Categorie: Gezeik

Op mijn vorige school
Ben ik erg gepest.
Ik  was anders dan de andere,
anders dan de rest.

Ik weet niet waarom,
het begon als een spel.
Het liep uit de hand
en eindigde voor mij in een hel.

Het ging drie jaar door,
en niet alleen schelden
wat ik ook elke dag hoor.

Ik had er genoeg van,
het zat me tot hier.
Nu ben ik daar weg,
met heel veel plezier.

Diep van binnen ben ik bang,
want straks herhaalt het zich weer,
dan voel ik die pijn weer
en dat wil ik nooit meer.

Een jaar geleden wierp Fleur Bloemen zichzelf voor een trein en maakte daarmee een eind aan haar leven. Ze was vijftien jaar. Ze was vijftien jaar en leefde net als jij en ik in deze tolerante samenleving.

Ik wilde meer schrijven maar besloot het toch maar niet te doen. Om de simpele reden dat je het zelf maar moet zien. En bij alles wat mij lief is… Hoop ik dat je het ziet.

Hij is nog niet eens in het land (16 november pas) en nu al is de discussie heviger losgebarsten dan ooit tevoren. Zaterdag aanstaande is het de bedoeling zelfs te demonstreren (Malieveld, Den Haag) voor het behoud van onze geliefde zwarte Piet.

Er is een piep klein groepje, jengelende achter-bet-kleinkinderen van mensen die ooit slaaf zijn geweest, die zich nu in het tijdperk van, pleur je ongenoegen ongegeneerd online dan hebben we vrienden, zich ineens manifesteert tot martelaar. Hoe het ook zij… Ik vind het best-wel-heel-erg-enorm-kleinzerig als jij je ontevredenheid lichaam gaat geven over de rug van een kinderfeest waarvan de meerderheid het woord slaaf niet eens kan spellen. Goed en kwaad. Dat is wat het feest hier onder andere laat zien en wat de meeste boomknuffelaars liever snel vergeten. Hoe imposant is het wanneer je als kind met vele anderen in de klas zit. Zenuwachtig en vol spanning, als de Zwarte Pieten plotseling binnen stormen. Bonkend, schreeuwend en gooiend met snoepjes gaan ze tekeer. Zingen over de roe en dat als je stout was, je nog wel eens in een zak nota bene,  meegenomen zou kunnen worden naar Spanje. Ik zie roze Piet nog niet zo veel indruk maken. “Kijk maar uit anders knuffelen we je in slaap als je stout bent geweest.” Waar kennen we die houding toch van?  (Oh ja dat was de poesificatie van de hele maatschappij). Het zal je toch maar gebeuren dat je kind tegen je zegt. “Pappa, roze is Piet is wel lief hé. Liever als blauwe Piet.” Ik beloof je dat diezelfde nacht nog een zwarte Piet naast het bed staat met een roe zo groot als een zeis. Verplicht even Sint van Dick Maas kijken. Zwaaiend en dreigend opdat ze het nooit meer vergeten. Dan maar even een mentale trap onder die kinderkont, trauma extra kan nooit kwaad. Zijn we zelf ook groot mee geworden niks aan de hand. Kolenhok en riem zijn ingeruild voor heidesessies met de kinderpsycholoog prima maar van Zwarte Piet blijf je af.

En zo zakt Nederland verder weg in het groen-linksige pvda moeras waarop een groot deel ex-achter-klein-kind slaven meende ooit op te moeten stemmen. Ik hoorde vanavond op de NOS het tenenkrommend commentaar van een “man” die het prima vond dat er gekleurde Pieten zouden kunnen rondlopen. Op de intellect triggerende vraag van de verslaggever, welke kleuren dat dan zouden moeten zijn antwoordde hij en ik neem u niet in maling; “Witte, Zwarte en Homo Pieten.” Homo Pieten… Zo zie je maar weer een reportage op radio één kan best enerverend zijn. (Je zou die links-groene toch af en toe op een windmolen willen vastbinden voor een dagje).

Mark Rutte zal als het even tegenzit deze gelegenheid gaan aangrijpen om zijn (kerst) ballen te tonen en het sinterklaasfeest te verdedigen. Hij was zo fantastisch op dreef toen hij meende er niets aan te kunnen doen dat Zwarte Piet…(drumrol) Zwart was. Goeie PR, Marrrr(k)… Maar als het loopt zoals hij normaal doet…giechelt hij over z’n chocolade letter. Mocht u het zich nog afvragen, dat is de letter P van niet nader te noemen felien huisdier.

Ik vind dit een mooie gelegenheid om aan te tonen dat er nog altijd een helder denkende maar helaas te stil gebleven meerderheid is die wel het verschil ziet tussen een koloniaal verleden en een feest in tijden van crisis. Ook Sint heeft daar namelijk last van en doet zijn boodschappen bij de Action, Lidl en de Aldi. Denk je dat er ook maar één kind is die dat kan schelen? Daarom hoop ik dat die meerderheid nu even een hele grote smoel opentrekt en een oer-Hollandsche leeuwen brul geeft naar die paar jengelaars en wel zo dat ze voor eens en voor altijd die bek stijf dichthouden. Laat ze een echte hobby gaan zoeken. Laat Zwarte Piet (die inmiddels, raar dat die discussie op gang kwam, nog bruin is ook) gewoon in ere en met rust. Zo helder en zwart wit het leven voor een kind nog is, was dat ook gewoon de bedoeling…

Omdat het om de kinderen gaat. Niet over mensen met een minderwaardigheidscomplex (-je, voor de knuffelaars).

