Categorie: Gezeik

Persoonlijk ken ik niemand die het leuk vind om naar de tandarts te gaan. Sommige vinden het minder erg als anderen, dat zijn dan de freaks. Maar over het algemeen heeft iedereen een hekel aan die ras-sadisten. Ik mag mijn tandarts. Een aardige kerel die na zes maanden nog steeds weet wie ik ben en wat er zich zo’n beetje in mijn leven afspeeld. Al kan je natuurlijk niet heel veel vertellen als je met je bek open achterover in een stoel ligt terwijl hij z’n nieuwe dremel aan het testen is. Toch altijd fijn dat je niet een nummer bent. Dat vinden wij niet leuk. Een aardige vent maar het blijft een sadist…(Die ik hard nodig heb helaas).

Twee weken geleden moest ik voor de periodieke controle naar hem toe en hij wilde wel even een fotootje nemen…ter controle. Soms weet je al voor je naar binnen gaat dat het foute boel is. Normaal gesproken heb ik geen last van spanningen en stress bij de tandarts. Ik bedoel, wat is een controle of een gaatje boren, vergeleken bij een wortelkanaalbehandeling of een verstandskies trekken? Maar goed, hij wil een foto? Hij kiekt maar raak, boeie. Ik met mijn mooiste grijns in de stoel terwijl hij dat plaatje zo ver mogelijk achter in mijn keel ragt. Mijn huig zat er geloof ik ergens ook nog tussen, dus ik moest moeite doen om niet te kokhalzen…of ik even stil kon blijven liggen, in mijn doodstrijd. Ja je wil de foto (professioneel model als ik ben) niet verpesten dus dat doe je dan maar. Ik gaf  hem achter zijn rug om uiteraard één van mijn vuilere blikken. “Amateur!” (Dacht ik…) Hij zou de foto later bekijken (Dont rush the artist) en mij dan nog wel bellen of mailen met de uitslag. Altijd leuk, wachten. Hoe kan het dat we anno nu niet meteen zien wat er aan de hand is. Het ding wat hij heeft staan is digitaal, maar net als zoveel dingen in dit leven…ben ik niet gemaakt om het allemaal te snappen.

De uitslag liet niet lang op zich wachten. Ik kwam naar de vervolgafspraak waarbij hij weer het een en ander aan aanslag weg moest bikken. (Ik wil het gewoon echt schoon hebben en houden nu ik geen nicotine meer plamuur op mijn gebit).  “Je verstandskies moet er uit.” Ja dat die laatste van de twee er uit moet, weet ik al jaren. Ik heb er geen last van en hij niet van mij dus ik dacht logischerwijs: Laat maar zitten! “Ik maak wel even een verwijsbriefje dan kan je naar de chirurg…” Woow…wacht even gast. Waarneer heb ik jou iets gedaan? Is dit hoe we het nu gaan spelen? Wat krijgen we nou? Met je: ik schrijf wel even een briefje? “Ja er zit zo’n gat in…(jonguh!) heb je nog geen pijn dan?” “Nee!” “Oh vreemd…nou ja wel mazzel. Alsjeblieft…hier is je briefje, succes he…”

Ik stond buiten met het verwijsbriefje en realiseerde me dat ik op korte termijn weer de lul was. Want ik kan veel hebben… Zeker kwa pijn… Maar dit soort ellende gaat alle fantasie te boven. Ik heb elke dag pijn. Elke dag in mijn been door die Hernia. Soms valt het mee, soms zit ik zwaar onder de pillen. Prima. Maar dit… Even vrijwillig in een stoel gaan liggen en vrijwillig op vier a vijf verschillende plekken in je smoel laten steken met een naald die je nog net niet het labeltje van je shirt vast stikt aan je nekhaar. Pijnlijk!Vrijwillig die gast met z’n tang aan jouw kies laten zitten terwijl hij hem er uit rukt! Pijnlijk! “Oh kijk hier is die al!“ Pijnlijk! Nee leuk, daar doen we het voor! Pijnlijk! Vrijwillig! Ik heb nergens last van. Kan hij niet gewoon lekker blijven zitten tot hij pijn gaat doen? Zucht…pijn is fijn zullen we dan maar denken he? Ja en bloed is goed, want ook dat zal zeker niet ontbreken. Godverdomme.

Ik ken mensen die de meeste wrede darmonderzoeken hebben moeten ondergaan. Als je hebt hebt over mensonterende ellende, zelfs die zijn nog angstig bij tandarts. Dat zegt toch wel iets he.

