Old Harry's

Deel 10

Vorige week lazen we hoe Harry zijn arm als ezeltje prik liet gebruiken en hoe Muze een afspraakje had geregeld door zijn nummer te geven aan de onduidelijke Anna35. En hoe Muze duidelijk probeerde te maken aan Harry dat zijn keuze in kleding net zo correct was als zijn eetpatroon.

Het grand café was redelijk vol voor een vrijdagavond in crisistijd. Harry had zijn jas over een stoel naast hem gehangen en had zicht op de deur. Hij zat met Muze aan één van de tafeltjes midden in het café. Hij had nog geprotesteerd maar ze was niet van haar stuk te brengen. Ze moest en zou mee. Ze had beloofd dat ze zodra Anna er was te verdwijnen zodat Harry en zij konden kennismaken. Ze was er zeker van dat hij het zou verkloten en dat het daarom beter was als ze bleef maar Harry had haar weten te overtuigen. “Hoi wat zal het zijn?” Harry keek vlug naar de serveerster en zette het plastic kaartje met de daarop te verkrijgen drankjes weer tussen het peper en zout stel. “Uh, doe maar een kop koffie.” “Een kop koffie…” Herhaalde ze lichtelijk verbaasd terwijl ze het opschreef. Misschien dat iemand anders het op vrijdagavond op een zuipen zette aan de bar, maar Harry wilde helder blijven. “Koffie? Je besteld Koffie?” Zei Muze die naast hem zat. “Wat is er mis met Gin of Whisky?” “Gin?” Herhaalde Harry. “Gin?” Vroeg de serveerster. Muze sloeg een hand voor haar ogen. “Sukkel.” “Uh…ja…” Stotterde Harry niet wetende wat hij zeggen moest. Het meisje draaide zich om en verdween tussen de tafeltjes naar de bar. “Bedankt.” Zei hij tegen Muze die moest lachen. “Nu zit ik hier zo met een glas Gin als één of andere alcoholist…” “Zeg je toch dat het er al stond?” “Wat? Achter gelaten door Bogey of niet?”

De deur ging open en een vrouw stapte naar binnen. Harry keek even op en toen uit beleefdheid weer naar buiten. Muze niet. Muze staarde naar de dame die zojuist was binnengekomen. Harry keek opnieuw nadat hij Muze zag staren. Anna stapte bescheiden naar binnen. “Is dat…Anna?” Vroeg hij aan Muze zonder zijn ogen van de dame af te wenden. “Fuck me…” Zei Muze. “Dat…is een beetje te hoog gegrepen voor je, denk je ook niet? Waarom heeft ze zo’n slechte foto op die site? Kijk naar d’r… T ’is dat ik niet lesbisch ben maar…” “Wat? Je hebt niet eens een hartslag. Ging jij niet weg?” Fluisterde Harry tussen zijn lippen door terwijl hij opstond om zich te laten zien. Muze stond op en keek Harry teleurgesteld aan. “Oké joh ik ben al weg. Maar maak je geen illusies. Als dat prinses Leia is ben jij Chewbacca.” “Bedankt voor het vertrouwen…” Siste Harry en hij keek Muze even vluchtig letterlijk de tent uit. Anna kwam dichterbij en bij elke stap voelde hij zich kleiner worden. Figuurlijk dan. Anna was een kop kleiner en haar crème kleurige jas droeg ze gesloten met daarop een rode sjaal. Om haar schouder hing een zwarte handtas. Op haar hoofd zat een dikke knot die haar vermoedelijk lange haar zorgvuldig had weggewerkt. Ze droeg weinig make-up maar dat was dan waarschijnlijk al teveel geweest. Al zou je Vanessa Paradis, Kate Upton, Doutzen Kroes en Prinses Leia in een blender stoppen, dan nog stond ze er ver boven. Waarschijnlijk geen goed idee om mensen in een blender te stoppen dacht Harry maar hij wist dat hij geen schijn van kans maakte. Sommige mensen zijn gewoon beter op hun plek bij mensen die qua uiterlijk beter bij hun passen dacht hij. Met uitgestoken hand begroette ze hem. “Hoi, Harry…” Zei Harry terwijl hij z’n hand uitstak. “Anna.” Sprak ze met een verlegen glimlach. Ze gaven elkaar een hand en Harry schoof een stoel naar achter. “Ga zitten, wil je wat drinken?” Ze zette haar tas op de grond en knoopte haar jas los. “Cola.” Antwoorde ze snel en zenuwachtig. “Ik zal het even doorgeven, zo terug.” Harry liep richting de bar. Hij moest dit even laten inzinken. Hoe moest hij dit gaan aanpakken? Hij moest er maar het beste van maken. Gewoon een gezellig avondje, dan nemen we afscheid en hoeven we elkaar nooit meer te zien dacht hij. Ik blij, zij blij, iedereen blij. Harry zag zijn gezicht in de spiegel achter de bar. Even verderop zag hij Anna die een beetje ongemakkelijk om zich heen keek. Daarna weer naar zijn eigen gezicht. De barman keek hem aan. “Mag ik nog een cola daar?” De barman knikte. “Ik laat het wel brengen.” Harry draaide zich om en liep terug naar de tafel. Hij had klamme handen en was enigszins gespannen. Wat ging hij zeggen tegen haar? Hij voelde zich als de uitkijk aan boord van de Titanic die net de ijsberg had gezien.