Ik ben niet echt veel aan de schrijf geweest de laatste tijd en dat had niet alleen met de hitte te maken. Ook niet alleen met dat keukenmes van de Action wat ik moest hebben en wat uiteindelijk tijdens de afwas in mijn vinger hakte… Juist ja, mijzelf in de vingers snijden is mij niet vreemd. Beetje moeilijk raggen op je toetsenbord als je bij elke aanslag door de grond gaat. (Maar goed, het wondje is genezen, bedankt voor de bloemen). Ik was gewoon even bezig met mijn leven te re-booten, zoals dat in goed Hollandsch heet.

Misschien kunt u zich nog herinneren dat ik ietwat aan overgewicht meedroeg? (De Plofmens). Degene die mij persoonlijk kennen zullen waarschijnlijk hun kaak moeten oprapen bij deze understatement. “Ietwat aan overgewicht?!” Als je denkt, zit mijn broek nou iets strakker? Dat, is ietwat overgewicht. Ik dacht meer: Hé…mijn deurposten zijn naar elkaar toe gekropen. Ik moest daar iets aan doen en dat balletje is gaan rollen. Op een andere manier, dan ik in als eerste instantie in gedachten had. Ik ben in de wereld gedoken van voedsel, gewichtsverlies en diëten. Juist, weer een gebied waar we met z’n alle massaal in de zeik zijn en worden genomen door instanties en onderzoeken die beweren het bij het rechte eind te hebben. Voor de duidelijkheid ik sta niet op dieet en zal daar ook zeker nooit op gaan. Het is de grootste afbraak voor je lichaam denkbaar. Ze werken niet of alleen maar de verkeerde kant op. Je moet je leven veranderen en gezond gaan eten als je af wilt vallen. Niet dat je na een tijdje weer meer gewicht terug hebt dan je had. Klinkt simpel? Te simpel misschien? Dat is het ook!

Wij krijgen met zijn alle veel te veel shit binnen waarvan de voedingswaarde langzamerhand NUL is en nog vragen we ons af waar al onze klachten vandaag komen. Tenminste sommige van ons vragen zich dat af. Anderen accepteren het als zijnde ouderdom of gewoon één van die dingen… (Zoals een roker zegt: Ik vind het gewoon lekker). De farmaceutische industrie vraagt zich alleen maar af hoeveel klanten ze er dit jaar nog bij zullen krijgen. Met oog op uitbreiding van het wagenpark, de vakanties naar Bora Bora en het zwembad wat aan vervanging toe is, zeker met die hitte. Want als ze in de zorg één ding goed kunnen, zo weet ik inmiddels ook uit eigen ervaring, is geld verdienen. Mensen die legale pilletjes maken doen niet veel meer onder voor mensen die illegale pilletjes maken. Ik zou zeggen duik in de wereld van de octrooien en rechten en vind het antwoord van deze moderne moeder Therasa’s (hufters!).

Ik heb geen idee hoe ik anderen duidelijk zou moeten maken hoe goed het voelt wanneer je echte voeding binnenkrijgt. Het is niet te vergelijken met iets wat ik ooit eerder gedaan heb. Ik zie mijzelf niet als freak (sta daarin alleen, i know) ben geen vegan of vegetariër geworden want als ik trek heb in vlees, eet ik vlees. Gebakken in roomboter, niks aan de hand. Eet feitelijk precies waar ik trek in heb. Maar dat die verlanglijst anders is geworden is duidelijk. Ik heb gewoon geen behoefte meer om met een volle pens te zitten en dan geen energie te voelen. Als ik zit uit te buiken wil ik de energie door mijn aderen voelen stromen. Iets wat je niet bereikt met Ben and Jerry’s, hoe fucking lekker het ook is. Ja, je voelt je suiker omhoog schieten (Whoopie). Momenteel eet ik dingen waar ik echt energie van krijg en die ik lekker vind. Oh en als ik trek mocht krijgen in een donut…eet ik een donut en schuif die zo ver mogelijk mijn smachtend keelgat in. Alleen… Ik heb geen trek of verlangen meer in een donut. (Oké…dat was een zin die ik nooit dacht ooit te zullen schrijven). Een paar dagen geleden in de supermarkt stond ik breed te grijnzen naar de stapel met plastic kratten vol met donuts. De stapel torende gewoon boven mij uit. Eigenlijk gewoon bizar als je er over na denkt hoeveel troep ze verkopen in een supermarkt. Ik lig ’s avonds ook niet wakker van de honger, dan heb ik vergeten de juiste dingen te eten en doe ik het alsnog. Ik maak mij er niet druk om. Er is genoeg te eten en de laatste keer dat er iemand hier verhongerde was in 1944. Dus ik hoef niets op te slaan uit angst dat het tot een schaarste komt. Kan ook altijd nog een of ander weiland in rijden en het zelf uit te grond rukken waarna ik het in mijn shake-bitch prop. (Blendah).