Je weet het antwoord… Beter nu er uit tot hij zelf laat weten tot hij er uit moet. Gelukkig kan ik echt een week later al terecht… (Ik spring van vreugde een gat in de lucht…) Ach het is beter dan een maand wachten niet waar? Maandag ochtend om 8 uur nog wel. Nu ben ik al geen fan van de maandag ochtend, maar ik kan mij niet herinneren dat ik hem slechter begonnen ben, te weten de de avond ervoor. Wanneer je aan de avond maaltijd zit en je afvraagt of je de volgende dag nog wel kan eten van de pijn. Oke je krijgt pijnstillers en de drankhandel is open, maar toch… Ik probeer wat afleiding te zoeken en kijk wat series maar toch blijft het door je hoofd spoken. Morgen…pijn, kaakchirurg…leuke assistentes…morgen…pijn, kaakchirurg… Hoe je je ook probeert af te sluiten voor de gedachtes… Je krijgt ze niet weg. Uiteindelijk lig je veel te laat in bed en je hoort het geluid van boren en tangen al. Volgens mij droom ik ook nog even over Dustin Hoffman. Mijn ogen nog steeds open. Dit ga je niet menen. Kan ik er niet onderuit? Hoe ga ik dit redden zonder sigaret? Als ik denk aan de afspraak van morgen ochtend voel ik rillingen door mijn lichaam! Het kan toch niet, het is onnatuurlijk ze er uit te halen. Waarom zouden ze er anders in zitten?! Dit is gewoon een makkelijke manier om geld te verdienen aan mij en duizenden anderen minder gelukkigen. Dat kan gewoon niet anders.

De volgende ochtend open ik mijn ogen en voel mijn stresslevel direct in het rood schieten. Serieus?! Kan ik niet even bij komen met een kop koffie? Nee! Verstandskies trekken! Galmt het in mijn hoofd. Tering wat een ellende. Een uur later gaat de bel en een vriendin met een auto staat voor de deur om mij naar de executieruimte te rijden, sorry dat is het ziekenhuis te rijden. Het voelt als het eerste. De reis verloopt vrij vlot en we zijn ruim op tijd om een ziekehuiskaartje te laten maken. (Snap ik trouwens ook geen ruk van, waarom niet gewoon je verzekeringskaartje? Er komt vast nog wel een dag waarop ze aankondigen dat zo’n kaartje ook ineens geld kost.) Met een bijna niet te houden spanning en twee toilet bezoeken later staan we toch echt op de afgesproken tijd bij de juiste afdeling. Ik probeer me nog onder een valse naam aan te melden in de hoop dat het allemaal overwaait, maar ze heeft mij door.

Ik neem plaats naast mijn vriendin en chauffeuse die mij nu begint gerust te stellen door te vertellen over haar ervaring met het trekken van verstandskiezen. “Oh wat een ramp was dat, hij wilde er gewoon niet uit he. En het was niet goed verdoofd dus ik voelde alles, dus bijspuiten maar het lukte gewoon niet, nou ik heb PIJN liggen lijden daar! Man niet te geloven! En dan zeggen dat onder ook nog de moeilijkste zijn, dat moet jij nu toch ook? Onder? Nou maak je borst maar nat als het net zo gaat als bij mij… De rest hoorde ik niet door het bonken van mijn hoofd tegen de kille ziekenhuis muur.

Ik hoorde mijn naam en voelde het bloed weg trekken uit zo’n beetje alles waar het juist wel moest zijn. Ik keek op en zag een assistent vriendelijk mijn richting uit kijken. “We gaan nog even een fotootje nemen.” “Maar ik had op aanraden van mijn tandarts op mijn usb stick er  aan gezet die hij genomen had.” “Ja maar we willen een duidelijkere.” Ka-ching, geen probleem hoor ik heb een geld boom in mijn tuin. Dus als jullie de regels willen naleven met je standaard foto nemen prima. Dat hij er nagenoeg hetzelfde uitziet en…hoe wonderbaarlijk ook…de kies zit op het zelfde plek! Maakt geen fuck uit. Ik betaal wel. Volgens mij kan herr doctor mijn diep careuze 48 met zijn ogen dicht, en een hand op zijn rug, vinden en zijn de x-ray snapshots van mijn mondinhoud totaal overbodig…maar wie ben ik?

Na de foto word ik weer terug gezet in de dodencel en begint het wachten opnieuw. Ik wacht op de dominee die mijn laatste rechten komt voorlezen. Op de directeur die mij vraagt of ik nog een laatste wens heb. Oh mijn hemel dit wachten is te erg. Ik wacht nu alleen nog maar op het horen van mijn naam. Dat is het teken… Daarna volgt het lopen van de laatste mijl. En dan kom je in zo’n kamertje en mag je plaatsnemen op de stoel. En als er nou nog bewakers waren die je benen vast bonden en de elektroden aan je hand bevestigden…maar nee. Je blijft zitten en laat het allemaal over je heen komen. Vrijwillig…

De chirurg komt binnen en als ik niet zo gespannen was, zou ik zien dat het een erg bekwame arts is. Hij weet blijkbaar precies hoe hij mij moet behandelen en dan heb ik niet over de daadwerkelijke snij en bik daad. Maar meer het benaderen van mijn niet al te zén zijnde persoonlijkheid op dit moment. Ik snap dat hij ook zijn vingers wil houden en hoe meer stress hoe meer kans dat ze met een breekijzer mijn kaak moeten open wrikken om zijn vingers te bevrijden. Hij komt naast me zitten en werpt volgens mij een wel heel snelle blik op mijn röntgenfoto.

