Old Harry's

Soms haat ik Facebook. Ik heb het dan niet over de onstopbare opmars van reclame diarree of ander ongewenste, geestdodende aanbiedingen om spelletjes te doen dan wel plaatjes te moeten delen. Plaatjes waarmee ik dan aangeef hoe geweldig, heerlijk, fantastisch het is met en vooral hoe dankbaar ik ben met broer, zus, moeder, tante, vader, poes, hond, cavia of de zon. Maar meestal gewoon poes.

Ik heb het over mijn eigen zoek gedrag. Inderdaad dikke bult. Soms kijk ik bij mensen uit mijn verleden om te zien hoe het leven er bij staat. Ze staan niet in de vriendenlijst maar hebben gewoon alles open en staat het nog altijd. Ze lijken door te gaan met hun leven. Wat logisch is want om nou niet door te gaan, gaat ook niet echt ergens over. (Hoewel) Maar  ik vraag mij dan wel eens stilletjes af. Denk je nog wel eens aan toen? Of ben ik daar ook weer alleen in? Dat kan ik mij maar moeilijk voorstellen. Ik weet wel dat er herinneringen zijn die sommige mensen liever heel ver weg stoppen. Misschien met als doel, de hoop dat ik het dan wel vergeet. Maar ik vergeet het nooit… Want feiten blijven feiten ook al hebben we het er nooit over. (We komen elkaar vast nog wel eens tegen ná de apocalyps wanneer wij in een van anarchie gehulde maatschappij ronddolen op zoek naar voedsel. Raad eens wie er geen hapje van de beschimmelde donut krijgt).

Ik ben altijd meer van de achtergrond geweest. Ik zou niet snel foto’s online zetten van mijzelf dan wel van dingen die ik mee maak. Niet mijn ding. Ik zou nog vele malen opener kunnen zijn over dingen die ik ooit meemaakte. Maar ja sommige dingen zijn beter af daar waar ze niet om de haverklap verschijnen. Maar zoals gezegd zijn dus sommige van mijn “spoken uit het verleden”  helaas een stuk opener. Waarom zoek ik daarnaar vraag je je misschien af. Tja… Waarom niet? Ik heb er niet duidelijk een aanleiding voor. Misschien wil ik wel zien hoe slecht het met ze gaat? Dat ik een foto zou zien waarbij ze bij de Lidl boodschappen zie doen. Losers! (Mijn hersens realiseren zich nog niet dat ik arm ben en zelf niet verder kom dan de Aldi in plaats van de Appie) Zij zetten die shit online, ik toch zeker niet? Wat het ook is, het zet mij altijd even aan het denken. (Don’t worry, één keer per jaar kijken is echt meer dan genoeg). Hoe dan ook is het een morbide nieuwsgierigheid die zich bevredigd wil zien. En ja…nieuwsgierigheid word het poesje altijd fataal.

Of de duivel er mee speelt (Gezellig) word ik tijdens het schrijven van dit stuk benaderd door een oude bekende. Iemand die ik al ruim twee en half jaar niet meer gesproken of gelezen heb. Iemand waarmee ik ten strijde ben getrokken tegen mijn adolescentie en de zijne. Een strijd die wij beiden verloren maar draagbaar werd door de verbroedering. Op gegeven ogenblik ontstond er een situatie waar ik niet blij mee was. In mijn ogen maakte die persoon een verkeerde keuze in een bepaalde zaak. Dat is dan nog tot daar aan toe, ook al voelde ik mij zwaar achtergesteld. Maar om dan met redenen aan te komen die alles behalve oprecht waren en kant nog wal raakten, ging mij een brug te ver. Je kan logischerwijs niet iedereen altijd te vriend houden. En als je keuzes moet maken zit er altijd wel een zeikerd tussen (haai). Maar wees dan wel open en oprecht en zeg gewoon hoe het zit, tegen naar wat lijkt je beste maat te zijn. Dacht dat we daar vrienden voor waren? In gesprekken kwamen we daar niet uit. Toen ik ook nog een iets in mijn schoenen geworpen kreeg wat ik onterecht vond werden de gesprekken moeilijker en werd het stil. Uiteindelijk zijn we daar re-de-lijk overheen gekomen. Maar hetzelfde werd het niet meer. We mailden nog wat en ik begreep dat hij een burn-out had. Waarna ik hem maar even met rust heb gelaten.

