Categorie: Gezeik

De Sint zat diep te denken wat hij Nederland wilde schenken.
Weinig bewoners deden hun best er wat moois van te maken.
Nee bij de meeste kwam er niets meer dan rommel over hun kaken.
De een zeek nog harder dan de ander.
Over de poes van de buurvrouw of één of andere buitenlander.

Nederland zat al jaren gevangen onder het juk van een door zichzelf verzonnen elite.
Die geen centimeter ging wijken van alle rijkdom, maar gewoon bleef genieten.
De domme burger blijft de boetes en heffingen toch wel betalen.
Het zijn hen met de meeste centen die de regels bepalen.

Het ging al jaren zo door en Sint was het zat.
Ze verdienen met al dat gezeik niets meer dan een klap voor hun gat.
December is de feestmaand, komt allen gezellig bij elkaar.
Nee, stop met die negativiteit, want straks zijn de rapen gaar.

Het echte feest van Sinterklaas vind men nog alleen in een kinderhart.
Die vind er niets racistisch aan, ook al is Piet nog zo zwart.
Die hoe ironisch genoeg daarin geloofd door degene met de meeste poen.
In volle overtuiging zet die kleine zijn schoen.

(Kwam de overheid er maar iets oprechts in doen).

Old Sinterklaas en de meest zwarte piet die we konden vinden.

Ik wil graag bij deze mijn excuses aanbieden aan ieder in de Lidl vandaag die door mijn ietwat irrationele optreden, enkele, mogelijk angstige momenten heeft beleefd. Ik denk dat de hoofdzakelijke reden van mijn handelen toch wel de hoeveelheid alcohol in mijn bloed moet zijn geweest. Ik beloof dan ook plechtig voortaan niet meer naar de Lidl of een andere supermarkt te gaan nadat ik de avond ervoor enkele liters huiswijn genuttigd heb.

Het gebeurde vanmiddag tussen de flessen bronwater en het tweede gangpad, waar tegenwoordig de chips ligt. Achteraf kan ik het niet anders omschrijven als een vervelende samenloop van omstandigheden. Ik ben zoals u wellicht weet of niet, een filmfan en ik vul mijn hoofd dan ook regelmatig met allerlei producten uit Hollywood. Het genre maakte mij in eerste instantie ook niet uit maar achteraf moet ik toegeven dat dat wellicht ook mee heeft gespeeld in mijn beleving en daardoor handelen van heden middag.

Ik meende namelijk terwijl ik bij het bronwater stond en het gangpad in keek een lid van de Klu Klux Klan te zien. Ik ervoer dit als bijzonder schokkend daar het overgrote deel van het publiek niet van blanke origine was en bovendien ik mij niet tot de standpunten van dergelijke groepering aangetrokken voelde. Maar ik moet zeggen dat ik door mijn wazige gezichtsvermogen niet direct automatisch aannam dat het een KKK-er betrof maar een redelijk sterk vermoeden had. Al vond ik het natuurlijk wel aannemelijk  per slot van rekening kopen we allemaal bij de Lidl. (Alstublieft).

Ik wist en realiseerde mij op dat moment dat ik niet heel scherp zag en vond dat ik tot nader onderzoek moest overgaan. Als ik hier daadwerkelijk met een lid van de KKK te maken had vond ik het mijn burgerplicht deze uit de winkel te verwijderen, desnoods met harde hand. Ik was mij er op dit moment wel van bewust dat ik mij openlijk af vroeg, doet de winkel hier niets aan? Iets wat al een verstoorde en verbaasde blik opleverde van een oude dame met een pak gevulde koeken.

Ik besloot de extreem rechtse onverlaat tegemoet te treden en was mij bewust van het gevaar. Door de diverse Hollywood producties heb ik geleerd, dan wel aangenomen, dat deze lieden niet altijd even vriendelijk reageren op bemoeienis van buitenaf. Waarop ik besloot een wapen te pakken. Bestaande uit de reeds geopende doos van een acoestische gitaar. Ik pakte hem aan zijn hals en liep in een rechte lijn, althans zo ervoer ik het, op het vermoedelijke  KKK lid af. Halverwege besloot ik echter, dat ik onopvallend en uit het zicht wilde naderen. Daarom klom ik ook op de bakken met non-food artikelen, om in zogeheten tijgersluipgang verder te gaan met de benadering.

Toen ik op een kleine vijf, zes meter genaderd was moest ik voor mijzelf bekennen dat ik het mis had en niet met een KKK lid te maken had. In eerste instantie opluchting alom zou je denken. Maar dat kwam toch anders bij mij binnen. Ik meende nu namelijk een spook te zien. Een fantoom zo u wil. Iets wat echt enorm verwarrend was voor mij daar ik nooit geloofde in spoken en niet eerder een gezien had. Maar ik moet er wel bij zeggen dat het sprekend op een echt spook leek. Dat is toch wel een koude douche als je daar ineens oog in oog mee staat. Ik vroeg mij af of de gitaar die ik nog steeds in de aanslag had wel afdoende zou zijn. Spoken bestaan immers uit anti materie waar je dwars door heen slaat. Ik zocht vlug tussen de non-food artikelen of er niet spullen lagen die ik zou kunnen gebruiken om de entiteit mee te vangen. In de geest van Ghostbusters. (Onbedoelde woordgrap).

