Categorie: Filmrol

Zojuist vernomen dat Harold Ramis op 69 jarige leeftijd is overleden aan een zeldzame ziekte aan zijn bloedvaten. Ramis is misschien wel het meest bekend uit Ghostbusters maar hij deed natuurlijk veel meer.

Hij schreef het scenario voor onder andere Ghostbusters, Groundhog day, Animal house, Caddyshack, Stripes en meer. Vooral in die laatste vond ik hem samen met Bill Murray erg leuk als twee losers die in het leger gaan om hun zinloze leven meer betekenis te geven. (Ben gestopt met tellen, hoe vaak ik die film gezien heb).

Niet zo heel lang geleden zag ik opnieuw As good as it gets, waar hij ook een klein rolletje had. Het gaf een leuke koppeling naar m’n jeugd waarin we films herhaalde tot we ze mee konden praten. Tegenwoordig doen we dat niet veel meer. Ligt dat nou aan de kwaliteit van de films, het aanbod, of dat we er misschien te oud voor zijn geworden (neh)? Geef mij Groundhog day en ik zal hem opnieuw bekijken…en opnieuw (en opnieuw).

Dat noemen we gewoon een goed verhaal en dat was iets wat Ramis zeker kon regelen. He will be missed.

We nemen weer afscheid van een (vermoedelijk door een overdosis Heroine) gevierd acteur. Ik zag hem voor het eerst in The Big Lebowski als Brandt en later in meer films. Waaronder Happiness,  Before the devil knows you’re dead en The boat that rocks. Maar de lijst is lang en iedereen kent hem ondertussen wel.

Persoonlijk blijft ‘ie mij als Brandt in The Big Lebowski toch het meest bij. Maar dat is omdat ik ook heel veel met die film heb. In Charly Wilson’s war was hij ook geniaal. Maar denk dat het wel oké is om te beweren dat ie dat in de meeste van zijn films wel was.

Hij werd 47 jaar.

Voor iedere Soprano fan was het al even slikken toen de serie op zwart ging maar nu… James Gandolfini die de hoofdrol vertolkte van Tony Soprano, overleed aan vermoedelijk een hartaanval tijdens een vakantie in Rome.

Zo zie je maar weer…als het je tijd is… Hij werd maar 51 jaar. Ik dacht altijd dat ie ouder was.

Ik heb hoofdzakelijk genoten van hem als Soprano en in de films heb ik hem niet heel erg meegekregen. Maar een ding staat vast, die rol speelde hij dan ook als geen ander, in een serie, als geen ander. Wel moet gezegd worden dat naast Pitt in Killing them softly ook weer de spetters er vanaf vlogen.

Take care Tone…

The Big Lebowski (1998) Regie: Joel Coen Scenario: Joel en Ethan Coen Met: Jeff Bridges, John Goodman, Steve Buscemi, Julianne Moore, David Huddleston, Philip Seymore Hoffman, Peter Stormare e.a. 

Vandaag kijken we naar een all-time klasieker, The Big Lebowski. Een film die je gezien moet hebben en daarom laat ik hem ook nu, bijna vijftien jaar later voorbij komen. De basisverhaal lijn in deze rolprent is eigenlijk redelijk simpel. (Daar houden we van) Jeffrey “the dude” Lebowski is een man die het rustig aan doet en dingen niet te serieus neemt. Beetje bowlen, jointje er bij, White Russian in de hand. Het leven is al vreemd genoeg na de jaren zestig. Zijn leven word echter overhoop gehaald wanneer hij op een avond word bezocht door twee zware jongens die geld komen innen. Het geboefte Woo en z’n duidelijk niet golfende, blonde handlanger werken voor de maffioso en porno producent Jacky Threehorn. (Met zo’n naam wil je gewoon bij de maffia  Ze komen geld halen wat Bunny Lebowski verschuldigd is. Nadat de dude ze heeft uitgelegd dat hij niet de Lebowski is die ze zoeken (Hij is niet getrouwd, de toiletbril staat toch omhoog?) en ze zijn tapijt bevuild hebben druipen ze af. Shit happens, fuck it…lets go bowling, zou je denken. Maar hé ..je moet een lijn trekken in het zand. Alles goed en wel maar op je tapijt laten pissen door een of andere chinaman is een ander verhaal. The dude gaat op zoek naar de andere Lebowski om te worden gecompenseerd voor zijn bevuilde tapijt. Het is zijn vrouw, dus dan moet je ook op zijn tapijt zeiken. Zeker niet op dat van the dude. Hij word bijgestaan door zijn bowlingmaatje Walter een nog steeds worstelend met zijn Vietnam verleden veteraan, die nogal een probleem heeft met zijn agressie. Naast hem zien we ook Donny, een kind wat het midden van een film binnen loopt, als bowling maatje van the dude. Wat als een simpel verhaal begon rolt zich als een waar tapijt met vlekken uit tot een alles behalve eenvoudig op te lossen verhaal. Een verhaal wat een hele grote Lebowski nodig heeft.

