Deel 9
Vorige week lazen we hoe Muze zich niet bemoeide met lopende zaken en een mail stuurde naar Anna 35. Hoe Harry er achter kwam dat Muze bij de geringste inspanning in contact kon treden met de stoffelijke wereld. En we kwamen er achter dat Muze een bijzondere interesse vertoonde voor de tweede wereld oorlog…
“Doet het pijn?” Vroeg Muze. “Nou ze liep behoorlijk te kutten met die naald. Ze bewoog hem gewoon in mijn arm opzij. Terwijl hij er in zat dus!” “Waarom deed ze dat?” “Waarom deed ze dat? Om punten te scoren? Om een ader te vinden natuurlijk! Ik zei tegen haar, als je hem nou eerst even er uit haalt. Is misschien slimmer. Wat een pijn man, niet normaal.” “Nou mannetje overdrijf je niet een klein beetje?” “Hallo, ik wil jou wel zien hoor met een naald in je arm en een verpleegster die denkt dat het een bak koffie is.” Er liepen twee mensen langs Harry over de parkeerplaats die hem vreemd aankeken. “Ik vergeet soms dat men jou niet kan zien en dat ik wat zachter moet praten.” “Je moet gewoon doen alsof je aan de telefoon bent.” Zei Muze. “Dan lijkt het ook meteen of je een sociaal leven hebt.” Harry pakte zijn telefoon en hield hem tegen zijn oor. “Hallo muze hoe is het er mee?!” Sprak Harry gespeeld. “Sukkel.” Antwoorde Muze terug. De telefoon in Harry’s hand ging af en hij schrok door de ringtone die direct tegen zijn oor afging. Hij liet het toestel bijna uit zijn hand vallen. “Dat nummer ken ik helemaal niet.” Zei Harry. “Misschien moet je dan maar eens opnemen en kijken wie het is?” “Horen wie het is.” “Wat?“ Vroeg Muze. “Horen wie het is, je zei kijken… Ik kan natuurlijk niet zien wie het is.” “Wil je dat ding alsjeblieft opnemen voor ze ophangen idioot.” Reageerde Muze geïrriteerd. `
“Met Harry.” Het was even stil aan de andere kant. “Met Anna.” Bij het horen van haar naam viel ook Harry stil en na enige seconde begreep hij dat Muze zijn nummer moest hebben doorgemaild naar Anna. Hij keek naar Muze die druk naar een paar wolken staarde. “Haai…” Sprak Harry. “Hoi.” Zei de stem aan de andere kant. Even lachtten ze beiden ongemakkelijk. Ze klonk leuk. “Ja ik…” Ze begonnen tegelijk met praten waardoor ze weer lachtten en zwegen. “Jij eerst.” Zei Harry. “Normaal ben ik niet zo meteen van het bellen en afspreken.” “Nee ik snap wat je bedoeld. Ik was misschien ook wel erg direct.” Zei Harry terug terwijl hij verwijtend naar Muze keek. “Oh maar dat maakt niet uit hoor. Ik vond je mailtje erg leuk en had er wel een goed gevoel bij.” “Oh oké…dank je.” “Wat zegt ze allemaal?” Vroeg Muze terwijl ze probeerde een glimp op te vangen van het gesprek. Harry probeerde zich te concentreren op het gesprek en zich af te sluiten voor Muze. “Normaal denk ik ook niet dat ik zo snel met iemand koffie wil gaan drinken maar nu dacht ik, waarom niet? Al dat ge-mail als je iemand in het echt ontmoet en afspreekt weet je denk ik veel sneller waar je aan toe bent… Ik bedoel of je een klik hebt en zo.” Harry slikte. Wat heeft ze in verdomme in die mail gezet? In ieder geval dat ze koffie wil drinken. “En volgens mij is het wel gezellig met jou.” “Dank je.” Zei Harry die nu enigszins stil viel. “Dat vond ik ook. Waarom lang mailen?” “Ja ja opschepper.” Zei Muze. “Waar zullen we afspreken?” Vroeg Anna. Harry dacht na. Wilde ze vandaag afspreken? Op Valentijnsdag? Niet dat dat boeide maar gaf dat geen extra lading? Of in ieder geval rare situatie? Misschien te hoge verwachtingen? “Vandaag bedoel je?” Vroeg hij. “Ja…als het je uit komt?” Muze keek geïrriteerd naar Harry en gaf hem een duw. “Natuurlijk vandaag, malloot!” Zei ze. Harry keek boos terug naar Muze. “Ja natuurlijk komt het uit…leuk.” Zei Harry. Muze rolde met haar ogen. “Ken je dat café tegenover meubelland in het centrum?” “De Stempel?” Vroeg Anna. “Ja inderdaad zo heet die tent, kon er even niet opkomen.” “Ja die ken ik. Daar kwam ik vroeger wel eens af en toe met vriendinnen.” “Grappig.” Zei Harry. “Ik kwam er vroeger ook regelmatig.” “Met je vriendinnen?” Vroeg Anna. Harry moest lachen. “Nee…tenminste als je Henk niet mee rekent.” “Henk?” Vroeg Anna. “Ingewikkeld verhaal, stond iets te veel met zijn vrouwelijke kant in contact of zo. Hoor je nog wel een keer.” Ze lachtte en vroeg hoe laat ze elkaar zouden zien. “Acht uur?” Vroeg Harry. “Mooie tijd…”Antwoorde ze. “Uh was jou foto een beetje recent, want die van mij was een beetje donker geloof ik en ook een beetje…van een paar jaar geleden.” Harry voelde de bui al hangen. “Ja die van mij was vrij recent ja, afgelopen jaar.” “Dan herken ik jou wel, mocht je mij niet zien.” Harry probeerde overtuigend te lachen maar was nu ineens niet meer zo zeker van z’n zaak. “Dat is goed Anna. Ik zie je vanavond.” “Tot vanavond.” Zei ze terug voor Harry de verbinding verbrak.
