Old Harry's

Deel 18

Vorige week lazen we hoe Harry en Anna de nacht waren doorgekomen en hoe Muze dat avontuur in een ander licht zette. Hoe haar foto nu ineens overal opdook. Zoals in zogenaamd geleende boeken die terug gebracht diende te worden, voor de poes om te vinden. Zowel Harry als Muze stonden voor een raadsel. Hij wilde zich daar liever niet mee bezig houden…maar veel keus had hij niet.

Harry voelde een zoen op zijn wang en opende opnieuw die ochtend zijn ogen. Met dit verschil dat ze nu in die van Anna keken. Glimlachend keken ze elkaar aan. “Goeiemorgen, liefje.” Sprak ze zacht. “Mogge.” Sprak Harry slaperig terug. “Lekker geslapen?” “Bijzonder lekker ja.” Zei Anna. Met haar linker hand streelde ze zijn borst. “Ik ben blij.” “Ik ook.” Zei Harry. “Blijer dan jij.” Voegde hij er aan toe. “Nou dat kan bijna niet hoor.” “Ik ben dan ook heel erg blij.” “Zijn we niet te snel gegaan?” Vroeg Anna. “Ik meen mij te herinneren dat ik gisteravond ook zoiets zei…”Anna kleurde lichtelijk. “Vind jij het te snel gaan?” Vroeg Harry. “Nee, maar ik dacht…” Zei ze twijfelend. “He..” Viel Harry haar in de rede. “Live fast…en…live fast.” “Is het niet, die young?” Vroeg ze. “Daar ben ik nog niet helemaal klaar voor nu want ik wil geloof ik nog heel veel van je genieten.” Anna glimlachte en drukte haar lippen op de zijne. Ze stopte en zei, “Misschien moet ik eerst even m’n tanden poetsen.” “Ach wel nee.” Zei Harry. Hij zoende haar vervolgens vol op de mond. Weer stopte ze en keek hem aan. “Oké misschien wel.” Hij gaf haar een knipoog en trok haar opnieuw naar zich toe en zoende haar. Hij rolde haar opzij en op haar rug, hetgeen ontaarde in een vurig en passionele, Oscar waardige liefdesscène.  Zo één die ze ’s nachts ook al veelvuldig hadden beleefd.

Harry zat met een sigaret op de leuning van de bank bij het open raam. Anna kwam binnen met twee bekers koffie. Ze had haar zwarte haren als een suikerspin achtig ding opgestoken. Ze zette de bekers op de vensterbank en ging tegen hem aan zitten. Ze nam een sigaret en keek naar buiten. Harry legde zijn arm om haar heen. Hij voelde haar hartslag en hij genoot van het moment. “Je hebt toch geen honger he?” Vroeg Anna. “Ik kan zo iets maken voor je hoor.” “Nee joh… Ik geloof niet dat ik een hap weg krijg nu.” Anna lachtte. “Ja ik heb hetzelfde.” Harry dacht weer aan Muze. Het is misschien beter om open kaart te spelen met Anna dacht hij. Hij was niet iemand die dingen achter wilde houden ook al waren ze nog zo bizar. Dankzij Julia was ze nu ook weer niet wereldvreemd over het idee van geesten. Hij vond dat hij het moest wagen.

“Anna ik moet je iets vertellen.” Ze rekte zich op en keek hem aan. “Oh…dat klinkt serieus, je hebt er toch geen spijt van?” “Nee gek, natuurlijk niet!” Hij gaf haar een kus en trok haar naar hem toe. ‘We hadden het toch over geesten gisteren?” “Ja?” Ze  keken elkaar aan en Harry nam nog een hijs van de sigaret. “Ik heb soort van een… Laten we zeggen dat ik ze ook kan zien.” Anna leek opgelucht en lachte. “Oh joh… Ik dacht al, die wil me niet meer! Als dat alles is?” “Uh…” Harry keek serieus. “Het is wat ingewikkelder dan dat. Anna keek hem afwachtend aan. “Je weet toch hoe sommige mensen een geest kunnen ruiken of horen.. Of zien?” “Ja?” Sprak Anna twijfelend. “Ik…uh… Ik kan d’r zien. Ik kan met d’r praten. Het is bijna een echt persoon waar ik mee moet omgaan.” “Meen je dat nou?” “Helaas wel.” Anna tikte d’r as af. “Wie is het dan en waarom is ze bij je? Is ze nu hier?” “Nee ik geloof van niet.” “Je gelooft van niet?” “Soms laat ze zich niet direct zien… Ze wil dat ik haar help.” “Waarmee?” Vroeg Anna. “Ze schijnt al een hele tijd rond te dwalen en volgens haar eigen zeggen kan ze niet door naar… Wat er dan ook na komt of zo.” “Dus je weet niet hoe je haar kan helpen?” “Nou…na gisterenavond hebben we een vaag vermoeden…” “Na gisterenavond? Na vannacht?” Anna dacht aan het fysieke gedeelte. Harry begreep waar ze op doelde en lachte. “Oh god nee, niet dankzij dat. Om de een of andere reden heeft het met je zus te maken. Er staat een foto van haar in het boek wat je zus mee bracht.”