“Nou dan gaan we eerst maar een paar prikjes geven en dan laten we het inwerken oke…” Hij wacht mijn atwoord niet af en volgens mij knik ik uit angst van nature al dat het goed is… Ik adem door mijn neus en voel kleine prikjes in mijn tandvlees. Meer eigenlijk de vloeistof die er in gespoten word. Het is niet heel vervelend. Om de een of andere reden vind ik dit nooit zo erg. Het uitwerken van de stof is erger…als de pijn inslaat. De chirurg verdwijnt weer. Ik heb het vermoedde dat hij er meerdere tegelijk doet. Ik voel me een varken op een slachtbank. De assistente komt naast me zitten en begint dingen klaar te leggen. Mijn hemel wat is ze allemaal van plan? Ze leunt tegen me aan, wat natuurlijk  niet onprettig is, maar ik ben er niet bij. Ze had me wel kunnen vertellen dat ze mij langdurig zou willen bevredigen…ik denk niet dat ik het door zou hebben gehad… Ik ben met mijn hoofd bij mijn aanstaande horror episode. Want dat is het. Over enkele ogenblikken komt die gast weer binnen, om mijn kies uit mijn smoel te trekken. En alleen daarvoor!

Als het net zo gaat als mijn vorige verstandskies breekt ie nog een keer in stukken en zitten, liggen we hier nog wel even. De deur gaat open en voor ik me kan omdraaien vanuit mijn positie om te zien wie het is, zit herr doktor naast me. Ik kijk hem aan en hij draaid de spotlight boven mijn hoofd recht in mijn gezicht. Even heb ik het gevoel in een hele slechte Duitse film te zitten. Hij doet zijn best mij gerust te stellen en ik voel de assistentte tegen mijn arm aan leunen. ”Heb je nog meegelopen zondag?” vraagt hij aan zijn assistente. En een enorm interesant gesprek over marathon lopen is geboren. Heb ik dat? Marathon lopen? Het laatste waar ik in mijn hoofd nu aan wil denken is the Marathon man met Dustin Hoffman die daar even flink gemarteld word door een tandarts! Zei hij nu serieus: Is it safe? Zal de verbeelding wel zijn…

Ondertussen word er iets van een klem gezet op en in mijn wang. Oh mijn god het gaat beginnen. Hij wrikt een beetje… Ik haal diep adem door mijn neus. Hij loopt weg, he godver waar gaat die gast heen? Ik hoor hem aan een tafel zoeken tussen instrumenten alsof hij in een schuur bezig is. Althans zo klinkt het ook als ik met gereedschap bezig ben. Dan ineens staat ie naast me en heeft hij mijn kies in de tang. “Nou hij ligt er mooi bij hoor.” Nee dat…ja…wat heb ik aan die informatie? Hij moet er uit? Als een kurk op een fles Chardonnay plopt hij  mijn kies in een keer er uit.

“Kijk”. Hij houd de kies voor mijn gezicht. “Daar is hij al.” Met grote ogen staar ik naar de kies en ik geloof dat ik wel heel erg verbaasd gekeken moet hebben. Ik maak een geluid wat moest zijn; Nu al? Maar het klinkt als ggghhrhuuuuuaaaalll??? Hij knikt vol zelfvertrouwen en gaat verder met het gesprek . Hij gooit er een paar hechtingen in alsof hij z’n veters strikt en stopt een gaasje in mijn mond. “Zo even bijten het komende uur, prima in orde.” Hij loopt naar het bureau waar hij een recept begint uit te schrijven en de assistente ruimt de zooi op. Het is voorbij!

Een last is van mijn schouders afgevallen. Ik leef! Ik heb het gevoel de electrische stoel te hebben overleefd! Ik kijk naar de dokter en ben dankbaar dat alles zo snel is gegaan! Het gevoel wat over je komt nadat je opstaat uit de stoel is zo ontzettend mega goed. Dat is bijna niet te omschrijven. Al helemaal niet te vergelijken met iets anders. Je maakt het ook maar een paar keer mee in je leven. En das meer dan voldoende want ik kan echt wel zonder!

