Categorie: Blogsoap

Deel 18

Vorige week lazen we hoe Harry en Anna de nacht waren doorgekomen en hoe Muze dat avontuur in een ander licht zette. Hoe haar foto nu ineens overal opdook. Zoals in zogenaamd geleende boeken die terug gebracht diende te worden, voor de poes om te vinden. Zowel Harry als Muze stonden voor een raadsel. Hij wilde zich daar liever niet mee bezig houden…maar veel keus had hij niet.

Harry voelde een zoen op zijn wang en opende opnieuw die ochtend zijn ogen. Met dit verschil dat ze nu in die van Anna keken. Glimlachend keken ze elkaar aan. “Goeiemorgen, liefje.” Sprak ze zacht. “Mogge.” Sprak Harry slaperig terug. “Lekker geslapen?” “Bijzonder lekker ja.” Zei Anna. Met haar linker hand streelde ze zijn borst. “Ik ben blij.” “Ik ook.” Zei Harry. “Blijer dan jij.” Voegde hij er aan toe. “Nou dat kan bijna niet hoor.” “Ik ben dan ook heel erg blij.” “Zijn we niet te snel gegaan?” Vroeg Anna. “Ik meen mij te herinneren dat ik gisteravond ook zoiets zei…”Anna kleurde lichtelijk. “Vind jij het te snel gaan?” Vroeg Harry. “Nee, maar ik dacht…” Zei ze twijfelend. “He..” Viel Harry haar in de rede. “Live fast…en…live fast.” “Is het niet, die young?” Vroeg ze. “Daar ben ik nog niet helemaal klaar voor nu want ik wil geloof ik nog heel veel van je genieten.” Anna glimlachte en drukte haar lippen op de zijne. Ze stopte en zei, “Misschien moet ik eerst even m’n tanden poetsen.” “Ach wel nee.” Zei Harry. Hij zoende haar vervolgens vol op de mond. Weer stopte ze en keek hem aan. “Oké misschien wel.” Hij gaf haar een knipoog en trok haar opnieuw naar zich toe en zoende haar. Hij rolde haar opzij en op haar rug, hetgeen ontaarde in een vurig en passionele, Oscar waardige liefdesscène.  Zo één die ze ’s nachts ook al veelvuldig hadden beleefd.

Harry zat met een sigaret op de leuning van de bank bij het open raam. Anna kwam binnen met twee bekers koffie. Ze had haar zwarte haren als een suikerspin achtig ding opgestoken. Ze zette de bekers op de vensterbank en ging tegen hem aan zitten. Ze nam een sigaret en keek naar buiten. Harry legde zijn arm om haar heen. Hij voelde haar hartslag en hij genoot van het moment. “Je hebt toch geen honger he?” Vroeg Anna. “Ik kan zo iets maken voor je hoor.” “Nee joh… Ik geloof niet dat ik een hap weg krijg nu.” Anna lachtte. “Ja ik heb hetzelfde.” Harry dacht weer aan Muze. Het is misschien beter om open kaart te spelen met Anna dacht hij. Hij was niet iemand die dingen achter wilde houden ook al waren ze nog zo bizar. Dankzij Julia was ze nu ook weer niet wereldvreemd over het idee van geesten. Hij vond dat hij het moest wagen.

“Anna ik moet je iets vertellen.” Ze rekte zich op en keek hem aan. “Oh…dat klinkt serieus, je hebt er toch geen spijt van?” “Nee gek, natuurlijk niet!” Hij gaf haar een kus en trok haar naar hem toe. ‘We hadden het toch over geesten gisteren?” “Ja?” Ze  keken elkaar aan en Harry nam nog een hijs van de sigaret. “Ik heb soort van een… Laten we zeggen dat ik ze ook kan zien.” Anna leek opgelucht en lachte. “Oh joh… Ik dacht al, die wil me niet meer! Als dat alles is?” “Uh…” Harry keek serieus. “Het is wat ingewikkelder dan dat. Anna keek hem afwachtend aan. “Je weet toch hoe sommige mensen een geest kunnen ruiken of horen.. Of zien?” “Ja?” Sprak Anna twijfelend. “Ik…uh… Ik kan d’r zien. Ik kan met d’r praten. Het is bijna een echt persoon waar ik mee moet omgaan.” “Meen je dat nou?” “Helaas wel.” Anna tikte d’r as af. “Wie is het dan en waarom is ze bij je? Is ze nu hier?” “Nee ik geloof van niet.” “Je gelooft van niet?” “Soms laat ze zich niet direct zien… Ze wil dat ik haar help.” “Waarmee?” Vroeg Anna. “Ze schijnt al een hele tijd rond te dwalen en volgens haar eigen zeggen kan ze niet door naar… Wat er dan ook na komt of zo.” “Dus je weet niet hoe je haar kan helpen?” “Nou…na gisterenavond hebben we een vaag vermoeden…” “Na gisterenavond? Na vannacht?” Anna dacht aan het fysieke gedeelte. Harry begreep waar ze op doelde en lachte. “Oh god nee, niet dankzij dat. Om de een of andere reden heeft het met je zus te maken. Er staat een foto van haar in het boek wat je zus mee bracht.”

