Categorie: Blogsoap

Deel 10

Vorige week lazen we hoe Harry zijn arm als ezeltje prik liet gebruiken en hoe Muze een afspraakje had geregeld door zijn nummer te geven aan de onduidelijke Anna35. En hoe Muze duidelijk probeerde te maken aan Harry dat zijn keuze in kleding net zo correct was als zijn eetpatroon.

Het grand café was redelijk vol voor een vrijdagavond in crisistijd. Harry had zijn jas over een stoel naast hem gehangen en had zicht op de deur. Hij zat met Muze aan één van de tafeltjes midden in het café. Hij had nog geprotesteerd maar ze was niet van haar stuk te brengen. Ze moest en zou mee. Ze had beloofd dat ze zodra Anna er was te verdwijnen zodat Harry en zij konden kennismaken. Ze was er zeker van dat hij het zou verkloten en dat het daarom beter was als ze bleef maar Harry had haar weten te overtuigen. “Hoi wat zal het zijn?” Harry keek vlug naar de serveerster en zette het plastic kaartje met de daarop te verkrijgen drankjes weer tussen het peper en zout stel. “Uh, doe maar een kop koffie.” “Een kop koffie…” Herhaalde ze lichtelijk verbaasd terwijl ze het opschreef. Misschien dat iemand anders het op vrijdagavond op een zuipen zette aan de bar, maar Harry wilde helder blijven. “Koffie? Je besteld Koffie?” Zei Muze die naast hem zat. “Wat is er mis met Gin of Whisky?” “Gin?” Herhaalde Harry. “Gin?” Vroeg de serveerster. Muze sloeg een hand voor haar ogen. “Sukkel.” “Uh…ja…” Stotterde Harry niet wetende wat hij zeggen moest. Het meisje draaide zich om en verdween tussen de tafeltjes naar de bar. “Bedankt.” Zei hij tegen Muze die moest lachen. “Nu zit ik hier zo met een glas Gin als één of andere alcoholist…” “Zeg je toch dat het er al stond?” “Wat? Achter gelaten door Bogey of niet?”

De deur ging open en een vrouw stapte naar binnen. Harry keek even op en toen uit beleefdheid weer naar buiten. Muze niet. Muze staarde naar de dame die zojuist was binnengekomen. Harry keek opnieuw nadat hij Muze zag staren. Anna stapte bescheiden naar binnen. “Is dat…Anna?” Vroeg hij aan Muze zonder zijn ogen van de dame af te wenden. “Fuck me…” Zei Muze. “Dat…is een beetje te hoog gegrepen voor je, denk je ook niet? Waarom heeft ze zo’n slechte foto op die site? Kijk naar d’r… T ’is dat ik niet lesbisch ben maar…” “Wat? Je hebt niet eens een hartslag. Ging jij niet weg?” Fluisterde Harry tussen zijn lippen door terwijl hij opstond om zich te laten zien. Muze stond op en keek Harry teleurgesteld aan. “Oké joh ik ben al weg. Maar maak je geen illusies. Als dat prinses Leia is ben jij Chewbacca.” “Bedankt voor het vertrouwen…” Siste Harry en hij keek Muze even vluchtig letterlijk de tent uit. Anna kwam dichterbij en bij elke stap voelde hij zich kleiner worden. Figuurlijk dan. Anna was een kop kleiner en haar crème kleurige jas droeg ze gesloten met daarop een rode sjaal. Om haar schouder hing een zwarte handtas. Op haar hoofd zat een dikke knot die haar vermoedelijk lange haar zorgvuldig had weggewerkt. Ze droeg weinig make-up maar dat was dan waarschijnlijk al teveel geweest. Al zou je Vanessa Paradis, Kate Upton, Doutzen Kroes en Prinses Leia in een blender stoppen, dan nog stond ze er ver boven. Waarschijnlijk geen goed idee om mensen in een blender te stoppen dacht Harry maar hij wist dat hij geen schijn van kans maakte. Sommige mensen zijn gewoon beter op hun plek bij mensen die qua uiterlijk beter bij hun passen dacht hij. Met uitgestoken hand begroette ze hem. “Hoi, Harry…” Zei Harry terwijl hij z’n hand uitstak. “Anna.” Sprak ze met een verlegen glimlach. Ze gaven elkaar een hand en Harry schoof een stoel naar achter. “Ga zitten, wil je wat drinken?” Ze zette haar tas op de grond en knoopte haar jas los. “Cola.” Antwoorde ze snel en zenuwachtig. “Ik zal het even doorgeven, zo terug.” Harry liep richting de bar. Hij moest dit even laten inzinken. Hoe moest hij dit gaan aanpakken? Hij moest er maar het beste van maken. Gewoon een gezellig avondje, dan nemen we afscheid en hoeven we elkaar nooit meer te zien dacht hij. Ik blij, zij blij, iedereen blij. Harry zag zijn gezicht in de spiegel achter de bar. Even verderop zag hij Anna die een beetje ongemakkelijk om zich heen keek. Daarna weer naar zijn eigen gezicht. De barman keek hem aan. “Mag ik nog een cola daar?” De barman knikte. “Ik laat het wel brengen.” Harry draaide zich om en liep terug naar de tafel. Hij had klamme handen en was enigszins gespannen. Wat ging hij zeggen tegen haar? Hij voelde zich als de uitkijk aan boord van de Titanic die net de ijsberg had gezien.

