Categorie: Blogsoap

Deel 13

Anna verdween in de kille straten, Harry achterlatend voor de kroeg. Stilletjes hopend dat het maar weer snel de daaropvolgende avond zou worden. Harry had een ander probleem. Zijn immer dominante plaaggeest die hem nodig had voor haar bestaan of liever gezegd…het einde daarvan.

“Oké hier, die Duitse Stahlhelm lijkt op die Kevlar. Daarom zei mij dat iets…maar wat is het toch? Luister je?” Muze keek vragend naar Harry vanachter zijn laptop. “Ja Muuz Stahlhelm… Wat is beter? Dit overhemd of deze?” Harry hield een ander hemd voor met een blauw streepje. “Kom je mij nog helpen in plaats van je mode?” ”Hallo, ik ga vanavond bij Anna eten. Ik wil er wel een beetje normaal uitzien.” “Probeer een ander hoofd.” Zei Muze met haar vingers tikkend op het bureau. “Dank je.” “Waarom kan ik het mij niet herinneren? Ik word er gek van.” “Jij niet alleen.” Voegde Harry toe. “Er zit iets…het heeft met de Duitsers te maken.” Harry rolde zijn ogen. “Oh wel ja, geef de Duitsers de schuld.” Hij keek in de spiegel met het andere overhemd onder zijn kin. “Ik wil de uitkomst niet verklappen, maar wij hebben gewonnen. Is deze niet beter?” “No shit Einstein.” Zei Muze. “Ik weet hoe de oorlog afliep.” Muze steunde haar hoofd op haar handen en staarde naar het scherm. “Misschien dat je morgen wat welwillender bent als we terug zijn van het etentje.” Hij liet van schrik het overhemd vallen en raapte het vlug weer op. “Ho stop nee… We? De enige we…vanavond bij en tijdens en na het etentje en de film zijn Anna en ik. Het spijt mij maar jij bent dus echt niet uitgenodigd.” Muze reageerde op een Oscar waardige manier overdreven en verbaast. “Wat?! Dat meen je niet! Ik had me er zo op verheugd. Wat moet ik wel helemaal niet doen hier. Helemaal in mijn eentje?” Harry keek haar verveeld aan. “Ik vraag het je echt nadrukkelijk Muze: Niet vanavond alsjeblieft. Beloof het me.” Muze kruiste haar vingers onder het bureau. “Ik beloof het.” Harry keek bedenkelijk. “Wij moeten jou terug krijgen naar waar je thuis hoort.” “Hè hè…D’r is er één wakker…hoera, hoera.” Zuchtte Muze.

Harry liep de straat in naar het adres wat Anna had opgegeven. Hij keek om zich heen en ondanks dat hij zenuwachtig was voelde hij zich goed. Een gezonde spanning en het feit dat Muze hem vanavond met rust zou laten maakte dat hij zich nog beter voelde. Hij wilde dit niet verpesten. In het verleden was het onderwerp van geesten en dood wel eens ter spraken gekomen bij deze en gene of bij vrienden tijdens een borrel. Hij wist maar al te goed dat hij diegene was die altijd erg sceptisch was geweest, dan wel niet lacherig bij beweringen van personen, dat ze een geest hadden gezien. Hij geloofde er niets van. Tot Muze in zijn leven was gekomen en hem verteld had dat hij niet krankzinnig was geworden maar gewoon een gave had. Een hele sarcastische teleurstelling bedacht hij zich. Het was in ieder geval geen onderwerp om over een schotel lasagne ten sprake te brengen. Zeker niet tenzij hij zou weten dat de persoon aan de andere kant er al van overtuigd zou zijn dat het geen onzin was. Nu wist hij alleen dat hij er van overtuigd was en dat was bij lange na niet genoeg. Hij probeerde de gedachtes van zich af te zetten en bekeek de wijn en de bloemen die hij bij de avondwinkel had meegenomen. ”Misschien had ik toch beter de chocolade mee kunnen nemen…” De bloemen zagen er bij elke stap onder een straatlantaren beroerder uit. “Misschien heeft ze kaarsen aan?” Sprak hij zichzelf hoopvol toe. “Kaarsen? Hoe romantisch gaat ze het wel niet maken… Wees nou maar blij dat je bij d’r mag eten.” Hij keek om. “Was dat? Muze?” Vroeg hij zich af. “Hoe diep zat ze eigenlijk?” Soms wist hij niet meer welke gedachtes van hem waren en welke niet, hetgeen hem zorgen baarde. Snel liep hij verder naar het juiste nummer. Honderd drieëndertig, hier was het. Hij stopte en drukte zoals beschreven in de mail, op de tweede bel van boven naar beneden. Er zaten er acht en allen zonder naam, dus niet een onbelangrijk detail. Hij hoorde een zoemer en drukte snel tegen de deur. In het halletje ging een lamp aan en hij ging naar binnen. Hij bleef staan en keek een lange trap op naar boven. Hij moest iets bukken om het einde te zien. In de verte hoorde hij voetstappen. Hij sloot de deur achter zich en wachtte.