Hij is er uit! Voor dat ik mensen begin te omhelzen en een vreugde dans in zet, kan ik beter maken dat ik weg kom. Ik voel me even onoverwinnelijk… Ach in ieder geval tot de rekening komt. En met de gedachte dat ik dit nooit meer hoef te doen verlaat ik het ziekenhuis en verdwijn ik in de zonsondergang. Ja ik leefde nog lang en kiesloos.

Hoewel niemand natuurlijk ooit de films bekijkt…weet iedereen dat de  doorsnee erotische film een scenario heeft dunner dan de taille van willekeurig Amerikaans next top model. Meestal boeit het niet langer dan tweeenhalve seconden en dat is al aan de lange kant. (Een beetje net als de teksten die ik zelf  schrijf). Aangezien ik het leuk vind om te schrijven en scenario’s ook geschreven dienen te worden, verdiepte ik mij in de scenarios van de erotische film. Mede ook omdat de porno industrie vele malen groter is dan de gangbare Hollywood meuk die we wel mogen zien.  Ook al zijn de erotische scenario’s, heel twijfelachtig en past het op de achterkant van een bierviltje. Het viel mij op dat de  meest voorkomende vorm of verhaallijn in zon film vrijwel altijd ongeveer zo gaat. Ik vertel het maar, want niemand kijkt er natuurlijk naar he…

Op een morgen wil een dame met een hele wasmand vol lingerie de was gaan doen. Het vermoedde rijst bij mij dat ze werkt als stripper. (Het scenario laat dat verder niet zien jammer genoeg). Maar helaas, haar wasmachine is stuk. Hij doet helemaal niets meer. (Het is soms zelfs zo erg, dat je de stekker op de grond ziet liggen). Ra-de-loos belt ze een monteur die uiteraard bereid is haar zo snel mogelijk te komen helpen. Zo snel, dat hij direct nadat ze ophangt de deur van het washok opend en binnen stapt. Al heb ik de deur ook wel eens open zien gaan terwijl het blondje de hoorn nog het opleggen was. Als dat nou eens waar was he…

Soms heeft hij een overal aan met niets er onder. Soms een tuinbroek, maar ook vaak gewoon alleen een spijkerbroek  zonder shirt maar met een compleet nutteloze toolbelt. Zo’n ding wat dan als een riem om hem heen hangt met allerlei gereedschap er in wat als timmerman enorm handig is, maar als monteur van de wasmachine slaat het gewoon nergens op. Het is nu namelijk niet  zo dat de wasmachine ergens drie hoog achter in dakgoot hangt. De mijne niet in ieder geval. (Nee echt niet).

In de film echter steekt betreffende man de stekker weer in het stopcontact en komt het ding plotseling als een wonder weer tot leven. Ja het blijft een vreemd iets…stroom. Dame in kwestie raakt buiten zinnen van blijdschap. En vermeld moet worden dat ook zij zich allerminst heeft voorbereid op zijn komst. Tenminste ik mag toch aannemen dat we niet in jarretels en string wachten op de monteur van het een of ander. Maar goed, zij blij…je kan de monteur dan een fooi geven of als je het niet breed hebt zoals ik, een lekker bakkie koffie met desnoods een gevulde koek. Kano’s doet het ook altijd goed. Maar om nou op mijn knieen te gaan en de monteur oraal te bevredigen zoals de dame in de film doet, gaat me toch net brug te ver. Zelfs  al was mijn monteur een vrouw. Vind ik het vreemd en onrealistisch. Stel je voor hoe dat gaat. Zij staat tegen de wasmachine geleund en zegt: “Nou meneer hij doet het weer dat is dan  123, 50.” Ik kijk haar doordringend aan en ga terwijl ik mijn shirt uitrekt op mijn knieen. “Oh u wil hem meteen proberen? Dan ga ik even op zij.” “Uh nee ik heb geen geld. Maar ik dacht misschien kunnen we een regeling…treffen…” “Wij hebben anders een uitstekend betaalplan klaar liggen hoor, omdat zulke dingen altijd onverwacht komen, mag u in termijnen betalen.” Terwijl ik de bon invul en mijn shirt aantrek vraag ik me af waar ze dat toch vandaan hebben, die ideeen…voor al die films.

Ik heb zelf ook al eens echt serieus met een kapotte wasmachine gezeten en een week later hadden ze een keer tijd om te komen kijken… Dan bedoel ik ook alleen kijken. (Of dat de stekker in het stopcontact zat waarschijnlijk). Want wéér een week later komen ze het ding maken met de inmiddels bestelde onderdelen. Ik kan mij wel voorstellen dat je blij bent als je wasmachine het weer doet. Al dat gesleep met je was op de fiets, naar een heldin met een wasmachine die het aandurft mijn boxers te wassen. Ik maak een diepe buiging!