Iemand gaat niet stoppen met roken, gewicht verliezen of anders leven als je hem dat zegt of uitlegt dat het beter is. Ik leefde ongezond de eerste 99 procent van mijn leven. Vooral de eerste jaren lag ik voornamelijk op mijn rug en liet mij zelfs gewoon voeren zonder dat ik ook maar echt aanstalten maakte van mijn plaats te komen. Uiteindelijk moest ik wel omdat mijn bed (net als die deurposten) aan het krimpen ging. (Ellende waarvan ik nog steeds niet snap hoe dat kan). Maar ook al is het nog zo veel simpeler dan het lijkt. Ik begin er niet aan. Als iemand het echt wil weten leg ik het graag uit. Het is niet echt heel ingewikkeld en de grote drempel is ook hier weer angst voor het onbekende. Maak je in ieder geval geen zorgen want hoogstwaarschijnlijk is het een natuurlijke reactie dat je zo chunky geworden bent. De mens is nu eenmaal onderbewust ingesteld dat hij moet jagen. Naar de supermarkt gaan om aan te sluiten in de rij met chips, cola, B&J, gevulde koeken, Kaiserbollen, huiswijn, tabak en weet ik veel wat voor andere artikelen… Is geen jagen. (Ook al lijkt het er steeds meer op, zeker op zaterdagochtend).

Jacobse en van Es zeiden het al in de jaren zeventig: Fysiek is altèd psychisch. Bewust etuh en goed kouwe zodat het gelèkmatig je bloed komp. Het enige gevaar schuilt er in dat onwetende mensen, waaronder ik ook zeker viel, op het eerste gezicht naar de overheid kijken en daar hun informatie halen. De verkeerde informatie. Zou je niet veel eerder naar iemand gaan die er een beetje verstand van heeft dan iemand die er belang bij heeft dat je dik bent? (Omdat het simpelweg geld oplevert net als roken). Maar vaak worden mensen die hun leven veranderen gezien als zeikerds en wierdo, new age hippy’s die beanie’s dragen en alleen maar doen alsof alles happy en mooi is. (Ik heb nog nooit een boom geknuffeld en was ook zeker niet van plan dat ooit te doen. Tenzij er tussen mij en de boom een Doutzen Kroes gemodelleerd staat).

Het is zeker niet allemaal happy en mooi. In deze tijd is het haast onmogelijk  om nog positief door het leven te gaan wanneer je word geconfronteerd met instanties en de bizarre regels en wetten die er verzonnen worden, om je maar onder de duim te houden. Hoeveel geld er uit je zakken word getrokken en hoe we Nederland naar klote zien gaan omdat er gewoon totaal niet geregeerd met het hart maar met de portemonnee. Het komt omdat je, zeker als je stopt met roken en ziet hoe makkelijk het eigenlijk is, je euforisch raakt en graag iedereen wil bevrijden van die zware rook last. Nu ik ervaar wat groente shakes en weinig koolhydraten in een, in balans zijnde voedsel inname, met je lichaam doen raak ik bijna even euforisch. Voor de “gewone” eter, de doorsnee zoals we dat “gewend” zijn. Is het alsof ik fanatiek aan het lijnen (kutwoord) ben geslagen. Nou laat mij je verzekeren dat ik dat niet ben. Als ik documentaires zie over Veganisten en weet ik wat allemaal. Valt het nog reuze mee en lachen ze mij waarschijnlijk uit. Dat ben ik dan ook niet. Ik ren niet allerlei reformhuizen af op zoek naar zaden en noten. Ik weet waar mijn noten zijn en ze zijn groot genoeg om mijn leven te leven en dingen te veranderen die ik waardevol genoeg acht. Zoals MIJN leven. Ik focus mij op m’n eten, dat zeker. Maar ook hoe ik mentaal tegenover eten sta. Waarom en wanneer ben ik dik geworden? “Omdat je met je dikke klauwen niet van de donuts af kon blijven?” Ja dat is zeker waar. Maar waarom kon ik dat dan niet? En ja natuurlijk maakte ik goddelijke Italiaanse bollen met kip die qua smaak alles overtroffen. Er zat weinig voedingswaarde in en uiteindelijk duurde de pret niet lang. Want voor ik in bed lag, had ik alweer honger.