Toen dit na een tijdje niet lukte besloot ik mensen te gaan evacueren. Iets wat niet in goede aarde viel bij het winkelend publiek noch de medewerkers van de supermarkt. Het spook baande zich inmiddels door de paden heen en leek zich weinig van mij aan te trekken. Op gegeven ogenblik probeerde verschillende medewerkers op mij in te praten dat er helemaal geen spook was. Terwijl juist op dat moment het spook zich langzaam naar de kassa’s begon te begeven. Waar ik mij dus met drie van de medewerkers bevond. Ik zie nu in dat mijn gegil op een bepaald moment, dat van aanvang, voor paniek zorgde. Ik zie in dat het roepen van: “Bel de Ghostbusters, help een spook…” en “we gaan allemaal dood!”, niet heeft bijgedragen een een rationele oplossing of een constructieve benadering van het probleem.

Dames die een witte Burka wensen te dragen moeten dit ten alle tijden kunnen doen als zij zich daarbij prettig voelen. Persoonlijk raad ik het niet aan maar daar heb ik zoals u begrijpt mijn eigen traumatische redenen voor.  Bij deze nogmaals mijn excuses voor mijn gedrag. Ik wil het niet goedpraten of bagatelliseren maar ik denk althans heb een vrij sterk vermoeden dat de alcohol van de avond ervoor heeft bijgedragen aan een verminderd waarnemings vermogen dan wel mijn opvattingen van de wereld om mij heen, de realiteit. Ik zal mij voortaan dus niet meer in die toestand in een supermarkt begeven tevens zal ik proberen uit de buurt van moskeeën te blijven.

Ik ben mij er ook ter degen van bewust dat deze hele situatie sterk lijkt op het hele hindoe incident een week eerder waarin ik er stellig van overtuigd was dat er een horde sluip schutters met laser vizier op het dak tegenover de Lidl lag. Ik had de avond daar voor wederom een enorme hoeveelheid alcoholische drank gebruikt en zie nu in dat dat fout was. Ik bied hiervoor mijn excuses aan.

Sorry.

Helaas schrijf ik de laatste tijd niet zo veel als ik zou willen. Komt wel weer…als het komt. Tot die tijd kan ik jullie in ieder geval mee delen dat in het troosteloze bestaan wat er al is, het wellicht nog troostelozer kan. Daar hoef je alleen maar voor naar buiten te kijken.

Afgelopen augustus heb ik meegedaan met een schrijfwedstrijd. Ik had niet de illusie dat ik zou winnen maar 200 in plaats van de verwachte plus minus 50 deelnemers was wel erg veel. Ik heb de winnende verhalen niet kunnen lezen helaas dus kan ook niet beoordelen of het een terechte overwinning is… Al kan ik mij dat natuurlijk niet voorstellen.

Hoe dan ook wilde ik jullie mijn inzending niet onthouden. Het moest maximaal 1000 woorden dus pak ‘em beet anderhalf kantje… Het onderwerp was vrij. Hoop dat het niet te lang is voor jullie.

Op mijn pols 

Een paar keer per week zag ik haar. Meestal in de supermarkt. Soms bij de sigarenboer, dan stond ik altijd erg dichtbij. Dat gaf altijd een bepaalde spanning die ik dan de rest van de dag bij me droeg. Soms hadden we oogcontact, iets dat de spanning alleen maar deed toenemen. Ik vind een obsessie wat ver gaan, maar je kunt rustig zeggen dat ze elke dag wel een keer voorbij kwam. Ik was zelfs de schaamte voorbij naar Lilly, m’n vriendin. Oke, ik had het er natuurlijk niet over met haar, maar ik vond haar nu eenmaal aantrekkelijk en besloot mij daar niet langer schuldig over te voelen. In het begin, wat ik me niet zo goed meer kan herinneren, had ik haar geen aandacht geschonken. Ze was ineens daar…als donderslag bij heldere hemel kan je bijna zeggen. Het zou slechts een kwestie van tijd zijn, voor ik haar mee naar huis zou nemen.