De film staat zonder enige twijfel op nummer één in mijn lijst van favoriete aller-tijden. Nog elke keer dat ik hem zie ontdek ik wel iets nieuws vreemd genoeg. Het is gewoon meesterlijk te zien hoe het verhaal zich openbaart en uitgroeit tot een avontuur-noir die zijn weerga niet kent. Het blijft nog steeds moeilijk uit te leggen hoe een paar bowlers dit verhaal verwerken maar ze doen het met ballen mag ik wel zeggen, want the Big Lebowski heeft zeker dat. De humor in deze film is uiterst subtiel ingelegd wat ook al weer een reden is deze film meerdere keren te zien. Je valt als je niet uitkijkt op sommige momenten in een ware lachkick. De dialogen zijn geschreven om van te genieten en daar hebben de Coens echt de spijker op zijn kop geslagen. Dat kunnen ze over het algemeen wel. De spijker op zijn kop in een plank op de vloer.

De film is in rap tempo tot een ware cultfilm gegroeid. Elk jaar worden er Big Lebowski festivals georganiseerd waarop de bezoekers verkleed komen als personage, decor, gebruiksvoorwerp of iets anders gerelateerd aan de film. Fans bezoeken de set en locaties waar de film is geschoten. Er zijn ik weet niet hoeveel collectors items en dvd-boxen. Meer en meer T-shirts zijn er, ook in Nederland, te krijgen en er is zelfs een on-line church of the latter day dude. Ik wil nog steeds een muismat/vloerkleed zien te bemachtigen want that really ties my desks together, zolang Woo er niet achter gaat zitten dan.

De film werd voor een ruime vijftien miljoen gemaakt en bracht wereldwijd 45 op. Wat teleurstellend was als je je bedenkt dat Fargo, ook van de Coen brothers. 7 miljoen koste en 60 opbracht. (En waar ze ook nog twee Oscars mee wonnen, waaronder beste script en beste actrice). De film heeft het dan ook niet goed gedaan in bioscopen in America en Engeland.

Wat grappig is aan het Lebowski publiek, waaronder een aantal zeer bekende critici (Die later hun mening hebben bijgesteld over de film) is het feit dat veel mensen die de film de eerste keer ziet meestal  denken… “Was dit het?” Niet echt heel bijzonder en je kan er niet de vinger opleggen. Toch…gaan ze hem een tweede keer, al duurt het misschien even, zien en dan denken ze: “Hij is toch wel erg goed, die gaan we nog een keer zien!” and so on… Misschien niet handig als je een film maakt die wat op moet brengen. Maar wel handig als je een film maakt waar ze over honderd jaar nog over praten. Want… The dude abides.

Er gaan al jarenlang geruchten over een eventueel vervolg en af en toe steekt er weer een nieuwe de kop op. Ik zelf heb op een bepaald moment gedacht, geen gek idee, als de Coens het maar doen. Hoe graag we ook opnieuw zouden willen genieten van dialogen en situaties waar de dude en Walter in kunnen komen, een vervolg film is alleen weggelegd voor films die het oude niveau kunnen overtreffen of evenaren. Wat leuk is voor een actiefilm of een redelijk slappe komedie. Misschien nog een serie als Bond of star wars/trek. Maar voor The Big Lebowski niet. Ik hoop dat als het ooit zover komt ik er naast zit, maar om eerlijk te zijn hoop ik dat het nooit zover komt. Als ik de Coen Brothers een beetje kan inschatten, zal dat ook niet gebeuren. Het is een op zichzelf staand avontuur met een kop en een staart zogezegd  Het kan echt volgens mij alleen maar verschrikkelijk slecht worden. Wat mij betreft trekken we hier en nu gewoon een streep in het zand. Nothing is fucked here man!

Ziet u graag een bepaalde film beoordeeld? Laat het ons weten in de commentarenbox of per mail op old_harry@live.nl en wij geven onze ongezouten mening en een kijkcijfer.

1 Totaal niet zien!

2 Niks van verwachten.

3 Als je niks beters te doen hebt.

4 De moeite waard.

5 Goed voor een leuke avond.

6 Mag je niet missen! 

Het Bombardement (2012) (Nederlandse bioscoop 20 december 2012) Regie: Ate de Jong. Met Jan Smit, Roos van Erkel, Mike Weerts e.a. 

Een Titanesk liefdesverhaal in de blijkbaar humoristische jaren veertig. Voor degene die de Titanic gemist hebben en niet snappen wat ik daarmee bedoel… In het Bombardement zijn twee jongens met een droom, namelijk Amerika, hard bezig geld te verdienen daar te komen. Een van de twee, niet Jan Smit heeft last van zijn longen en moet daar geopereerd worden. Zijn broer, wel Jan Smit, ontmoet een heel leuk meisje wat op het punt staat te trouwen met een rijke gast. Tegelijk is haar familie gearresteerd omdat de oorlog is uitgebroken en ze Duits zijn. Logisch. Smit helpt wel even haar familie op te halen achter de linies in ruil voor het geld (van haar aanstaande, die ook maar van het gezeik af wil zijn) om met zijn broer naar Amerika te kunnen. Ik hoef verder niet uit te leggen dat dame in kwestie (Roos van Erkel) in de auto springt en de twee tijdens hun avontuur, op zoek naar familie, hotel de de botel van elkaar raken. Een avontuur overigens waar Pippi Langkous jaloers op zou zijn geweest. 