“Dus dit is ze?” Vroeg Anna terwijl ze naar de foto keek. “Ja maar ik zie haar als een jongere versie van zichzelf.” Harry zag dat Anna haar best deed het te geloven maar hij voelde haar twijfel. Harry stak de kaars aan die op het tafeltje stond. “Let op.” Zei hij tegen Anna. “Muuz? Kan je de kaars uit doen?” “Is ze hier?” Vroeg Anna met grote ogen. “Nog niet… Normaal gesproken is niet weg te krijgen.”  Zei Harry. Samen keken ze naar het kaarsje. Ineens doofde het vlammetje. “Maar om zeker te zijn…”Harry stak het lontje opnieuw aan en hield het lucifertje in de buurt terwijl het brandde. Weer doofde het vlammetje en de lucifer ging ook uit alsof iemand er tegen blies. “Ik vind dit niet zo prettig geloof ik.” Zei Anna. Hij ging naast haar zitten. “Het is goed echt waar, ze doet geen vlieg kwaad.” Muze verscheen aan de andere kant van de koffie tafel en knikte naar Harry. “Kan ze dingen dan oppakken en aanraken?” Vroeg ze aan Harry. “Zeg het maar.“ Zei Muze. “Als ze zich inspant wel. Roep maar iets.” “Hoe bedoel je roep maar iets?” “Iets wat ze moet aanraken.” “Ik vind dit eng.” Sprak Anna ongerust. “Ik beloof je dat je niets zal gebeuren oké? Ik moest er ook heel erg aan wennen.” “Poesie.” Vulde Muze aan. “Oké.” Zei Anna. Ze strekte zich en ging op de rand van de bank zitten met haar handen open voor zich. “Moet ik d’r in rochelen of zo?” “Muuz!” Zei Harry. “Wat zegt ze?” Vroeg Anna. “Niks, vertel wat is je idee?” “Mag ik het doosje lucifers van u?” Sprak Anna luid en duidelijk articulerend in de richting van Muze. Muze Articuleerde luid en duidelijk terug. “Ik ben een entiteit, geen zwakzinnige.” “Muze…alsjeblieft?!” Sprak Harry. “Heet ze Muze?” Vroeg Anna. “Alstublieft Muze.” Voegde Anna direct toe met haar handen nog steeds in de lucht. Muze keek strak naar Anna. Pakte het doosje en legde het in haar handen. Van schrik liet Anna het doosje vallen en schoof bij Harry op de bank. “Dit is ongelofelijk Harry… Ik weet niet…” “Als je wil dat ik weg ga dan ga ik…” “Nee, natuurlijk niet. Maar…” “Ik weet het, ik had het zelfde.” “En nu kan ie niet meer zonder me.” Lachte Muze.

Tja en zo vertel je je nieuwe vlam dat ze je moet delen met een spook. Altijd leuk als je nog niet ontbeten hebt. Zal het helpen de ware toedracht te ontrafelen en Muze op haar weg te sturen? We gaan het lezen in de volgende Muze…

Deel 16

We zijn weer terug na een korte afwezigheid. Terug om te zien wat er gebeurde na Julia’s bezoekje, met haar totaal niet opvallende excuus langs te komen en het mannelijk bezoek te keuren. Terug na een heerlijk etentje met veel wijn. Terug na een zich nergens mee bemoeiende Muze, die niet terug zou komen die avond… Terug…om te zien of ze samen of alleen zouden ontbijten…

Harry fronste en het kostte hem moeite zijn ogen te openen. Het prille ochtendlicht daarbij met een redelijke kater trotserend. Hij probeerde zich te herinneren wat er toe geleid had dat hij hier nu op zijn rug lag. Alsof iemand een hendel overhaalde in zijn hoofd drong het tot hem door dat hij niet in zijn eigen bed lag maar in dat van Anna. Hij draaide zijn zware hoofd langzaam naar links en zag een enorme bos zwart haar alle kanten op steken. Ze was blijkbaar diep in slaap want er kwam een zacht gesnurk uit de bos. Harry glimlachte en staarde naar het plafond. Wat een nacht bedacht hij zich. Wat een fantastische nacht! Hij moest nodig naar de wc en kwam langzaam overeind. Voorzichtig om Anna niet wakker te maken, gleed hij uit bed en sloop de kamer uit. Het was, slechts gekleed in zijn boxer, koud in de keuken. Er stond een dakraam open zodat Chiver in en uit kon lopen. Hij was nergens te zien dus misschien was hij ook ergens een nummer één aan het doen.