Vriendin of geen vriendin, ik moest en zou haar in mijn handen hebben, dicht tegen mij aan. De krachten waren gewoon te groot denk ik. Dit was voor mij ook nieuw. Ze zag er, eerlijk is eerlijk, goedkoop uit. Misschien was dat ook wel een van haar sterkere kanten. Ik ving op een gegeven moment op dat ze als arts werkzaam was in een ziekenhuis. Mensen praten nu eenmaal. Wie had dat ooit gedacht? Je zag het er gewoon niet aan af. Op internet kom je tegenwoordig op sites, waar je het zeker niet afziet aan het volk, wat ze doen. Als het maar wild en op lentevakantie is. De spring break… Anne kon er zo bij, maar dat wilde ik mij ergens ook weer niet voorstellen. Ik wilde haar voor mijzelf. Niet delen met een ander.

Vantevoren weet je nooit dat het een belangrijke dag is. De dag die je leven veranderd. Misschien is dat maar goed ook. Soms heb ik wel een voorgevoel dat er iets, niet wetende wat, staat te gebeuren. Zo ook die bewuste dag dat ze met mij mee ging. Lopend in de supermarkt voelde ik ineens weer haar aanwezigheid. Een stokbrood, Brie en een fles huiswijn liet ik in mijn mandje vallen. Zo onopvallend mogelijk keek ik tussen de schappen of ik haar toevallig zag. Ineens hadden we oogcontact. Niet het soort wat na een seconde verbroken wordt. Nee, het was een lange staar die wel uren leek te duren. Ze zeggen dat als je iemand langer dan zes seconden aankijkt, je of iemand wil vermoorden of…met iemand de lakens wil delen. Het moge duidelijk zijn dat de eerste optie op ons niet van toepassing was. We voelden het allebei, we hadden geen keus.

Ik gaf haar m’n hand en samen liepen we naar de kassa. Jaren van gluren en aftasten, dit was een raar moment. Ook al had ze een naam en was haar reputatie niet al te positief, het kon mij niet schelen. Ik voelde wel hoe mensen keken. Terwijl de caissière mijn boodschappen langs de scanner haalde zag ik dat zij probeerde te doen alsof ze niets doorhad.

Maar zij wist het. Vlug betaalde ik mijn boodschappen en stopte ze in een verfrommeld tasje wat ik gebruikte tot de gaten er in vielen. Zo snel ik kon liep ik naar mijn auto en hield de deur voor Anne open. Vlug stapte ik zelf in en startte de motor. In alle haast vergat ik mijn riem om te doen. Ik moest proberen niet wanhopig over te komen. Ik kon natuurlijk ook gewoon in een zij– of achteraf straatje parkeren. Of bij het Hertenkamp? Ik wilde haar niet meer loslaten. Misschien was het maar eenmalig… Des te meer reden om dit thuis te doen dacht ik. In alle rust en comfort.

We wisten allebei met welk doel we naar mijn huis gingen en dat voelde nu eenmaal niet als een alledaags gebeuren. Hoewel ze mij liet voelen als een casanova, ik was het beslist niet. Ook al zou ik mij op haar storten en zou ik haar betasten, ook al zou ze mij doen laten voelen als Don Juan of één of andere filmster… Ik was maar gewoon ik, in tegenstelling tot haar. Ze zou meer geven dan ze wilde ontvangen, zij was een pleaser.

Ik liet mijn sleutel in het slot glijden en opende de voordeur. We gingen naar binnen en ik liet haar wachten in de woonkamer terwijl ik de boodschappen weglegde. Het was half zeven op de klok in de keuken. De kurkentrekker deed zijn werk. Met een glas wijn begaf ik mij naar de woonkamer. Ik keek naar haar hoe ze op de bank zat, half liggend zowat. Het glas zette ik op tafel. Het was een warme dag geweest en de hitte hing nog in het huis. Ik trok mijn shirt uit en wierp het over een stoel. Ik nam haar in mijn klamme armen. Nee, ik zou geen moeite hebben met haar de nacht door te komen. Ik wilde juist beginnen toen ik de voordeur hoorde.

De kamerdeur ging open en Lilly stapte binnen. “Waar ben jij in godsnaam mee bezig, dwaas?” zei ze op lacherige toon. “Dit is dokter Anne Maes” sprak ik zacht en in schaamte gehuld. Lilly wierp haar tas op tafel en zei op een spottende toon: “He, dat mijn moeder die rommel nou in huis haalt oke, maar van jou had ik dit niet verwacht.” Ze verdween de keuken in. Daar zat ik dan op de bank met dokter Anne Maes. Totaal ontmoedigd, verslagen en betrapt. Ik dacht dat Lilly later thuis zou komen vandaag. Misschien was het ook wel een slecht idee geweest mij in de huisvrouwenlectuur te verdiepen. Ik legde het romannetje op de salontafel. Ik sloot mijn ogen, even wegdromend over hoe ik met dokter Maes de nacht zou doorbrengen…met haar vinger op mijn pols.

1. Poesieficatie

Een proces waarin over een bepaalde periode, iemand of een groep van mensen, meer en meer eigenschappen ontwikkelen om een totale (kut) poes te worden.