Duidelijk niet echt enthausiast om helemaal bij mij de machine te komen fixen. Hij moest uit Groningen komen. Ik denk dat midden Nederland in zijn rayon zat of zo…de stakker.  Het was een aparte vent want hij vertelde me dat hij zijn eigen wasmachine had gebouwd. (Ik moest het ook even op mij in laten werken). Een zwarte met van die fluoriserende groene verlichting aan de onderkand en in het deurtje. Dan gaf hij licht als hij aan stond. Net als onder die auto’s uit fast and furious. Serieus ik neem je niet in de zeik, dat is wat die gast mij vertelde. Hij was erg enthausiast! Ik zag hem al de hele avond zitten in de bijkeuken. Kijkend naar hoe programma 2 wat hij Tokyo drift noemde, hem in extase bracht. Kopje koffie en een Kano binnen handbereik. Ik durfde het niet meer te vragen,  maar was nieuwsgierig naar zijn droger. Gelukkig vertelde hij uitgebreid hoe die er uit zag zonder dat ik er om hoefde te vragen (Zodat ik kon slapen de daarop volgende  nacht). Die was ook zwart, had eveneens lichtjes en hij kon naar huis bellen en hem via zijn telefoon aanzetten, net als de wasmachine. Ook was hij geheel naar verwachting vrijgezel. De monteur…niet de droger, die had de wasmachine.

De dame in onze film was dus zo enorm blij dat ze op dr knieen ging en wat volgde hoefde de schrijver zich niet echt voor in te zetten. Een stukje artistieke vrijheid van de acteurs, als ze maar bezig blijven de komende twintig minuten tot een half uur. Er zijn nog zat dingen te bedenken waarin het er dus ongeveer zo aan toe gaat. De melkboer komt de rekening brengen, de accountant komt het niet al te slimme blondje vertellen dat ze bankroet is, hoe moeten we dat nu oplossen meneer? De automonteur zegt dat de wagen zo goed als afgeschreven is, waarna de rondborstige kantoordame zich geen raad meer weet, in tegenstelling tot de monteur. De leraar, ook een enorme favoriet bij de schrijvers van erotische hoogstandjes,  zegt dat het meisje niet alleen haar cijfer omhoog moet halen, wil ze slagen… Zo kan je nog wel even door gaan.  Het voor niets gaat de zon scenario…

Maar en nu komt het… Het wereld wijde web heeft ons al enig tijdje voorzien van een mooie site waar je dit soort zaken gewoon zelf kan regelen. Is je wasmachine kapot? Plaats je een advertentie. Bijvoorbeeld: Mijn wasmachine is kapot. Ik ben soort van schrijver begin 20… met fantastisch lichaam, door het vele schrijven. Welk Doutzen Kroes achtig type vrouw kan dit komen repareren, in ruil voor langdurige orale bevrediging? Oke in mijn geval kan ik misschien beter mijn machine vervangen omdat ik niet verwacht dat Doutzen Kroes heel erg veel afweet van wasmachines. Althans niet hoe de binnenkant in elkaar steekt. Het ding gewoon aan doen..lukt zelfs mij. Die site regeld betaling in natura voor mensen…die het zo willen. Laat me je een paar voorbeelden geven zodat je beetje idee krijgt wat ik bedoel.

Zo zoekt Trudy iemand die even een omheining metseld bij dr schuurtje en in ruil daarvoor mag je trudy een beurt geven. Desgewenst in het schuurtje. Jammer alleen dat ze dr foto’s er bij heeft gezet want ik vrees dat ze nu zelf aan de slag moet. Jan wil windows 7 wel instaleren op je pc en wil daarvoor oraal aan zijn trekken komen… Een uurtje zangles? Door een charmante kerel? Betaling in natura. Belasting aangifte invullen? Geen probleem voor Bob, daarom doet de belasting het dus tegenwoordig vooraf…. Mario heeft ook een hele intresante aanbieding, namelijk de hele op dvd staande serie Gooise vrouwen in mooie opbergmap…doe een leuk voorstel, en hij is van jou. Moet je tuin, balkon, schuur, dakterras, garage, kelderbox of zolder opgeruimd of onderhouden? Allemaal geen probleem in ruil voor wat lichamelijk genot. Het is eigenlijk een soort sexy marktplaats… Ik heb direct een advertentie geplaatst dat ik een strakke schoonmaakster zoek voor een paar dagen per week in ruil voor een beurt, na de schoonmaak direct uit te betalen. Vreemd genoeg nog geen reactie gehad…

Zo gek zijn die erotische scenario’s dus nog niet en komen ze wellicht bij de stoere en sterke verhalen vandaan. Het is natuurlijk niets nieuws want ik hoor al jaar en dag zulke verhalen van mannen dan al niet rijschoolhouder dan wel loodgieter, over hoe dames zich soms aanbieden omdat ze geen geld hebben. Ik dacht altijd dat ze uit hun nek lulde, maar er zit dus nog een kern van waarheid in ook. Al heb ik het persoonlijk niet meegemaakt. Gelukkig ook maar want het dichtstbij dat ik bij zoiest had kunnen zijn was mijn werk in de thuiszorg als schoonmaker bij bejaarde oude vrouwtjes. Dan had ik het echt wel gewoon gratis (het huis schoonmaken, niet dat andere) gedaan. Daar wil ik verder nu ook geen voorstelling van maken.