Harry schoof zijn stoel naar achter en ging zitten. “Haai… De cola komt er aan.” “Dank je.” Sprak Anna. Plotseling begon ze ongemakkelijk te lachen. Ze deed haar hand voor haar mond. “Oh wat erg dit…ik ben gewoon te zenuwachtig geloof ik…” Ze wreef even met haar handen over elkaar. “Ik hou niet eens van cola…” Ze keek Harry aan, die nu ook moest lachen. “Je houd niet van cola?” “Nee…” Ze trok haar schouders en wenkbrauwen even vlug op. De serveerster kwam terug met een dienblad waarop ze de koffie, een cola en een glas Gin hield. Ze wisselde even van blik met Anna en toen wat langer naar Harry. Alsof ze het bijna wilde zeggen maar het niet deed. Ze zette de bestelling neer en vervolgde haar weg terug naar de bar. “Gin?” Vroeg Anna. “Uh ja…niet om het een of ander maar ik houd niet eens van Gin.” Anna moest lachen. “Ik wel… Mag ik?” “Natuurlijk.” Zei Harry. Ze nam met een vies gezicht een slok cola om zodoende ruimte te maken in haar glas. Ze goot nu de Gin bij de cola en nam nog een slok. “Beter.” Zei ze. Harry staarde spijtig naar zijn koffie. Hij kon ook wel een borrel gebruiken nu. Een grote. “Vraagje…”Begon Anna. “Waarom besteld iemand die niet van Gin houd…een glas Gin?” Als donderslag bij heldere hemel schoot het antwoord in Harry’s gedachten en kon hij alleen maar hopen dat ze het zou herkennen. “Of all the Gin joints in all the world she walks in to mine…” In stilte staarde ze hem even aan en pakte toen haar glas. Ze keek hem terug aan en terwijl ze met haar glas gin en cola tegen zijn kopje tikte zij ze, “Louis…I think this is the beginning of a beautiful friendship.” Enigszins verbaast over haar eigen come-back sloeg ze snel haar ogen weer neer, maar niet zonder effect. Ze zaten beiden grijnzend tegenover elkaar en voelden zich ineens op een niet verklaarbare manier bijzonder op hun gemak. Muze die verderop vanaf de bar de twee in de gaten hield had een glimlach op haar gezicht en gooide een bierviltje op de grond zodoende de barman het te laten oprapen. Word een lange avond, dacht Muze.

Zal Chewbacca na deze geweldige opening de avond alsnog om zeep helpen? Of zal het verbazend genoeg meevallen en hebben de twee meer met elkaar gemeen dan ze denken? Zal Muze op één of andere manier nog van zich laten horen om de “helpende” hand te bieden? Bezit Anna aan de binnenkant net zo’n schoonheid als aan de buitenkant? Lees het volgende week…in (Drumroll) De Muze. Alleen bij Old Harry’s.

Deel 9

Vorige week lazen we hoe Muze zich niet bemoeide met lopende zaken en een mail stuurde naar Anna 35. Hoe Harry er achter kwam dat Muze bij de geringste inspanning in contact kon treden met de stoffelijke wereld. En we kwamen er achter dat Muze een bijzondere interesse vertoonde voor de tweede wereld oorlog…

