zijn of haar hand uitgeven onder je eigen naam. Iemand die ik tot mijn vrienden rekende, voormalig Old Harry’s columnist Ms. Treatment, publiceerde eergisteravond na lange tijd van afwezigheid plotseling weer een stuk tekst. Over de inhoud en aanleiding waarom ik uiteindelijk met google aan de gang ben gegaan kan ik alleen maar zeggen… Een juist voorgevoel.
Achteraf bleek dat Ms. Treatment bijna alles van haar “eigen werk” gejat heeft. Als in, niet zelf geschreven en bedacht. Te erg. (Nu gaf de naam het al een beetje weg achteraf). Ik kan mij niet voorstellen dat iemand dat zou willen doen met mijn stukken. Maar ik moet er niet aan denken want je staat heel raar te kijken. Dit is geen stuk wat ik geladen op de klaagwagen rond rijd van kijk mij even zielig zijn met m’n zesde rang’s weblog. (Aandacht, aandacht) Maar… (en dan kom ik bij punt twee). Leugenaars en bedriegers. Mensen die voor zichzelf leven en om wat voor reden dan ook daarbij compleet over de gevoelens van een ander heen denderen. Voor alle No No’s daarmee bedoel ik niet dat je zegt: Goh die Mark Rutte, Lul, bakt er niks van met z’n kut kabinet. (Doet ie ook niet) Maar daarmee bedoel ik echte mensen. In het echte leven… Die meer zijn dan plaatjes en klikjes op je fucking facebook. (Mark Rutte is nep en in elkaar gezet uit overgebleven, paarse, stukken, van vorige kabinetten). Mensen met echte gevoelens. Mensen die echt het beste met je voor hebben. Mensen die je wakker kan bellen als je met iets zit. Mensen die je binnen laat in je leven. Waar je mee eet, drinkt, lacht, praat. Mensen die je vertrouwd. Kortom, vrienden.
Wat voor mij veel betekende, namelijk het toegang geven tot mijn weblog. Toegang om naar vrije hand te kunnen schrijven. Iets waar ik héél véél waarde aan hecht. Word, neen, werd behandeld als stront. (van het soort dat door je handen heen sijpelt) Door een goeie vriendin die ik dertien jaar ken. Naast de teksten, zogenaamd van haar hand, is er nog meer uit de fantastische koker getoverd. Denk dat J.K. Rowling met rooie oortjes zou zitten. Maar hoe en wat doet niet ter zaken. Fucking nepperd, beetje interessant doen en met intellectuele zaken smijten. Ik dacht dat ik de klappen van de zweep wel kende ondertussen maar blijkbaar niet. De “bijdragen” zijn inmiddels verwijderd evenals het lid. Ik bied hierbij mijn excuses aan de vier en halve lezer van deze steeds minder geloofwaardige weblog. Tevens wil ik mijn excuses aanbieden aan de echte schrijfster van de verhalen. Achteraf makkelijk gezegd dat ik mijn twijfels wel eens had, maar dan, uiteindelijk vertrouw je iemand… (braak alarm).
Henk Westbroek zong het al. Vriendschap is een illusie. Als het gaat om alles wat je lief hebt, wie kun je dan vertrouwen? Sommige mensen hebben hun zaken niet goed op een rijtje, prima. Maar val mij niet lastig met je kutzooi en maak van mijn goedheid geen moestuin voor je zieke fantasieën. Tuintje in mijn hart? Nah eerder een vuilstort volgens sommige. Ik heb niets gedaan dit bedrog waardig te zijn en al eindig ik alléén ergens in de goot. Ik eindig wel eerlijk in de goot en ik kan mijzelf in de reflectie van de plas water (of urine) waar ik in lig aankijken. Voor leugens, bedrog en andere kutzooi zal ik nooit en te nimmer buigen en ik word er hoe langer hoe meer kwader op figuren die zo met mensen omgaan. Maar wel ondertussen mooie verhalen uitdragen en zich mooier voordoen dan ze zijn of waarschijnlijk ooit zullen worden.
Tot slot… Voor alle paardenlullen die graag hun vrienden willen naaien omdat ze of op een ego trip zitten of hun eigen problemen en aandacht tekort belangrijker vinden dan het gevoel van een ander… Je komt jezelf vanzelf tegen en niet gaan piepen dan, als wie dan ook geen poot meer uitsteekt om je op te rapen. Alle verandering ligt bij jezelf en jij zal de eerste stap moeten nemen. Niet janken dat het niet makkelijk is…dat weet ik. Volgens mij is dit leven jou helemaal niets verschuldigd en moet je beste beentje voort zetten er wat moois van te maken. Het hoeft niet…maar blijf dan de hel uit mijn buurt met je graf meuk. Ik wil er namelijk wel wat van maken ondanks alle zeik ellende.
Zo (tikt met de hamer) en dan maar over tot de orde van de dag.