Waarom? Daar zit een hele wereld achter. Ik heb vele sombere, depressieve periodes gekend waarin ik met problemen moest dealen en ik het bijna niet meer aankon. Fantastisch natuurlijk om dat op te schrijven voor-ieder-om-te-lachen, want welk vermaak is beter dan leedvermaak? (sadisten)! Ik wil niet mee glijden op de onwetende golf van desinteresse en de makkelijkste weg. Je hoeft het jezelf niet moeilijker te maken, maar op de lange termijn zijn de rollen omgedraaid. Met oogkleppen op je dagen naar het eind zien sjokken. Ik ben geen robot, ook al ziet de staat mij als een nummer. Feit is en blijft dat ik een kloppend hart in mijn borst heb en dat maakt mij mens. Zoals ze al ongeveer vijftig duizend jaar zijn. (Alleen heb ik nu internet). Hoeveel nummers je er ook op plakt en aan hangt. Als je zo wilt leven in je eigen hokje voor eeuwig afgesloten van het nieuwe prima, maar op een dag komen er minder en minder mensen. Het is een eenzaam hokje want ook jij hebt ergens diep van binnen verlangens en dromen. Gedachten over hoe jij dingen vroeger zag en ziet waar ze zijn gekomen of naartoe zijn gegaan. Hoe vaak heb je het maar laten gaan omdat je dacht dat je er geen invloed op had? Hoeveel excuses heb je niet verzonnen om die eerste stap te zetten? Verwacht niet dat er mensen naast je in die put gaan zitten. En als ze het al zijn, want soort zoekt soort…zijn het waarschijnlijk niet de meest positieve lieden. Niet de mensen die snel zullen zeggen: Wakker worden! Maar als je er uit wilt, zijn er altijd ergens mensen die ook in jou schoenen hebben gestaan en beter wilden voor zich zelf in dit veel te korte leven. Mensen die zich echt gelukkig wilde voelen, letterlijk en figuurlijk, weet jij nog hoe dat voelt? Weet je nog hoe je je voelde toen je een doel haalde waar je als een berg tegenop zag?

In Amerika was een gast. Een grote dikke Amerikaanse Italiaan. Frank Ferrante en die was eigenlijk alleen maar aan het aftellen. (Naar de dood). Hij was te dik, zat aan de medicijnen en hij wilde liever dat vandaag de stekker d’r uit ging dan morgen. Gewoon omdat alle zin en fut eigenlijk wel op was. Iemand vroeg hem: Frank, wat zou je nou nog een keer in je leven willen mee maken? Frank antwoordde dat hij nog wel een keer verliefd wilde worden.

Ik ben niet suïcidaal. Frank ook niet en de meeste van ons niet. Maar ik ken wel de gedachte en het gevoel wat Frank had. (De meeste van ons ook denk ik). Ik was ook ooit in staat van zijn dat ik dacht, ach als het gebeurd is het wel prima dan gaan we maar dood. Dat heb ik niet meer. Dat is toch een afschuwelijke klote gedachten? Dat je leven dus zoveel betekenis heeft dat je denkt… Wat kan mij het schelen, dan ben ik maar dood. Dit gaat om je leven, hallo?! Volgens mij is het dan tijd om dingen allereerst eens te gaan bekijken en hulp te zoeken. Hulp door bijvoorbeeld dingen te gaan lezen on-line. (Kijk, als zelfs lezen je te veel is, naar filmpjes op youtube, want er zijn er genoeg als je de reclame boodschappen even geestelijk blokt dan!) Haal er uit wat er in zit en wat je aanspreekt. Maak een start want als je de leuke dingen om je heen, bijvoorbeeld je kinderen of je hobby’s. Je vrienden je familie, je eigen kleinkinderen. Je films, muziek of wat dan ook, je zoveel boeit dat het jou eigenlijk niet uit maakt of je leeft of sterft is er iets echt niet in orde. Laatst zag ik een foto van een man met een bord in zijn handen waar een tekst op stond. (Vertaald): Zelfmoord maakt geen einde aan de kans dat je leven ooit slechter word. Zelfmoord elimineert de mogelijkheid dat het leven ooit beter word.

Zolang je leeft moet je dat ook doen anders leef je niet… (Juist dat noemen we zombies en die horen voor je het nog niet wist, in “The walking dead” thuis). Persoonlijk denk ik dat de meeste mensen, meer mensen hebben die van ze houden dan dat er mensen zijn die hen haten. (Uitzonderingen daar gelaten). Als jij er niet meer zou zijn word je gemist neem dat van mij aan. Ik wil zou oud mogelijk worden en dingen meemaken en beleven die ik mij nu niet eens kan voorstellen. Waar ik niet eens van kan fantaseren. Zonder angst dat het wel of niet lukt of kan. Zonder vooroordelen. Oh ik ben te oud of te zwak of…weet ik waarom iets niet zou kunnen? Waarom kan iets niet? Luisteren naar jezelf, wat wil jij? Accepteer niet je eigen ondergang zolang je nog een kloppend hart in borst hebt. Zoek en vind de positiviteit in plaats van de ellende. Er zijn echt manieren om beter te worden. Je kan al deze klote zooi omdraaien en veranderen in één moment, één dag tegelijk. Zoek hulp.

Dus… Wat wil jij nog een keer meemaken in je leven?

Soms haat ik Facebook. Ik heb het dan niet over de onstopbare opmars van reclame diarree of ander ongewenste, geestdodende aanbiedingen om spelletjes te doen dan wel plaatjes te moeten delen. Plaatjes waarmee ik dan aangeef hoe geweldig, heerlijk, fantastisch het is met en vooral hoe dankbaar ik ben met broer, zus, moeder, tante, vader, poes, hond, cavia of de zon. Maar meestal gewoon poes.