“Doet het pijn?” Vroeg Muze. “Nou ze liep behoorlijk te kutten met die naald. Ze bewoog hem gewoon in mijn arm opzij. Terwijl hij er in zat dus!” “Waarom deed ze dat?” “Waarom deed ze dat? Om punten te scoren? Om een ader te vinden natuurlijk! Ik zei tegen haar, als je hem nou eerst even er uit haalt. Is misschien slimmer. Wat een pijn man, niet normaal.” “Nou mannetje overdrijf je niet een klein beetje?” “Hallo, ik wil jou wel zien hoor met een naald in je arm en een verpleegster die denkt dat het een bak koffie is.” Er liepen twee mensen langs Harry over de parkeerplaats die hem vreemd aankeken. “Ik vergeet soms dat men jou niet kan zien en dat ik wat zachter moet praten.” “Je moet gewoon doen alsof je aan de telefoon bent.” Zei Muze. “Dan lijkt het ook meteen of je een sociaal leven hebt.” Harry pakte zijn telefoon en hield hem tegen zijn oor. “Hallo muze hoe is het er mee?!” Sprak Harry gespeeld. “Sukkel.” Antwoorde Muze terug. De telefoon in Harry’s hand ging af en hij schrok door de ringtone die direct tegen zijn oor afging. Hij liet het toestel bijna uit zijn hand vallen. “Dat nummer ken ik helemaal niet.” Zei Harry. “Misschien moet je dan maar eens opnemen en kijken wie het is?” “Horen wie het is.” “Wat?“ Vroeg Muze. “Horen wie het is, je zei kijken… Ik kan natuurlijk niet zien wie het is.” “Wil je dat ding alsjeblieft opnemen voor ze ophangen idioot.” Reageerde Muze geïrriteerd. `

“Met Harry.” Het was even stil aan de andere kant. “Met Anna.” Bij het horen van haar naam viel ook Harry stil en na enige seconde begreep hij dat Muze zijn nummer moest hebben doorgemaild naar Anna. Hij keek naar Muze die druk naar een paar wolken staarde. “Haai…” Sprak Harry. “Hoi.” Zei de stem aan de andere kant. Even lachtten ze beiden ongemakkelijk. Ze klonk leuk. “Ja ik…” Ze begonnen tegelijk met praten waardoor ze weer lachtten en zwegen. “Jij eerst.” Zei Harry. “Normaal ben ik niet zo meteen van het bellen en afspreken.” “Nee ik snap wat je bedoeld. Ik was misschien ook wel erg direct.” Zei Harry terug terwijl hij verwijtend naar Muze keek. “Oh maar dat maakt niet uit hoor. Ik vond je mailtje erg leuk en had er wel een goed gevoel bij.” “Oh oké…dank je.” “Wat zegt ze allemaal?” Vroeg Muze terwijl ze probeerde een glimp op te vangen van het gesprek. Harry probeerde zich te concentreren op het gesprek en zich af te sluiten voor Muze. “Normaal denk ik ook niet dat ik zo snel met iemand koffie wil gaan drinken maar nu dacht ik, waarom niet? Al dat ge-mail als je iemand in het echt ontmoet en afspreekt weet je denk ik veel sneller waar je aan toe bent… Ik bedoel of je een klik hebt en zo.” Harry slikte. Wat heeft ze in verdomme in die mail gezet? In ieder geval dat ze koffie wil drinken. “En volgens mij is het wel gezellig met jou.” “Dank je.” Zei Harry die nu enigszins stil viel. “Dat vond ik ook. Waarom lang mailen?” “Ja ja opschepper.” Zei Muze. “Waar zullen we afspreken?” Vroeg Anna. Harry dacht na. Wilde ze vandaag afspreken? Op Valentijnsdag? Niet dat dat boeide maar gaf dat geen extra lading? Of in ieder geval rare situatie? Misschien te hoge verwachtingen? “Vandaag bedoel je?” Vroeg hij. “Ja…als het je uit komt?” Muze keek geïrriteerd naar Harry en gaf hem een duw. “Natuurlijk vandaag, malloot!” Zei ze. Harry keek boos terug naar Muze. “Ja natuurlijk komt het uit…leuk.” Zei Harry. Muze rolde met haar ogen.  “Ken je dat café tegenover meubelland in het centrum?” “De Stempel?” Vroeg Anna. “Ja inderdaad zo heet die tent, kon er even niet opkomen.” “Ja die ken ik. Daar kwam ik vroeger wel eens af en toe met vriendinnen.” “Grappig.” Zei Harry. “Ik kwam er vroeger ook regelmatig.” “Met je vriendinnen?” Vroeg Anna. Harry moest lachen. “Nee…tenminste als je Henk niet mee rekent.” “Henk?” Vroeg Anna. “Ingewikkeld verhaal, stond iets te veel met zijn vrouwelijke kant in contact of zo. Hoor je nog wel een keer.” Ze lachtte en vroeg hoe laat ze elkaar zouden zien. “Acht uur?” Vroeg Harry. “Mooie tijd…”Antwoorde ze. “Uh was jou foto een beetje recent, want die van mij was een beetje donker geloof ik en ook een beetje…van een paar jaar geleden.” Harry voelde de bui al hangen. “Ja die van mij was vrij recent ja, afgelopen jaar.” “Dan herken ik jou wel, mocht je mij niet zien.” Harry probeerde overtuigend te lachen maar was nu ineens niet meer zo zeker van z’n zaak. “Dat is goed Anna. Ik zie je vanavond.” “Tot vanavond.” Zei ze terug voor Harry de verbinding verbrak.