Dat duurde bijna twee en half jaar en gisteren ontving ik, na eerst een algemeen mailtje wat naar “iedereen” ging over een te houden picknick, een mail die direct aan mij gericht was. Drie zinnen die verstuurd waren alsof wij elkaar van de week nog gesproken hadden. Ik begrijp dat als je mij zou bellen, het moeilijker zou zijn en als je dan probeert een oppervlakkig gesprekje te starten, prima. Maar via mail is die drempel toch een stuk lager lijkt mij?  Om je de waarheid te zeggen vond ik het een flut mail. Ik kon er helemaal niks mee. Het leek een, in een minuutje in elkaar geflanste tekst te zijn. Ik hoop toch van niet. Zeker niet gezien het feit dat ik over het antwoord terug, enkele uren heb gedaan. Achteraf misschien zonde van mijn tijd. Maar ik wilde het goed formuleren. Overigens heb ik vrienden die ik lange periodes niet spreek. Waarbij het inderdaad lijkt alsof, wanneer wij elkaar dan weer horen of zien, dat het als de dag van gisteren is en er geen tijd is verstreken. Maar door de voorgaande shit denk ik toch dat ik het nu niet had. Het gat van twee en een half jaar zat er duidelijk tussen in. Het komt misschien ook wel omdat ik nog niet zo heel lang geleden besloten had dat ik er klaar mee was. Zal je altijd zien, dan komen ze juist. Bij het opruimen van m’n inbox (hoe modern) gooide ik z’n mailtjes weg. Ze stonden daar als een verhuisdoos met zooi in een hoek. Zo’n doos die je op zolder of in de kelder hebt staan en waar je altijd je voet aan stoot. Je weet dat je hem beter kan weg keilen maar je doet het niet. En als je dan ein-de-lijk die zooi hebt verwijderd komt Murphy om een hoekje vragen waar z’n doos is. Rot op.

Ik heb onder andere maar gezegd dat ik er nu na tweeënhalf jaar niet zo heel veel zin meer in heb. Ik ben ook wel een beetje klaar met mensen die eigenlijk alleen bij zichzelf stil staan. (En dat is ook een manier, maar houd dat dan voor jezelf en leg het niet op). Ja… Hoe gaat het ermee… Word er in de eerste zin nog keurig opgeschreven. Maar misschien en dit is niet iets waar ik echt heel lang over heb nagedacht, zou je kunnen beginnen met: “He het is nu al wel heel lang geleden en ik vraag mij vaak af hoe het met je is. Kunnen we misschien proberen weer iets van een draad op te pakken? Hoe gaat het met je?” En dan verder maar gewoon even wachten wat er terug komt. Een klein stukje interesse tonen en wachten… Geeft een heel ander beeld dan wanneer je meteen over jezelf begint. Daar zit niemand echt op te wachten na jaren van stilte denk ik. Althans, niet op die manier in die situatie. Ongetwijfeld bedoelde mijn oude vriend het goed. Zoals alles ooit goed bedoeld was. Maar je (ik) mag ook gewoon passen en dingen laten voor wat ze zijn.

Ik denk dat ik liever oprechte vrienden om mij heen heb die ik zelf uitkies dan mensen die menen dat ze het recht hebben. Sprekend met een andere dinosaurus uit mijn verleden beaamde ze dit. Soms staan mensen je maar raar aan te kijken als je gewoon voor jezelf kiest. Niet alleen omdat je voor jezelf kiest…maar ook omdat je kiest en omdat je een keuze durft te maken. Het is mijn Donut en ik schraap de schimmel er gewoon af.

Van mijn oude vriend heb ik geen antwoord meer gehad.