Harry draaide het fonteintje uit en droogde zijn handen. In de zitkamer klonk een doffe tik. Chiver? Vroeg Harry zich af. Hij opende de wc deur en liep er heen. Chiver zat naast een boek wat op de grond lag. Het zogenaamd geleende boek wat Julia gisteravond kwam terug brengen. Harry zakte door zijn knieën en aaide de kat terwijl hij het open boek oppakte. Hij stond op en legde het boek op de eettafel. Bijna automatisch peuterde hij een sigaret uit een pakje en stak hem aan. Een brede glimlach op zijn lippen bij de gedachte aan vorige avond. Julia was zeker twee uur blijven hangen en ging uiteindelijk flink beschonken met een taxi naar huis. Eenmaal samen hadden Harry en Anna niet van elkaar af kunnen blijven en waren ze in bed beland. Hij had nog geprobeerd te vragen of het niet te snel was maar daar had Anna, anderhalve fles wijn later, niet echt oor meer naar. Dromerig keek hij naar het open boek. Langzaam begon het door de alcohol heen te dringen waar hij naar aan het kijken was. Hij wreef de slaap uit zijn ogen met de sigaret hangend op zijn lippen. Hij pakte het boek opnieuw op. Twee foto’s die hij nu beter bekeek. De glimlach verdween en hij werd terug geduwd in de realiteit. Muze in haar gedaante van oudere dame werd onder begeleiding van Duitse soldaten meegenomen. Op de andere foto keek ze van een afstand recht in de camera. De foto gaf hem koude rillingen en zijn brein schoot in versnelling. Dit kan geen toeval zijn. Wat doet Julia met een boek waar een foto van Muze in staat? Waarom vind Muze “toevallig” diezelfde avond op internet ook een foto van zichzelf? Het onderschrift bestond uit een nummer en een tekst. “Razia in bordeel. Madame Von Stein werd meegenomen maar neergeschoten tijdens een ontsnappingspoging. Ze werd verdacht van het herbergen van Joodse onderduikers. Bewijs is er nooit gevonden, noch de bunker die gebouwd zou zijn als schuilplaats. Na de oorlog is de boerderij die diende als het bordeel, gesloopt.  “Madam Von Stein?” Sprak Harry in zichzelf.

Chiver sprong op en verdween onder de bank. “Die kat verpest mijn entré.” Fluisterde Muze in Harry’s oor. Harry keek geïrriteerd opzij. “Maak je geen zorgen, die is nog steeds net als een reclame in een speelfilm. Zwaar irritant en veel te vaak.” “Oh ha ha, hij is zo gevat dat ik vergeet te lachen. Ben je altijd zo, na het neuken? Ik weet dat natuurlijk niet want normaal gesproken doe je dat soort dingen nooit.” “Inderdaad en jij wel zo te zien. Mevrouw Von Stein.” Harry stapte opzij en schoof het boek naar Muze. Met ogen op steeltjes bekeek ze de pagina. “Oh mijn god… Dezelfde foto’s als gisterenavond…” “Ah kijk…”Zei Harry. “De vermoorde onschuld.” Muze draaide zich naar Harry. “Wat?” “Wat is hier aan de hand Muuz? Denk je dat ik lig te tukken? Hoe toevallig is het dat de zus van Anna met een boek aan komt kakken over…” Harry bekeek vlug de voorkant. “Over bunkers met twee foto’s van jou er in?” Harry nam een hijs van de sigaret. “Een spook wat wit weg trekt… Dat is nieuw.”

“Harry ik weet echt niet waarom dit boek met deze foto hier nu op duikt.” “Is dat niet wat toevallig?” Vroeg Harry. “Ja dat zal dan wel… Ik heb er echt niks mee te maken!” Harry voelde haar oprechtheid. Hij nam een moment en dacht na. “Oke, dat even daar gelaten. Wat herinner je je?” “Ik was een madame. Het was een dekmantel om joodse onderduikers te verbergen. Ik had een schuilplaats laten bouwen. Soort van bunker, ergens in het bos.” Muze ging aan de tafel zitten en staarde naar de foto. “We verstopten ze daar en…” Harry drukte zijn sigaret uit. “En?” Muze keek hem aan. “Het was ook een soort van opslagplaats voor goederen die niet in de handen van de moffen mochten vallen. We hebben veel juwelen, geld, en andere waardevolle dingen opgeslagen voor de inval hier op de foto… Maar ook een aantal meiden.” Muze staarde voor zich uit, terwijl er langzaam een traan over haar wang rolde. “Ze zouden wachten op mijn teken en ik was de enige die wist waar ze zaten. Ze zouden nog eerder verhongeren dan in de handen vallen van de Duitsers.” “Dat weet je toch niet.” Zei Harry. “Jawel… Ze waren erg loyaal en wisten dat ze als ze niet zouden luisteren…ze in een kamp zouden eindigen.”

“Volgens het boek heeft niemand de bunker gevonden Muuz.” “Wij moeten die bunker vinden en de meiden er uit laten. Dat moet de reden zijn waarom ik hier nog steeds ben!” “Oké het klinkt aannemelijk maar… Anna en Julia hadden het gisteravond over een obsessie van Julia. Anna vond dat ze er mee moest stoppen. Ik durf er donder op te zeggen dat dit met het boek te maken heeft en deze nooit gevonden bunker…met inhoud. Julia had een afspraak met ene enge Dirk.” “ Enge Dirk?” Vroeg Muze. “ Ik weet er het fijne niet van maar er moeten meer mensen op de hoogte zijn van deze bunker. Toen, in die tijd bedoel ik.” Muze keek moeilijk en dacht diep na. “Het is allemaal nog wazig in m’n hoofd maar ik denk nog twee. Waarom weet ik niet.” Harry keek bedenkelijk terwijl Chiver onder de bank vandaan kroop en blies richting Muze. “ Misschien kan ik een beetje vissen bij Anna en misschien Julia. Kijken of ik iets meer te weten kan komen van die obsessie.” Muze’s gezicht klaarde op. “Wil je dat doen?!” “Heb ik een keus?” Vroeg Harry. “Nee dat niet.” “ Bedankt dat je dat nog even bevestigd. Weg wezen nu, ik ga terug naar bed.” “Harry.” ”Wat?” “Misschien moet je het gewoon vertellen van mij?” Zei Muze. “Ik kijk wel.”