Harry schoof zijn stoel naar achter en ging zitten. “Haai… De cola komt er aan.” “Dank je.” Sprak Anna. Plotseling begon ze ongemakkelijk te lachen. Ze deed haar hand voor haar mond. “Oh wat erg dit…ik ben gewoon te zenuwachtig geloof ik…” Ze wreef even met haar handen over elkaar. “Ik hou niet eens van cola…” Ze keek Harry aan, die nu ook moest lachen. “Je houd niet van cola?” “Nee…” Ze trok haar schouders en wenkbrauwen even vlug op. De serveerster kwam terug met een dienblad waarop ze de koffie, een cola en een glas Gin hield. Ze wisselde even van blik met Anna en toen wat langer naar Harry. Alsof ze het bijna wilde zeggen maar het niet deed. Ze zette de bestelling neer en vervolgde haar weg terug naar de bar. “Gin?” Vroeg Anna. “Uh ja…niet om het een of ander maar ik houd niet eens van Gin.” Anna moest lachen. “Ik wel… Mag ik?” “Natuurlijk.” Zei Harry. Ze nam met een vies gezicht een slok cola om zodoende ruimte te maken in haar glas. Ze goot nu de Gin bij de cola en nam nog een slok. “Beter.” Zei ze. Harry staarde spijtig naar zijn koffie. Hij kon ook wel een borrel gebruiken nu. Een grote. “Vraagje…”Begon Anna. “Waarom besteld iemand die niet van Gin houd…een glas Gin?” Als donderslag bij heldere hemel schoot het antwoord in Harry’s gedachten en kon hij alleen maar hopen dat ze het zou herkennen. “Of all the Gin joints in all the world she walks in to mine…” In stilte staarde ze hem even aan en pakte toen haar glas. Ze keek hem terug aan en terwijl ze met haar glas gin en cola tegen zijn kopje tikte zij ze, “Louis…I think this is the beginning of a beautiful friendship.” Enigszins verbaast over haar eigen come-back sloeg ze snel haar ogen weer neer, maar niet zonder effect. Ze zaten beiden grijnzend tegenover elkaar en voelden zich ineens op een niet verklaarbare manier bijzonder op hun gemak. Muze die verderop vanaf de bar de twee in de gaten hield had een glimlach op haar gezicht en gooide een bierviltje op de grond zodoende de barman het te laten oprapen. Word een lange avond, dacht Muze.

Zal Chewbacca na deze geweldige opening de avond alsnog om zeep helpen? Of zal het verbazend genoeg meevallen en hebben de twee meer met elkaar gemeen dan ze denken? Zal Muze op één of andere manier nog van zich laten horen om de “helpende” hand te bieden? Bezit Anna aan de binnenkant net zo’n schoonheid als aan de buitenkant? Lees het volgende week…in (Drumroll) De Muze. Alleen bij Old Harry’s.

Deel 9

Vorige week lazen we hoe Muze zich niet bemoeide met lopende zaken en een mail stuurde naar Anna 35. Hoe Harry er achter kwam dat Muze bij de geringste inspanning in contact kon treden met de stoffelijke wereld. En we kwamen er achter dat Muze een bijzondere interesse vertoonde voor de tweede wereld oorlog…