Voor mij ontspoorde de film al bij het horen van de eerste tekst. Voice Over Aart Staartjes. Net als vrijwel de gehele cast, totaal geen goeie keuze. Maar goed, je kijkt door en denkt, Morgan Freeman was zeker te druk om het Nederlands onder de knie te krijgen. Hij zegt dat hij als hij alles opnieuw mocht doen hij zo weer in die dagen als bakkersjongen aan de slag zou gaan. Bakkersjongen die ook bokst, in het hotel als Piccolo werkt en ondertussen allerhande werk aanneemt om rond te komen. Prima… dat kan, maar als je dan je shirt uittrekt om te boksen nadat je zeven dagen per week druk in de weer bent in niet de minste lichamelijk belastende beroepen, kunnen we iets van spiermassa ontdekken. Niet onbelangrijk als je in de twee bokswedstrijden in de film, tegen tegenstanders moet knokken die drie keer zo groot als jij zelf. De bokspresentator noemt hem, het magere scharminkeltje. Nou vraag ik mij af of Smit wel eens voor de film in een sportschool geweest is. Het zou nog kunnen maar ik betwijfel het. Mager is hij in ieder geval ook totaal niet. Eerder gewoon op gewicht met een totaal gebrek aan zichbare spiermassa. Het is natuurlijk geen verrassing dat de tegenstanders neergaan als een zoutzak. De eerste is een behoorlijk dikke, drie keer zoveel wegende kale gast die in real life Jan smit met z’n adem kan uitschakelen. Echt hilarisch word het pas wanneer we Smit tegen een Duitse Soldaat zien vechten. Eentje waar Arnold Schwarzenegger waarschijnlijk voor zou bedanken. Dit “grommende” Duitse bokswonder gaat wederom neer als een pudding op een zonnige middag in mei. Je begint je af te vragen waarom die oorlog vijf jaar heeft geduurd, als een Duitser van die maat al binnen een paar minuten in elkaar zakt door één Jan Smit. De film hangt van dit soort “ellende” aan elkaar. Ik heb niet over uniformen die niet op maat zijn en er niet uit zien, of over gelaats uitdrukkingen die er niet zijn. (Handig als je acteur probeert te zijn). Noch heb ik het over het feit dat ze iets heftigs als het bombardement, waar zelfs ondergetekende een familielid heeft gehad, die daar ter plekke was in 1940, als achtergrond hebben genomen. Of ze zich nu achter het liefdes verhaal schuil houden of achter het bombardement word niet duidelijk. Wat wel duidelijk is dat het een schande is voor beide en ook voor echte acteurs en actrices. Een jaar voor de opnames hoorde ik van deze film en ik was dan ook vol verwachting. Misschien waren zes uitvoerend producenten wel een brug te ver. Als ik eerlijk ben vind ik het echt een schande voor de geschiedenis van het bombardement, wat op deze wijze bijna misbruikt word. Niet om het gebruiken van de geschiedenis in een liefdes verhaal, maar door het totale gebrek van een goed scenario daarmee goeie teksten leverend en acteurs die kunnen en weten wat ze doen. Zelfs monic Hendrickx die niet de eerste de beste is. Is een miscast en zit in een veel te klein prul rolletje. Daar weet ze dan wel iets van te maken, maar een scene redden kan je er niet mee en een film al helemaal niet.

Er is geen twijfel over mogelijk dat het gedrocht een 1 scoort al twijfelde ik of ik niet een nieuwe positie moest gaan creeren. Min 1 of iets in die geest. Er zijn bepaalde trucjes in film, wat laat je wel zien, wat niet. Waar gebruik je effecten en waar niet. Namaak zwartwit beelden kunnen meer masceren dan je budget groot is. Dat gevoel krijg ik er bij. Het komt ook niet realistsich over en het trekt de aandacht van het liefdes verhaal af, maar dat is toch… Of moeten we dat juist niet? Maar ergernis numero uno waarom we deze film dus absoluut niet moeten gaan zien is en blijft… Het spel, de acteerprestaties en uiteraard de regie dit allemaal mogelijk heeft gemaakt. Je zou denken dat iemand na “In de schaduw van de overwinning” met deze kansen en waarschijnlijk een groter budget, betere effecten, iets groots kon maken van het bombardement. Ate de Jong regiseerde ooit een vlucht regenwulpen, een door mij zeer gewaardeerde film. Maar ik ben dan ook bang dat het een piek was. Wat de reden ook is waardoor Het Bombardement op deze wijze is uitgebracht, sommige mensen moeten zich diep schamen en het liefst nooit meer met film bezig houden.

Ziet u graag een bepaalde film beoordeeld? Laat het ons weten in de commentarenbox of per mail op old_harry@live.nl en wij geven onze ongezouten mening en een kijkcijfer.

1 Totaal niet zien!

2 Niks van verwachten.

3 Als je niks beters te doen hebt.

4 De moeite waard.

5 Goed voor een leuke avond.

6 Mag je niet missen!