“Dus dit is ze?” Vroeg Anna terwijl ze naar de foto keek. “Ja maar ik zie haar als een jongere versie van zichzelf.” Harry zag dat Anna haar best deed het te geloven maar hij voelde haar twijfel. Harry stak de kaars aan die op het tafeltje stond. “Let op.” Zei hij tegen Anna. “Muuz? Kan je de kaars uit doen?” “Is ze hier?” Vroeg Anna met grote ogen. “Nog niet… Normaal gesproken is niet weg te krijgen.”  Zei Harry. Samen keken ze naar het kaarsje. Ineens doofde het vlammetje. “Maar om zeker te zijn…”Harry stak het lontje opnieuw aan en hield het lucifertje in de buurt terwijl het brandde. Weer doofde het vlammetje en de lucifer ging ook uit alsof iemand er tegen blies. “Ik vind dit niet zo prettig geloof ik.” Zei Anna. Hij ging naast haar zitten. “Het is goed echt waar, ze doet geen vlieg kwaad.” Muze verscheen aan de andere kant van de koffie tafel en knikte naar Harry. “Kan ze dingen dan oppakken en aanraken?” Vroeg ze aan Harry. “Zeg het maar.“ Zei Muze. “Als ze zich inspant wel. Roep maar iets.” “Hoe bedoel je roep maar iets?” “Iets wat ze moet aanraken.” “Ik vind dit eng.” Sprak Anna ongerust. “Ik beloof je dat je niets zal gebeuren oké? Ik moest er ook heel erg aan wennen.” “Poesie.” Vulde Muze aan. “Oké.” Zei Anna. Ze strekte zich en ging op de rand van de bank zitten met haar handen open voor zich. “Moet ik d’r in rochelen of zo?” “Muuz!” Zei Harry. “Wat zegt ze?” Vroeg Anna. “Niks, vertel wat is je idee?” “Mag ik het doosje lucifers van u?” Sprak Anna luid en duidelijk articulerend in de richting van Muze. Muze Articuleerde luid en duidelijk terug. “Ik ben een entiteit, geen zwakzinnige.” “Muze…alsjeblieft?!” Sprak Harry. “Heet ze Muze?” Vroeg Anna. “Alstublieft Muze.” Voegde Anna direct toe met haar handen nog steeds in de lucht. Muze keek strak naar Anna. Pakte het doosje en legde het in haar handen. Van schrik liet Anna het doosje vallen en schoof bij Harry op de bank. “Dit is ongelofelijk Harry… Ik weet niet…” “Als je wil dat ik weg ga dan ga ik…” “Nee, natuurlijk niet. Maar…” “Ik weet het, ik had het zelfde.” “En nu kan ie niet meer zonder me.” Lachte Muze.

Tja en zo vertel je je nieuwe vlam dat ze je moet delen met een spook. Altijd leuk als je nog niet ontbeten hebt. Zal het helpen de ware toedracht te ontrafelen en Muze op haar weg te sturen? We gaan het lezen in de volgende Muze…

Deel 16

We zijn weer terug na een korte afwezigheid. Terug om te zien wat er gebeurde na Julia’s bezoekje, met haar totaal niet opvallende excuus langs te komen en het mannelijk bezoek te keuren. Terug na een heerlijk etentje met veel wijn. Terug na een zich nergens mee bemoeiende Muze, die niet terug zou komen die avond… Terug…om te zien of ze samen of alleen zouden ontbijten…