De voetstappen kwam sneller dichterbij tot ze ineens halt hielden en rustig verder liepen. Bovenaan de trap verscheen Anna. “Haai!” Harry moest lachen bij het idee dat ze naar beneden gestoven was en probeerde kalm over te komen. “Hé.” Zei Harry en begon de trap op te lopen. Anna liep naar beneden. Halverwege moest Anna iets bukken om Harry te begroeten. Onhandig gaven ze elkaar drie zoenen en Harry gaf haar de wijn. Het bosje vergane glorie totaal negerend liepen ze samen de trap op.

Is Harry in staat om in alle rust zijn avondje met Anna in Casablanca voort te zetten of zijn het weer de Duitsers die moeilijk doen? Wie ligt daar nog onbesproken ergens op de loer? Wellicht iemand die het geheim van Harry’s on-vrijwillige, trouwe metgezel prijs zou kunnen geven… Volgende week, meer Muze!

Deel 12

Vorige week lazen we hoe Harry en Anna kennis maakten en hoe Muze zich aan de bar bezig hield met bierviltjes en verveling tot een enorme, in leder geklede man, zijn helm op de bar parkeerde. Dit deed bij Muze een belletje rinkelen. Een belletje waar Harry op dat moment even geen oor naar had…

De barman deed de lampen aan begon de bonnen bij elkaar te rapen. De serveerster liep de tafeltjes langs en rekende af. Anna keek op haar horloge. “Ik wist niet dat het al zo laat was.” Zei ze verbaast. “Harry knikte bevestigend terug. “Nee dit is wel apart…” “Ik vond het erg gezellig.” “Ik ook Anna. Voor herhaling vatbaar. Tenminste dat vind ik.” “Ik ook! Absoluut hoor.” Sprak Anna snel. “Jammer dat ze al dicht gaan.” “Vraag dan of ze morgen avond al plannen heeft sukkel!” Tetterde Muze in Harry z’n oor. “Zo meteen flikkeren ze jullie naar buiten en dan gaat ze naar huis.” Harry moest zijn best doen niet te reageren op Muze. “Uh…heb je morgen al plannen?” “Ja.” Sprak Anna bedeesd. “Tenminste, niet morgen avond… Overdag moet ik m’n moeder even helpen met nieuwe gordijnen ophangen… Kijkt ze al de hele week naar uit, zal de leeftijd wel zijn. Maar misschien kunnen we samen eten?” Muze legde haar handen op Harry’s schouders. “Neem een film mee. Zeg dat je een film mee neemt. Casablanca! Neem Casablanca mee.” “Oké…” Zei Harry half tegen Muze, half in het gesprek. “Zal ik dan Casablanca meenemen? Of een andere film?” Anna lachte en zei resoluut nee. “Nee dat hoeft niet… Want die heb ik al thuis en jij dacht toch niet dat ik je de deur uit liet gaan zonder die samen op zijn minst één keer gekeken te hebben hè?!”

Harry hielp Anna galant in haar jas terwijl poederkop en aanhang voorbij lalden. De samengeperste anabole spierbundel keek gefascineerd, voor zover zijn hersens dat konden spellen, naar Anna, wat poederkop niet onopgemerkt bleef. “Hé lul…ik ben hier hoor.” Sprak ze ongegeneerd luid waarna ze een minachtende blik wierp op Anna. Ze draaide  zich vervolgens om naar Harry en met een grijns deed ze zijn sjaal goed. Harry hoorde Muze lachen. “Ik mag haar.” Harry lachte terug. Hij had haar parfum in zijn neus en hij genoot. Hij keek met een glinstering in zijn ogen naar die van haar terwijl ze zijn sjaal en jas bekeek. Haar zwarte opgestoken haar liet hier en daar een pluk uitsteken. Hij vroeg zich af hoe lang het was. “Had je nog wensen?” Vroeg Anna aan Harry. “Nou…” Hoorde hij Muze schallen. “Wensen?” Vroeg hij afwezig terug. “Voor het eten.” “Nee, zolang jij er maar bent.” “Charmeur…” Anna pakte haar tas en draaide zich om naar de deur. Harry hield zijn hand open achter zijn rug en Muze tikte de vijf af, waarna hij Anna naar buiten volgde. De serveerster keek ze na. “Thats how we roll, bitch!” Sprak muze naar de serveerster terwijl ze de stoel met een flinke tik aanschoof. De serveerster met een onbestemde en vooral angstige blik achterlatend. “Ik moet stoppen met die extra diensten.” Mompelde ze in zichzelf.