De poesieficatie van de Nederlandse jeugd was duidelijk na hun reactionaire protest toen hun favoriete speelgoed, “facebook”  een lichte verbetering onderging. Wie klaagt moet in de klaagwagen springen en zich verplaatsen naar Afghanistan waar ze echte problemen hebben om over te zeuren, achterlijke kut.

Ja…je moet voor jezelf opkomen in deze maatschappij. Dat doe je dan op een normale manier en je hoopt dat daar op een normale manier op wordt terug gereageerd. Maar zoals ik al vaker heb aangegeven wordt deze maatschappij vervuild door types die zich achter regels en protocollen schuilhouden. Poesieficatie van de wereld en de tijd waarin wij nu leven. Het wordt met de dag echt steeds erger. Zolang je maar je mond dicht houdt en als een zombie je geld afdraagt. (De grootste portemonnaie vangt het wel op).

Afgelopen maandag ben ik in de thuiszorg begonnen omdat ik graag met oude, roggelende mensen werk. Die aan de zuurstof liggen en heel snel, heel hard de pijp uit gaan. Ik werk natuulijk veel liever met kinderen en dieren en zet mij graag in als vrijwilliger voor een beter millieu… (Het klinkt nu eenmaal beter dan de waarheid dat ik het zat was als een klein kind behandeld te worden door de gemeentelijke bijstand.

Zoeken naar vacatures waar ik niet geschikt voor ben. Met eisen waar niemand aan kan tippen. Brieven schrijven die regelrecht uit mijn duim komen omdat je anders totaal niet in aanmerking komt. Vraag maar aan Mark Rutte, die weet daar inmiddels ook alles van. Met ons tienduizenden tegelijk storten we ons op die vacatures waar we nog maar zelden iets op terug horen. Als dat gebeurd is het altijd een standaard afwijzing die voor elke vacature in het bedrijf zou kunnen zijn. Ze knippen en plakken je naam niet eens meer, e-mail is voldoende).

Vrolijk aan de slag dus bij twee mensen die ziek waren. Er werd flink gerookt en omdat het hun huis is, zeg je daar niks van. Dan pleeg je gewoon terug koppeling met je planner en die moet dat probleem voor jou in het veld gewoon oplossen. Het is inmiddels wel opgelost… Ik werd direct ontslagen.

Ik werd gebeld na de volgende mailwisseling. Naam van Planner is i.v.m. privacy redenen veranderd in Planner. Medewerker in (doe eens een gok) Medewerker.

Hoi Planner,

Even nog een vraagje. Mocht je meer adressen gaan regelen over twee weken. Kan je zien of je mij bij niet rokers neer kan zetten. Ben zelf net een jaar schoon en vind het niet heel erg…zeker niet voor een keertje, maar ook zeker niet heel erg prettig. Ben dus bij de familie () geweest en dat zijn wel heel stevige zware shag rokers. Ik moet daar dus twee keer per week heen en weet echt niet hoe lang ik dat ga trekken. Ze willen erg graag dat er een vast iemand bij ze komt maar ik zou echt aanraden daar een rokende medewerker naar te zetten.

Groetjes, Medewerker

Daar kreeg ik de volgende mail op terug.

Hoi Medewerker,

Eerst even een vraagje. Waarom heb je dit niet in je sollicitatiegesprek aangegeven? Dan had ik daar direct rekening mee kunnen houden. Rookt de familie waar jij bij bent? Als dat zo is wil ik het graag weten want dat is absoluut niet de bedoeling. Laat het me even weten als je wilt. Ik ga kijken of ik het voor de fam () zo snel mogelijk kan oplossen maar tot die tijd verwacht ik van jou dat je daar gewoon heen gaat.

Groetjes, Planner

Je kan de toon voelen waarmee zij schrijft. Ze vraagt mij ook of de familie rookt terwijl ik dat net aangeef. Ik vraag mij af bij het lezen van deze mail of zij wel wil samen werken. Ik denk dat ze het meer ziet als luisteren naar haar. Ik heb toch totaal geen idee hoe lang dit gaat duren? Hoe lang heeft zij nodig om de boel aan te passen? Aangezien ik de planning kreeg tot halverwege oktober weet ik niet hoe lang ik daar naar toe moet. Ik ben een jaar schoon en heb ook gewoon recht op een rookvrije werkplek. Heb ik daarom jaar na jaar buiten in de fucking kou staan roken? Ik stuurde de volgende mail terug.

Hoi Planner,

Allereerst is het niet naar voren gekomen tijdens het sollicitatie gesprek niet van mijn kant, maar ook niet van jullie kant. Bovendien vind ik het niet erg als iemand een sigaret rookt in mijn omgeving, (buiten) maar dit viel gewoon niet goed. Bovendien kan je niemand in zijn eigen huis verplichten naar buiten te gaan. Vind het erg kort door de bocht hoe jij schrijft dat je “verwacht” dat ik daar gewoon heen ga. Ik ga er deze week nog heen, (Omdat ze ook voor mijn uren moeten tekenen) maar voor volgende week “verwacht” ik dat het is aangepast. Anders ga ik er niet heen. Stuur gewoon een medewerker die rookt daar heen, probleem opgelost.