Ik heb het over mijn eigen zoek gedrag. Inderdaad dikke bult. Soms kijk ik bij mensen uit mijn verleden om te zien hoe het leven er bij staat. Ze staan niet in de vriendenlijst maar hebben gewoon alles open en staat het nog altijd. Ze lijken door te gaan met hun leven. Wat logisch is want om nou niet door te gaan, gaat ook niet echt ergens over. (Hoewel) Maar  ik vraag mij dan wel eens stilletjes af. Denk je nog wel eens aan toen? Of ben ik daar ook weer alleen in? Dat kan ik mij maar moeilijk voorstellen. Ik weet wel dat er herinneringen zijn die sommige mensen liever heel ver weg stoppen. Misschien met als doel, de hoop dat ik het dan wel vergeet. Maar ik vergeet het nooit… Want feiten blijven feiten ook al hebben we het er nooit over. (We komen elkaar vast nog wel eens tegen ná de apocalyps wanneer wij in een van anarchie gehulde maatschappij ronddolen op zoek naar voedsel. Raad eens wie er geen hapje van de beschimmelde donut krijgt).

Ik ben altijd meer van de achtergrond geweest. Ik zou niet snel foto’s online zetten van mijzelf dan wel van dingen die ik mee maak. Niet mijn ding. Ik zou nog vele malen opener kunnen zijn over dingen die ik ooit meemaakte. Maar ja sommige dingen zijn beter af daar waar ze niet om de haverklap verschijnen. Maar zoals gezegd zijn dus sommige van mijn “spoken uit het verleden”  helaas een stuk opener. Waarom zoek ik daarnaar vraag je je misschien af. Tja… Waarom niet? Ik heb er niet duidelijk een aanleiding voor. Misschien wil ik wel zien hoe slecht het met ze gaat? Dat ik een foto zou zien waarbij ze bij de Lidl boodschappen zie doen. Losers! (Mijn hersens realiseren zich nog niet dat ik arm ben en zelf niet verder kom dan de Aldi in plaats van de Appie) Zij zetten die shit online, ik toch zeker niet? Wat het ook is, het zet mij altijd even aan het denken. (Don’t worry, één keer per jaar kijken is echt meer dan genoeg). Hoe dan ook is het een morbide nieuwsgierigheid die zich bevredigd wil zien. En ja…nieuwsgierigheid word het poesje altijd fataal.

Of de duivel er mee speelt (Gezellig) word ik tijdens het schrijven van dit stuk benaderd door een oude bekende. Iemand die ik al ruim twee en half jaar niet meer gesproken of gelezen heb. Iemand waarmee ik ten strijde ben getrokken tegen mijn adolescentie en de zijne. Een strijd die wij beiden verloren maar draagbaar werd door de verbroedering. Op gegeven ogenblik ontstond er een situatie waar ik niet blij mee was. In mijn ogen maakte die persoon een verkeerde keuze in een bepaalde zaak. Dat is dan nog tot daar aan toe, ook al voelde ik mij zwaar achtergesteld. Maar om dan met redenen aan te komen die alles behalve oprecht waren en kant nog wal raakten, ging mij een brug te ver. Je kan logischerwijs niet iedereen altijd te vriend houden. En als je keuzes moet maken zit er altijd wel een zeikerd tussen (haai). Maar wees dan wel open en oprecht en zeg gewoon hoe het zit, tegen naar wat lijkt je beste maat te zijn. Dacht dat we daar vrienden voor waren? In gesprekken kwamen we daar niet uit. Toen ik ook nog een iets in mijn schoenen geworpen kreeg wat ik onterecht vond werden de gesprekken moeilijker en werd het stil. Uiteindelijk zijn we daar re-de-lijk overheen gekomen. Maar hetzelfde werd het niet meer. We mailden nog wat en ik begreep dat hij een burn-out had. Waarna ik hem maar even met rust heb gelaten.

Dat duurde bijna twee en half jaar en gisteren ontving ik, na eerst een algemeen mailtje wat naar “iedereen” ging over een te houden picknick, een mail die direct aan mij gericht was. Drie zinnen die verstuurd waren alsof wij elkaar van de week nog gesproken hadden. Ik begrijp dat als je mij zou bellen, het moeilijker zou zijn en als je dan probeert een oppervlakkig gesprekje te starten, prima. Maar via mail is die drempel toch een stuk lager lijkt mij?  Om je de waarheid te zeggen vond ik het een flut mail. Ik kon er helemaal niks mee. Het leek een, in een minuutje in elkaar geflanste tekst te zijn. Ik hoop toch van niet. Zeker niet gezien het feit dat ik over het antwoord terug, enkele uren heb gedaan. Achteraf misschien zonde van mijn tijd. Maar ik wilde het goed formuleren. Overigens heb ik vrienden die ik lange periodes niet spreek. Waarbij het inderdaad lijkt alsof, wanneer wij elkaar dan weer horen of zien, dat het als de dag van gisteren is en er geen tijd is verstreken. Maar door de voorgaande shit denk ik toch dat ik het nu niet had. Het gat van twee en een half jaar zat er duidelijk tussen in. Het komt misschien ook wel omdat ik nog niet zo heel lang geleden besloten had dat ik er klaar mee was. Zal je altijd zien, dan komen ze juist. Bij het opruimen van m’n inbox (hoe modern) gooide ik z’n mailtjes weg. Ze stonden daar als een verhuisdoos met zooi in een hoek. Zo’n doos die je op zolder of in de kelder hebt staan en waar je altijd je voet aan stoot. Je weet dat je hem beter kan weg keilen maar je doet het niet. En als je dan ein-de-lijk die zooi hebt verwijderd komt Murphy om een hoekje vragen waar z’n doos is. Rot op.