“Doet het pijn?” Vroeg Muze. “Nou ze liep behoorlijk te kutten met die naald. Ze bewoog hem gewoon in mijn arm opzij. Terwijl hij er in zat dus!” “Waarom deed ze dat?” “Waarom deed ze dat? Om punten te scoren? Om een ader te vinden natuurlijk! Ik zei tegen haar, als je hem nou eerst even er uit haalt. Is misschien slimmer. Wat een pijn man, niet normaal.” “Nou mannetje overdrijf je niet een klein beetje?” “Hallo, ik wil jou wel zien hoor met een naald in je arm en een verpleegster die denkt dat het een bak koffie is.” Er liepen twee mensen langs Harry over de parkeerplaats die hem vreemd aankeken. “Ik vergeet soms dat men jou niet kan zien en dat ik wat zachter moet praten.” “Je moet gewoon doen alsof je aan de telefoon bent.” Zei Muze. “Dan lijkt het ook meteen of je een sociaal leven hebt.” Harry pakte zijn telefoon en hield hem tegen zijn oor. “Hallo muze hoe is het er mee?!” Sprak Harry gespeeld. “Sukkel.” Antwoorde Muze terug. De telefoon in Harry’s hand ging af en hij schrok door de ringtone die direct tegen zijn oor afging. Hij liet het toestel bijna uit zijn hand vallen. “Dat nummer ken ik helemaal niet.” Zei Harry. “Misschien moet je dan maar eens opnemen en kijken wie het is?” “Horen wie het is.” “Wat?“ Vroeg Muze. “Horen wie het is, je zei kijken… Ik kan natuurlijk niet zien wie het is.” “Wil je dat ding alsjeblieft opnemen voor ze ophangen idioot.” Reageerde Muze geïrriteerd. `

“Met Harry.” Het was even stil aan de andere kant. “Met Anna.” Bij het horen van haar naam viel ook Harry stil en na enige seconde begreep hij dat Muze zijn nummer moest hebben doorgemaild naar Anna. Hij keek naar Muze die druk naar een paar wolken staarde. “Haai…” Sprak Harry. “Hoi.” Zei de stem aan de andere kant. Even lachtten ze beiden ongemakkelijk. Ze klonk leuk. “Ja ik…” Ze begonnen tegelijk met praten waardoor ze weer lachtten en zwegen. “Jij eerst.” Zei Harry. “Normaal ben ik niet zo meteen van het bellen en afspreken.” “Nee ik snap wat je bedoeld. Ik was misschien ook wel erg direct.” Zei Harry terug terwijl hij verwijtend naar Muze keek. “Oh maar dat maakt niet uit hoor. Ik vond je mailtje erg leuk en had er wel een goed gevoel bij.” “Oh oké…dank je.” “Wat zegt ze allemaal?” Vroeg Muze terwijl ze probeerde een glimp op te vangen van het gesprek. Harry probeerde zich te concentreren op het gesprek en zich af te sluiten voor Muze. “Normaal denk ik ook niet dat ik zo snel met iemand koffie wil gaan drinken maar nu dacht ik, waarom niet? Al dat ge-mail als je iemand in het echt ontmoet en afspreekt weet je denk ik veel sneller waar je aan toe bent… Ik bedoel of je een klik hebt en zo.” Harry slikte. Wat heeft ze in verdomme in die mail gezet? In ieder geval dat ze koffie wil drinken. “En volgens mij is het wel gezellig met jou.” “Dank je.” Zei Harry die nu enigszins stil viel. “Dat vond ik ook. Waarom lang mailen?” “Ja ja opschepper.” Zei Muze. “Waar zullen we afspreken?” Vroeg Anna. Harry dacht na. Wilde ze vandaag afspreken? Op Valentijnsdag? Niet dat dat boeide maar gaf dat geen extra lading? Of in ieder geval rare situatie? Misschien te hoge verwachtingen? “Vandaag bedoel je?” Vroeg hij. “Ja…als het je uit komt?” Muze keek geïrriteerd naar Harry en gaf hem een duw. “Natuurlijk vandaag, malloot!” Zei ze. Harry keek boos terug naar Muze. “Ja natuurlijk komt het uit…leuk.” Zei Harry. Muze rolde met haar ogen.  “Ken je dat café tegenover meubelland in het centrum?” “De Stempel?” Vroeg Anna. “Ja inderdaad zo heet die tent, kon er even niet opkomen.” “Ja die ken ik. Daar kwam ik vroeger wel eens af en toe met vriendinnen.” “Grappig.” Zei Harry. “Ik kwam er vroeger ook regelmatig.” “Met je vriendinnen?” Vroeg Anna. Harry moest lachen. “Nee…tenminste als je Henk niet mee rekent.” “Henk?” Vroeg Anna. “Ingewikkeld verhaal, stond iets te veel met zijn vrouwelijke kant in contact of zo. Hoor je nog wel een keer.” Ze lachtte en vroeg hoe laat ze elkaar zouden zien. “Acht uur?” Vroeg Harry. “Mooie tijd…”Antwoorde ze. “Uh was jou foto een beetje recent, want die van mij was een beetje donker geloof ik en ook een beetje…van een paar jaar geleden.” Harry voelde de bui al hangen. “Ja die van mij was vrij recent ja, afgelopen jaar.” “Dan herken ik jou wel, mocht je mij niet zien.” Harry probeerde overtuigend te lachen maar was nu ineens niet meer zo zeker van z’n zaak. “Dat is goed Anna. Ik zie je vanavond.” “Tot vanavond.” Zei ze terug voor Harry de verbinding verbrak.