“Kut…” “Wat is er?” Vroeg een verbaasde Muze. “Haar foto… Die is van een paar jaar geleden en dus totaal niet recent.” “Nou en?” “Nou en! Hallo, hij was al niet echt duidelijk. Ze zag er redelijk oké uit, voor zover we konden zien. Maar hij is dus van een paar jaar geleden. Ik wed je tien miljoen euro dat het er niet op vooruit gegaan is.” “Jezus kan je nou niet één keer gewoon afwachten en het positieve er van inzien? Misschien is ze juist in goeie zin veranderd?” Harry keek Muze aan alsof ze gek was. “Als het een lekker wijf was geweest had ze er waarschijnlijk wel een hele duidelijke serie foto’s van geplaatst, denk je ook niet?” “Nee…dat zou ik gedaan hebben. Omdat…ja ik ben nu eenmaal het lekkerst.” Antwoorde Muze gevat. “Ik probeer serieus te zijn.” “Je maakt je te druk. Wacht het nou maar gewoon af. Het heeft echt geen zin op zaken vooruit te lopen. Alsof jij er trouwens uitziet als Brad Pitt.” “Nee, maar mijn foto was tenminste recent en duidelijk.” Beet Harry terug. “En nog wil ze afspreken…je hebt gelijk, ze spoort niet!” Harry zuchtte en schudde zijn hoofd. Het afspraakje kon geen kwaad, dacht hij. Als ze op wat voor manier dan ook echt totaal niets had wat hem aantrok, was het snel bekeken. “Luister schatje.” Begon Muze. “Als het echt niks is, help ik je uit de brand oké.” “Daar houd ik je aan.”
“Wat ga je aandoen?” Vroeg Muze, die zijn slaapkamer binnenkwam, letterlijk door de gesloten deur. “Die deur zit er niet voor niets.” Muze keek om. “En wat een hele mooie deur is het toch. Maar wat trek je aan? Je gaat niet dit aanhouden he?” “Wat is er mis hiermee?” Harry keek naar zijn kleding. “Wat…” Antwoorde Muze verbijsterd. “Wat is er mis? Je draagt een witte long-sleeve met daarover een superman shirt… Ben jij superman?” “Uh nee…maar…” “Niks te maren idioot, trek uit en ga een overhemd strijken. Waar zijn je dassen?” Muze trok een kastdeur open en gooide een zwarte stropdas naar Harry’s gezicht. “Ik heb je al eerder gezegd dat ik het niet cool vind als je ook nog een keer dingen gaat aanraken en vastpakken… Laat staan in mijn gezicht werpt!” Muze keerde zich naar Harry en stapte op hem af. “Dat weet ik schatje.” Ze kneep hem even kort in zijn neus. “Vertrouw me nou maar. Wit shirt en zwarte das.” Harry keek naar de das. “Dit is niet negentien zesendertig Muze. De stijl is veranderd. Het is meer casual vandaag de dag.” Muze prikte met haar vinger in zijn borst. Je bent bijna veertig. Casual is hetzelfde als slonzig en onverschillig. Kleed je daarom een beetje volwassen en serieus. Laat zien dat je een vent bent die een dame weet te waarderen. Zeker nadat ze zich voor jou heeft staan optutten. Dan kom je niet casual aan gekuierd alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat er een dame, in een café, op je zit te wachten.” Muze schudde haar hoofd. “Simpeltje…als je mij toch niet had.”
Word het de meest verschrikkelijke blinddate allertijden en moet Muze Harry redden op uiteraard een manier die van haar gewend zijn? Wellicht is Anna helemaal nog niet zo onaantrekkelijk en is het juist Harry die Muze op afstand moet houden. Tenzij Anna zich bedenkt en in geen velden of wegen te bekennen is… Lees het volgende week in De Muze.