Anna stond met haar fiets aan de hand naast Harry. In een winkelruit aan de overkant zag Harry hoe Muze overdreven en in haar eigen wereld weg huppelde. “Die spoort niet.” Bedacht Harry zich. “Nou…dan zie ik je morgen avond. Ik stuur je het exacte adres nog even straks.” “Oké…” Anna legde een hand op zijn schouder en gaf vlug een zoen op zijn wang, waarna ze op haar fiets sprong en de straat uit reed. Harry keek haar na. Vlak voor ze de hoek omging keek ze even om en zwaaide. “Yes!” Hoorde hij Muze zeggen. “Als was in je handen!” Gezien de voorbij schuifelende stelletjes pakte Harry zijn telefoon zodat hij ongezien terug kon praten. “Ik ga morgen bij d’r eten man!” Muze fronste. “No shit.” “Ja.” Zei Harry. “No shit!”

“Maar over die helm.” Zei Muze. “Welke helm?” Harry staarde met de telefoon aan zijn oor de straat in waar Anna zojuist uit was gefietst. Kon ze nou niet even wachten met d’r gemekker en mij laten genieten van het moment. Dacht Harry. Hij voelde zich geweldig en vol energie. Wat een fantastische avond! Muze ging voor hem staan en bewoog haar mond alsof ze sprak. “Erg leuk. Kom we gaan naar huis en dan gaan we wel even voor die helm kijken.” Harry draaide zich om en Muze volgde zijn voorbeeld. “Dank u vriendelijk.” Antwoorde Muze terug. “Oh en graag gedaan, geen dank.” “Wat?” Vroeg Harry. “Dat ik zo’n heerlijke avond voor je geregeld heb.” Harry stopte en keek Muze aan. “Dank je Muuz… Wil je bloemen of zo?” “Erg leuk, pleur maar op mijn graf. Graf…nu je het erg toch over hebt…” “Ja ja…we zijn zo thuis zeikerd.” Harry stopte zijn mobiel weg en stapte, met in zijn kielzog gevolgd door Muze, de straat over richting huis.

Volgende week meer over het etentje van Harry en Anna. Zal ze hem versteld doen staan met haar kookkunsten? Zal Harry Muze thuis kunnen laten? Of zal ze zich er op een of andere manier weer tussen kunnen wringen tijdens de het zien van de film der films. Een film die mogelijk een nog grotere rol speelt dan zij denken… 

Voor de twee die wel de weg naar de like-button wisten te vinden om daarmee waardering uit te spreken voor het creatief geschreven woord, dan wel heel subtiel onder de aandacht kunnen brengen van derden. Stuur mij een lege mail (old_harry@live.nl) dan krijgen jullie alsnog deel 12 toegestuurd.  (Als extraatje voor de echte fans). Deel 12 word overigens ook gewoon geplaatst a.s. vrijdag maar mocht je niet kunnen wachten…

Mijn 11 likes actie was niet onrealistisch. Tenminste uitgaande van de bezoekersaantallen. Ik ga er dan maar van uit dat men mijn teksten gewoon niet cool genoeg vond om te liken en dat is ook prima. (No hard feelings you bastards). Er was er zelfs één (Dont worry, ik weet niet wie je bent) die eerst wel like-de en daarna diezelfde like weer introk… Van drie naar twee likes dus. Ik vraag mij dan af hoe dat gaat want dat overtrof toch wel mijn stoutste verlangens. Druk je standaard op like, lees je de tekst en kom je er dan een paar uur later achter dat het toch ruk was? Om vervolgens te on-liken? Ik wou dat ik dat soort dingen kon on-weten.

