Categorie: Gezeik

Het is een vreemde situatie… Vijftien jarig meisje is met haar muziekleraar van Frankrijk naar Amsterdam gegaan en zo laat ze op het immer geliefde aandacht’s forum, Facebook weten: Ik beleef de mooiste dagen van mijn leven. Knap als je dat kan in Amsterdam en niet echt moeilijk als je pas vijftien bent maar dat is niet het punt.

Ze zijn van plan een einde te maken aan hun leven. Dat is waar de schoen toch wel enige wrijving ondergaat. Ware het niet dat het leeftijdsverschil van 33 jaar toch ook wel aanzienlijk is. Je hebt het natuurlijk niet voor het zeggen op wie je verlieft word maar toch is er een stem in ieder geval mijn hoofd die zegt dat het behoorlijk kansloos is om als 48 jarige geen grens te trekken om met schoolmeisjes aan de haal te gaan. Volgens mij beleef je dan toch wel een mid-life-apocalyps die zijn weerga…niet kent. Dat je jou leven om zeep helpt, jammer. Maar dat je een jong iemand in je val mee trekt is tragisch en not done.

Schoolmeisjes van die leeftijd zijn een no-go. Niet omdat ze er wel of niet klaar voor zouden zijn want de een ontwikkeld nu eenmaal sneller dan de andere en het lijkt steeds sneller te gaan. Zeker in het huidige tijdperk van tonguitstekende sletjes die overal schijt aan hebben omdat seks nu eenmaal gewoon lekker verkoopt. Maar laat ze dan iemand nemen die qua leeftijd wat meer in de buurt zit. (En daarmee bedoel ik ook niet Ibrahim de loverboy uit Afghanistan van 25, die heel wat van plan is als we twitter mogen geloven). Laat ze iemand in de buurt hebben die de ruimte geeft en de opgedane kennis deelt in plaats van de lakens. (Dat laatste weten we in het geval van de fransozen ook niet zeker en is speculatief). Je kan serieus een jong stel hersens goed de vernieling in helpen met dit soort shit. Waar ze dan de rest van hun inmiddels echte kut-leven mee mogen dealen.

Je kan natuurlijk niet in hun hoofden kijken en dus liggen de oordelen klaar. Wat klopt er wel en wat niet? Zijn ze überhaupt wel in Amsterdam? Zelfmoord plegen op je vijftiende omdat je klaar bent met dit leven is een wrange keus en in mijn optiek de verkeerde. Ik weet dat het leven kut is en zeker op je 15^e dan hebben we een steuntje in de rug nodig. Iemand die ons er doorheen trekt en laat inzien dat er nog een hoop moois is om voor te leven.

Ik hoop dat het goed afloopt.

(Ik wil er nog niet dood gevonden worden namelijk…)

Het meisje (14) is inmiddels vrijgelaten nadat ze gisteren door de sterke arm der wet werd aangehouden en ondervraagt. Naar eigen zeggen heeft iemand anders met haar telefoon de grap uitgehaald en scheet ze zeven kleuren voor de melding dat de FBI was ingelicht.

De FBI heeft waarschijnlijk gapend toe zitten kijken hoe het vriendinnetje de tweet invoerde via de camera op de telefoon en dacht, “Ah fuck it, who cares. We’ve got better things to do (when the donuts arive).” Dat dacht onze politie niet (Donuts zijn slecht en gevaarlijk voor je gezondheid horrrrrrr) en ging over tot een persoonlijk gesprek met de mini-dame.

En dat is in één woord TRIEST. A, heeft het meisje in vijf op volgende tweets sidderend sorry gezegd voor iets wat niet haar schuld was en B, omdat we het hier over een 14 jarig meisje hebben. Blijkbaar nu in één keer een gevaarlijke doelgroep geworden. Onze maatschappij gleed al razend snel af dankzij fietshelmen, verkeersdrempels, commerciele tv en stemmen ronselende pvda-ers. Maar ik zeg u de poesificatie is bijna compleet. Binnenkort kunt u in de rij bij de kassa praten over u gevoel, over diezelfde rij met de rij-coach. U kunt daar twitterend en selfie nemend over uitweiden op uw facebookpagina terwijl we allemaal likend toekijken.