Ik heb onder andere maar gezegd dat ik er nu na tweeënhalf jaar niet zo heel veel zin meer in heb. Ik ben ook wel een beetje klaar met mensen die eigenlijk alleen bij zichzelf stil staan. (En dat is ook een manier, maar houd dat dan voor jezelf en leg het niet op). Ja… Hoe gaat het ermee… Word er in de eerste zin nog keurig opgeschreven. Maar misschien en dit is niet iets waar ik echt heel lang over heb nagedacht, zou je kunnen beginnen met: “He het is nu al wel heel lang geleden en ik vraag mij vaak af hoe het met je is. Kunnen we misschien proberen weer iets van een draad op te pakken? Hoe gaat het met je?” En dan verder maar gewoon even wachten wat er terug komt. Een klein stukje interesse tonen en wachten… Geeft een heel ander beeld dan wanneer je meteen over jezelf begint. Daar zit niemand echt op te wachten na jaren van stilte denk ik. Althans, niet op die manier in die situatie. Ongetwijfeld bedoelde mijn oude vriend het goed. Zoals alles ooit goed bedoeld was. Maar je (ik) mag ook gewoon passen en dingen laten voor wat ze zijn.

Ik denk dat ik liever oprechte vrienden om mij heen heb die ik zelf uitkies dan mensen die menen dat ze het recht hebben. Sprekend met een andere dinosaurus uit mijn verleden beaamde ze dit. Soms staan mensen je maar raar aan te kijken als je gewoon voor jezelf kiest. Niet alleen omdat je voor jezelf kiest…maar ook omdat je kiest en omdat je een keuze durft te maken. Het is mijn Donut en ik schraap de schimmel er gewoon af.

Van mijn oude vriend heb ik geen antwoord meer gehad.

Het nu volgende verhaal had ik weg kunnen laten. Maar ik doe het niet en wel om twee redenen. De eerste is dat ik graag met mijn pennenvruchten een bepaald niveau wil hebben (Volgens sommige is dat gelijk aan een open riool en is het ronduit walgelijk maar “that’s like your opinion dude”) en geloof het of niet… Maar ik schrijf mijn eigen teksten. Ja ik weet, je zou het niet zeggen maar het is echt zo. Zou wel een beetje raar zijn ook als je er over nadenkt. Een blog hebben met iemand die de teksten voor je schrijft. Ik ben godverdomme Sylvie van der Vaart niet. Ik wil leuke, eventueel, actuele stukjes schrijven en dat is vandaag de dag al een uitdaging op zich. Maar het moeten vooral eerlijke stukjes zijn die uit het hart komen. En niet…van iemand anders zijn pen.

Ik verzin graag dingen en wil best eens iemand citeren. Tot zover vrij duidelijk. Hier en daar introduceer ik een totaal nieuw woord. Plagiatificatie om d’r maar eens een uit de mouw te schudden, altijd leuk. Maar om teksten te knippen, plakken en onder je eigen naam te publiceren… Dat is een doodzonde. Ik kan alleen maar hopen dat jullie dit snappen anders is Old harry’s misschien niet echt de plek om rond te hangen. Plagiaat noemen we dat in de volkschmond. Een stuk van iemand anders zijn of haar hand uitgeven onder je eigen naam. Iemand die ik tot mijn vrienden rekende, voormalig Old Harry’s columnist Ms. Treatment, publiceerde eergisteravond na lange tijd van afwezigheid plotseling weer een stuk tekst. Over de inhoud en aanleiding waarom ik uiteindelijk met google aan de gang ben gegaan kan ik alleen maar zeggen… Een juist voorgevoel.