“Kut…” “Wat is er?” Vroeg een verbaasde Muze. “Haar foto… Die is van een paar jaar geleden en dus totaal niet recent.” “Nou en?” “Nou en! Hallo, hij was al niet echt duidelijk. Ze zag er redelijk oké uit, voor zover we konden zien. Maar hij is dus van een paar jaar geleden. Ik wed je tien miljoen euro dat het er niet op vooruit gegaan is.” “Jezus kan je nou niet één keer gewoon afwachten en het positieve er van inzien? Misschien is ze juist in goeie zin veranderd?” Harry keek Muze aan alsof ze gek was. “Als het een lekker wijf was geweest had ze er waarschijnlijk wel een hele duidelijke serie foto’s van geplaatst, denk je ook niet?” “Nee…dat zou ik gedaan hebben. Omdat…ja ik ben nu eenmaal het lekkerst.” Antwoorde Muze gevat. “Ik probeer serieus te zijn.” “Je maakt je te druk. Wacht het nou maar gewoon af. Het heeft echt geen zin op zaken vooruit te lopen. Alsof jij er trouwens uitziet als Brad Pitt.” “Nee, maar mijn foto was tenminste recent en duidelijk.” Beet Harry terug. “En nog wil ze afspreken…je hebt gelijk, ze spoort niet!” Harry zuchtte en schudde zijn hoofd. Het afspraakje kon geen kwaad, dacht hij. Als ze op wat voor manier dan ook echt totaal niets had wat hem aantrok, was het snel bekeken. “Luister schatje.” Begon Muze. “Als het echt niks is, help ik je uit de brand oké.” “Daar houd ik je aan.”

“Wat ga je aandoen?” Vroeg Muze, die zijn slaapkamer binnenkwam, letterlijk door de gesloten deur. “Die deur zit er niet voor niets.” Muze keek om. “En wat een hele  mooie deur is het toch. Maar wat trek je aan? Je gaat niet dit aanhouden he?” “Wat is er mis hiermee?” Harry keek naar zijn kleding. “Wat…” Antwoorde Muze verbijsterd. “Wat is er mis? Je draagt een witte long-sleeve met daarover een superman shirt… Ben jij superman?” “Uh nee…maar…” “Niks te maren idioot, trek uit en ga een overhemd strijken. Waar zijn je dassen?” Muze trok een kastdeur open en gooide een zwarte stropdas naar Harry’s gezicht. “Ik heb je al eerder gezegd dat ik het niet cool vind als je ook nog een keer dingen gaat aanraken en vastpakken… Laat staan in mijn gezicht werpt!” Muze keerde zich naar Harry en stapte op hem af. “Dat weet ik schatje.” Ze kneep hem even kort in zijn neus. “Vertrouw me nou maar. Wit shirt en zwarte das.” Harry keek naar de das. “Dit is niet negentien zesendertig Muze. De stijl is veranderd. Het is meer casual vandaag de dag.” Muze prikte met haar vinger in zijn borst. Je bent bijna veertig. Casual is hetzelfde als slonzig en onverschillig. Kleed je daarom een beetje volwassen en serieus. Laat zien dat je een vent bent die een dame weet te waarderen. Zeker nadat ze zich voor jou heeft staan optutten. Dan kom je niet casual aan gekuierd alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat er een dame, in een café, op je zit te wachten.” Muze schudde haar hoofd. “Simpeltje…als je mij toch niet had.”

Word het de meest verschrikkelijke blinddate allertijden en moet Muze Harry redden op uiteraard een manier die van haar gewend zijn? Wellicht is Anna helemaal nog niet zo onaantrekkelijk en is het juist Harry die Muze op afstand moet houden. Tenzij Anna zich bedenkt en in geen velden of wegen te bekennen is…  Lees het volgende week in De Muze.

Deel 8

Vorige week lazen we hoe Harry en Muze op zoek gingen naar haar verleden en hoe Harry werd benaderd door Anna 35. Een dame, die het wel zag zitten om te reageren op Harry’s contactadvertentie, niet een gras etend, vierpotig, zwart wit, boerderijdier.

