Categorie: Blogsoap

Deel 4

Harry staarde uit het raam de slecht verlichte straat in. Het regende hard, wat de straat een triest en somber uitzicht gaf in het slechte weer. Hij probeerde enigszins wanhopig en tevergeefs zijn gedachten te ordenen. Er klopte iets niet en dat was nogal een onderschatting. Er was iets heel goed mis. In het verleden had hij wel vaker situaties verzonnen en personages geschapen in zijn hoofd om tot een verhaal te komen. Dat die personages dan op willekeurige momenten opdoken en voor inspiratie zorgden was normaal geworden. Maar Muze was anders. “Je kan toch niet de grip verliezen op je eigen gedachtes en fantasieën tenzij je gek wordt?” Vroeg hij zich af. Waarom voelde hij zich redelijk normaal en niet anders dan anders, terwijl Muze steeds realistischer werd. Was dat juist een teken van krankzinnigheid?

Hij had een vreemde tinteling gevoeld in zijn vingers na het eten bij zijn ouders. Hij had gezien hoe ze zichzelf over haar schouders streelde terwijl hij in gedachte zijn hand daar had gelegd. Zij was toch de fantasie? Dit probleem. Deze stelling kreeg hij voor zichzelf niet opgelost. Waarom was ze er nu niet, terwijl hij ook nu aan haar dacht? Hij wist dat hij de enige was die haar zag, maar… Hij vroeg zichzelf af waarom hij haar niet kon aanraken. “Omdat ze een fantasie is natuurlijk.” Waar was ze naartoe? Ging ze ergens heen? Het begon hem te duizelen en hij voelde dat hij moest zitten.

“Gaat het met je?” Vroeg Muze, die ineens achter de stoel stond waar hij zat. Harry schrok en kwam overeind. Hij keek Muze aan en hij probeerde opnieuw zijn gedachten te ordenen. “Ik snap het niet meer.” Zei Harry. “Jij bent niet iets wat ik zelf verzin hè?” Muze keek Harry bedenkelijk aan. Ze schudde tenslotte haar hoofd. “Nee je hebt mij niet verzonnen.” “Ben ik gek geworden? Hallucineer ik dit?” Ze schudde weer haar hoofd. “Nee…nee, de waarheid is minder schokkend dan je denkt.” “Nou vertel me dan alsjeblieft hoe het zit.” Zei Harry. “Oké…het moet er een keer van komen denk ik.” Muze staarde even naar de grond en probeerde woorden te vinden. “Weet je nog waar je mij voor het eerst zag?” Vroeg Muze. Harry keek bedenkelijk en deed zijn uiterste best om de gebeurtenis terug te halen in zijn gedachten, maar het lukte niet. “Weet je nog dat je werkte op de begraafplaats als drager? Dat uitzend baantje wat je had?” Harry knikte. “Ja dat weet ik nog.” “Weet je nog die dag dat je viel? Je ging een sigaretje roken en je struikelde  over die schep. Je viel en landde met je hoofd op een zerk.” Harry wreef met zijn hand over de zijkant van zijn hoofd bij zijn slaap. “Ja dat weet ik nog.” In gedachten zag Harry zichzelf tussen de grafzerken staan met een sigaret. “Volgens mij ben ik even buiten bewustzijn geweest en toen ik bij kwam zat er een oud vrouwtje naast me. Ze keek me geschrokken aan en wreef over m’n hoofd.” “Doe je ogen eens dicht Harry.” Zei Muze. Harry sloot zijn ogen en onder zijn oogleden zag hij nog de contouren van Muze bij het licht van de lamp. Hij wachtte, tot hij een stem hoorde die zacht vroeg of hij zijn ogen weer wilde opendoen. Het was de stem van de oude dame.

Harry stond vastgenageld aan de vloer, zijn knieën week. Hij geloofde zijn eigen ogen niet. Het oude vrouwtje van de begraafplaats stond voor hem en keek hem aan. Hij wilde wat zeggen maar ze hield haar hand omhoog en het was alsof ze hem daarvan weerhield. “Ik ben een geest Harry. Je bent de enige die mij kan zien en horen. Al jaren zoek ik naar de reden dat ik hier nog steeds ronddwaal en al jaren…tevergeefs. Ik weet niet waarom we met elkaar kunnen communiceren… Alleen dat het kan. Ik ben met je meegegaan naar huis en ben je gaan observeren. Ik zag dat je schreef en merkte dat ik in je gedachte kon kruipen. Met je gevoelens kon spreken en…” Ze stopte met praten en keek naar de grond. “Misschien is dat wat veel… Toen je een keertje heel dronken was besloot ik als Muze mijzelf aan je te tonen… Vanaf dat moment dacht je dat ik een schim van je fantasie was. Ik zwerf al zolang rond Harry. Ik voel me alleen…ik wilde je niet kwetsen. Ik vind het fijn hier.”