Rond een uur of acht schoof Harry weer even stil als voorheen, terug in het bed en trok de deken over zich heen. Anna had zich geen centimeter bewogen en snurkte nog steeds licht, in een diepe slaap. Harry bekeek de bos zwarte haren en dacht na over de afgelopen nacht. Het was al even geleden dat hij zich met seks had bezig gehouden maar voor zijn gevoel had hij dat aardig ingehaald. Hij glimlachte breed en keek naar de contouren van Anna’s lichaam. Hij had nog nooit met zo’n mooie vrouw het bed gedeeld. Hij begreep niet goed wat ze in hem zag maar hij wist wel dat hij nog niet eerder zo’n klik had gehad met een vrouw, niet op deze manier. “Tja dat kan je ook pas weten wanneer je het meemaakt.” Dacht Harry. Langzaam begonnen zijn ogenleden zwaarder te worden en zakte hij weg op de nog resterende alcohol in zijn bloed.

De ochtend liep op haar einde toen Anna haar ogen opende en zich omdraaide naar Harry. Ze keek naar hem. Hoe hij slapend en wel op zijn rug in haar bed lag. Chiver lag inmiddels op zijn borst. Ze glimlachte en kroop tegen hem aan. Ze sloot haar ogen en het duurde niet lang voor ze opnieuw in slaap viel.

Zal Harry alles op alles zetten en Anna vertellen dat ze met iemand het bed heeft gedeeld die op zijn beurt zijn leven deelt, met een geest? Zal ze hem serieus nemen? Zullen er manieren zijn om er achter te komen waar die bunker is? Zal jij volgende week meer te weten komen? We zullen zien…volgende week, in De Muze.

Deel 16

Vorige week konden we lezen hoe Muze zichzelf had ontdekt op een foto uit de tweede wereldoorlog en hoe ze dat even moest melden tijdens Harry’s afspraakje met de beeldschone Anna. Chiver, de kat van Anna, had al zo’n vermoedde dat er meer gasten waren als alleen die vreemde man. Een man waar haar zus zich blijkbaar erg veel zorgen om maakte. Zoveel zelfs dat ze een niet geleend boek kwam terugbrengen om persoonlijk poolshoogte te nemen. 

Harry voelde haar lippen tegen de zijne en het was alsof hij een adrenaline stoot kreeg. Hun ogen waren gesloten en hij voelde hoe ze zich tegen hem aan trok. Haar handen over zijn rug. Hij voelde hoe haar lippen tijdens de zoen veranderde in een warme glimlach. Ze opende hun ogen en keken naar elkaar, zwijgend en intens. “Je maakt me blij.” Fluisterde Anna.

Harry zat onderuit op de bank en Anna lag op haar rug met Chiver spinnend op haar buik. Haar hoofd tegen zijn been aan. Harry speelde met haar zwarte haren. Anna had een cd-tje opgezet van the walkmen. Hij wilde haar vertellen over Muze maar kon nog steeds niet inschatten of het wel een goed moment was. Het is niet niks om te vertellen dat je met een geest opgescheept zit. Hoe achterlijk klinkt dat? Aan de andere kant als haar zus ze ook zag was de drempel misschien lager. Meer aannemelijk misschien? Zou Anna hem ooit geloven? Hij geloofde het zelf nog maar net. Misschien een idee om Muze maar gewoon heel snel op weg te helpen zodat hij het er niet over hoefde te hebben? “Ik hoop dat ze een beetje opschiet…”Zei Anna. “Ik wil Casablanca zien…” Harry lachte. “Ik zit hier prima. Casablanca of geen Casablanca.” “Ach ja… Dat is waar. We kunnen hem ook eventueel bewaren voor…” “Morgen?” Vulde Harry aan. “Ja waarom niet?” Ze keken elkaar aan en Anna draaide zich naar hem toe en kroop iets omhoog. Chiver die niet veel zin had zich te verplaatsen liet zich omrollen op zijn rug en gleed tussen haar benen. Anna streelde met haar vrije rechterhand zijn gezicht en haar en drukte opnieuw haar lippen op de zijne. Harry wreef over haar onderrug en been. De zoen duurde helaas niet zo lang als ze beide gewild hadden. De deurbel gooide roet in het eten. Anna’s  gezicht was vlakbij het zijne en ze keken elkaar beneveld aan. Anna slikte en lachte. “Is het goed als we dit straks voortzetten?” “Ik hoopte al dat je dat zou zeggen.” “Ja als het niet goed is en we moeten het nu voortzetten, laten we d’r gewoon een half uurtje staan hoor…” Harry moest lachen. “Volgens mij gaat ze dan helemaal rare dingen denken. Denk je niet?” “Ja…dat is een goed punt.” Gaf Anna toe. “Dan ga ik maar even opendoen hè…” Harry gaf haar vlug een kus. Anna stond op en Harry zette zich wat rechter op de bank. Chiver sprong op schoot en staarde hem aan. “Haai poes.” Zei Harry terwijl hij over de rug van de kat streek. De kat spinde diep en liet zich onderuitzakken op Harry’s schoot. Hij hoorde hoe Anna de deur open deed want in de verte klonk dezelfde zoemer die hij had gehoord bij het betreden van de hal. Het leek een eeuwigheid geleden in deze golf van opwinding. Harry voelde zich geladen met positieve energie  en hij wist één ding zeker. Anna wilde hij nooit meer laten gaan. Hij wilde alleen maar meer van haar. Ze was zo zacht en mooi. Zo lief en met hoog knuffelgehalte en… Hij dacht na maar kon alleen maar aan die zoen denken. Wat voelde het goed haar dicht tegen zich aan te hebben. Muze sloop weer in zijn gedachten. Hij zag haar in de spiegel starend eerder op de avond in het toilet. Ze moet zich erg eenzaam hebben gevoeld al die jaren,  ronddolend… Hij wilde er niet aan denken en genieten van deze tijd. Hier met Anna maar het was alsof hij het zichzelf niet helemaal gunde. Niet voor hij Muze geholpen had. Wat als hij Muze niet kon helpen?