Achteraf bleek dat Ms. Treatment bijna alles van haar “eigen werk” gejat heeft. Als in, niet zelf geschreven en bedacht. Te erg. (Nu gaf de naam het al een beetje weg achteraf). Ik kan mij niet voorstellen dat iemand dat zou willen doen met mijn stukken. Maar ik moet er niet aan denken want je staat heel raar te kijken. Dit is geen stuk wat ik geladen op de klaagwagen rond rijd van kijk mij even zielig zijn met m’n zesde rang’s weblog. (Aandacht, aandacht) Maar… (en dan kom ik bij punt twee). Leugenaars en bedriegers. Mensen die voor zichzelf leven en om wat voor reden dan ook daarbij compleet over de gevoelens van een ander heen denderen. Voor alle No No’s daarmee bedoel ik niet dat je zegt: Goh die Mark Rutte, Lul, bakt er niks van met z’n kut kabinet. (Doet ie ook niet) Maar daarmee bedoel ik echte mensen. In het echte leven… Die meer zijn dan plaatjes en klikjes op je fucking facebook. (Mark Rutte is nep en in elkaar gezet uit overgebleven, paarse, stukken, van vorige kabinetten). Mensen met echte gevoelens. Mensen die echt het beste met je voor hebben. Mensen die je wakker kan bellen als je met iets zit. Mensen die je binnen laat in je leven. Waar je mee eet, drinkt, lacht, praat. Mensen die je vertrouwd. Kortom, vrienden.

Wat voor mij veel betekende, namelijk het toegang geven tot mijn weblog. Toegang om naar vrije hand te kunnen schrijven. Iets waar ik héél véél waarde aan hecht. Word, neen, werd behandeld als stront. (van het soort dat door je handen heen sijpelt) Door een goeie vriendin die ik dertien jaar ken. Naast de teksten, zogenaamd van haar hand, is er nog meer uit de fantastische koker getoverd. Denk dat J.K. Rowling met rooie oortjes zou zitten. Maar hoe en wat doet niet ter zaken. Fucking nepperd, beetje interessant doen en met intellectuele zaken smijten. Ik dacht dat ik de klappen van de zweep wel kende ondertussen maar blijkbaar niet. De “bijdragen” zijn inmiddels verwijderd evenals het lid. Ik bied hierbij mijn excuses aan de vier en halve lezer van deze steeds minder geloofwaardige weblog. Tevens wil ik mijn excuses aanbieden aan de echte schrijfster van de verhalen. Achteraf makkelijk gezegd dat ik mijn twijfels wel eens had, maar dan, uiteindelijk vertrouw je iemand… (braak alarm).

Henk Westbroek zong het al. Vriendschap is een illusie. Als het gaat om alles wat je lief hebt, wie kun je dan vertrouwen? Sommige mensen hebben hun zaken niet goed op een rijtje, prima. Maar val mij niet lastig met je kutzooi en maak van mijn goedheid geen moestuin voor je zieke fantasieën. Tuintje in mijn hart? Nah eerder een vuilstort volgens sommige. Ik heb niets gedaan dit bedrog waardig te zijn en al eindig ik alléén ergens in de goot. Ik eindig wel eerlijk in de goot en ik kan mijzelf in de reflectie van de plas water (of urine) waar ik in lig aankijken. Voor leugens, bedrog en andere kutzooi zal ik nooit en te nimmer buigen en ik word er hoe langer hoe meer kwader op figuren die zo met mensen omgaan. Maar wel ondertussen mooie verhalen uitdragen en zich mooier voordoen dan ze zijn of waarschijnlijk ooit zullen worden.

Tot slot… Voor alle paardenlullen die graag hun vrienden willen naaien omdat ze of op een ego trip zitten of hun eigen problemen en aandacht tekort belangrijker vinden dan het gevoel van een ander… Je komt jezelf vanzelf tegen en niet gaan piepen dan, als wie dan ook geen poot meer uitsteekt om je op te rapen. Alle verandering ligt bij jezelf en jij zal de eerste stap moeten nemen. Niet janken dat het niet makkelijk is…dat weet ik. Volgens mij is dit leven jou helemaal niets verschuldigd en moet je beste beentje voort zetten er wat moois van te maken. Het hoeft niet…maar blijf dan de hel uit mijn buurt met je graf meuk. Ik wil er namelijk wel wat van maken ondanks alle zeik ellende.

Zo (tikt met de hamer) en dan maar over tot de orde van de dag.

Een aparte dag vandaag. Ik mocht mij weer in het verkeer begeven, per auto en het duurde dan ook een hele minuut voor ik er weer genoeg van had. Het was al weer even geleden, dat ik mij groen en geel ergerde aan verkeersdrempels. De gemiddelde automobilist lijkt er langzaam aan te wennen misschien, maar dit is zo’n zinloze boomknuffel-geldverspilling dat ik mij er tot in lengte van dagen aan zal blijven ergeren. (En alle echte bestuurders ook) En hoor je ooit dat er minder verkeersslachtoffers vallen omdat er drempels liggen? Welnee het geld moet gewoon op, anders krijgt de gemeente volgend jaar minder van het rijk en dan moeten ze gaan Sonja Bakkeren. Ik heb mijn banknummer maar weer even naar de dienst ontwikkeling gestuurd. Alsof een kind denkt hé, er komt een auto aan, laten we er eens voor springen Jackass style en kijken wat er gebeurd. (Ja ik was Jackass ver vooruit). Wilt u weten wat de reden is dat er zoveel van die KUT dingen op plekken liggen waar je ze niet verwacht? Voor een stoplicht bijvoorbeeld? Omdat als ze het niet doen, het niet op een dertig km zone lijkt en ze dan geen boete kunnen geven. Dan kan je het namelijk aanvechten. Het leek te erg op een vijftig weg… Elke automobilist met een beetje realiteitszin die een gebied in rijd of een straat waar het smaller is en kinderen spelen, mindert vaart. Oh en anders volkomen terecht dat je een bekeuring krijgt waar je banden van leeglopen.