Harry fronste en het kostte hem moeite zijn ogen te openen. Het prille ochtendlicht daarbij met een redelijke kater trotserend. Hij probeerde zich te herinneren wat er toe geleid had dat hij hier nu op zijn rug lag. Alsof iemand een hendel overhaalde in zijn hoofd drong het tot hem door dat hij niet in zijn eigen bed lag maar in dat van Anna. Hij draaide zijn zware hoofd langzaam naar links en zag een enorme bos zwart haar alle kanten op steken. Ze was blijkbaar diep in slaap want er kwam een zacht gesnurk uit de bos. Harry glimlachte en staarde naar het plafond. Wat een nacht bedacht hij zich. Wat een fantastische nacht! Hij moest nodig naar de wc en kwam langzaam overeind. Voorzichtig om Anna niet wakker te maken, gleed hij uit bed en sloop de kamer uit. Het was, slechts gekleed in zijn boxer, koud in de keuken. Er stond een dakraam open zodat Chiver in en uit kon lopen. Hij was nergens te zien dus misschien was hij ook ergens een nummer één aan het doen.

Harry draaide het fonteintje uit en droogde zijn handen. In de zitkamer klonk een doffe tik. Chiver? Vroeg Harry zich af. Hij opende de wc deur en liep er heen. Chiver zat naast een boek wat op de grond lag. Het zogenaamd geleende boek wat Julia gisteravond kwam terug brengen. Harry zakte door zijn knieën en aaide de kat terwijl hij het open boek oppakte. Hij stond op en legde het boek op de eettafel. Bijna automatisch peuterde hij een sigaret uit een pakje en stak hem aan. Een brede glimlach op zijn lippen bij de gedachte aan vorige avond. Julia was zeker twee uur blijven hangen en ging uiteindelijk flink beschonken met een taxi naar huis. Eenmaal samen hadden Harry en Anna niet van elkaar af kunnen blijven en waren ze in bed beland. Hij had nog geprobeerd te vragen of het niet te snel was maar daar had Anna, anderhalve fles wijn later, niet echt oor meer naar. Dromerig keek hij naar het open boek. Langzaam begon het door de alcohol heen te dringen waar hij naar aan het kijken was. Hij wreef de slaap uit zijn ogen met de sigaret hangend op zijn lippen. Hij pakte het boek opnieuw op. Twee foto’s die hij nu beter bekeek. De glimlach verdween en hij werd terug geduwd in de realiteit. Muze in haar gedaante van oudere dame werd onder begeleiding van Duitse soldaten meegenomen. Op de andere foto keek ze van een afstand recht in de camera. De foto gaf hem koude rillingen en zijn brein schoot in versnelling. Dit kan geen toeval zijn. Wat doet Julia met een boek waar een foto van Muze in staat? Waarom vind Muze “toevallig” diezelfde avond op internet ook een foto van zichzelf? Het onderschrift bestond uit een nummer en een tekst. “Razia in bordeel. Madame Von Stein werd meegenomen maar neergeschoten tijdens een ontsnappingspoging. Ze werd verdacht van het herbergen van Joodse onderduikers. Bewijs is er nooit gevonden, noch de bunker die gebouwd zou zijn als schuilplaats. Na de oorlog is de boerderij die diende als het bordeel, gesloopt.  “Madam Von Stein?” Sprak Harry in zichzelf.

Chiver sprong op en verdween onder de bank. “Die kat verpest mijn entré.” Fluisterde Muze in Harry’s oor. Harry keek geïrriteerd opzij. “Maak je geen zorgen, die is nog steeds net als een reclame in een speelfilm. Zwaar irritant en veel te vaak.” “Oh ha ha, hij is zo gevat dat ik vergeet te lachen. Ben je altijd zo, na het neuken? Ik weet dat natuurlijk niet want normaal gesproken doe je dat soort dingen nooit.” “Inderdaad en jij wel zo te zien. Mevrouw Von Stein.” Harry stapte opzij en schoof het boek naar Muze. Met ogen op steeltjes bekeek ze de pagina. “Oh mijn god… Dezelfde foto’s als gisterenavond…” “Ah kijk…”Zei Harry. “De vermoorde onschuld.” Muze draaide zich naar Harry. “Wat?” “Wat is hier aan de hand Muuz? Denk je dat ik lig te tukken? Hoe toevallig is het dat de zus van Anna met een boek aan komt kakken over…” Harry bekeek vlug de voorkant. “Over bunkers met twee foto’s van jou er in?” Harry nam een hijs van de sigaret. “Een spook wat wit weg trekt… Dat is nieuw.”