Groetjes, Medewerker

In mijn ogen had ze gewoon kunnen vragen en zeggen: Kan je er alsjeblieft deze week nog heen, dan regel ik voor volgende week wat anders. Dat probeer ik dat dan deze week te regelen en hoor je in de loop van de week meer. Dan was het verhaal klaar geweest.

Nee nu kreeg ik telefoon en mevrouw was over d’r toeren. Hoe ik het in mijn hoofd haalde op deze manier te reageren en dat ze op deze manier niet verder wilde gaan. Alsof ik zojuist haar gezin had uitgemoord en de koelkast had leeg gegeten. Ik zei haar dat ik het behoorlijk kortzichtig vond en meer dingen toen ik merkte dat het gesprek niet meer te redden viel. Hoe lang ze zelf dacht dat het ging duren? Verwacht ze dan dat ik tot die tijd, nog vaker gezellig bij de kettingrokers ga zitten. Ik had er echt last van en anders zeg ik het niet. Er kwam geen antwoord alleen dat ze het niet meer wilde om met mij verder te gaan. Nogmaals als wie dan ook wil roken kan het mij echt niet schelen. Het moet ook gewoon kunnen en zeker in je eigen huis. I dont care!

Ik heb de hele mailwisseling en wat er gezegd is in dat gesprek naar personeel en organisatie gestuurd. Naar de dame die het sollicitatie gesprek af nam om precies te zijn. Verwachting is dat ze dit plannertje gewoon de hand boven het hoofd houdt en ik hoe dan ook aan het kortste eind trek. Grappige bijkomstigheid is ook nog een keer dat hetgeen ik wel bij het sollicitatie gesprek heb aangegeven, is geweest dat ik hoopte dat de planning en de planner wel goed luisteren naar de mensen in het veld. Dit op de vraag van degeen die het gesprek af nam, wat ik belangrijk vond.

UPDATE:

Ik kreeg antwoord van de dame die het gesprek af nam. (De dikgedrukte letters, zijn van mij).

Beste medewerker,

Naar aanleiding van je onderstaande vraag deel ik je mede dat wij jouw arbeidsovereenkomst inderdaad kunnen beëindigen tijdens de proeftijd. (Ze denken echt dat ik nul kennis heb, daarom heet het ook “proeftijd”).
Tevens deel ik je mede dat de planner met mij overlegd heeft over onderstaande mailwisseling en dat ook ik van mening ben dat de toon van jouw tweede bericht niet acceptabel is. (poesieficatie van de bovenste plank).
Dit bericht aan een leidinggevende (De planner?) van iemand die 3 uur gewerkt heeft beloofd helaas niet veel goeds voor de toekomst en heeft ons doen besluiten jouw arbeidsovereenkomst tijdens de proeftijd te beëindigen. Ik vertrouw je hiermee voldoende te hebben geïnformeerd.

Einde haar mail.

Heel erg triest dat het zo maar kan. Na alle moeite die ik gedaan heb aan de slag te komen en voor groot deel uit de bijstand te komen, word je, niet omdat je een kort lontje zou hebben, maar gewoon snel reageert op kutzooi, weer in je smoel terug geroggeld naar waar je vandaan kwam. Het kan niemand schelen wie je bent…alleen jij. Zo liggen gewoon de feiten. Niet meer en niet minder. Heel jammer dat ze ook totaal niet naar de inhoud kijken, maar alleen naar de verpakking. Die ik zeg het nog maar even om mijn eigen zaak te bekrachtigen: Er is niets mis met mijn reactie op haar schrijven! (Bitches).

Maar omdat als je dan toch in bek gescheten wordt en er niks meer aan kan doen… If you gotta go, go with a bang. Dus ik schreef nog een mail terug. Of het een bang is weet ik niet, maar wel een redelijk antwoord op een onredelijke handelwijze van een stelletje onkundige zogenaamde zorgverlende, op het eigen personeel scheitende poesies die alleen maar blij worden van hun eigen verzonnen positie. Alsof ze moeder Theresa zelf zijn.

Beste,
Bij deze deel ik u mede dat als u meer personeel nodig heeft u maar een blik hersenloze zombies moet open trekken. U weet wel die zelf geen inbreng hebben, altijd ja en amen zeggen en bovendien niet assertief zijn. Dan hoeft de planner zich ook geen zorgen te maken over hoe ze eventueel met mensen zou kunnen omgaan. Want dat is waar het hier volgens mij omgaat.