“Hoi.” Harry schrok op uit zijn gedachten en keek op naar Julia wat hem nog meer deed schrikken. Hij herpakte zichzelf snel. Julia was een goth. Compleet in het zwart met veel witte poeder en witte lenzen in haar ogen. “Type meisje wat je niet in het donker wil tegenkomen.” Dacht Harry. Hij stond snel op en Chiver daarbij op de grond springend. Hij gaf haar een hand en ze keek hem doordringend aan. “Hoi ik ben Harry.” “Julia.” “Wil je wat drinken Jules?” Vroeg Anna uit de keuken. “Lekker, wijn.” Zei ze zonder haar blik van Harry te houden of te knipperen met haar ogen. Harry ging weer zitten op de bank en Julia ging zijwaarts naast hem zitten met haar gezicht naar hem toe en haar arm op de rugleuning. Anna kwam binnen met de fles en een glas gevuld voor Julia. “Dank.” “Jij nog?” Vroeg ze aan Harry. “Ja lekker.” Hij pakte zijn glas op van naast de bank en liet Anna hem opnieuw vol schenken. Anna keek naar Julia alsof ze wilde zeggen, daar zat ik trut. Maar ze schonk een glas in voor zichzelf en pakte een stoel van de eettafel er bij.

“Dus jij bent Harry?” Vroeg Julia. “Ik ben Harry en jij bent Julia?” “Ik ben Julia…” “En ik ben Anna.” Kwam Anna tussen beide. “Heb je mamma’s gordijnen nog opgehangen vandaag?” “Ja. Jammer dat je er niet was. Ik dacht dat we daar zouden lunchen.” Julia nam een slok wijn. “Ik had een afspraak.” “Een afspraak?” Vroeg Anna ongelovig. “Met Dirk.” “Met neef Dirk? Die engerd?” Vroeg Anna verbaast. “Ja, met neef Dirk, de engerd.” “Je moet er mee stoppen. Het is een obsessie geworden voor je. En blijf weg bij die Dirk. Daar kan geen goeds uit komen.” Harry keek leeg in zijn volle glas. Hij begreep net zo veel van het gesprek als de volgende gast en vond het niet zijn plek er naar te vragen. Anna Maakte zich duidelijk zorgen over haar zus. “Zullen we er over ophouden An?” Stelde Julia voor. “Ja…” Anna nam een slok en schudde afkeurend haar hoofd. “Dus…” Begon Harry. “Heb je werk ook?” “Ik werk bij een bloemist omdat bloemen houden van mensen…weet je?”

Tot zover dit voorlopig laatste deel 16 van De Muze die zo goed begon, zonder Muze maar met gezoen. Die abrupt tot een einde kwam zonder bloemen maar met Julia die gezellig aanschoof op de bank. Zal Harry de romantiek eindelijk kunnen voortzetten met Casablanca, zonder Muze, Julia of Dirk de engerd…wie dat ook moge zijn. De Muze is terug op 6 juni.

 

Deel 15

Vorige week lazen we dat Harry en Anna gezellig zaten te tafelen tot Chiver, de kat van Anna zich rot schrok door dingen te zien die er niet waren. Inmiddels weten wij wel beter namelijk dat het maar één ding kon betekenen. De Muze in da house…

“Een geest?” Vroeg Harry. “Ja katten kunnen dat zien.” Zei Anna. “Maar heb jij dan ook geesten gezien dan wel waargenomen?” “Niet direct…maar ik denk wel dat wij allemaal een geest of ziel in ons hebben die na onze dood overblijft. Misschien om opnieuw te reïncarneren of zo?” “Of om mensen lastig te vallen.” Dacht Harry. Hij wilde niks achterhouden voor Anna hoe open ze er dan ook over dacht maar vond het erg moeilijk om over Muze te beginnen. Zeker nu ze waarschijnlijk in de buurt was. “Ben je geïnteresseerd in geesten Harry?” “Geïnteresseerd is een groot woord…” Sprak hij iets wat sarcastisch tegen de Muze, voor als ze er tegen de afspraak in, toch was. De kaars die tussen hun in stond en halverwege was opgebrand ging ineens uit het niets uit. Alsof iemand met zijn vingers het lontje samen kneep en het vlammetje liet doven. Harry had wel een vermoeden. “Oh dat is raar.” Zei Anna en ze pakte de lucifers om de kaars opnieuw aan te steken. Chiver kwam onder de bank vandaan en staarde naar de tafel. Nog steeds niet erg happy met wat hij waarnam. Harry meende de blik te herkennen.