Het nu volgende verhaal had ik weg kunnen laten. Maar ik doe het niet en wel om twee redenen. De eerste is dat ik graag met mijn pennenvruchten een bepaald niveau wil hebben (Volgens sommige is dat gelijk aan een open riool en is het ronduit walgelijk maar “that’s like your opinion dude”) en geloof het of niet… Maar ik schrijf mijn eigen teksten. Ja ik weet, je zou het niet zeggen maar het is echt zo. Zou wel een beetje raar zijn ook als je er over nadenkt. Een blog hebben met iemand die de teksten voor je schrijft. Ik ben godverdomme Sylvie van der Vaart niet. Ik wil leuke, eventueel, actuele stukjes schrijven en dat is vandaag de dag al een uitdaging op zich. Maar het moeten vooral eerlijke stukjes zijn die uit het hart komen. En niet…van iemand anders zijn pen.

Ik verzin graag dingen en wil best eens iemand citeren. Tot zover vrij duidelijk. Hier en daar introduceer ik een totaal nieuw woord. Plagiatificatie om d’r maar eens een uit de mouw te schudden, altijd leuk. Maar om teksten te knippen, plakken en onder je eigen naam te publiceren… Dat is een doodzonde. Ik kan alleen maar hopen dat jullie dit snappen anders is Old harry’s misschien niet echt de plek om rond te hangen. Plagiaat noemen we dat in de volkschmond. Een stuk van iemand anders zijn of haar hand uitgeven onder je eigen naam. Iemand die ik tot mijn vrienden rekende, voormalig Old Harry’s columnist Ms. Treatment, publiceerde eergisteravond na lange tijd van afwezigheid plotseling weer een stuk tekst. Over de inhoud en aanleiding waarom ik uiteindelijk met google aan de gang ben gegaan kan ik alleen maar zeggen… Een juist voorgevoel.

Achteraf bleek dat Ms. Treatment bijna alles van haar “eigen werk” gejat heeft. Als in, niet zelf geschreven en bedacht. Te erg. (Nu gaf de naam het al een beetje weg achteraf). Ik kan mij niet voorstellen dat iemand dat zou willen doen met mijn stukken. Maar ik moet er niet aan denken want je staat heel raar te kijken. Dit is geen stuk wat ik geladen op de klaagwagen rond rijd van kijk mij even zielig zijn met m’n zesde rang’s weblog. (Aandacht, aandacht) Maar… (en dan kom ik bij punt twee). Leugenaars en bedriegers. Mensen die voor zichzelf leven en om wat voor reden dan ook daarbij compleet over de gevoelens van een ander heen denderen. Voor alle No No’s daarmee bedoel ik niet dat je zegt: Goh die Mark Rutte, Lul, bakt er niks van met z’n kut kabinet. (Doet ie ook niet) Maar daarmee bedoel ik echte mensen. In het echte leven… Die meer zijn dan plaatjes en klikjes op je fucking facebook. (Mark Rutte is nep en in elkaar gezet uit overgebleven, paarse, stukken, van vorige kabinetten). Mensen met echte gevoelens. Mensen die echt het beste met je voor hebben. Mensen die je wakker kan bellen als je met iets zit. Mensen die je binnen laat in je leven. Waar je mee eet, drinkt, lacht, praat. Mensen die je vertrouwd. Kortom, vrienden.

Wat voor mij veel betekende, namelijk het toegang geven tot mijn weblog. Toegang om naar vrije hand te kunnen schrijven. Iets waar ik héél véél waarde aan hecht. Word, neen, werd behandeld als stront. (van het soort dat door je handen heen sijpelt) Door een goeie vriendin die ik dertien jaar ken. Naast de teksten, zogenaamd van haar hand, is er nog meer uit de fantastische koker getoverd. Denk dat J.K. Rowling met rooie oortjes zou zitten. Maar hoe en wat doet niet ter zaken. Fucking nepperd, beetje interessant doen en met intellectuele zaken smijten. Ik dacht dat ik de klappen van de zweep wel kende ondertussen maar blijkbaar niet. De “bijdragen” zijn inmiddels verwijderd evenals het lid. Ik bied hierbij mijn excuses aan de vier en halve lezer van deze steeds minder geloofwaardige weblog. Tevens wil ik mijn excuses aanbieden aan de echte schrijfster van de verhalen. Achteraf makkelijk gezegd dat ik mijn twijfels wel eens had, maar dan, uiteindelijk vertrouw je iemand… (braak alarm).