(Deel 3 van 3)

De gasten aan tafel, aten en spraken met elkaar. Er werd niet veel gelachen maar er was tenminste ook geen ruzie. Harry keek naar Muze die bij de kerstboom stond en vol bewondering keek naar de vele versiersels die er in hingen. Het was niet een standaard ballen, slingers en piek boom. Dat was het nooit geweest. De decoraties in de boom kwamen overal vandaan en waren al zo oud als Harry zich kon herinneren. Hij wilde vragen of ze het mooi vond en betrapte zichzelf er op dat hij maar net op tijd herinnerde dat hij niet alleen was nu. Hij fronste en keek naar zijn bord. De werkelijkheid leek met hem aan de haal te gaan. Het duurde eigenlijk al te lang. Kwam het door zijn isolement? Kwam het doordat hij mentaal misschien wel niet in orde was? Werd hij langzaam gek? Hij keek naar Muze en probeerde zich te herinneren wanneer hij haar voor het eerst zag. Maar het bleef leeg in zijn hoofd. Hoe kon het toch dat ze zo realistisch was? “Wil je nog wijn Harry?” Zijn vader hield de fles bij het glas. “Uh…ja eentje nog dan.” “Je kan ook gewoon hier blijven slapen hoor.” “Ja ik weet het…”  Harry’s vader schonk het glas vol en draaide de fles, om de laatste druppel binnen te houden. “Alles financieel nog beetje in orde?” Harry knikte. “Het is geen vetpot maar het is nog te doen. Veel heb ik niet nodig.” “Je weet het he, je kan altijd bellen.” Harry bedankte zijn vader. “Je moeder maakt zich zorgen om je.” “Dat is niet nodig pa ik ben prima in orde.” Zei Harry vermoeid terug. Hij ergerde zich aan de bezorgdheid die op bemoeienis leek. Hij wist dat het dat niet was en dat het uit de beste bron van medeleven en zorg kwam. Toch, misschien wel juist omdat hij zelf niet wist wat hij er mee aan moest en omdat het ook niet minder leek te worden eerder het tegenovergestelde, irriteerde hij zich. Waarom had hij het zijn moeder verteld? Hoe erg was het nou eigenlijk een Muze om je heen te hebben die…

Zijn gedachtes werden onderbroken door Muze d’r hand op zijn schouder en haar mond bij zijn oor. “Leuke boom joh. Vol met leuke… Dingetjes!” Ze pakte zijn glas wijn en dronk het in één teug leeg. Ze zette het glas wankel terug en liep langs de tafel en bleef achter Ricardo staan. Ze pakte zijn glas en liet de inhoud ervan in haar keel glijden. “Dat is nou het leuke aan homo’s, ze nippen.” Zei ze knipogend naar Harry terwijl ze verder liep naar Maria. “Zij blijft voor het geld.” Ze stond tussen Maria en Alexander in en dronk ook daar de glazen leeg. “Niet één echt een orgasme gehad. Ooit…en zeker niet bij hem. Harry moest een lach onderdrukken en sloot zijn ogen. “Ik weet dat het je zus is maar hé… Aan zijn prestaties verander zelfs ik niks.” Ze liep snel verder naar Robert. “Nee dan deze…” Met haar vingers schoof ze wat haar opzij bovenop zijn hoofd. “Duurt niet lang meer…”Mompelde ze. “Deze jongen lijkt een hele pief, maar is bijna bankroet omdat ie meer aandacht heeft voor zijn secretaresse dan voor zijn werk. En werk is wel een belangrijk, dingetje…” Ze pauzeerde even. “Zeker met zo’n hypotheek.” Ze verstapte zich maar bleef overeind. “Maar hoe zit het met jou?!” Was ze dronken? Vroeg Harry zich af. “Jij… publiceert mondjes maat een of ander flut stuk waar niemand voor betaald. Gelezen door een handjevol trouwe fans op een of andere obscure site waar alleen vaag dwalende zielen, zo af en toe eens komen kijken omdat ze totaal niets anders te doen hebben. Tenminste ze vergeten dat hun leven gewoon weg tikt, elke minuut dat ze on-line en buiten de realiteit doorbrengen. Jammer dat mijn inspiratie daar aan verloren gaat.” Ze draaide om naar Harry zijn moeder. “Zij is goed.” Ze dronk ook daar het wijnglas leeg. “Hij ook.” Ze wees naar Leen. “Jammer… Leeg.” Ze ging achter Harry staan. “Ik wil niet overkomen als een bitch schatje. Maar terwijl jou familie hun zogenaamd gestroomlijnde levens leid is het jouwe misschien wel het spannendst. Jij twijfelt of je stemmen in je hoofd heb, vorm gegeven in een goddelijke creatie… Wat ben ik? Ben ik jou innerlijk? Ben ik het gevolg van een tumor? Ben ik een spook? Of ben ik iets totaal onbegrijpelijks? Niemand ziet mij alleen jij. Dat is toch raar? Waarom toch?” Harry’s hoofd tolde. “Stop genoeg!” Zei hij luid terwijl hij op stond in een reflex. Geschrokken keek hij naar een zee van verbaasde gezichten om hem heen. “Oh oh…”Sprak Muze. “Genoeg van die lekkere wijn. Vlug zeg het voor het nog vreemder is.” Fluisterde ze in zijn oor. “Genoeg van die lekkere wijn…” Harry lachte erbij als een boer met kiespijn. “Toilet.” Fluisterde ze weer. “Hij is heerlijk, maar ik moet echt naar het toilet.”