“Misschien klinkt het raar of vreemd…” Ze stond en pakte de borden. “Wil je koffie?” Vroeg Anna even snel. “Dat klinkt niet heel vreemd hoor… Ja lekker.” “Nee.” Lachte ze. “Nee ik wilde zeggen: Mijn zus is meer in dat soort dingen. Ze beweerd dat ze met geesten kan praten en dat ze, ze hoort.” “Oh echt?!” Zei muze, nu ineens zichtbaar languit op de bank. “Oh oke…” Zei Harry. Chiver sprong terwijl Anna zich met de borden naar de keuken begaf, zowat een meter de lucht in en vluchtte achter haar aan. Harry wierp een boze blik naar Muze. “Ja…toen onze vader overleed, nu twee jaar geleden. Beweerde ze dat ze hem kon horen. Het was een rare tijd.” “Dat is wel apart ja.” Zei Harry terug. Terwijl hij muze met gebaren probeerde duidelijk te maken dat ze weg moest gaan. “Wat bedoel je Harry?” Zei Muze en ze streek haar jurk netjes over haar benen op de bank. Wat kon Harry bedoelen met het wijzen naar de deur en een boze blik. “Eigenwijze trut.” Ging er door Harry’s gedachten  “Ze kan ze meestal alleen horen zegt ze. Al beweerd ze ook dat ze sommige gezien heeft. Lijkt me doodeng.” “Mij ook.” Zei Harry terwijl hij muze geïrriteerd aankeek en nog steeds probeerde duidelijk te maken dat ze op moest hoepelen. Anna was bezig koffie te maken toen haar telefoon ging. “Als je het over de duivel hebt…” “Je zus?” “Ja.” “Ik ga even naar het toilet.” Zei Harry. “Oké dan neem ik m’n zus maar even aan. Tot zo.” Ze gaf hem een knipoog en drukte de verbinding open. “Met Anna.” Harry liep, op de voet gevolgd door Muze, het toilet in en sloot de deur. “Muuz wat doe je hier?” “Ik moest ook naar het toilet.” ”Je zou thuis blijven, je had het beloofd!” “Oké er is wel iets wat ik je moet vertellen…” “Wat in godsnaam?” Harry probeerde zo zacht mogelijk te fluisteren maar hij was geïrriteerd. “Ik heb een foto gezien op het internet waar ik, denk ik, op sta.”

Het toilet was niet erg groot en zeker te klein om te ijsberen. Iets wat Harry graag deed. “Weet je dat zeker?” “Vrij zeker.” “Luister het zal moeten wachten tot ik weer thuis ben. Waar heb je dat gevonden? Welke site?” “Diezelfde geschiedenis site over de oorlog. De Duitsers hebben er toch wel weer mee te maken dus…” Harry zuchtte. “Stond er ook iets van een beschrijving bij? Wat was de context? Wat is er te zien op de foto?” “Dat is een beetje de pest. Het zijn gewoon gescande foto’s zonder directe beschrijving. Maar wat je ziet is dat ik word meegenomen denk ik. Ik word naar een vrachtwagen toegedreven…” “Toegedreven? Als een koe?” Muze wist dat hij haar in de maling nam. “Ja Harry als een koe.” “Hou je panty aan wil je. Moeten we opletten wat die zus betreft? Je vond het belangrijk genoeg om zichtbaar te worden.” “Nou en of…” Zei Muze. “Als ze echt met geesten kan praten…” Vroeg Muze zich af. “Denk je van niet?” Vroeg Harry. “Weet ik het?” “Denk je dat het een probleem kan zijn?” Muze keek bedenkelijk. “Geen idee. Het kan ook in m’n voordeel werken. We moeten beter maar  voorzichtig zijn anders schrikken we Anna misschien wel af en kan je fluiten naar je seks.” Harry keek muze geïrriteerd aan. “Denk jij ook wel eens niet aan seks?” “Als jij net zo lang als ik niets hebt gehad… Oh wacht even… Volgens mij gaan we gelijk op of niet?” Zei ze lacherig. Harry fronste. “Shut up. Ik zit hier bij een heel leuke meid. Heb sinds een heel lange tijd niet zo’n leuke avond gehad en dan kom jij met je banale grappen aankakken. Het mag ook gewoon wel even een keer zonder, zodat er nog enige charme overeind blijft.” “Oke joh…rustig maar.” Muze keek in de spiegel en leek in gedachte weg te drijven. Harry leunde tegen de achterwand. Muze bekeek haar lange rooie krullende haren en streek ze een beetje uit haar gezicht. “Ben ik mooi?” Harry was diep in gedachten maar even keek hij op. “Ver uit mijn klasse, Muuz.” Ze lachte niet maar het voelde wel goed als hij zoiets zei.

“Mochten we die zus tegenkomen dan let ik op m’n tellen oké?” Harry knikte. “Dank je.” Ze hoorde hoe Anna haar zus ophing en het koffie apparaat aan deed. Harry liet de kraan lopen en waste zijn handen. “Muuz?” “Ja?” “Ga je nu naar huis?” Hij droogde zijn handen af. Muze stond voor hem en keek hem aan. “Geniet er maar goed van. Harry?” “Ja?” “Wat als ik het mij helemaal niet meer kan herinneren?” “We vinden wel een manier. Alles gebeurd met een reden toch…” Hij probeerde zeker te klinken maar hij twijfelde of het effect had. “Zie je later…” Zei Muze. Ze vervaagde even snel als ze was gekomen en op de een of andere manier gaf dat altijd even een moment van eenzaamheid.