Ik hoop dat de politie zich nog een keer gaat inzetten om de criminaliteit aan te pakken en serieuze aangifte op te nemen van mensen die het echt nodig hebben. Dat herinnerd mij, volgende keer als er iets vernield is van je en weggenomen (gestolen) zeg dan dat je aangifte van discriminatie komt doen. Dan word je namelijk wel gewoon geholpen en niet weggestuurd met de mededeling dat ze het druk hebben. Of plaatst uit naam van Ibrahim uit Afghanistan een tweet en ze komen je zelfs van huis ophalen.

Stop de poesificatie.

Vanochtend verscheen dit artikel op nieuws punt nl. Zombie planten… en zelfmoordmieren, het begin is hier.

Een specifieke bacteriële parasiet kan de eiwitten in planten veranderen. De plant maakt hierdoor geen bloemen meer aan en veranderd in een levende dode om de parasiet te dienen. De parasiet kan zelfs de hersenen van mieren veranderen om in de plant te klimmen om te worden opgegeten, door de plant.

Dus… Terwijl wij met z’n alle vrolijk verder leven (alsof het één groot feest is) speelt de apocalyps zich right under our noses af. Vorige week stond ik nog vol bewondering te kijken naar een mierenhoop in het bos. Die berg was anderhalve meter doorsnede en waar ik stond, zo’n drie meter van het midden, liepen ze dus zo snel ze konden naar de hoop toe. Ik had nog nooit zo’n grote berg mieren gezien en ik dacht nog aan World War Z. De scene bij de klaag muur. Dat was dus achteraf precies wat er daar aan de hand was.

Dames en heren het begint klein maar oh wee als binnenkort een zo’n miertje in uw geliefde kind beland, die zich toch al niet zo lekker voelde. Nou dan zit je dus mooi met de openingsscène van Dawn of the dead. Waarin dat schattige overbuurmeisje ineens haar tanden in het hoofd van je partner zet.

U bent gewaarschuwd.

Poesificatie van de bovenste plank. Waar? Deurne. Waarom? Aandacht tekort… Volgens mij moet Deurne de Huffington post in. De gemeente heeft nu een telefoonnummer geopend voor allen die willen praten over het schietincident bij de juwelier. Tijdens het wachten om te worden doorverbonden met één van de medewerkers kan je luisteren naar Aerosmith’s “Janey’s got a gun”. (Hoop ik)

Laten we gemakshalve er even van uitgaan dat de dame in kwestie niet op zoek ging naar twee willekeurige jongemannen en ze vervolgens doodschoot, gewoon omdat het kon uit pure lust. Maar laten we kijken naar de tot nu toe beschikbare feiten. Juwelier aan het werk. Twee boefjes komen binnen om artikelen te stelen. Boefjes worden door de vrouw van de eerder genoemde juwelier (voor hun flikker) neer geschoten en… Zijn nu dood.

Gevalletje: Risico van het vak lijkt mij. Het maakt mij niet eens uit of ze een vergunning had en of ze handelde uit noodweer. Kom jij ergens binnen om spullen te stelen, dus dingen mee te nemen die niet van jou zijn, of die niet vrijwillig aan jou zijn overgedragen, voor de heb. Met andere woorden, je bent een kut crimineel en bent keihard aan het werk deze samenleving een stukje meer naar de kloten te helpen. Moet je wat mij betreft gewoon niet zeuren. Niet dat zij dat nog zullen doen maar in hun kielzog wel een aantal anderen…tja… Mensen, die het nodig vonden te demonstreren in voordeel van de boefjes. Zucht. (Misschien stonden ze al in de rij om aangifte te doen tegen Geert en dachten kom, we zijn hier nu toch).