“Harry je cake is echt verrukkelijk. Hij ruikt misschien wat sterk, maar petje af.” Harry grijnsde en stak een sigaret op. “Dank je Magda.” De rest knikte instemmend en genoot zichtbaar van de cake. Vanaf het raam wat op een kier stond keek Harry de kamer in en rookte zijn sigaret. Misschien was de wijn gewoon te sterk geweest? Wat het ook was, de rust leek te zijn wedergekeerd in zijn hoofd. Hij keek naar de mensen voor hem in de kamer. Zijn familie. Hoeveel had ie nu eigenlijk gemeen met ze? Sommige meer als andere dat was duidelijk. Toch waren het geen slechte lui. Bij de boom stond Muze met haar blik op oneindig. Er rolde een traan over haar wang. Hij voelde zijn maag omdraaien en wilde niets liever dan naar haar toe lopen om haar stevig vast te pakken. Maar hij wist…dat kon niet. In gedachte legde hij een hand op haar schouder en hij zag hoe zij haar hand over haar schouder wreef. Hij voelde een tinteling over zijn vingers…

(Op vrijdag 10 januari is De Muze weer wekelijks terug).

(Deel 2 van 3)

“Ik vind het maar een eng ding.” Sprak Muze terwijl ze haar bovenlip een beetje op trok. “Het is een auto. Hoe is dit een eng ding?” “Gewoon. Hij is gammel en er zit roest op en zo.” “Ja…roest is ook doodeng.” “Hier, het zit zelfs aan de binnenkant.” Ze wees naar een stukje naast de voorruit. “Ik ben al lang blij dat het niet sneeuwt en we de auto kunnen lenen. Scheelt een treinreis.” Harry startte de wagen en deed de radio aan. “Volgens mij is de radio ouder dan de auto. Er zit niet eens een cd of cassette in… Alleen radio!” Sprak Muze verbaast.” “Hé vier wielen, een stoel en een stuur is alles wat we nodig hebben.” “Nou ik vind dit niks hoor.” Muze keek voor de vierde keer haar gordel na en deed haar armen over elkaar. Harry rommelde wat met de tuner van de radio, die alleen maar ruis gaf, tot er ineens een jingle klonk van Sky radio. “Dit is echt wat voor jou.” Zei Harry. “Alleen maar fijne kerstnummers, word je vast vrolijk van.” “Die cake ruikt trouwens wel erg zeg.” Zij Muze snuivend. “Ja…iets te veel vanille poeder…” Sprak Harry binnensmonds. Hij had zijn best gedaan een cake te bakken voor zijn ouders en de rest want hij wilde niet met lege handen komen of met iets simpels uit de supermarkt.