Hij stapte het toilet uit en in de keuken stond Anna met haar rug naar hem toe bij het koffieapparaat. Hij ging naast haar staan. Ze draaide zich naar hem toe en keek hem aan. In de achtergrond speelde muziek van Nina Simone. Ze legde haar armen om zijn middel en drukte zich tegen hem aan. Hij deed hetzelfde. “Sorry hoor, heb ik even behoefte aan…” Sprak Anna zacht. “He…ik ken het gevoel…” Zei Harry hakkelend terug. Wat voelde die knuffel goed. Wat voelde zij goed. Anna keek omhoog met hun armen nog om elkaar heen. “Oh…m’n zus…” Begon Anna. “Ik heb geprobeerd het uit haar hoofd te praten maar blijkbaar maakte ze zich erg zorgen om het feit dat ik een man in mijn huisje heb, die bleef eten…” Harry begon te lachen. “Dat is ook doodeng…straks wil hij nog studio sport op…” “Ze wil je blijkbaar zien om zichzelf gerust te stellen. Ze komt zo even een zogenaamd geleend boek terug brengen. Als je het niet heel erg vind? Ik kan d’r ook gewoon terug bellen en zeggen… ” “Nee joh dat maakt toch niet uit. Ik maak graag kennis met haar. Als ze ook maar half zo leuk is als d’r zus, heb ik niks om me zorgen over te maken.” Nog steeds met hun armen om elkaar heen keken ze elkaar glimlachend aan. “Ik voel me erg goed bij jou Harry.” Harry slikte. “Ik heb mij ook lang niet zo goed gevoeld Anna.” Anna keek naar Harry’s mond en toen terug in zijn ogen. “Ik denk dat we moeten zoenen nu…” fluisterde ze zacht.

Dat gezegd hebbende moeten we het er bij laten voor deze week… Volgende week meer romantiek…met Casablanca, terug gebrachte boeken, bange katten, spoken, geesten en misschien ook wel Duitsers dan wel niet met geweren… Kortom alle ingrediënten voor een geestige Muze.   

Deel 14

Zal Harry in alle rust kunnen genieten van zijn avondje met de beeldschone Anna en daarmee zijn leven weer enigszins op kunnen pakken na de complete chaos die Muze er van gemaakt heeft? We gaan verder met… De Muze.

Anna las vluchtig het etiket op de fles wijn. “Ziet er goed uit. Jummie.” “Oh uh…” Stamelde Harry. Anna keek om en zag het bosje, tenminste, wat voor een bosje bloemen moest door gaan. “Dat is lief.” “Ach meer een zwakke poging tot lief te zijn denk ik.” Sprak Harry verloren bij de hoeveelheid kunstmatig wit licht in de ruimte. “Ah welnee, ik vind ze leuk en kijk ze kleuren prima bij het tafelkleed.” Ze wees naar de eettafel in de andere ruimte. “Ik ga ze meteen even in het water zetten, dank je.” Ze gaf hem vlug een zoen op z’n wang. Net zoals ze gisteravond had gedaan bij het afscheid. Het gaf hem een goed gevoel en dat werd steeds beter. Hij bekeek de zolderkamer achtige ruimte waar hij in was beland. In het midden van de kamer was de entree, de trap naar de etage. Het was een soort entree annex keuken. Aan weerszijde openstaande deuren naar naastgelegen kamers. Het leek een beetje op een woonboot vond Harry. Huiselijk maar zonder water en wel weer drie hoog achter, of midden aangezien er een voor en achterkamer was. “Ik laat het zo zien hoor even…” Anna was bezig een vaas te vullen en zette de bloemen er in. “Zo…kijk dan.” Ze plukte nog wat bloemen recht en hield de vaas op. Ze waren er niet op achteruit gegaan. Vooruit was misschien ook wat te veel eer. “Je hebt het in je vingers.” “Ze boog licht voorover. “Dank u…dank u. Kom ik laat het even zien.” Ze ging hem voor naar de achterkamer. “Dit is m’n living…de woonkamer, slash studieruimte, slash ontspankamer. Oh en eetkamer zoals de eettafel al subtiel weggeeft. Kijk ze passen helemaal.” Ze zette de bloemen op de tafel en plukte er nog wat aan.