“Kut…” “Wat is er?” Vroeg een verbaasde Muze. “Haar foto… Die is van een paar jaar geleden en dus totaal niet recent.” “Nou en?” “Nou en! Hallo, hij was al niet echt duidelijk. Ze zag er redelijk oké uit, voor zover we konden zien. Maar hij is dus van een paar jaar geleden. Ik wed je tien miljoen euro dat het er niet op vooruit gegaan is.” “Jezus kan je nou niet één keer gewoon afwachten en het positieve er van inzien? Misschien is ze juist in goeie zin veranderd?” Harry keek Muze aan alsof ze gek was. “Als het een lekker wijf was geweest had ze er waarschijnlijk wel een hele duidelijke serie foto’s van geplaatst, denk je ook niet?” “Nee…dat zou ik gedaan hebben. Omdat…ja ik ben nu eenmaal het lekkerst.” Antwoorde Muze gevat. “Ik probeer serieus te zijn.” “Je maakt je te druk. Wacht het nou maar gewoon af. Het heeft echt geen zin op zaken vooruit te lopen. Alsof jij er trouwens uitziet als Brad Pitt.” “Nee, maar mijn foto was tenminste recent en duidelijk.” Beet Harry terug. “En nog wil ze afspreken…je hebt gelijk, ze spoort niet!” Harry zuchtte en schudde zijn hoofd. Het afspraakje kon geen kwaad, dacht hij. Als ze op wat voor manier dan ook echt totaal niets had wat hem aantrok, was het snel bekeken. “Luister schatje.” Begon Muze. “Als het echt niks is, help ik je uit de brand oké.” “Daar houd ik je aan.”

“Wat ga je aandoen?” Vroeg Muze, die zijn slaapkamer binnenkwam, letterlijk door de gesloten deur. “Die deur zit er niet voor niets.” Muze keek om. “En wat een hele  mooie deur is het toch. Maar wat trek je aan? Je gaat niet dit aanhouden he?” “Wat is er mis hiermee?” Harry keek naar zijn kleding. “Wat…” Antwoorde Muze verbijsterd. “Wat is er mis? Je draagt een witte long-sleeve met daarover een superman shirt… Ben jij superman?” “Uh nee…maar…” “Niks te maren idioot, trek uit en ga een overhemd strijken. Waar zijn je dassen?” Muze trok een kastdeur open en gooide een zwarte stropdas naar Harry’s gezicht. “Ik heb je al eerder gezegd dat ik het niet cool vind als je ook nog een keer dingen gaat aanraken en vastpakken… Laat staan in mijn gezicht werpt!” Muze keerde zich naar Harry en stapte op hem af. “Dat weet ik schatje.” Ze kneep hem even kort in zijn neus. “Vertrouw me nou maar. Wit shirt en zwarte das.” Harry keek naar de das. “Dit is niet negentien zesendertig Muze. De stijl is veranderd. Het is meer casual vandaag de dag.” Muze prikte met haar vinger in zijn borst. Je bent bijna veertig. Casual is hetzelfde als slonzig en onverschillig. Kleed je daarom een beetje volwassen en serieus. Laat zien dat je een vent bent die een dame weet te waarderen. Zeker nadat ze zich voor jou heeft staan optutten. Dan kom je niet casual aan gekuierd alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat er een dame, in een café, op je zit te wachten.” Muze schudde haar hoofd. “Simpeltje…als je mij toch niet had.”

Word het de meest verschrikkelijke blinddate allertijden en moet Muze Harry redden op uiteraard een manier die van haar gewend zijn? Wellicht is Anna helemaal nog niet zo onaantrekkelijk en is het juist Harry die Muze op afstand moet houden. Tenzij Anna zich bedenkt en in geen velden of wegen te bekennen is…  Lees het volgende week in De Muze.