“Simply having a wonderfull christmas time!” Muze zat luidkeels mee te blèren op Sky radio terwijl Harry geconcentreerd op de weg lette. “Mag het wat minder?” “Hoezo dit is toch leuk!” “Schitterend.” Zei Harry terug. “Maar ik probeer me op de weg te concentreren.” “Ben je niet blij dat we naar je ouders gaan?” “Ja…maar ik wil er ook wel aankomen. Niet dat ik straks kling klokje klingeling hoor terwijl ze mij van het asfalt af schrapen.” “Bells will be ringing!” Zong Muze met het volgende nummer van de Eagles mee. “This sad, sad noon” “Kijk kerst-blues, dat is wat we willen horen.” Zei Harry terwijl hij de afrit nam. “Ik wist wel dat je dat leuk vond jankerd.” Harry wilde wat terugzeggen maar op dat moment draaide ze zijn gezicht naar hem toe en zong, “Oh what a Christmas, to have the blues!”

“Hoi jongen hoe is het?” Harry’s moeder stond in de deuropening. “Goed mam. Kijk…cake, zelf gemaakt, alsjeblieft.” Hij overhandigde de cake, stapte naar binnen en trok zijn jas uit. Zijn moeder legde haar hand op zijn schouder en schoof naar hem toe terwijl hij zijn jas nog vast had. “Hoe is het met je Muze?” “Ah… Dat is lief!” Zei muze in zijn oor aan de andere kant. “Jouw moeder is lief!” Zei ze nogmaals nadrukkelijk. “Het gaat goed hoor mevrouw, heel goed.” Sprak ze. “Mam!” Zij Harry. Je verteld haar één keer iets en dat blijft hangen dacht Harry. “Dat was een dingetje. Dat is over, opgelost…voorbij.” Met één hand in haar zij en de andere omhoog sprak ze verontwaardigd, “Dingetje?!” “Oh sorry jongen ik wilde het niet ongemakkelijk maken. Ik was gewoon ongerust.” “Ja mam…het is oké.” “Dingetje?!” Zei muze weer. “Hang je jas maar snel op en kom binnen. De rest is er ook al.” Z’n moeder liep met de cake door naar de keuken terwijl Harry zijn jas op de kapstok hing en zijn sjaal afdeed. “Hé uh Harry…één dingetje. Misschien moet ik mijn dingetje maar ergens anders gaan doen.” “God he je snapt toch ook wel dat ik niet uitgebreid met m’n moeder kan staan praten over mijn geestelijke stabiliteit hier.” “Instabiliteit.” Verbeterde Muze hem boos. “Sorry oké maar…” Harry zuchtte. “Laat ons alsjeblieft niet ook nog ruzie maken. Het word zo meteen vast nog, net als elk jaar erg genoeg.” “Dat zal je er dan wel zelf naar maken!” Boos liep ze achter zijn moeder aan. Harry voelde zijn leven met de dag onrealistischer worden en nu moest hij de show gaan ophouden tegenover zijn familie.

“Je ruikt naar vanille.” Was het eerste wat zijn broer tegen hem zij. “Nee je ruikt de cake Robbie.” viel zijn moeder hem bij. Harry ging iedereen plichtsgetrouw af om zogezegd, handjes te schudden. Zijn broer Robert met Magda, zijn vrouw. Zijn jongere broer Tinus met diens vriend Ricardo. Zijn zusje Maria met haar vriend Alexander en als laatste zijn vader, Leen. “Hoi pap.” “Hallo Harry.” De twee keken elkaar begrijpend aan. Ze hadden altijd al, misschien wel als de enige twee van het stel een speciale band gehad. Een band van onbesproken wederzijds begrip. “Waar is Loes?” Vroeg Robbie. “Leef jij onder een steen of zo?” Sprak Tinus. “Nou Robbie doe even normaal ja.” Vulde Maria aan. “Doe zelf normaal ik mag dat toch wel vragen? “We zijn uit elkaar oké. Al een tijdje ook dus niets bijzonders.” Zei Harry. “Niks bijzonders nee.” Sprak Muze. “Maar een klein dingetje.” “Oké.” Ging Robbie verder. “Ik bedoel ik spreek je bijna nooit vandaar dat ik het vroeg.” Magda zijn vrouw keek hem vragend aan. ”Dat heb ik je toch verteld?” “Wat?” “Op de barbecue van de zaak.” Robbie dacht na. “Oh ja dat is waar ook. Sorry…ik weet het weer dat verhaal van die grote neger toch?” Als enige in de kamer lachte Robbie en hij leek de ongemakkelijke stilte niet door te hebben.