Er komt een moment, (het mijne kwam gisteren) dan stap je op de weegschaal. Echt ik hoor dat ding gewoon kraken. Ik maak geen grapje. Het is een glazen plaat met een plastic display achtig digitaal ding er onder en het kraakte gewoon! Honderd en zeventien kilo! Een triest record… Ik ben al eerder dik geweest, maar dit slaat echt alle ultieme no fucking go zones. Ik staarde naar het schermpje. Ah tering! Nee… Dit kan niet! Stop met eten man! Want dat is het. Ik heb geen ziekte of zo, behalve vraatzucht. Maar het is gewoon eten. Eten en nog meer eten. Ik stap er nog een keer af en op. Misschien dat het punt zoveel ons scheeld omdat je verkeerd stond. Dat doet het ook, maar de verkeerde kant op.

Het eten is altijd een leidensweg omdat je al eerder dik geweest bent. Je voelt je altijd schuldig tot aan honderdtien kilo. Daarna is het echt bergafwaards en denk je: Ik ben al veel te dik, boeiend, fuck it. “Kopje koffie, wil je er iets bij?” “Oh ja hoor lekker…nee laat de trommel maar staan.” In de winkel is het: Oh man donuts…die heb ik lang niet gehad. Lekker voor bij de koffie. (Ja ik drink veel koffie). Wat neem ik eigenlijk als toetje vanavond? Een beetje tiramisou. (Lees de hele bak tiramisou). Met een Cornetto om het weg te krijgen. Wat eet ik eigenlijk als hoofdgerecht, pizza ja oke… Maar wel met een zakje extra kaas en salamie en shit… Nou misschien moet ik maar twee bakken Ben and Jerrys mee nemen voor als ik misschien nog honger krijg, later op de avond. Dat…is echt de slagzin van mijn leven. Mijn motto. Misschien krijg ik nog honger…

Later op die avond… Alsof, als ik honger krijg, ik de ochtend niet haal, met dat dikke lijf. Tegen de tijd dat mijn lichaam al het overtollig vet heeft opgebrand… Je ziet wel eens dat ze na weken iemand vinden in een grot of weet ik veel waar. Verdwaald op de keukenhof. Dat ze hem of haar uitgemergeld terug vinden. Als ik een jaar verdwijn ben ik op gewicht en vragen ze of mijn haar anders zit.

Nee het is nu echt klaar. Ik ben door m’n eigen plafond geschoten. Je merkt het aan alles. Ik ben nog nooit zo kortademig geweest. En ik rookte tering veel. 20 Sigaren per dag over m’n longen. Dan mag je verwachten dat je op z’n minst aan het zuurstof zit. Niets van dat alles. Maar nu… Elke beweging die ik maak is onderhand topsport. Alles doet me pijn. Het gewicht drukt op mijn knieën en mijn benen zijn opgezet. Naar de keuken lopen is al een uitdaging. Nu vind ik zelf niet dat ik er uit zie als iemand die bij Jerry Springer kan zitten maar zo begint het wel te voelen.

Het is gewoon echt kut. En als ik er nou happy mee was, niets aan de hand. Ik zie als ik naar vrouwen kijk bijvoorbeeld een heleboel dikkere die net zo, dan al niet aantrekkelijker zijn ook, dan dunne. Niks mis mee en prima. Al die fucking anorexia gevallen in de reclame, nee daar word je vrolijk van. Laatst in de supermarkt (Terwijl ik mijn Ben and Jerry’s spoed run deed). Loopt er een griet zo mager als een lat. Aviator zonnebril op d’r dunne kattegezicht (Terwijl we notabene binnen waren…) Strakke jeans, shirtje, opgevuld  push-up bh-tje en de kets-mij pumps aan. Vriendje d’r bij. Iedereen keer haar na. Iedereen. Het personeel, de klanten. En iedereen dacht slet. Ik ook. Dan kan je echt beter wat vlees op je botten hebben, zoals het hoort. Te dun is ook echt niet goed. Als je al bang moet zijn dat het breekt als je er op ligt… Doe maar gewoon dan doe je al dik genoeg.

Nee het is echt lichamelijk klote en mentaal al niet veel beter. Elke dag word je sacherijniger. En je gaat nog meer eten want je denkt, het maakt toch geen klote uit. Alsof ik, als ik tien kilo afval,  wel goed in mijn vel zit. Dat is die tien kilo terug toen je je al realiseerde dat er niets meer te redden viel. Nee ik moet echt 37 kilo afvallen…en het moet nu.