De kamer zag er knus uit. Er hingen een aantal doeken aan de muur en er stonden allerlei spulletjes die je alleen in een vrouwenhuis tegenkomt zoals make-up en een wierookhouder met brandende geurstok er in. Er hingen verschillende parasols van crêpepapier, die je als kind op het randje van je sorbet aantreft, aan het plafond, alleen groter. Ook hingen er diverse fotolijstjes en een prikbord wat uitpuilde met foto’s, kaarten, bonnetjes en plaatjes van het een of ander. Anna had kaarsen aangestoken wat er erg gezellig uitzag, maar een absolute no-no was voor de brandveiligheid. “Niet te hard door de kamer lopen.” Bedacht Harry zich. Het minste briesje veroorzaakt waarschijnlijk een inferno. “Je bent niet allergisch voor katten he?” Vroeg Anna. “Kat-ten? Meer dan één?” Vroeg Harry terug. Niet dat hij echt allergisch was maar je kon het ook overdrijven. Heel soms had hij last van irritatie op zijn handen als hij een kat aangeraakt had. “Nee hoor eentje…wel een heel dikke. Maar hij houdt zich schuil geloof ik.” Anna keek achter de bank en onder de salontafel maar geen spoor van de kat.  In de hoek van de kamer brandde een schemerlampje met een paarse kap. “Daarom doen de bloemen het hier beter.” Dacht Harry. “Het ziet er gezellig uit Anna.” “Dank je. Ik was ook op slag verliefd op dit appartementje. Kom ik laat de rest zien.” Ze liep terug de keuken in. “Hier is het toilet.” Zei ze terwijl ze langs de trap liep en een deur in de keuken aanwees. “Ook de douche en wasmachine staan daar.” Harry opende deur en keek om het hoekje. “Grappig, toch ruimer als je verwacht.” Anna deed de andere deur open naar de voorkamer en draaide het licht aan. De slaapkamer zag er niet minder roze en vrouwelijk uit dan de eet, slash, rest kamer aan de andere kant. Harry grijnsde. “Het is helemaal jou geloof ik.” Er stonden een kamerscherm en een enorme kast met diverse kleding stukken er over geworpen. Een enorm bed aan de andere kant met een hoeveelheid verschillende kussentjes er op. Uiteraard vergezeld van twee enorme knuffels. “Zie je wel dat ik vrienden heb.” Harry moest lachen. “Dat ontbreekt er aan bij mij hè.” “Ah zielepiet heb je niet eens een knuffel?” Ze wreef troostend over zijn schouder. “Tsss…” Verbeelde hij het zich? Hij wist zeker dat niet Anna dat geluid had gemaakt. Hij vreesde het ergste nu maar probeerde het niet te laten merken. Op de vensterbank stond een foto waar Anna samen met een andere vrouw gearmd op stond. Harry pakte het lijstje op en keek er naar. “M’n zus, Julia.” Zei Anna. “Jullie lijken echt veel op elkaar zeg.” Sprak Harry kijkend naar haar zus terug. “Ja dat zegt iedereen maar geloof me, innerlijk totaal niet.” Harry zette het lijstje terug. “Uiterlijk trouwens ook niet meer want ze is nogal omgeslagen. “Zeg…zal ik mijn jas dan maar eens uitdoen?” “Uh ja, dat lijkt mij een goed idee…dan kan jij de paprika snijden voor de salade.” “Kijk weer een stukje van het diner raadsel ontsluierd.” “Nou.” Zei Anna. “Laat mij de sluier geheel oplichten, er komt een mooie salade aan en ik heb net een Lasagne in de over gedaan dus…die zal je zo wel ruiken.” “Kijk, dat noem ik nou onverwacht.”

“Ik heb heerlijk gegeten Anna, dank je.” “Geen dank gek.” Anna pakte haar wijnglas op en nam een slok. “je hebt echt een leuk huisje. Ik weet niet wat het is dat het hem doet maar er hangt echt een heel relaxte sfeer.” Anna had een brede lach op haar lippen. “Ah…misschien ligt dat aan het gezelschap?” “Goed punt.” Opperde Harry. “Je slaat de spijker op zijn kop.” Anna moest lachen. “Ik bedoelde jou, niet mijzelf.” Harry wist niet wat hij moest zeggen. “Wel warm hier…zal de wijn wel zijn denk ik…” Probeerde hij terwijl zijn glas opnieuw pakte en een beetje omhoog hield. “Here’s looking at you kid.” Ineens voelde hij iets over zijn voet. “Uh…is dat je kat op mijn voet of ben je gewoon blij dat ik er ben?” Anna verslikte zich in de slok die ze juist op dat moment nam en proestte het uit. Harry keek onder de tafel en recht in de ogen van een dikke rooie kat die hem verveeld aankeek. “Beetje voetje vrije met me he…” Sprak Harry tegen de kat. “Chiver, kom.” Zei Anna. De kat sprong op tafel en ging zitten terwijl Anna hem aanhaalde. “Chiver?” “Ja, vond ik leuk. Naar de site.” “De site?” “De beste site van de wereld. The Chive…nooit van gehoord?” Vroeg Anna. “Nope. Nooit van gehoord.” Zei Harry terug. “Leuke naam. Maar hij heeft dan ook een leuk baasje…” “Ja ja…charmeur.” Zei Anna over haar brede lach terug. Chiver draaide abrupt zijn hoofd om naar de keuken en ging staan. Zijn staart werd dik en hij blies waarna hij van tafel sprong en achter de bank verdween. “Oh…” Zei Anna. “Misschien heeft hij iets gezien.” Harry fronste even. “Iets gezien?” “Ja…een geest.” Sprak Anna serieus.

Juist… Iedereen ziet maar spoken en geesten. Katten, Harry’s en wie weet wat nog meer. Nog meer? Volgende week meer. Meer over Harry en Anna die op het punt staan Casablanca te zien en de avond voor de nacht te verruilen en misschien wel de nacht voor de ochtend… Als hij zo’n mazzel mag hebben dan. Maar één belangrijkere vraag… Wat doet de Muze daar terwijl ze beloofd had vooral weg te blijven.