Mensenkennis is altijd handig binnen een zorgorganisatie. Maar goed ik ben blij dat ik er nu achter kom dat ik op een verkeerde plek zit en niet later in de tijd. Ik heb in het verleden vaker gewerkt met mensen die de kunst van het communiceren niet machtig zijn en dat is een bijzonder vermoeiende activiteit. Het is ook jammer zeg ik er nog maar even bij dat de planner hier wederom tot een soort van god wordt gezien. Ik gaf al aan in mijn sollicitatie gesprek dat de mensen in het veld, die daadwerkelijk het werk doen, een goeie steun moeten hebben. Ik zie dat niet terug bij zo een licht geraakte planner. Bedankt voor niets, Het ga u goed,

 Maar de strijd om zelfbehoud verlies je, omdat men dat volstrekt niet duldt.

(Armand 1977)

Toen ik nog een baan had en elke dag in de kelder mijn ding mocht doen, speelde op de achtergrond een radio. Na een stukje democratie waar je tenen van kromtrekken werd besloten dat Skyradio het station zou zijn wat ons elke dag goed ging laten voelen. Music…that makes you feel good, weet u wel? Het is de jingle die ze honderd keer per uur voorbij laten komen om ons er aan te herinneren dat we ons goed voelen. Dus dat ik een burn out had en suicidale gedachten, kwam in ieder geval niet door Skyradio. Altijd fijn om te weten niet waar?

Achtergrond muziek is niet erg. Maar het ging goed mis bij Skyradio. Voorheen luisterden we naar Q-music. Daar had je DJ’s. Mijn collega’s zeiden alleen mogge, en dat ik een leuke vent ben maar dat ik een borrel had moeten lusten… Ik ga het niet uitleggen. Dus dan is elk ander geluid al snel leuk. Nagels over een schoolbord bijvoorbeeld. Wij hadden geen schoolbord en mijn nagels had ik stukgeschraapt aan de deur. De collega’s werden denk ik jaloers of ze konden de praatjes tussen de plaatjes niet aan en gingen we naar Sky. Daar werd ik al snel geconfronteerd met iets wat ik niet anders kan omschrijven als moderne censuur.

Zo draaiden ze bij Madcon, het nummer Beggin, de solo weg van een van de zangers omdat het, zo vermoed ik…er te hard aan toeging.  Een rap solo op sky tja… Maar bij Lilly Allen knippen ze de zin: I spent ages giving head, er uit. En zo zijn er nog wel meer voorbeelden te noemen. Waarom zouden we niet mogen horen dat Lilly Allen zich langdurig tegoed doet aan orale seks maar dat ze er niks voor terug krijgt? Dat hij haar niet laat schreeuwen. Kunnen we dat niet aan volgens de Sky censuur? Zitten we dan tijdens het werk te denken aan de avonturen van miss Allen? Wat is daar mis mee? Volgens andere zenders helemaal niets, maar wel bij Sky.

Persoonlijk denk ik aan veel meer activiteiten, dan waar Lilly zich mee bezig houdt en niet alleen met Lilly zelf. Ze vinden dat het niet kan. Het lijkt er op dat wat Sky wil, is een net station zonder afdwalende gedachten te hebben. The love station met de meest romantische love songs… Maar net als het spannend begint te worden gaat de lamp aan, de kaarsen uit en de gordijnen open. Lilly Allen is niet romatisch? Jawel, zeer zeker! want ze is dolblij met haar minnaar ondanks dat ze in de natte plek moet liggen. (Dont worry dat horen we bij sky ook niet…) Hij laat haar alleen niet schreeuwen. Dus maakt ze het waarschijnlijk nog romatischer. Ik betwijfel of ze Sky aanzet daarbij.

We gaan steeds meer de puriteinse kant op, hier in dit kut land. Dat zie je in veel dingen terug en dit zogenaamd correct zedelijk gedrag is daar weer een voorbeeld van. Ik denk dat we allemaal goed weten wat wel en niet kan. Oke…dat niet iedereen zich daar aan houdt is vers twee. Je bent loser of je bent het niet. Een heel groot vers overigens want het word steeds grimmiger in NL volgens de nieuwsberichten die elk uur voorbij komen bij Sky. Maar moet Skyradio ons daarop wijzen door in de muziek te gaan knippen? We knippen toch ook geen blote tieten uit schilderijen omdat het aanstoot gevend is? Tenzij je Rene Artois heet, het schilderij moet verstoppen voor de Duitsers en je iets wil hebben om mee te dreigen. Ik denk dat het een aardig idee zou zijn wanneer bepaalde stoffige personen eens wat minder de kleuterleidster zouden uithangen. Ik heb niemand nodig die mij verteld hoe ik mijn handen moet wassen. Ik dwaal weer af he?

