Gebogen over z’n toetsenbord rook Harry de koffiedamp die opsteeg vanuit de mok schuin voor hem op het bureau. Verse koffie gemaakt van verse bonen. Tenminste, Aldi-vacuum verpakt vers, dan toch. Hij had in ieder geval de moeite genomen de bonen zelf te malen, wat hem beter beviel als de shit gemalen en wel uit een gesealde verpakking te halen en in een filter te kieperen. Wat het was wist hij niet maar dat de smaak beter was, was een feit. De cursor knipperde geduldig op het scherm en hij zuchtte. Al een uur had hij zitten staren en in zijn hoofd diverse scenario’s voor het betreffende stuk voorbij zien komen, maar geen aantrekkelijk genoeg om ook maar de moeite van het aanslaan, op de plastic letters, waard te zijn. De deur van zijn kantoor ging met een ruk open. Niet eens de moeite om te kloppen dacht hij nog. “Wat vind je hier van?” “Leuk.” Antwoorde Harry stoïcijns naar het scherm starend. “Ja, je kijkt niet eens!” Harry keek opzij. “Oh mijn god! Wat is dat?” “Dit is mijn nieuwe jurkje, leuk he?” Afwachtend en hopend op zijn goedkeuring keek ze hem aan. “Lieve schat… Er zit te weinig stof aan om een jurk-je te kunnen zijn.” Hij schudde zijn hoofd. “Nou leuk, lekkere reactie weer. Ik zal je nog je nog eens wat laten zien!” “Kom op!” Beet hij geïrriteerd terug. “Kijk nou, ze vallen er nog net niet uit man.” Verbaast keek ze naar beneden haar decolleté in. Ze probeerde de stof wat op te schudden om de boel wat te laten zakken, maar het hielp niet echt. “Heb je wat tegen een beetje decolleté?” “Nou nee, tegen een “beetje” decolleté heb ik niks…met nadruk op beetje.” Ze stak haar middelvinger omhoog en stoof het kantoor uit, de deur openlatend. “Fijn dat ze altijd…” De slaapkamerdeur werd met een harde klap dichtgesmeten. “De verkeerde deur dichtsmijt.”
Harry nam een slok koffie en stak een sigaret op. De asbak puilde zoals gewoonlijk uit met peuken. Hij dacht aan het geweldige decolleté en niet meer aan zijn verhaal. De ene foute gedachte na de andere sloop zijn hoofd in. Hij schudde zijn hoofd om terug te komen bij het verhaal. Waarom kwam ze altijd zijn kantoor binnen op momenten dat hij haar kon missen als kiespijn? En waarom altijd met bizarre dingen? Waarom waren de verschillen tussen haar en hemzelf zo groot? Toch hielden ze het uit met elkaar. “Vraag niet hoe…” Dacht Harry. Het zal de eeuwige lijn van het anders zijn…zijn. Het verschil tussen man en vrouw. De ying en de Yang… Of iets in die geest… De plus en de min. Essentieel om bepaalde gebieden totaal van elkaar af te wijken. Maar wat houd het dan toch bij elkaar, bij zoveel conflict? Is het angst om alleen achter te blijven? Heb ik die angst? Is het liefde? Is dat wat ik voel?
Harry’s vingers schoten over het toetsenbord en liet de combinatie letters een mooi stuk vormen over de verschillen tussen man en vrouw. Niet te lang, niet te diepzinnig en zeker niet te goedkoop. “Niet goedkoop? Net als mijn jurkje zeker?” Fluisterde haar stem in zijn oor terwijl haar armen om zijn hals gleden. Hij had haar niet binnen horen komen. “Nee niet goedkoop…” Antwoorde hij terug. Even legde hij zijn hand op de hare en typte verder. Ze bleef staan en drukte haar wang tegen de zijne terwijl ze las waar de letters verschenen. “Niet slecht… alleen wel een beetje weinig letters om een echt verhaal te vormen he…” Ze liep de kamer uit terwijl Harry naar het resultaat van zijn werk keek. Het drong niet tot hem door tot hij de slaapkamer deur hoorde.
“Wat bedoel je met…” Begon hij, niet realiserend… ”He!”