Ik heb deze like actie gedaan, niet omdat ik likes zo fantastisch cool vind en dat ik daaraan verbind of ik wel of niet doorga met schrijven (dat is pas humor). Maar gewoon om te zien wat de reden is dat men op like drukt. Vooralsnog heeft de reclameactie van de tapijtkoning gewonnen. (Binnenkort meer).

Deel 11

Vorige week (Ach ja…) lazen we hoe Harry probeerde zijn afspraakje te imponeren met een gevatte one-liner uit Casablanca en hoe Muze zowaar haar geaardheid in twijfel trok bij het zien van datzelfde afspraakje. Anna (het afspraakje) was echter de nerveusheid zelve. Waarom had ze zo één slechte foto geplaatst terwijl ze echt niets had om zich voor te schamen? Sterker nog, ze was zover uit de schaal van Harry, dat het pijn deed. Zelfs nu ik dit verhaal vertel zit ik nog met plaatsvervangende schaamte waar de rillingen van over mijn rug lopen.

“Je kent je films.” Zei Harry met een grijns. “Casablanca moet je toch gewoon kennen. Anders mag iemand zich geen film kenner noemen vind ik.” Sprak Anna zelfverzekerd terug. “Heb je meer klassiekers gezien?” Vroeg Harry. “Ik denk alle grote wel. Van Gone with the wind tot, It’s a wonderful life.” Harry knikte. “It’s a wonderful life. Een heerlijke film vind je niet?” Ze nam een slok van haar cola-gin en fronste terwijl ze het doorslikte. “Waarom heb je zo’n onduidelijke foto van jezelf geplaatst op dat profiel?” Vroeg Harry. “Tja ik trok met mijn, zeg maar normale foto, nogal rare types aan en had een beetje de hoop dat het met een onduidelijkere wat minder zou worden.” “Werkte dat?” Ze lachtte. “Nee. Volgens mij is het alleen maar erger geworden. Daarom ben ik zelf maar gaan reageren…” “Op rare types?” Anna lachte en schudde haar hoofd. “Dat was de bedoeling ja maar volgens mij is er iets mis gegaan.” “Het is nog erger dan je gedacht had?” Vroeg Harry. “Nee volgens mij is hij niet zo raar…” “Geef het wat tijd…” Harry wenkte de serveerster. “Zullen we maar een beter drankje nemen. Ik zit hier met koffie en jij met een gin cola… Volgens mij moet dat anders kunnen.” “Goed idee. Zullen we een flesje wijn delen?”

Muze staarde verveeld voor zich uit terwijl ze aan de bar hing. Af en toe uit het oog van de aanwezigen gooide ze een bierviltje op de grond om te zien hoe lang het duurde voordat iemand het opraapte. Te lang naar haar mening. Er liepen nog steeds klanten in en uit ook al werd het later. Een grote, met spijkerstof en leer beklede motorrijder waar alle uiterlijke vooroordelen van leken te kloppen, kwam een eindje verderop aan de bar zitten. Hij legde zijn helm op de bar. Een zwarte kevlar, waar ze tegenwoordig in het leger ook mee lopen. Muze keek er naar en voelde een punt van herkenning maar weer snapte ze niet waarom. Ze keek in de spiegel naar Harry en Anna. Zo te zien hadden ze het naar hun zin. Misschien zou ze Harry nu wel voortaan moeten delen. Ze wist dat hij geen slechte vangst was al vroeg ze zich af of Anna misschien ook niet dacht dat hij iets te veel binnen haar bereik lag. Aan de andere kant, dacht Muze, er zijn genoeg lelijkerds in de wereld die mooie vrouwen aan hun zijde hebben. Die hebben doorgaans dan ook wel wat meer geld op hun bankrekening maar toch. Uiterlijk zegt op het eind ook niet veel. Als je maar van elkaar houdt natuurlijk. Al moet je dan wel eerst de kans krijgen die gebeurtenis te laten ontstaan in de wereld van vlugge contacten waar men een massaal gebrek aan interesse en concentratievermogen leek te hebben.