In ieder geval heeft deze (gaap) schokkende gebeurtenis al zoveel dingen losgemaakt… Een persconferentie, een enorme berg media aandacht met advocaten die er niets mee te maken hebben die vervolgens beweren dat het OM te hard van stapel loopt en zo voort…  Het zal allemaal. Maar meest schokkende is nu toch wel (in deze zaak met alleen maar verliezers) het nummer wat men nu kan bellen als totale buitenstaander (iemand die dus het journaal kijkt en het niet trekt) en poesie wanneer men psychisch zo in de knoei zit door dit alles dat je niet meer verder kunt.

Het wachten is op de stille tocht voor de boefjes. De stille tocht voor de juweliers vrouw (dat ze elkaar niet toevallig mogen doorkruisen). De stille tocht voor iedereen die zich in Nederland met één telefoontje tot Poesie van de eeuw kan benoemen. En kom als we dan toch bezig zijn pleur er ook maar een stille (zow zinvol) tocht tegenaan voor iedereen die ergens mee zit maar nog niet beseft wat dat dan is. (In de volksmond heet dat gewoon wandelen, je bek houden en gewoon genieten van het heerlijke weer, precies wat ik nu ook ga doen).

Kusje.

Op tijd was ik. Op tijd in het gemeentehuis om mijn rijbewijs te laten verlengen. Het was een nieuw gemeentehuis ingericht naar de moderne wensen van deze tijd. Geen omslagnummerbord met luide (irritante) zoemtoon die je bijna onder een bureau doet duiken, maar een HD-flatscreen (twee, aan twee muren…) aan de muur met een hele rits nummers in beeld maar niemand in de hal behalve ik. Niemand, omdat ze tegenwoordig op afspraak werken en niemand daar behoeft te zijn zonder, omdat je dan toch niet geholpen word, maar dit ter zijde. Met zo-één fantastisch stukje high-def-techniek verwacht je een stukje higher-def wanneer je nummer aan bod komt. Getrakteerd werd ik… Een balie medewerker van in de vijftig met blauwe slobbertrui hoorde ik nummer A-703 roepen. Met nadruk op roepen. Ik was de enige daar en ik stond op een kleine vier meter afstand. Het was ook niet mijn nummer dus ik keek hem aan maar zweeg. Nog maar een keer op mijn nummer kijken. Nee ik wist het zeker. B 358 is niet het nummer wat mij zojuist luidkeels werd toegeroepen, ware ik op de markt op zoek naar scholfilet.

B 358 dan. Ja, dat was mijn nummer waar ik al in de vorige alinea zo clif-hangerig mee eindigde. Ik stapte naar de balie en begroette Slobbertrui. Ik overhandigde mijn oude rijbewijs en een nieuwe foto. Daar ging het dan meteen al fout. Ik dacht even vlug na of ik scheld woorden had gebruikt in mijn begroeting of dat ik een spoor van vuil had achtergelaten op mijn weg naar de balie. Ik keek achterom, niets. Mijn foto was verkeerd. Oké… “Ik heb hier nog geen week geleden foto’s gemaakt in dat fotohok.” Ik draaide mij een halve slag naar wijzend naar rechts, naar het fotohok wat in het gemeentehuis staat en wat binnen mijn gezichtsveld viel. In dat stukje techniek ga je zitten en plaats je je hoofd binnen het rode kader zichtbaar op het scherm. Je krijgt drie kansen (die ik hoe het ook anders, allemaal nodig had) om de juiste foto te nemen. Het kost 5 euro, voor vijf dezelfde foto’s, waar je er maar één van nodig hebt. Van de drie foto’s op het scherm was er één fout, die ik… Doe eens een gok…niet genomen heb (ik werk namelijk niet bij de gemeente). Dus hoe in de hel is mijn foto, waar ik vijf hele fucking euro’s voor betaald heb, fout!?