Waarom draaien ze Fergie wel helemaal? Ze klinkt ontzettend nassaal en de coke stuift nog net niet je skyradio uit. Ze zingt: We’ll be playmates and lovers and share our secret worlds. Ik hoef hopelijk niet uit te leggen wat ik daar uit haal. Maar ik kan je verzekeren dat ik voor mij uit staar bij Fergie en dat het er heet aan toegaat. Coke of niet het blijft een aantrekkelijk stukje blond speelgoed waar ik uren mee kan knutselen. Guus Meeuwis word ook zonder te knippen helemaal gespeeld. Kedeng kedeng, kedeng, kedeng en snachts gaat het ritme door. (Een stukje tekstueel? genot van de bovenste plank…zucht) Maar zeg nou niet hardop het woord fuck op skyradio want dat gaat er onherroepelijk uit Robbie. Gelukkig zijn ze de Franse taal niet machtig bij Sky anders hadden ze de zin, “Then had a menage a trois,” van Katy Perry er direct uitgeschopt. Want die betekend namelijk net zo veel als, toen had ik een triootje. Ik begrijp het allemaal niet meer.

Via een email stel ik Skyradio in het kort de vraag waarom ze dit doen. Ik ben benieuwd of ze mij netjes te woord staan. En al helemaal wat ze dan te melden hebben. Ze beweren een toonaangevend radiostation te zijn wat uit miljoenen radio’s komt en dat al achtien jaar lang. Oh mijn hemel, ik probeer er niet al te veel aan te denken. Zojuist ook even de site bekeken… Ze halen commentaren weg die ongepast zijn, die ze niet begrijpen laten ze staan.

Ook heel leuk een stelling van de dag. Je kan je stem uitbrengen door een van vier opties te selecteren en op de stemknop te drukken. Die werkte alleen niet… Oke het ligt in de lijn der verwachtingen, maar toch blijft het jammer.

Zojuist een antwoord in mijn box van Sky… Wij knippen niets weg… Wij brengen de liedjes op de zender zoals ze zijn verschenen op de officiele cd singles. Alles wat er dus weggelaten of geknipt is, is al gedaan door de platenmaatschappijen… Wat? Oke meneer Skyradio, als EMI die achter Lilly staat, aan u levert, doen ze het ook bij Q-music. Waarom hoor ik daar dan de hele versie? Waarom geeft Lilly daar dan wel hoofd en niet bij u? Laat u haar ook op de natte plek liggen na afloop?

Ik kan dan ook niet anders concluderen dat wij nederlanders worden gecensureerd om vooral niet te opwindend en zeker niet te romantisch te denken. Door, het meest romantische radiostation wat ons land rijk is.

Het is 2012 en ik wil u er graag aan herinneren dat we dit jaar allemaal deaud gaan. Van 21 tot en met 23 december is het namelijk afgelopen dankzij de Maya’s. Een grote apocalyptische storm zal door het verschuiven van de aardpolen ons bestaan reduceren tot een minimalistisch hoopje ellende, waarin slechts de sterke en de goed voorbereidde zullen overleven. Over aanschuiven bij het kerstdiner van schoonouders of “echte” vrienden, hoef je je dus dit jaar geen zorgen om te maken. Maakt het leven wel weer een stukje aangenamen nietwaar? De Maya’s zeggen het, dus is het zo. Mocht het toch uiteindelijk niet gebeuren, mag u ze ook rustig de schuld geven. Zij liggen er niet wakker van. Ik ook niet.

In het kader van deze apocalyptische disco die over ons heen komt heeft de overheid een tijd geleden al maatregelen genomen. Te weten een internet site waar we terecht kunnen in geval van totale vernietiging. Crisis.nl is de place to be surfing at, tenzij u een internet provider heeft alsmede stroomuitval. Dan bent u op zijn zachtst gezegd, Ver-neukt. (met inderdaad een hoofdletter). Bouw dus even uw eigen stroom generator en voor het gemak en de zekerheid een eigen internet provider, zodat u dat, in ieder geval niet overkomt. Houd er wel rekening mee dat de overheid ook gewoon ziggo of upc heeft en waarschijnlijk niet erg lang in de lucht zal zijn wanneer er hordes zombies op het binnenhof bivakkeren. (Ja erg grappig, dat gebeurd met dank aan de ChristenUnie, nu al).

Op de overheid site valt te lezen wat we moeten doen in geval val bepaalde rampen. Zoals overstromingen, brand overlast, chemische Moerdijk shitzooi, kernrampen of watersnood, altijd leuk op de Utrechtse heuvelrug. Gek genoeg niets over nieuwe belasting wetten en regels die menigeen tot wanhoop drijven, maar wie weet komt dat nog. Nee de overheid bereid je voor op voornamelijk natuurrampen. Kernbommen niet meegerekend, maar wel ingeschat. (Sluit ramen en deuren, en zet de zonnebril op, had u al zonnebrand factor 981 in huis?). Ze adviseren je over zaken als het in elkaar zetten van een noodpakket. Wat in deze tijd onmisbaar blijkt voor elke huishouden.