Bij thuiskomst werd ik vrolijk begroet door de postbode… (Sorry hij blijft leuk hè). Die gasten zijn echt net als de dino’s, binnenkort allemaal uitgestorven. Post, logischerwijs aan mij geadresseerd met als aanhef onder de adres regel, beste heer Ahmadinejad… Even dacht ik oké, dan ben ik voortaan meneer Ahmandinejad, aangezien ik geen zin en fut had mij daarmee bezig te moeten gaan houden. Ik ben nu eenmaal heel meegaand. Er is ook een bedrijf wat mij nog steeds als mevrouw aanschrijft…prima joh. (Beetje jammer dat het m’n huisarts is). Dus mijn naam en adres in de geadresseerde regel, maar daar onder, ver uit het zicht van de postbode en iemand die bij Agis ligt te slapen in de baas zijn tijd. Dezelfde die enorm op zijn flikker hoort te krijgen. De naam van ene heer Ahmadinejad. Ik schrijf dit omdat dit de tweede keer is. Vorige week was ik mevrouw Merkel. Dus ik begin te vrezen dat hier een trend aan het ontstaan is. Mevrouw Merkel had een betalingsachterstand en moest even 109 euro nog wat over maken en de heer Ahmadinejad dient per direct 316 euro over te maken. Hij zit overigens in schuldsanering en heeft of liever gezegd had een schuld van bijna 6 ruggen bij Agis. Maar een bepaald deel valt onder de wet schuldsanering natuurlijke personen dus dat hoeft hij niet te betalen. Gaaf man, dan betaal ik keurig netjes elke maand mijn premie ook al heb ik soms maar een tientje over voor vreten de rest van de week… Waarvan ik dan zelfs nog 2 euro 20 voor moet gebruiken om een parkeerkaartje te kopen. Voor zes ruggen kan je een hele leuke occasion krijgen en dan kan je er ook even op en neer Iran.  Ik heb ze weer gebeld en gevraagd wat er met mijn gegevens gebeurd. Nu heb ik nooit een betalingsachterstand en ook geen rare dingen, maar ik zou het niet fijn vinden als een of andere Harry bij mijn gegevens kan. Dit is dus de tweede keer dat ik bel en waarschijnlijk niet de laatste… Ik houd u op de hoogte. (Overigens heb ik de namen maar wel veranderd voor u dat nog niet doorhad. Echte namen gebruiken is zo negentien veertig).

Dan zou je denken dat was de dinsdag, amen en waar is het vreten? Maar nee… Ik kan dit niet anders brengen dan midden in je gezicht. Sonja Bakker geeft een nieuw boek uit. Nu hoor ik je denken, He Harry, krijg jij eens even heel snel de vlektyfus met je Sonja Bakker want dat extra vet zit er al weer heel lang en zeker ook heel breed, weer allemaal aan! Maar dan moet u nog maar eens heel diep nadenken want… Het betreft hier geen dieetboek… U leest het goed. Geen boekje over afvallen door minder te eten. Nu denk je waarschijnlijk, is ze erotische lectuur gaan schrijven?

Inderdaad, Sonja Bakker heeft een fuck-die-vijftig-tinten-grijs-erotisch-porno-huisvrouwen-verhaal uit haar duim gezogen (Ik zei duim). Het meesterwerk heet “Ibiza de hemel en de hel” en ligt volgende week maandag in de schappen. Ik denk dat ze genoeg had van dat afvallen door eten te laten staan en “de” andere manier toch wat interessanter vond. (Terecht) Voor de nieuwsgierigen onder ons… Een gemiddelde, in de missionarishouding hebbende vrijpartij levert u een verbranding op van 12 calorieën. Niet veel maar stel je denkt (Om een of andere vage reden tijdens de seks): Labrador. Dan denk je het juist. Laat je gaan op zijn hondjes want het is een effectieve manier om calorieën te verbranden. Je verliest namelijk 326 calorieën tijdens de doggystyle. Mocht je echter al out willen gaan, maar niet in de sportschool. (Waarom zou je daar seks willen hebben? Oké die vraag beantwoorde zichzelf). Een uur lang Italiaanse kroonluchter levert u een afname van 912 calorieën op. (Je kan ook zelf googelen, dit is geen vunzige site).

Ik ga mijn best doen een exemplaar te pakken te krijgen want hier ben ik toch wel heel erg nieuwsgierig naar. Erotische lectuur is hotter dan ooit (Grappig) en als deze trend zich doorzet geloof ik dat ik ook maar eens wat vieze fantasieën moet gaan opschrijven. En dan stuur ik het “per ongeluk” naar Agis… Geadresseerd aan die (Wie is een stoute meid) dame die zo nederig haar excuses aanbood vanmiddag…