“En daarom denk ik dat het ‘t beste is als we gewoon samen eens een kopje koffie drinken. Mijn nummer is…” Muze typte driftig op de toetsen en drukte op verzenden. “Wat doe jij?” Vroeg Harry die in de deur opening bleef staan. “Niks…wat?” “Waarom geloof ik je niet? Wat doet mijn mail open?” “Oké als je het dan wilt weten. Ik heb Anna gemaild.” “Wat!?” Harry sprong naar voren en opende de map met verzonden mails. “Ja als we op jou moesten wachten ging het nooit gebeuren.” “Jij hebt gewoon uit mijn naam gemaild?!” “Jep.” “Oh mijn god…waar zijn alle verzonden mails?” Muze legde haar hand op zijn schouder. “Was je er aan gehecht?” Harry’s mond viel open van verbazing. “Heb je de map geleegd?” Muze grijnsde. “Waarom heb je dat gedaan? Feeks!” “Feeks? Ik ben misschien wel oud, maar zelfs toen gebruikten we dat soort taal niet. Vind je het geen leuke verrassing zo?” “Muze, wat heb je gezegd? Ik kan toch niet met haar in contact komen als ik niet weet wat je hebt geschreven?” “Jawel, het was allemaal heel netjes.” Even keken ze elkaar aan. Muze stond op en liet Harry zitten. “Vastberadenheid, dat vinden vrouwen fijn.” “Stalking, vinden ze dat ook fijn?” “Stalking?” “Ja als het aan jou ligt duik ik er vanavond nog op of wat?” “Dat eeuwige getreuzel van jou maakt dat je dingen mist. Een vrouw wil een standvastige man die beslissingen durft te nemen en zich niet het kaas van zijn brood laat eten.” Harry probeerde er tegen in te gaan, maar Muze ratelde gewoon door zonder hem een kans te geven. “Een Alfa man, een leider… Een Bogart.” “Wat een humor, erg leuk en gevat ben je weer. Ik weet niet in welke tijd jij precies de pijp uit bent gegaan, maar tegenwoordig willen vrouwen dat niet meer. Het ligt gewoon anders!” “Onzin, wat weet jij van vrouwen?” Muze zweeg en wachtte op antwoord van Harry, die met zijn mond vol tanden stond. “Ik…” Begon Harry. “Precies, heel weinig, maar geen zorgen. Ik help jou er door heen.” Jij helpt mij er door heen? Jij spoort niet. Denk je nou echt dat ze überhaupt terug mailt? Tegenwoordig gaat het anders. Vrouwen willen dat je de tijd neemt ze te leren kennen voor je ze meteen uitnodigt voor koffie. Wat een gemiste kans.” “Dramaqueen.” Antwoorde Muze zelfverzekerd. “Wacht nou maar gewoon af.” “Zeg…” Zei Harry. “Hoe kan het eigenlijk dat jij toetsen kan indrukken en dingen kan aanraken?” Harry stak zijn vinger in haar schouder. “Je bent toch een spook?” “Geest. Spoken is heel wat anders.” Harry zuchtte diep. “Ik wil wel komen spoken bij je vannacht hoor als je dat graag hebt.” “Als je dat maar uit je doorzichtige kop laat idioot. Ik vroeg het mij gewoon af.” Muze hield haar hand naast het hoofd van Harry. “Kijk als ik mij nou heel erg opwind of inspan…kan ik iets aanraken.” Ze gaf Harry een mep op zijn wang.” Verbaast en perplex keek Harry Muze aan. “Dat voelde ik.” Muze begon te lachen. “Goed he? Ik word er steeds beter in.” Sprak ze terwijl ze weg liep. “Je bent te lang hier denk ik… Kan je je ook opwinden om eens af en toe de afwas te doen?”

“Vergeet niet dat je morgen bloed moet prikken.” Zei muze. “Ook dat nog.” “Ja dus niet te veel zuipen want je moet nuchter zijn.” “Je hebt toch geen rare dingen gezet in die mail he?” Muze sloeg hoofd achterover. “Nee! Vertrouw me nou maar.” Harry nam een slok koffie en scrolde verder met zijn muis over de pagina. “Oké is dit wat?” Harry stopte bij een plaatje van een Duitse soldaat uit de tweede wereld oorlog die over het lichaam van een omgekomen Joods slachtoffer stond. Muze was stil. “Dit komt mij op de een of andere manier bekend voor. Ik weet het niet… Die soldaat dan.” “Dat meen je niet?” Vroeg Harry constaterend. “Ja ik denk het.” Antwoorde Muze Twijfelend. “De tweede wereld oorlog? Laten we wat meer foto’s bekijken.”