(Deel 1 van 3)

“Gaan we All you need kijken?” Ze drukte zich in de keuken tegen Harry aan en sloeg haar armen om zijn middel. “Natuurlijk gaan we geen All you need, bullshit kijken, ben je wel goed?” Sprak hij resoluut. Muze maakte zich los. “Oh ja even vergeten. Meneer is weer in z’n depressieve fuck kerstmis en alles wat daar bij hoort bui. Het doet je zeker weer aan Loes denken? Nou prima dan vermaak ik me wel alleen.” Kwaad liep ze de keuken uit. Harry was bezig met het kruiden van twee schnitzels en keek niet op of om. Op het aanrecht lag een zak diepvries aardappelpartjes en er stond een pot appelmoes. “Loes en All you need is love…”Mompelde hij in zichzelf. Hij pakt twee pannen uit het keukenkastje en zette ze op het fornuis. Het was alweer een tijd geleden dat hij met Loes, z’n toenmalige vriendin, op de bank All you need is love zat te kijken. Het verplichte kerstavond ritueel. Een glimlach speelde over zijn lippen maar gleed er snel af. De gedachtes aan Loes waren echt niet allemaal rozengeur en Robert ten Brink. Hij herinnerde zich dat het stopte en dat het voorbij was. Dat het een lang proces was geweest van ruzie en strijd. Maar hij drukte dingen weg. Hij deed het nu weer. Hij…ging het nooit leren. Uit de koelkast haalde hij boter en sneed twee stukken af. Geduldig wachtte hij tot de boter smolt en het vlees er bij kon. De aardappelpartjes in de pan er naast. “Kijk eens… Leuk he?” Harry keek opzij en zag hoe Muze zich wulps in de deuropening tegen de post aanwreef in niets minder dan een speels, rood, wit kerstlingerie setje. Compleet met jarretels, kousen, korset en pumps. “Had ik nog in de kast liggen…” “Oh nee.” Zei Harry. “Dit ga jij niet de hele avond dragen. “Ik trek het pas uit…oeps wat zeg ik nou?” Speels stak ze een vinger tussen haar lippen. “Ik wissel het pas om voor m’n pyjama tot we All you need gaan kijken.” “Prima dan hou je het lekker aan.” Ongeïnteresseerd keek hij terug naar de pan met vlees. “Dat hou jij nooit vol.” Sprak ze zelfverzekerd.

“Wil je nog een stukje vlees schatje?” Zei ze terwijl ze één voet tegen de zijkant van de tafel zette en sensueel met haar hand langs d’r kous streek. “Wil je misschien nog wat borst? Oh…we hadden geen kip hè…” “Geef het maar op, we kijken geen All you need.” Harry stak een sigaret op. “Trek je dat morgen ook aan als we naar m’n moeder gaan?” “Als je dat wil. Voor jou doe ik alles dat weet je.” “Kan je ook weg gaan?” “Nee!” Zong ze, als ware het een opera. Via de andere stoel stapte ze op de tafel en ging voor het bord van Harry staan. “Wil je…een toetje?” Harry begon te lachen. “Alsjeblieft zeg.” Hij tikte het as af op zijn bord. “Wat is er nou boeiend aan All you need?” Ze schoof het bord aan de kant met haar pump en zakte door haar knieen. Ze duwde met haar wijsvinger zijn hoofd, onder zijn kin naar achter.  “Dat is gewoon kersttraditie, dat hoort er nu eenmaal bij.”  Harry schoof zijn stoel naar achter en stond op. “Ik weet niet of je het weet maar we zijn single. Waarom zouden wij in godsnaam gaan zitten kijken naar een zooitje verliefde stelletjes die elkaar allemaal met kerst in de armen kunnen sluiten terwijl wij hier op de bank weg kwijnen met herinneringen aan ex-vriendinnetjes?” “Tjes? Zoveel zijn het er ook niet Casanova.” Ze draaide zich om en wiegde met haar kont voor zijn gezicht. Harry pakte zijn bord en verdween richting keuken. “Achter in de vriezer ligt nog een bak B en J’s. Dan ga ik me maar vast omkleden he…”

Muze hield haar mond open en Harry schoof de lepel naar binnen. Samen lagen ze onderuit gezakt met het ijs voor de tv. Muze in een lange, dikke grijze trui. “Dit is echt triest weet je dat.” Zei Harry.

