(Deel 3 van 3)
De gasten aan tafel, aten en spraken met elkaar. Er werd niet veel gelachen maar er was tenminste ook geen ruzie. Harry keek naar Muze die bij de kerstboom stond en vol bewondering keek naar de vele versiersels die er in hingen. Het was niet een standaard ballen, slingers en piek boom. Dat was het nooit geweest. De decoraties in de boom kwamen overal vandaan en waren al zo oud als Harry zich kon herinneren. Hij wilde vragen of ze het mooi vond en betrapte zichzelf er op dat hij maar net op tijd herinnerde dat hij niet alleen was nu. Hij fronste en keek naar zijn bord. De werkelijkheid leek met hem aan de haal te gaan. Het duurde eigenlijk al te lang. Kwam het door zijn isolement? Kwam het doordat hij mentaal misschien wel niet in orde was? Werd hij langzaam gek? Hij keek naar Muze en probeerde zich te herinneren wanneer hij haar voor het eerst zag. Maar het bleef leeg in zijn hoofd. Hoe kon het toch dat ze zo realistisch was? “Wil je nog wijn Harry?” Zijn vader hield de fles bij het glas. “Uh…ja eentje nog dan.” “Je kan ook gewoon hier blijven slapen hoor.” “Ja ik weet het…” Harry’s vader schonk het glas vol en draaide de fles, om de laatste druppel binnen te houden. “Alles financieel nog beetje in orde?” Harry knikte. “Het is geen vetpot maar het is nog te doen. Veel heb ik niet nodig.” “Je weet het he, je kan altijd bellen.” Harry bedankte zijn vader. “Je moeder maakt zich zorgen om je.” “Dat is niet nodig pa ik ben prima in orde.” Zei Harry vermoeid terug. Hij ergerde zich aan de bezorgdheid die op bemoeienis leek. Hij wist dat het dat niet was en dat het uit de beste bron van medeleven en zorg kwam. Toch, misschien wel juist omdat hij zelf niet wist wat hij er mee aan moest en omdat het ook niet minder leek te worden eerder het tegenovergestelde, irriteerde hij zich. Waarom had hij het zijn moeder verteld? Hoe erg was het nou eigenlijk een Muze om je heen te hebben die…
Zijn gedachtes werden onderbroken door Muze d’r hand op zijn schouder en haar mond bij zijn oor. “Leuke boom joh. Vol met leuke… Dingetjes!” Ze pakte zijn glas wijn en dronk het in één teug leeg. Ze zette het glas wankel terug en liep langs de tafel en bleef achter Ricardo staan. Ze pakte zijn glas en liet de inhoud ervan in haar keel glijden. “Dat is nou het leuke aan homo’s, ze nippen.” Zei ze knipogend naar Harry terwijl ze verder liep naar Maria. “Zij blijft voor het geld.” Ze stond tussen Maria en Alexander in en dronk ook daar de glazen leeg. “Niet één echt een orgasme gehad. Ooit…en zeker niet bij hem. Harry moest een lach onderdrukken en sloot zijn ogen. “Ik weet dat het je zus is maar hé… Aan zijn prestaties verander zelfs ik niks.” Ze liep snel verder naar Robert. “Nee dan deze…” Met haar vingers schoof ze wat haar opzij bovenop zijn hoofd. “Duurt niet lang meer…”Mompelde ze. “Deze jongen lijkt een hele pief, maar is bijna bankroet omdat ie meer aandacht heeft voor zijn secretaresse dan voor zijn werk. En werk is wel een belangrijk, dingetje…” Ze pauzeerde even. “Zeker met zo’n hypotheek.” Ze verstapte zich maar bleef overeind. “Maar hoe zit het met jou?!” Was ze dronken? Vroeg Harry zich af. “Jij… publiceert mondjes maat een of ander flut stuk waar niemand voor betaald. Gelezen door een handjevol trouwe fans op een of andere obscure site waar alleen vaag dwalende zielen, zo af en toe eens komen kijken omdat ze totaal niets anders te doen hebben. Tenminste ze vergeten dat hun leven gewoon weg tikt, elke minuut dat ze on-line en buiten de realiteit doorbrengen. Jammer dat mijn inspiratie daar aan verloren gaat.” Ze draaide om naar Harry zijn moeder. “Zij is goed.” Ze dronk ook daar het wijnglas leeg. “Hij ook.” Ze wees naar Leen. “Jammer… Leeg.” Ze ging achter Harry staan. “Ik wil niet overkomen als een bitch schatje. Maar terwijl jou familie hun zogenaamd gestroomlijnde levens leid is het jouwe misschien wel het spannendst. Jij twijfelt of je stemmen in je hoofd heb, vorm gegeven in een goddelijke creatie… Wat ben ik? Ben ik jou innerlijk? Ben ik het gevolg van een tumor? Ben ik een spook? Of ben ik iets totaal onbegrijpelijks? Niemand ziet mij alleen jij. Dat is toch raar? Waarom toch?” Harry’s hoofd tolde. “Stop genoeg!” Zei hij luid terwijl hij op stond in een reflex. Geschrokken keek hij naar een zee van verbaasde gezichten om hem heen. “Oh oh…”Sprak Muze. “Genoeg van die lekkere wijn. Vlug zeg het voor het nog vreemder is.” Fluisterde ze in zijn oor. “Genoeg van die lekkere wijn…” Harry lachte erbij als een boer met kiespijn. “Toilet.” Fluisterde ze weer. “Hij is heerlijk, maar ik moet echt naar het toilet.”
“Harry je cake is echt verrukkelijk. Hij ruikt misschien wat sterk, maar petje af.” Harry grijnsde en stak een sigaret op. “Dank je Magda.” De rest knikte instemmend en genoot zichtbaar van de cake. Vanaf het raam wat op een kier stond keek Harry de kamer in en rookte zijn sigaret. Misschien was de wijn gewoon te sterk geweest? Wat het ook was, de rust leek te zijn wedergekeerd in zijn hoofd. Hij keek naar de mensen voor hem in de kamer. Zijn familie. Hoeveel had ie nu eigenlijk gemeen met ze? Sommige meer als andere dat was duidelijk. Toch waren het geen slechte lui. Bij de boom stond Muze met haar blik op oneindig. Er rolde een traan over haar wang. Hij voelde zijn maag omdraaien en wilde niets liever dan naar haar toe lopen om haar stevig vast te pakken. Maar hij wist…dat kon niet. In gedachte legde hij een hand op haar schouder en hij zag hoe zij haar hand over haar schouder wreef. Hij voelde een tinteling over zijn vingers…
(Op vrijdag 10 januari is De Muze weer wekelijks terug).