Zal Harry antwoord terug krijgen van Anna 35? Zal Muze meer te weten komen over haar dubieuze verleden? Zal ze de afwas doen? Zal jij volgende week meer te weten komen? De Muze, elke vrijdag bij Old Harry’s.

Deel 7

Vorige week, vertelde Muze hoe ze ronddoolde omdat er blijkbaar nergens plek was of een bestemming na haar dood. In de hoop een oplossing te vinden voor dit probleem, wie wil er immers opgezadeld zitten met een bijdehandt? huis-spook? Zochten Harry en Muze samen op google-afbeeldingen naar foto’s uit vervlogen tijden, in de hoop een punt van herkenning te vinden omtrent de tijd waarin ze mogelijk geleefd moest hebben. Als eerste stap in het mysterie te ontrafelen hoe het zat. Dit leidde natuurlijk tot niks.

“Het is bijna 1 uur laten we er mee stoppen, dit is gekkenwerk.” Opperde Harry. “Oké, als meneer aan zijn schoonheidsslaapje moet denken, prima.” Harry wilde de computer af sluiten toen er een e-mail binnen kwam. “Oh…” Zei Muze. “Je hebt vrienden! Wie is het?” “Ja als ik even mag kijken?” “Anna 35…Wie is Anna 35 Harry?” Harry trok zijn schouders op. “Weet ik het?” “Open de mail!” “Zeg irritant, als je mij even m’n gang laat gaan?” Muze stapte opzij. “Sorry hoor.” “Vast gewoon één of ander reclame ding.” Harry opende de mail en begon te lezen. Muze las over zijn schouders mee. “Het is van je contact advertentie!” Muze klapte vlug in haar handen en sloeg ze daarna veel te hard op zijn schouders. “Er is iemand geïnteresseerd in je! Hoe bestaat het!?” Harry las de mail nog eens hardop terug. “Beste Harry, ik heb je advertentie gelezen en dacht laten we eens kennis maken. Misschien eerst wat mailen en dan kijken of we een klik hebben? Ik vond het erg leuk te lezen dat je van oude films en van koken houdt. Dat doe ik namelijk ook.” Muze verslikte zich en begon hard te lachen. “Leugenaar, noem je wat jij klaarmaakt houden van eten?! Twee kipburgers en een zak diepvries patat.” “Ik kan heus wel koken hoor.” Zei Harry geïrriteerd. “Ouwe films? Die van vorig jaar of zo? Of probeer je intellectueel over te komen omdat je ooit Casablanca gezien hebt?” Harry keek Muze wisselden van blik waarna hij weer naar het scherm draaide. “Ik wist het, nepperd.” “Luister je moet toch iets neerzetten in die dingen, wat moest ik anders schrijven. Dat ik slecht voor mijzelf zorg en een samenwoon met een spook?” “Ik prefereer de term, entiteit.” Verdedigde Muze zich. “Nee daar zitten ze echt op te wachten.” “Dat wist je toen je die advertentie maakte toch niet?” “Daar gaat het niet om.” Kaatste Harry terug. “Ik vind het raar dat ze op mij reageert.” “Hoezo raar? Daar heb je toch die advertentie voor gezet?” “Ja…maar toch.” “Moest je er ook een foto van jezelf bij doen?” “Ja.” Zei Harry. “Dat is wel vreemd inderdaad… Hebben we ook een foto van Anna 35?” Vroeg Muze. “Ja maar dan moeten we eerst even inloggen.” Muze kwam met haar gezicht dicht bij het zijne. “Well…we’re waiting.” “Ja.” Antwoorde hij zonder zijn ogen van het scherm te nemen. “Ik ben bezig maar de site is erg traag.”

“Nou ze ziet er toch aardig uit?” “Ja…” Antwoorde Harry. “Niet echt een heel goed belichte foto.” “Wat ga je terug schrijven?!” “Uh, niks.” Muze sprong bijna uit haar vel. ”Niks! Ben jij belazerd! Jij gaat wat terug schrijven idioot, ben je gek geworden? Waarom zou je niks terug schrijven?” “Uh hallo, volgens mij hebben we belangrijkere zaken aan ons hoofd?” “Harry, luister. Je kan dit niet laten schieten. Ze ziet er leuk uit en ze wil contact met jou. Ik hoor je niets anders dan klagen over dat je alleen bent en nu komt het verdomme naar je deur en doe je alsof je niet thuis bent. Gekkenhuis dat je bent!” Harry liet haar maar even razen want hij wist dat tegen haar ingaan een vrij zinloze actie was. “Muze, we moeten eerst een oplossing zoeken voor deze situatie. Ik kan toch moeilijk…” Muze onderbrak hem. “Niks moeilijk, dan moeten we maar wat sneller gaan zoeken naar een oplossing. Jij gaat gewoon terug mailen en je gaat zorgen dat je op date gaat.” “Op date?!” Herhaalde Harry. “Op date ja, word hoogtijd dat jij weer eens wat vrouwelijk gezelschap om je heen krijgt.” “Alsjeblieft zeg…en waar ben jij in dit geheel?” Vroeg Harry. “Ik zal mij keurig gedragen.” Zei Muze terwijl ze haar hand op haar hart hield. “Daar was ik al bang voor ja…”