Henk Westbroek zong het al. Vriendschap is een illusie. Als het gaat om alles wat je lief hebt, wie kun je dan vertrouwen? Sommige mensen hebben hun zaken niet goed op een rijtje, prima. Maar val mij niet lastig met je kutzooi en maak van mijn goedheid geen moestuin voor je zieke fantasieën. Tuintje in mijn hart? Nah eerder een vuilstort volgens sommige. Ik heb niets gedaan dit bedrog waardig te zijn en al eindig ik alléén ergens in de goot. Ik eindig wel eerlijk in de goot en ik kan mijzelf in de reflectie van de plas water (of urine) waar ik in lig aankijken. Voor leugens, bedrog en andere kutzooi zal ik nooit en te nimmer buigen en ik word er hoe langer hoe meer kwader op figuren die zo met mensen omgaan. Maar wel ondertussen mooie verhalen uitdragen en zich mooier voordoen dan ze zijn of waarschijnlijk ooit zullen worden.

Tot slot… Voor alle paardenlullen die graag hun vrienden willen naaien omdat ze of op een ego trip zitten of hun eigen problemen en aandacht tekort belangrijker vinden dan het gevoel van een ander… Je komt jezelf vanzelf tegen en niet gaan piepen dan, als wie dan ook geen poot meer uitsteekt om je op te rapen. Alle verandering ligt bij jezelf en jij zal de eerste stap moeten nemen. Niet janken dat het niet makkelijk is…dat weet ik. Volgens mij is dit leven jou helemaal niets verschuldigd en moet je beste beentje voort zetten er wat moois van te maken. Het hoeft niet…maar blijf dan de hel uit mijn buurt met je graf meuk. Ik wil er namelijk wel wat van maken ondanks alle zeik ellende.

Zo (tikt met de hamer) en dan maar over tot de orde van de dag.

Een aparte dag vandaag. Ik mocht mij weer in het verkeer begeven, per auto en het duurde dan ook een hele minuut voor ik er weer genoeg van had. Het was al weer even geleden, dat ik mij groen en geel ergerde aan verkeersdrempels. De gemiddelde automobilist lijkt er langzaam aan te wennen misschien, maar dit is zo’n zinloze boomknuffel-geldverspilling dat ik mij er tot in lengte van dagen aan zal blijven ergeren. (En alle echte bestuurders ook) En hoor je ooit dat er minder verkeersslachtoffers vallen omdat er drempels liggen? Welnee het geld moet gewoon op, anders krijgt de gemeente volgend jaar minder van het rijk en dan moeten ze gaan Sonja Bakkeren. Ik heb mijn banknummer maar weer even naar de dienst ontwikkeling gestuurd. Alsof een kind denkt hé, er komt een auto aan, laten we er eens voor springen Jackass style en kijken wat er gebeurd. (Ja ik was Jackass ver vooruit). Wilt u weten wat de reden is dat er zoveel van die KUT dingen op plekken liggen waar je ze niet verwacht? Voor een stoplicht bijvoorbeeld? Omdat als ze het niet doen, het niet op een dertig km zone lijkt en ze dan geen boete kunnen geven. Dan kan je het namelijk aanvechten. Het leek te erg op een vijftig weg… Elke automobilist met een beetje realiteitszin die een gebied in rijd of een straat waar het smaller is en kinderen spelen, mindert vaart. Oh en anders volkomen terecht dat je een bekeuring krijgt waar je banden van leeglopen.