Word vervolgt…volgende week als ik de 120 passeer, zucht.

Het is vaderdag en Nederland moet ballen…ik zie een kans, al is het maar een kleine. Ik ben geen vader en verdien dus ook geen speciale dag. Prima want daar ben ik toch te mannelijk voor. Al vinden sommige dat ik wel een dag verdien die wel samen kan met moeder en secretaressedag. Hey, whatever bitches!

Maar vaderdag dus… We hebben allemaal een vader. Dood of levend…of uit een reageerbuiscocktail, of uit een Gloryhole afhankelijk van hoe de zeden van je moeder waren…dat willen we verdomme niet weten man. We hebben een vader. En ik denk dat er minder vaders dan moeders zijn die een speciale dag verdienen. Vaders zijn doorgaans niet goed in vaderschap. Omdat ze er niks mee hebben of omdat ze gewoon sukkels zijn. Meestal zijn ze zo door hun eigen vader behandeld dat ze raar geworden zijn. Mannen zijn moeilijker in, vader zijn, omdat ze een stuk gevoel niet kunnen uitleggen…(iets met macho politie wellicht). Maarrrrr er zijn ook een heleboel vaders die het wel kunnen en die wel een dag verdienen. Gelukkig maar!

Mijn eigen vader is ook zo’n een type die de dag niet waard is. Het is iemand die er niet in geslaagd is z’n eigen ellende op te lossen en mede ook om die reden heeft hij nu drie kinderen die zelden of nooit van hem horen. Ik heb in ieder geval de telefoon de afgelopen 7 maanden niet horen gaan met de vraag: Hoe is het met je jongen? Maar dat is niks nieuws.

Je schaamd je toch je ogen uit je kop als je ergens kinderen op de wereld hebt gezet, dat je het op een punt laat komen dat er gewoon geen contact is. Aanleiding NUL. Tenminste, als hij zijn shit op orde had gehad. En het maakt niet uit dat dat het niet is…maar beweer dan niet dat je dat hebt en doe gewoon even normaal, open en eerlijk naar je eigen kinderen…de lul. Het is niet de bedoeling dat je kinderen verstandiger zijn ouwe. Wees maar blij dat het zo is. Het trieste van deze shit is dat hij in een nieuw gezinntje zit en nu dus blijkbaar die kans aangrijpt om dingen anders te doen. Met drie andere kinderen. Ja sorry kan er lang en breed over lullen, maar rot een eind op ouwe. Wij stonden voor je klaar. Je eigen, echte kinderen. (Nee ik hoef me geen zorgen te maken dat hij dit zal lezen…interesse nul weet je nog…)

Ik ben echt al heel wat verschillende vaders tegen gekomen, maar zo één als de mijne toch niet echt. Dat is een goed iets. Ik proost op alle vaders in de wereld die het wel begrepen hebben. Die wel met hun kinderen genieten van de tijd die er nog is. Vaders die nog steeds genieten van het zien veranderen en opgroeien van hun kleine mannetjes en vrouwtjes.

Oh en pap ik heb hier een tegoed bon/plaquette gemaakt van papiermache en letter macaronie voor een kopje koffie en een goed gesprek. Met jouw naam er op…

Hallo lui, het is wat stil geweest afgelopen dagen. Ik was dan ook druk. Niet dat het nu beter word…al blijf ik mijn best doen. Denk gewoon niet dat het dood is hier want dat is het allerminst. Achter de schermen werk ik keihard door.

Er komt snel weer wat aan. Geniet ondertussen van het weekend. Laat je telefoon eens een keer thuis en stop hem weg of zo… Dan weten ze een keer niet, dat je in een winkel bent waar ze dat topje niet hebben, in die kleur…

Leef je leven met zonder updates…

Tot schnell.

Zaterdagochtend half elf in de supermarkt met de rest van de buurt. Het is druk en iedereen is nu al klaar met de zaterdag, aan die koppen te zien dan. Ongeïnteresseerd verplaats ik mij over de fruit en groente afdeling of de groente en fruit afdeling, maar net wat je wil. Ik wil gewoon allebei. Waarom weet ik niet want ik pleur echt meer dan de helft vaak weg. Het is meer zo dat ik aan de kassa op de band dan nog enige balans zie. Niet alleen maar dingen die, als je de calorieën bij elkaar op telt je jezelf miljonair mag noemen. Maar ook verstandige dingen als tomaten, bananen, komkommer, kiwi en lente ui… Als je dan vier bakken Ben and Jerry’s er bij hebt staan, valt het niet zo op. Twee zakken chips en een tube mayo, dipsaus. Bier. Koekjes van het type een per dag anders kom je er drie aan. Hmm een paar appels extra erbij kan geen kwaad volgens mij.