“Shh het begint!”

Deel 3

Harry duwde de deur van de dokterspraktijk open en ging naar binnen. Via een halletje kwam hij in een totaal verlaten wachtruimte. Hij keek op zijn horloge. “Hé misschien is het gewoon een heel slechte arts…” Hoorde hij haar stem naast zich zeggen. Hij keek naar Muze. “Ik ben al gespannen genoeg ja…” Boven een schuifraam hing een bordje met de tekst, hier melden. “Moet ik kloppen of op een belletje drukken?” “Ik zie anders geen bel Einstein” Antwoordde Muze gevat als altijd. Harry klopte op het raampje en niet veel later schoof het met een ruk open. Een gezette dame met opgestoken haar zat aan een bureau met een telefoon tussen haar schouder en oor geklemd. “Naam?” “Harry…” Ze stak haar hand op en gebaarde in de telefoon. Harry knikt geduldig maar geïrriteerd. Ze sprak in de hoorn en schreef wat dingen op. Harry steunde op de vensterbank en keek rond. Muze vermaakte zich inmiddels met de folders uit het rek. Zo’n typisch standaard wachtkamer folderrek. Wat nooit op lijkt te raken omdat niemand er wat uit haalt. Ze verplaatste de folder van een leven met kanker naar de uitvaartfolder. De folder van Parkinson zette ze schuin neer en de folders van incontinentie zette ze bij folders van een kinderdagverblijf en luieruitslag. “Grow up.” Fluisterde Harry. “Kan ik u helpen?” Harry draaide terug naar de assistente en gaf zijn naam. “Loopt u maar door hoor, u bent de eerste.” “Sta je daarvoor te wachten? Had ze je niet door kunnen wijzen?” Zei Muze geërgerd. “Dank u.” Zei Harry en hij opende de deur naar de spreekkamer.

“Kleed u zich maar weer aan.” Zei de dokter tegen Harry. “Thats what she said.” Voegde Muze daar aan toe, spelent met het plastic geraamte in de spreekkamer. Hij legde zijn stethoscoop naast Harry op de behandeltafel en liep terug naar het bureau om op zijn computer wat gegevens in te voeren. Harry pakte zijn overhemd van een haakje en kleedde zich aan. “Heeft u veel last van stress?” Vroeg de dokter. “Niet dat ik weet dokter. Volgens mij niet.” Harry stond op en ging bij de dokter voor het bureau zitten. Muze stoof op de behandel tafel af en stortte zich op de stethoscoop. De printer begon te ratelen. “Hoe slaapt u?” “Tja…niet bijzonder. Zes uur per nacht.” Antwoorde Harry. Achter hem hoorde hij Muze diep hijgen. Hij keek om en zag in een flits hoe ze ongemakkelijk met het ene eind van de stethoscoop van de onderkant in haar grijze trui naar haar eigen hart stond te luisteren. “U moet maar even bloed gaan prikken. Nuchter.” Voegde de arts er aan toe. Er kwam een ingehouden lach vanaf de behandel tafel. “Laat maar, te makkelijk.” Sprak Muze. “Nuchter?” Vroeg Harry. “Ja dat is lang geleden he…” Fluisterde muze. “Even niets nuttigen voor het slapen gaan en dan in de ochtend eerst prikken.” De dokter draaide zich naar de printer, haalde er een vel papier af en vouwde het op om het vervolgens in een kleine envelop te doen. Hij gaf de envelop aan Harry. “Geeft u dit maar af bij de balie in het ziekenhuis.” Harry trok zijn jas weer aan en gaf de dokter een hand. “Ik denk dat ik er snel genoeg achter ben waar je last van hebt Harry.” Zei Muze achter hem terwijl hij hoorde hoe ze een rubberen handschoen aan trok.

“Wat is het toch koud.” Zei Harry. “En Donker.” Voegde Muze daar aan toe. “Je hebt vast gewoon last van een winterdepressie…dat komt bij de meeste voor. Niets om je voor te schamen.” “Volgens mij word ik langzaam krankzinnig…” Harry stak een sigaret op en Muze volgde zijn voorbeeld. “Dit moet je dan ook niet doen he…roken!” “Kom eens met wat origineels Muze.” Muze zweeg en pakte Harry zijn hand. “Zullen we broodjes kip eten vanavond? Met die saus die je zo lekker vind?” Harry moest lachen. “Ja wel ja…veel erger kan het toch niet worden geloof ik.”