Heb ik per ongeluk mijn zonnebril opgelaten of misschien mijn gewone bril en zie je mijn ogen niet? Had ik mijn Duitse Stahl-helm weer eens op? Zit ik misschien ondersteboven in het hokje? Of verschuil ik mij achter een veel betere foto van een knapper iemand? Neen. “Er is te veel glans op uw hoofd.” Ik neem je niet in de maling, dat is wat hij zij. (Gewoon in mijn gezicht, waar ik bij was en zo…) Omdat van dit soort dingen (Ambtenaren die zo goed opletten dat ze dingen zien die er niet zijn) mijn broek spontaan uit springt en het op een lopen zet. Viel mijn opmerking, “Ik wil wel mijn pruik wel opzetten, maar daar worden jullie ook niet vrolijker van, niet geheel in goeie aarde. Hij opperde dat ik naar een professionele fotograaf moest gaan om mijn hoofd te laten poederen en dan opnieuw een foto moest laten nemen. Hij had er echt over na gedacht, die hele halve minuut tijdens het voorstel van mijn pruik. Soms zou je willen dat je Kojak bij je had. Ik denk dat die die zijn lolly zover in het hoofd van slobbertrui geslagen zou hebben, dat we slobbertrui, dan wel de lolly, niet meer zouden herkennen.

“Ik ga het wel even navragen.” Sprak het baliewonder  vermoeid en verdween achter een schot met de foto. Als die gasten denken dat ik opnieuw foto’s ga laten maken, nadat ik in een apparaat wat ze nota-bene zelf hebben goedgekeurd en neergezet, al foto’s gemaakt heb, krijgen ze nog een verrassing. Ik mag toch aannemen dat ze met al die high-tech nog een klein beetje nadenken over de belichting van een foto in een hokje, wat ze zelf in hun gemeentehuis neer keilen? Ik ben niet de enige (knappe) kale vent toch? Zo meteen krijg ik nog sterallures met al die fotografen die mijn plaatje willen schieten, als ware ik Herman den Blijker, Pierre Wind, Frits Wester, Bryan Cranston, Bruce Willis of Vin Diesel. (Om maar een paar eveneens haarloze knapperds te noemen). Waarschijnlijk vraagt ‘ie ook nog om een handtekening zo. (Nou dat zullen we nog wel eens zien). Ik vraag mij af of zij ook zo’n moeite hebben op het gemeentehuis voor een rijbewijs. Een auto heb ik niet, laat staan de bolides die mijn kale broeders in de garage hebben. Ik vraag mij af of slobbertrui bij hen ook zo moeilijk doet en niet meteen weg kwijlt achter zijn balie. Volgende keer toch maar mijn visagist dan wel stylist meenemen naar het gemeente huis. Daar draait Maik de Boer zijn handen niet voor om lijkt mij zo.

Terwijl hij aan zijn team-manager-balieverkeer aan het vragen is of mijn uber-kaalheid houd op een roze stukje plastic van plus achtendertig euro. Bekijk ik één van de andere vier foto’s waar ik niets meer mee doe. (Had ik al verteld dat ik ook nog eens vijf, jawel vijf…hele euro’s voor die schitterende foto’s betaald heb)? Ik kan dus, hoe ik ook bij-schijn, niets maar dan ook niets van een glans, dan wel overdreven glans ontdekken. Nu ben ik natuurlijk bevooroordeeld want ik kijk wel vaker tegen mijn kaalheid aan.  Dat begint al in de ochtend bij het net ontwaken als ik even knipoog naar de spiegel op het plafond. Dan bij het scheren en de rest van de dag wanneer ik een spiegel dan wel weerspiegeling in een ruit of gewoon schaduw passeer. Slobbertrui is terug en de manager-team-balieverkeer-en-overige-zaken-van-totaal-geen-belang heeft mijn foto goedgekeurd. Hulde! En ja…hij wil ook nog mijn handtekening, binnen het kader, met pen, niet vlekken a.u.b.

Even twijfel ik of ik, voor slobbertrui, er bij zal schrijven…