Ze draaide met haar vinger rond een bierviltje. Het vertrouwde kleine cirkeltje. Muze keek om zich heen en buiten het feit dat ze bijna overal mobiele telefoontjes zag liggen, waren er ook genoeg die in een gesprek gewoon bezig waren teksten van andere te beantwoorden. Sommige stelletjes zaten zelf tegelijk op hun telefoon met andere te praten. “Gezellig…” Zei Muze in zichzelf. Niet ver naast de Kevlar aan de bar zaten een meisje en een jongen. De meid compleet in de poeder en behangen met de laatste nieuwe merkkleding. De jongen, ook niet vies van de merken was druk bezig met uitleggen hoeveel hij vandaag weggedrukt had in de sportschool, terwijl zijn gezelschap, druk met haar telefoon in de weer, bezig was haar make-up bij te werken en met haar vriendinnen te appen. De wanhoop in de ogen van de jongen werd langzaamaan steeds ietsje groter. Niet dat het de, op het scherm tikkende, poederdoos ook maar in het minste kon beroeren.

Harry en Anna waren nog net niet de enige twee die zonder telefoon op tafel met elkaar zaten te praten en het nog naar hun zin hadden ook. Het gepraat en gelach had serieuze vormen aangenomen en je hoefde geen gezichtsvermogen te hebben om te kunnen zien dat er een klik was tussen de twee. Van films tot muziek. Van boeken tot plekken waar ze waren geweest. De onderwerpen wisselde elkaar af in rap tempo. Harry had het gevoel dat hij nog zoveel wilde vertellen, het was alsof hij tijd tekort kwam. Net op het moment dat Anna even naar het toilet ging voelde hij Muze weer. Hij keek op naar de bar waar ze met haar rug tegenaan zat en hem een knipoog gaf. Hij sloot terwijl hij haar toeknikte zijn ogen even kort en bij het open doen merkte hij dat ze naast hem zat. “Gaat ie lekker?” “Jep…” Fluisterde Harry. “Hij gaat briljant!” “Harry, die helm komt mij bekend voor.” “Een geel potje?” Muze keek naar een tafeltje verderop waar Harry naar keek. Er lag op de grond naast de twee hipsterende half-tiener, hallo twintigers een gele pothelm op de grond. Er lag overigens ook een groene bij de voeten van hipster nummer twee. Beiden druk in de weer met hun mobiel. “Nee Har…daar!” Ze wees naar de bar en zijn kolossale lederen bezoeker. Harry zag de enorme motorrijder met een biertje tegen de barman praten. Naast hem, de helm. “Ja en?” Siste Harry terug. “Nou hallo!? We willen er toch achter komen wat er met mij aan de hand is?” Harry draaide zijn hoofd en keek Muze aan. Hij pakte zonder zijn ogen van Muze af te wenden zijn telefoon uit zijn zak. “Die gast is twee bij twee. Denk je echt dat welke opmerking dan ook over zijn helm, door wie dan ook, in goeie aarde zal vallen? Ik ben op date nu! Vind je het heel erg dat ik mij daar even op focus? Het is gewoon een kevlar, niks bijzonders aan. Ik kijk morgen online wel of we wat kunnen vinden.” Muze pruilde voor zich uit. “Tss…dat is jou antwoord voor alles he. On-line.” Ze keken elkaar aan terwijl Harry zijn telefoon weer in zijn zak liet vallen. “Geef daar maar geen antwoord op.” Voegde Muze er nog aan toe voor ze weer naar de bar slenterde. “Daar komt je seks.” Riep ze zonder om te kijken en ze wees naar de toiletdeur die open ging.

Wat is er met die mysterieuze kevlarhelm aan de hand en zal Harry, Muze nu eindelijk eens verder kunnen helpen met het spoor naar haar verleden? Komt Anna uit het toilet? Zo ja, Zullen ze de chemie voort kunnen zetten zonder tussenkomst van de immer-alle-aandacht-opeisende Muze… Volgende week meer in… De Muze.

Vrijdag kunt u deel 11 lezen van De Muze. Het heeft wat langer geduurd en daarvoor onze excuses. Soms is een week wachten al te veel… Daarom nu de kans als goedmakertje, dezelfde dag deel 12 te lezen.

Als deel 11 meer dan 11 likes krijgt,

zetten wij deel 12 nog dezelfde dag on-line. 

(Thats how we roll).

Ik weet het… De afgelopen weken was het even drama in het drama, geen blogsoap. Bummer! Maarrrr we hebben (ik heb) mijn best gedaan. Volgende week vrijdag en misschien iets eerder om het goed te maken, gaat de Muze door waar we gebleven waren.

Houd dus Old Harry’s in de gaten en mis niks wanneer wij het einde (van het blogsoap-seizoen) naderen.

Tot Schnell!