“Harry ik weet echt niet waarom dit boek met deze foto hier nu op duikt.” “Is dat niet wat toevallig?” Vroeg Harry. “Ja dat zal dan wel… Ik heb er echt niks mee te maken!” Harry voelde haar oprechtheid. Hij nam een moment en dacht na. “Oke, dat even daar gelaten. Wat herinner je je?” “Ik was een madame. Het was een dekmantel om joodse onderduikers te verbergen. Ik had een schuilplaats laten bouwen. Soort van bunker, ergens in het bos.” Muze ging aan de tafel zitten en staarde naar de foto. “We verstopten ze daar en…” Harry drukte zijn sigaret uit. “En?” Muze keek hem aan. “Het was ook een soort van opslagplaats voor goederen die niet in de handen van de moffen mochten vallen. We hebben veel juwelen, geld, en andere waardevolle dingen opgeslagen voor de inval hier op de foto… Maar ook een aantal meiden.” Muze staarde voor zich uit, terwijl er langzaam een traan over haar wang rolde. “Ze zouden wachten op mijn teken en ik was de enige die wist waar ze zaten. Ze zouden nog eerder verhongeren dan in de handen vallen van de Duitsers.” “Dat weet je toch niet.” Zei Harry. “Jawel… Ze waren erg loyaal en wisten dat ze als ze niet zouden luisteren…ze in een kamp zouden eindigen.”

“Volgens het boek heeft niemand de bunker gevonden Muuz.” “Wij moeten die bunker vinden en de meiden er uit laten. Dat moet de reden zijn waarom ik hier nog steeds ben!” “Oké het klinkt aannemelijk maar… Anna en Julia hadden het gisteravond over een obsessie van Julia. Anna vond dat ze er mee moest stoppen. Ik durf er donder op te zeggen dat dit met het boek te maken heeft en deze nooit gevonden bunker…met inhoud. Julia had een afspraak met ene enge Dirk.” “ Enge Dirk?” Vroeg Muze. “ Ik weet er het fijne niet van maar er moeten meer mensen op de hoogte zijn van deze bunker. Toen, in die tijd bedoel ik.” Muze keek moeilijk en dacht diep na. “Het is allemaal nog wazig in m’n hoofd maar ik denk nog twee. Waarom weet ik niet.” Harry keek bedenkelijk terwijl Chiver onder de bank vandaan kroop en blies richting Muze. “ Misschien kan ik een beetje vissen bij Anna en misschien Julia. Kijken of ik iets meer te weten kan komen van die obsessie.” Muze’s gezicht klaarde op. “Wil je dat doen?!” “Heb ik een keus?” Vroeg Harry. “Nee dat niet.” “ Bedankt dat je dat nog even bevestigd. Weg wezen nu, ik ga terug naar bed.” “Harry.” ”Wat?” “Misschien moet je het gewoon vertellen van mij?” Zei Muze. “Ik kijk wel.”

Rond een uur of acht schoof Harry weer even stil als voorheen, terug in het bed en trok de deken over zich heen. Anna had zich geen centimeter bewogen en snurkte nog steeds licht, in een diepe slaap. Harry bekeek de bos zwarte haren en dacht na over de afgelopen nacht. Het was al even geleden dat hij zich met seks had bezig gehouden maar voor zijn gevoel had hij dat aardig ingehaald. Hij glimlachte breed en keek naar de contouren van Anna’s lichaam. Hij had nog nooit met zo’n mooie vrouw het bed gedeeld. Hij begreep niet goed wat ze in hem zag maar hij wist wel dat hij nog niet eerder zo’n klik had gehad met een vrouw, niet op deze manier. “Tja dat kan je ook pas weten wanneer je het meemaakt.” Dacht Harry. Langzaam begonnen zijn ogenleden zwaarder te worden en zakte hij weg op de nog resterende alcohol in zijn bloed.

De ochtend liep op haar einde toen Anna haar ogen opende en zich omdraaide naar Harry. Ze keek naar hem. Hoe hij slapend en wel op zijn rug in haar bed lag. Chiver lag inmiddels op zijn borst. Ze glimlachte en kroop tegen hem aan. Ze sloot haar ogen en het duurde niet lang voor ze opnieuw in slaap viel.

Zal Harry alles op alles zetten en Anna vertellen dat ze met iemand het bed heeft gedeeld die op zijn beurt zijn leven deelt, met een geest? Zal ze hem serieus nemen? Zullen er manieren zijn om er achter te komen waar die bunker is? Zal jij volgende week meer te weten komen? We zullen zien…volgende week, in De Muze.