Old Harry's

Het Bombardement (2012) (Nederlandse bioscoop 20 december 2012) Regie: Ate de Jong. Met Jan Smit, Roos van Erkel, Mike Weerts e.a. 

Een Titanesk liefdesverhaal in de blijkbaar humoristische jaren veertig. Voor degene die de Titanic gemist hebben en niet snappen wat ik daarmee bedoel… In het Bombardement zijn twee jongens met een droom, namelijk Amerika, hard bezig geld te verdienen daar te komen. Een van de twee, niet Jan Smit heeft last van zijn longen en moet daar geopereerd worden. Zijn broer, wel Jan Smit, ontmoet een heel leuk meisje wat op het punt staat te trouwen met een rijke gast. Tegelijk is haar familie gearresteerd omdat de oorlog is uitgebroken en ze Duits zijn. Logisch. Smit helpt wel even haar familie op te halen achter de linies in ruil voor het geld (van haar aanstaande, die ook maar van het gezeik af wil zijn) om met zijn broer naar Amerika te kunnen. Ik hoef verder niet uit te leggen dat dame in kwestie (Roos van Erkel) in de auto springt en de twee tijdens hun avontuur, op zoek naar familie, hotel de de botel van elkaar raken. Een avontuur overigens waar Pippi Langkous jaloers op zou zijn geweest. 

Voor mij ontspoorde de film al bij het horen van de eerste tekst. Voice Over Aart Staartjes. Net als vrijwel de gehele cast, totaal geen goeie keuze. Maar goed, je kijkt door en denkt, Morgan Freeman was zeker te druk om het Nederlands onder de knie te krijgen. Hij zegt dat hij als hij alles opnieuw mocht doen hij zo weer in die dagen als bakkersjongen aan de slag zou gaan. Bakkersjongen die ook bokst, in het hotel als Piccolo werkt en ondertussen allerhande werk aanneemt om rond te komen. Prima… dat kan, maar als je dan je shirt uittrekt om te boksen nadat je zeven dagen per week druk in de weer bent in niet de minste lichamelijk belastende beroepen, kunnen we iets van spiermassa ontdekken. Niet onbelangrijk als je in de twee bokswedstrijden in de film, tegen tegenstanders moet knokken die drie keer zo groot als jij zelf. De bokspresentator noemt hem, het magere scharminkeltje. Nou vraag ik mij af of Smit wel eens voor de film in een sportschool geweest is. Het zou nog kunnen maar ik betwijfel het. Mager is hij in ieder geval ook totaal niet. Eerder gewoon op gewicht met een totaal gebrek aan zichbare spiermassa. Het is natuurlijk geen verrassing dat de tegenstanders neergaan als een zoutzak. De eerste is een behoorlijk dikke, drie keer zoveel wegende kale gast die in real life Jan smit met z’n adem kan uitschakelen. Echt hilarisch word het pas wanneer we Smit tegen een Duitse Soldaat zien vechten. Eentje waar Arnold Schwarzenegger waarschijnlijk voor zou bedanken. Dit “grommende” Duitse bokswonder gaat wederom neer als een pudding op een zonnige middag in mei. Je begint je af te vragen waarom die oorlog vijf jaar heeft geduurd, als een Duitser van die maat al binnen een paar minuten in elkaar zakt door één Jan Smit. De film hangt van dit soort “ellende” aan elkaar. Ik heb niet over uniformen die niet op maat zijn en er niet uit zien, of over gelaats uitdrukkingen die er niet zijn. (Handig als je acteur probeert te zijn). Noch heb ik het over het feit dat ze iets heftigs als het bombardement, waar zelfs ondergetekende een familielid heeft gehad, die daar ter plekke was in 1940, als achtergrond hebben genomen. Of ze zich nu achter het liefdes verhaal schuil houden of achter het bombardement word niet duidelijk. Wat wel duidelijk is dat het een schande is voor beide en ook voor echte acteurs en actrices. Een jaar voor de opnames hoorde ik van deze film en ik was dan ook vol verwachting. Misschien waren zes uitvoerend producenten wel een brug te ver. Als ik eerlijk ben vind ik het echt een schande voor de geschiedenis van het bombardement, wat op deze wijze bijna misbruikt word. Niet om het gebruiken van de geschiedenis in een liefdes verhaal, maar door het totale gebrek van een goed scenario daarmee goeie teksten leverend en acteurs die kunnen en weten wat ze doen. Zelfs monic Hendrickx die niet de eerste de beste is. Is een miscast en zit in een veel te klein prul rolletje. Daar weet ze dan wel iets van te maken, maar een scene redden kan je er niet mee en een film al helemaal niet.

Er is geen twijfel over mogelijk dat het gedrocht een 1 scoort al twijfelde ik of ik niet een nieuwe positie moest gaan creeren. Min 1 of iets in die geest. Er zijn bepaalde trucjes in film, wat laat je wel zien, wat niet. Waar gebruik je effecten en waar niet. Namaak zwartwit beelden kunnen meer masceren dan je budget groot is. Dat gevoel krijg ik er bij. Het komt ook niet realistsich over en het trekt de aandacht van het liefdes verhaal af, maar dat is toch… Of moeten we dat juist niet? Maar ergernis numero uno waarom we deze film dus absoluut niet moeten gaan zien is en blijft… Het spel, de acteerprestaties en uiteraard de regie dit allemaal mogelijk heeft gemaakt. Je zou denken dat iemand na “In de schaduw van de overwinning” met deze kansen en waarschijnlijk een groter budget, betere effecten, iets groots kon maken van het bombardement. Ate de Jong regiseerde ooit een vlucht regenwulpen, een door mij zeer gewaardeerde film. Maar ik ben dan ook bang dat het een piek was. Wat de reden ook is waardoor Het Bombardement op deze wijze is uitgebracht, sommige mensen moeten zich diep schamen en het liefst nooit meer met film bezig houden.

Ziet u graag een bepaalde film beoordeeld? Laat het ons weten in de commentarenbox of per mail op old_harry@live.nl en wij geven onze ongezouten mening en een kijkcijfer.

1 Totaal niet zien!

2 Niks van verwachten.

3 Als je niks beters te doen hebt.

4 De moeite waard.

5 Goed voor een leuke avond.

6 Mag je niet missen!