Zal Harry, Muze uit zijn privéleven kunnen houden? Zal Muze zich zoals beloofd keurig gedragen? Zullen ze een oplossing vinden voor haar niet zo geestige probleem? Lees het volgende week in deel 8…

Deel 6

“Ben ik de enige aan wie je je hebt laten zien?” Vroeg Harry. “Oh nee, ik heb me aan heel veel laten zien…en hoe… Maar ze zagen het niet.” Harry zat op de bank met een glas wijn in zijn hand. De fles stond op tafel en in zijn andere hand brandde een sigaret. Muze zat op de grond in kleermakerszit. “Sommige voelde me wel, maar konden het niet plaatsen. Vaak raken ze in paniek.” “No shit.” Zei Harry. ”Wat nou als ik dit niet wil. Kan ik niet gewoon zeggen: Verdwijn uit mijn huis? Ik wil dat je nu weg gaat? ” Muze fronste en trok d’r mondhoeken op. “Ja dat is misschien een slechte film of zo die je gezien hebt, maar dat werkt zo niet.”

“Hoe werkt dat dan met als je dood bent en je moet of gaat of weet ik veel wat, reïncarneren?” Vroeg Harry in een poging te snappen wat er aan de hand was en het een plaats te geven. “Je zoekt een familie uit waar je…ja een klik mee hebt. Waar je moet zijn, moeilijk uit te leggen. Dat voel je, het is meer een gevoel. En dan als de vrouw zwanger raakt vervaag je en merk je dat je in haar zit. Dan op gegeven moment word je geboren en dan begint de herinnering aan je vorige dood te vervagen. Soms is het zo sterk dat je het nooit vergeet.” Muze speelde met een pluk haar en leunde voorovergebogen op haar knieën. “Ik ben bij een aantal families geweest maar als de vrouw in verwachting was gebeurde er niks en uiteindelijk…was ik het niet.” “En je hebt geen idee waarom je niet…” “Geen idee.” Antwoordde Muze. “Heeft het met je persoonlijkheid te maken denk je?” Vroeg Harry. “Er moet toch een reden zijn dat je hier bent? En niet door bent naar, wat dan ook.” “M’n persoonlijkheid.” Herhaalde Muze nadrukkelijk. “Dat zal het zijn.” Sprak ze geïrriteerd. “Wat was je in je laatste leven? En wanneer was dat?” Muze dacht diep na. “Het vervaagt steeds meer. Ik zie soms flarden en…ik raak snel de draad kwijt. Ik snap er niks van. Het lijkt wel alsof je net als wanneer je levend bent je verleden vervaagd maar als je dood bent ook.” Harry drukte zijn sigaret uit. “Oké luister. We beginnen bij het begin. Hoe moeilijk kan het zijn om uit te zoeken hoe het zit? We lopen gewoon de hele reeks terug. Wat zijn je laatste herinneringen?” “Ja…die begraafplaats. Verder niks.” “Maar je was ook bij andere mensen, families…” “Ja…dat waren dan personen die ik gevolgd ben. Maar ik was er ook net zo hard weer weg. Het leek wel alsof ik daar geen invloed op had.”

Harry en Muze staarden naar het google afbeeldingen scherm. “Is dit herkenbaar voor je misschien?” “Nee.” Zei Muze. Verschillende foto’s van begin vorige eeuw schoten over het scherm. “We moeten ergens een punt van herkenning tegen kunnen komen Muze.” “Ja kijk helemaal onbekend ziet het er ook niet uit.” Sprak ze twijfelend. “Heeft het echt zin dit? Ik bedoel we kijken nu al uren naar foto’s maar misschien is het wel helemaal niet de bedoeling dat ik de weg terug vind, maar moet ik juist naar voren in de tijd?” “Wat?” Zei Harry. “Hoe moeten we dat in godsnaam doen?” “Nee ik bedoel meer dat misschien ligt mijn doel wel hier in het nu of in de nabije toekomst. Waarom zou ik anders hier zijn?” Harry stak nog maar weer een sigaret op en wreef over zijn voorhoofd. “Komen we daar niet alleen achter of tenminste dat het een stuk duidelijker kan worden, wanneer we je hele plaatje zien? Ik bedoel nu weten we niks. Misschien was je wel een heks en ben je door een andere heks betoverd?” “Harry ik ben dood. Ik ben niet verzonnen door JK Rowling.”