Een noodpakket om je de eerste dagen door te komen. Op zich niet een heel slecht idee om in je eigen huis te weten waar de lucifers liggen en een kaars. (Oh in het nachtkastje? Kinky perverselingen.) Daar begint het dan mee. (Niet in mijn nachtkastje) In mijn geval werd het al snel een schoenendoos met batterijen en ook een zaklamp. Toen kwam er een S.A.S. survival guide bij en inmiddels is dat klote noodpakket uitgegroeid tot een weekend tas. Ik ben voorbereid op alles, maar dan ook echt alles. Complete anarchie direct ten gevolge van een kernbom, inclusief groepen hongerige zombies of kannibalen die door de straten trekken. Geen probleem voor mijn huishouden. Ik zing het wel uit tot de overheid de site up-date. Of tot ik tenslotte zelf maar besluit een nieuwe wereld te stichten. (Als Doutzen tenminste mee werkt).

Maar ik vind het wel zaak te vermelden dat de overheid dit niet slim heeft aangepakt. Want neem nou het standaard noodpakket wat je in huis zou moeten hebben wanneer de poep in de ventilator slaat. Dan krijg je dus een noodpakketje bestaande uit: Een radio (dan al niet opwindbaar) met extra batterijen, afgestemd op de rampenzender. (Skyradio).

Een eerste hulp kit met extra eerstehulp handboek en een zaklamp. Waxine lichtjes en een fluitje. (Niet het bier). Een warmhoud deken en als laatste een gereedschapsetje. Daar moet je je dan mee redden als een McGyver 2.0 tijdens het uur van de waarheid. Wel gezellig die waxine lichtjes.

Laat mij nu het meest simpele voorbeeld noemen van overstromingen door hevige regenval… (Erg herkenbaar deze zomer). Waar is jou poncho van 69 cent die nauwelijks ruimte inneemt? Te koop bij de Action, de naam van de winkel zegt het al. Stel je moet naar buiten om je dakgoot te reparen omdat het water door de muren heen komt storten. Met je gereedschapset spring je het dak op en fix je die dakgoot. Zeiknat van de regen kom je terug in je kouwe huis, je word ziek en gaat dood. Ik daarentegen hang mijn poncho te drogen in de hal naast de vocht vreter (Action) en stort mij op mn toostjes. Proost zeg ik terwijl ik mijn thee/koffie maak op de aanmaakblokjes in de pannetjes en ik een extra dikke trui aantrek. (Waarna ik weer naast een, mijn nek masserende, Doutzen ga liggen, gezellig bij het vuur).

Nog een voorbeeld… Iemand rent mijn straat in achterna gezeten door een groep van uitgehongerde zombies. Die iemand is dan natuurlijk een foto model met het fragiele lijfje van een aanstaand anorexia patiënte. Ze gaat keihard onderuit op d’r smoel en kan het modellenwerk voorlopig vergeten. Wat volgt is verdriet en ze moet dringend getroost worden. De zombies komen dichter en dichterbij en wat jij doet met je overheid samengestelde doods-kit is zwaaien naar betreffende dame en kijken hoe ze word opgevreten. Ik… daarentegen spoed mij naar buiten met mijn honkbalknuppel met spijker en sla de zombies van mij af. Ik neem haar mee naar binnen en pak de EHBO kit, verbind haar wonden zodat ze kunnen helen, waarmee ik haar weer een toekomst geef en ze mij eeuwig dankbaar is. Mits de apocalyps voorbij is natuurlijk anders zit ik tot het einde der tijden met Doutzen in mijn flatje, wat mij niet een echt bezwaarlijke gedachte lijkt. Maar je weet hoe die modellen zijn zonder werk. (Laat het mij weten ik brand van nieuwsgierigheid…)

Heeft U al een noodpakket? Of denkt u: Ik weet waar de kaarsen liggen en red het wel! Ik twijfel erg of u dat nodig heeft. Zombies zijn alles behalve romantisch ingesteld, al houden ze wel van een koud buffet. Vaak is het ook nog zo dat als je denkt te weten waar iets ligt, het de laatste plaats is waar iets dan ook echt ligt. Mijn noodpakket begint elke dag meer op een ramp op zich te lijken. Daar waar het pakket of de hulp van de overheid gemakkelijk in uw zakken verdwijnt…weegt mijn interne ramp nu al 9.7 kilo. Je kunt dus wel zeggen dat het een drama op zich aan het worden is. Sterker nog als we voor 2015 geen ramp krijgen waarin ik dat pakket nodig heb, kan ik de helft weg flikkeren omdat de houdbaarheidsdatum van de meeste artikelen dan wel verstreken is. Misschien ben ik er iets in doorgeslagen…ik zei misschien… Dat je in ieder geval iets geregeld hebt wanneer het KNMI de volgende, inmiddels bijna wekelijkse, storm des doods aankondigt of erger is misschien dan ook, geen gek idee.

Doe opdracht:Vind binnen twee minuten een kaars een lucifer en…een radio op batterijen, succes!