Deel 6
“Ben ik de enige aan wie je je hebt laten zien?” Vroeg Harry. “Oh nee, ik heb me aan heel veel laten zien…en hoe… Maar ze zagen het niet.” Harry zat op de bank met een glas wijn in zijn hand. De fles stond op tafel en in zijn andere hand brandde een sigaret. Muze zat op de grond in kleermakerszit. “Sommige voelde me wel, maar konden het niet plaatsen. Vaak raken ze in paniek.” “No shit.” Zei Harry. ”Wat nou als ik dit niet wil. Kan ik niet gewoon zeggen: Verdwijn uit mijn huis? Ik wil dat je nu weg gaat? ” Muze fronste en trok d’r mondhoeken op. “Ja dat is misschien een slechte film of zo die je gezien hebt, maar dat werkt zo niet.”
“Hoe werkt dat dan met als je dood bent en je moet of gaat of weet ik veel wat, reïncarneren?” Vroeg Harry in een poging te snappen wat er aan de hand was en het een plaats te geven. “Je zoekt een familie uit waar je…ja een klik mee hebt. Waar je moet zijn, moeilijk uit te leggen. Dat voel je, het is meer een gevoel. En dan als de vrouw zwanger raakt vervaag je en merk je dat je in haar zit. Dan op gegeven moment word je geboren en dan begint de herinnering aan je vorige dood te vervagen. Soms is het zo sterk dat je het nooit vergeet.” Muze speelde met een pluk haar en leunde voorovergebogen op haar knieën. “Ik ben bij een aantal families geweest maar als de vrouw in verwachting was gebeurde er niks en uiteindelijk…was ik het niet.” “En je hebt geen idee waarom je niet…” “Geen idee.” Antwoordde Muze. “Heeft het met je persoonlijkheid te maken denk je?” Vroeg Harry. “Er moet toch een reden zijn dat je hier bent? En niet door bent naar, wat dan ook.” “M’n persoonlijkheid.” Herhaalde Muze nadrukkelijk. “Dat zal het zijn.” Sprak ze geïrriteerd. “Wat was je in je laatste leven? En wanneer was dat?” Muze dacht diep na. “Het vervaagt steeds meer. Ik zie soms flarden en…ik raak snel de draad kwijt. Ik snap er niks van. Het lijkt wel alsof je net als wanneer je levend bent je verleden vervaagd maar als je dood bent ook.” Harry drukte zijn sigaret uit. “Oké luister. We beginnen bij het begin. Hoe moeilijk kan het zijn om uit te zoeken hoe het zit? We lopen gewoon de hele reeks terug. Wat zijn je laatste herinneringen?” “Ja…die begraafplaats. Verder niks.” “Maar je was ook bij andere mensen, families…” “Ja…dat waren dan personen die ik gevolgd ben. Maar ik was er ook net zo hard weer weg. Het leek wel alsof ik daar geen invloed op had.”
Harry en Muze staarden naar het google afbeeldingen scherm. “Is dit herkenbaar voor je misschien?” “Nee.” Zei Muze. Verschillende foto’s van begin vorige eeuw schoten over het scherm. “We moeten ergens een punt van herkenning tegen kunnen komen Muze.” “Ja kijk helemaal onbekend ziet het er ook niet uit.” Sprak ze twijfelend. “Heeft het echt zin dit? Ik bedoel we kijken nu al uren naar foto’s maar misschien is het wel helemaal niet de bedoeling dat ik de weg terug vind, maar moet ik juist naar voren in de tijd?” “Wat?” Zei Harry. “Hoe moeten we dat in godsnaam doen?” “Nee ik bedoel meer dat misschien ligt mijn doel wel hier in het nu of in de nabije toekomst. Waarom zou ik anders hier zijn?” Harry stak nog maar weer een sigaret op en wreef over zijn voorhoofd. “Komen we daar niet alleen achter of tenminste dat het een stuk duidelijker kan worden, wanneer we je hele plaatje zien? Ik bedoel nu weten we niks. Misschien was je wel een heks en ben je door een andere heks betoverd?” “Harry ik ben dood. Ik ben niet verzonnen door JK Rowling.”