Je hebt in ieder geval wel waar voor je geld. Het is nog nooit voorgekomen, ergens dan ook. Dat er iemand zei, oh…de Chocolat chip cookiedough is over de datum. Dat kan volgens mij alleen als je lui bent en het in de vriezer is beland onder een zak groente, die je, in een impuls kocht met een twee voor één aktie. Nee…dan weet je het nog, tís gewoon niet mogelijk.

Soms voel je ineens ogen op je… Dat je denkt staat m’n gulp open of zo? Je kijkt of er niemand bij je in de buurt is zodat je het even onopvallend kan checken. Voorzichtig ga je met je hand achter je mandje naar je ritssluiting en je voelt maar hij is dicht. Juist op dat moment maak je oog contact met een oud vrouwtje die je afkeurend aankijkt. Snel maakt ze dat ze weg komt uit de buurt van die vieze homo man, die zichzelf staat te betasten bij de bananen.

Je voeld ineens een hand (iets te hard) op je schouder neerkomen van iemand die je liever niet tegen komt. Je hebt hem drie jaar niet gesproken en dat was met een reden. Namelijk omdat het een buitengewone prutser is. Je kan er nu niet onderuit en er komt een gesprek. “Hoe gaat het?” Vraag je uit beleefdheid. In de hoop dat er nog een, ja goed en met jou? Komt, terwijl hij doorloopt…Maar nee een gesprek is geboren. “Ja goed man, enorm. Echt heel lekker. Ik heb een nieuwe auto mogen uitzoeken van de lease maatschappij, mooi ding joh! Alles er op en er aan.  We hebben een nieuw huis gekocht en misschien is m’n vrouw zwanger. Ik denk aan mijn eigen auto die ik niet meer kon betalen en dus weg heb moeten doen. Klootzak, ik hoop dat iemand zijn auto als stootblok gebruikt. Of als testruimte voor napalm 2.0. Misschien kan hij zijn vrouw er in zetten als Crash test dummy dan Dan schiet ik de wagen wel met 300 km tegen een betonnen muur. Lul.

Maar dat zeg ik dan niet natuurlijk…want ik moet nog vaker naar die supermarkt… Waar hij blijkbaar ook komt. Moeizaam probeer ik het gesprek af te sluiten. Tien van de tien keer hebben ze dat niet door omdat ze het gevoel kwijt zijn. De stille hints van het om je heen kijken. Het op je lijstje kijken…het nog een keer op je lijstje kijken. Ging mijn telefoon? Het pistool tegen je hoofd aanzetten en doorladen. Ze pakken het niet op. Uiteindelijk lukt het me het gesprek af te sluiten nadat er voor de zoveelste keer geiriteerd naar ons gekeken word door iemand die er “even” bij moest. Ben ik de enige die dat opvalt? Je loopt verder en denkt: eindelijk ben ik er van af, maar dan begint de ellende pas goed. Elke keer dat je hem dan weer tegen komt, want je moet de rest van je boodschappen nog pakken… Kijk je elkaar aan en dan moet je weer even beleefd lachen en grapt ‘ie “He jij ook hier?!” Dan krijg je van die opmerkingen: ”De volgende keer trakteer jij hoor…en drie keer is scheepsrecht ha ha. Achtervolg je mij? Gezellig hier he? Of de dijenkletser…kan ik jou niet ergens van?” Godverdomme. Zo word je tripje naar de supermarkt een ware hel. Gelukkig zijn er meer supermarkten dus gooi ik mijn mandje (met groente en fuit) over de kaasbalie in het gezicht van een veel te dikke parttimer en ren gillend naar buiten.

Als je de kassa uiteindelijk haald staat er maar een vrouw voor je. Je weet dat er iets niet klopt. Tenzij ze bijna dichtgaan, staat er nooit maar één vrouw voor je. Ze kijkt je dominant aan en zegt: Ga maar even voor, ik ben wat vergeten. En weg is ze, de winkel in. “Oke”. denk ik en ik gooi mijn spullen op de band. Niet wetenede dat de kassamedewerker al bezig was met haar boodschappen. Daar kom je pas achter wanneer je elkaar stom aankijkt en hij vraagt, hoe wil je betalen? “Moet je mijn artikelen niet eerst scannen?” Oh… en inderdaad dan staan wij samen te wachten op huppelkut één die rustig d’r tijd neemd.

Al mijn boodschappen liggen op de band. En zelfs het stomme broetje van Einstein kan je vertellen dat als je halverwege bent met terug laden in een mandje… Miep er weer aan komt lopen. Dat doet ze nu ook en vraagt waarom ik niet voor ben gegaan. Soms wil je ze gewoon onder hun kont schoppen. Doe niet zo dom! Je weet het best!