Bij thuiskomst werd ik vrolijk begroet door de postbode… (Sorry hij blijft leuk hè). Die gasten zijn echt net als de dino’s, binnenkort allemaal uitgestorven. Post, logischerwijs aan mij geadresseerd met als aanhef onder de adres regel, beste heer Ahmadinejad… Even dacht ik oké, dan ben ik voortaan meneer Ahmandinejad, aangezien ik geen zin en fut had mij daarmee bezig te moeten gaan houden. Ik ben nu eenmaal heel meegaand. Er is ook een bedrijf wat mij nog steeds als mevrouw aanschrijft…prima joh. (Beetje jammer dat het m’n huisarts is). Dus mijn naam en adres in de geadresseerde regel, maar daar onder, ver uit het zicht van de postbode en iemand die bij Agis ligt te slapen in de baas zijn tijd. Dezelfde die enorm op zijn flikker hoort te krijgen. De naam van ene heer Ahmadinejad. Ik schrijf dit omdat dit de tweede keer is. Vorige week was ik mevrouw Merkel. Dus ik begin te vrezen dat hier een trend aan het ontstaan is. Mevrouw Merkel had een betalingsachterstand en moest even 109 euro nog wat over maken en de heer Ahmadinejad dient per direct 316 euro over te maken. Hij zit overigens in schuldsanering en heeft of liever gezegd had een schuld van bijna 6 ruggen bij Agis. Maar een bepaald deel valt onder de wet schuldsanering natuurlijke personen dus dat hoeft hij niet te betalen. Gaaf man, dan betaal ik keurig netjes elke maand mijn premie ook al heb ik soms maar een tientje over voor vreten de rest van de week… Waarvan ik dan zelfs nog 2 euro 20 voor moet gebruiken om een parkeerkaartje te kopen. Voor zes ruggen kan je een hele leuke occasion krijgen en dan kan je er ook even op en neer Iran.  Ik heb ze weer gebeld en gevraagd wat er met mijn gegevens gebeurd. Nu heb ik nooit een betalingsachterstand en ook geen rare dingen, maar ik zou het niet fijn vinden als een of andere Harry bij mijn gegevens kan. Dit is dus de tweede keer dat ik bel en waarschijnlijk niet de laatste… Ik houd u op de hoogte. (Overigens heb ik de namen maar wel veranderd voor u dat nog niet doorhad. Echte namen gebruiken is zo negentien veertig).

Dan zou je denken dat was de dinsdag, amen en waar is het vreten? Maar nee… Ik kan dit niet anders brengen dan midden in je gezicht. Sonja Bakker geeft een nieuw boek uit. Nu hoor ik je denken, He Harry, krijg jij eens even heel snel de vlektyfus met je Sonja Bakker want dat extra vet zit er al weer heel lang en zeker ook heel breed, weer allemaal aan! Maar dan moet u nog maar eens heel diep nadenken want… Het betreft hier geen dieetboek… U leest het goed. Geen boekje over afvallen door minder te eten. Nu denk je waarschijnlijk, is ze erotische lectuur gaan schrijven?

Inderdaad, Sonja Bakker heeft een fuck-die-vijftig-tinten-grijs-erotisch-porno-huisvrouwen-verhaal uit haar duim gezogen (Ik zei duim). Het meesterwerk heet “Ibiza de hemel en de hel” en ligt volgende week maandag in de schappen. Ik denk dat ze genoeg had van dat afvallen door eten te laten staan en “de” andere manier toch wat interessanter vond. (Terecht) Voor de nieuwsgierigen onder ons… Een gemiddelde, in de missionarishouding hebbende vrijpartij levert u een verbranding op van 12 calorieën. Niet veel maar stel je denkt (Om een of andere vage reden tijdens de seks): Labrador. Dan denk je het juist. Laat je gaan op zijn hondjes want het is een effectieve manier om calorieën te verbranden. Je verliest namelijk 326 calorieën tijdens de doggystyle. Mocht je echter al out willen gaan, maar niet in de sportschool. (Waarom zou je daar seks willen hebben? Oké die vraag beantwoorde zichzelf). Een uur lang Italiaanse kroonluchter levert u een afname van 912 calorieën op. (Je kan ook zelf googelen, dit is geen vunzige site).

Ik ga mijn best doen een exemplaar te pakken te krijgen want hier ben ik toch wel heel erg nieuwsgierig naar. Erotische lectuur is hotter dan ooit (Grappig) en als deze trend zich doorzet geloof ik dat ik ook maar eens wat vieze fantasieën moet gaan opschrijven. En dan stuur ik het “per ongeluk” naar Agis… Geadresseerd aan die (Wie is een stoute meid) dame die zo nederig haar excuses aanbood vanmiddag…