Deel 5

Ze liet haar hand zakken en Harry voelde dat hij van een soort onzichtbare greep over zijn mond werd verlost. Hij staarde naar de oude dame die voor hem stond.
“Een geest?! Van een dood iemand dus… Iemand die dood is. In mijn huis, voor me in de kamer?!” Met zijn handen wijzend naar de vrouw sprak hij nu, met zijn stem niet meer onder controle en in lichtelijke paniek. “Jij wil zeggen dat je dood bent!? Dat is…uh…mooi kut!” “Harry rustig, het is maar dood.” “Het is maar dood! Oh oké, ja waar maak ik me druk om?” Schreeuwde Harry. Hij stapte naar achter tegen de vensterbank aan. “Ik ken niemand die met de doden kan spreken oké. En diegene die het wel kunnen zijn koekoek ja?! Niemand neemt hen serieus. Dood is dood, het eind. Game over man, game over.” “Ah…uh, niet echt Harry.” Sprak de vrouw. “Wat wil je van mij? Ben je hier voor mijn ziel?” Vroeg Harry paniekerig. “Wat? Doe normaal man.” De vrouw stapte naar voren. “Oh blijf alsjeblieft staan…” Zei Harry gebiedend en gebaarde met zijn handen. “Kan je alsjeblieft iets doen aan die…dat…je uiterlijk? Kan je weer in Muze veranderen in plaats van…” “Dit ouwe wijf?” “Het is eng! Je ziet er eng uit, ik ben bang oké… Je jaagt me de stuipen op het lijf, verander alsjeblieft weer terug in die ander. Ik ben godverdomme Derek Ogerville what ever niet!” “Doe je ogen dicht.” Fluisterde ze. “Hè doe nou maar gewoon wat je moet doen.” Voor zijn ogen vervaagde de vrouw. Het was alsof er een deken van onzichtbare mist over haar heen kwam en haar liet verdwijnen. Met dezelfde vlaag van mist verscheen Muze uit het niets voor hem. Met zijn mond open zag Harry Muze uit het niets tevoorschijn komen. Het leek een truc maar hij wist dat hij iets zag wat niet veel anderen gezien hadden. Althans anderen die niet voor gek waren verklaard. Dat waren er heel weinig.

“Ik snap ook niet waarom ik hier ben. Na m’n dood stond ik daar…maar er gebeurde niks.” Ging Muze verder. Harry trok een grimas en deed zijn best het te willen ontkennen, maar hij wist dat het te laat was. Hij moest hiermee omgaan of hij nu wilde of niet. “Hoe bedoel je er gebeurde niks?! Wat zou er moeten gebeuren dan?” Muze keek hem een beetje onnozel aan alsof hij het antwoord zou moeten weten. “Reïncarnatie?” Zei Muze voorzichtig. “Wat?” Vroeg Harry. “Dat je weer geboren word?” Zei muze vragend. “Dat je een familie uitzoekt en daarbij geboren word.” “Oké.” Begon Harry. “In de laatste vijf minuten ben ik er achter gekomen dat we als we doodgaan nog verder gaan als geest. Dat het dus niet ophoudt. Dat we in verschillende personen kunnen veranderen en dat we reïncarneren. Plus daar komt nog bij dat ik dus blijkbaar nu kan communiceren met een dood oud wijf wat ook nog een keer mijn gedrag en denken kan beïnvloeden met een of andere Darth vader doodsgreep. ”Het was stil in de kamer. Muze zweeg. “Ik heb een sigaret nodig en een heleboel drank. ”Zei Harry en hij liep vlug langs Muze de kamer uit naar de keuken. Waar Muze al stond toen de lamp aanging. Harry schrok zich rot en deinsde achteruit. “De oplossing ligt niet in de fles Harry.” “Jezus!” Schreeuwde Harry. Niks mee te maken! En doe dat niet ja!” “Wat niet?” “Zomaar ineens uit het niets…Ma, ver…” Harry begon te stotteren. “Manifesteren? Verschijnen?” Vroeg muze. “ Harry zweeg en keek haar aan ”Dat ja.”