Deel 2

“Dit duurt eeuwen! Moet je kijken wat een rij. Verschrikkelijk en dan één kassa open dat geloof je toch niet?!” Harry keek verveeld over het winkelwagentje. Zwaar geïrriteerd naast hem en half leunend op het wagentje, zijn roodharige metgezel. “Oh ik krijg hier toch zo de tyfus van.” “Hè rustig nou. We moeten er toch, hoe dan ook door en het komt vanzelf goed.” Probeerde hij moedig maar tevergeefs. Dat wist hij ook wel. “Nou ik had graag gezien dat het wat sneller, vanzelf goed kwam. Moet je zien, de caissière valt nog net niet in slaap.” Laatstgenoemde keek onze kant op. Met een brede nep grijns zwaaide ze naar de caissière. Harry begroef zijn gezicht in zijn handen. “Waarom kijk je niet nog wat rond of we niks vergeten zijn?” Ze draaide zich vol om naar Harry. Keek daarna met open mond naar links en naar rechts vervolgens weer naar Harry. Waarna ze zich nog even geïrriteerd weer  omdraaide. “Waarom heb je zo’n haast vandaag muts?” “Het is Muuz niet muts. En ik heb haast omdat ik een goed idee heb en een zeker iemand, ik noem geen namen… Zijn notitieboekje vergeten is en… Zijn telefoon. Zeker te cool om je telefoon mee te nemen. Zeker te 2013… Nep hipster, nepster.” Harry had spijt dat ie het vroeg. “Als je nou gewoon je mond houdt en je concentreert blijft het idee misschien hangen Muze.”

De rij bewoog een halve meter naar voren. “Oh mijn god, we bewegen…even de spinnenwebben afschudden.” Ze keek hem aan. “Wat? Is toch zo?” Harry keek om zich heen. “He…kijk pepernoten.” “Ja goed idee.” Muze draaide zich om en hield haar mond dicht terwijl ze d’r wangen opblies. “Hah hah erg leuk.” D’r wenkbrauwen schoten even omhoog terwijl ze zich weer omdraaide. “Ik ga roken, zie je zo buiten wel.” Ze wurmde zich tussen de rij klanten heen daarbij iedereen aanstotend en opzij duwend. Harry schudde zijn hoofd en glimlachte ongemakkelijk naar de persoon voor hem in de rij. Hij bekeek de inhoud van het karretje. Veel soeps was het niet. Veel slechte zooi die eigenlijk niet nodig was maar hij had geen zin om zich er mee bezig te houden. Belangrijker was het bezoek aan de huisarts morgen ochtend. Al een tijdje had hij last van hartkloppingen, tenminste daar leek het op. Het was niet een regelmatig iets en zeker niet een gebeurtenis waar je de klok op gelijk kon zetten. Het was ook niet zo dat het met stress te maken had volgens hem. Soms wel, maar soms ook weer niet. Misschien dat de huisarts hem verder kon helpen? Muze was na vijf minuten on-line al tot een sluitende diagnose gekomen en was er heilig van overtuigd dat hij binnen een paar weken, door overmatig drank en nicotine gebruik, dood ging. “Zal ik Monuta vast bellen?” Had ze gevraagd. Hij wilde zich niet door zoveel positiviteit laten leiden en wilde er zeker van zijn dat het niks ernstigs was, vandaar het bezoek aan de dokter morgen ochtend.  Hij had hem al in geen jaren gezien.

“Boe!” Klonk het in zijn oor en Harry keek geschrokken op. Hij had haar niet terug zien komen. Ze stond achter hem en stopte haar handen in zijn zakken. “Koud buiten. “ “Ja dat voel ik.” De rij schoof weer naar voren en Harry kon de boodschappen op de band gaan leggen. Ze lagen er koud op of er klonk een bel. Harry keek op en zag dat de rij nog langer was dan zojuist. “Ja hoor, nu gaan ze een andere kassa opendoen. Als al je boodschappen er op liggen.” Ergerde Muze zich. Er kwam een, vers gebakken caissière aangelopen die plaatsnam bij de volgende kassa. “De eerstvolgende mag hier komen.” Sprak ze veel te zacht. “Ze had wel eens wat eerder van het schijthuis af mogen komen. “ Zei Muze, uiteraard veel te luid. “Je hebt niet bepaald het eeuwige leven wel?”