Old Harry's

Donderdag 20 december 2012
23:55 uur
Nou…dit was het dan. Over enkele ogenblikken worden we getroffen door een meteoor danwel zonnevlam of wellicht een vloedgolf. Het is de eenentwintigste van de twaalfde van tweeduizend en twaalf. Hier hebben we lang, lang… Lang naar uitgekeken. Het was wel een paar weken trending, nou dan weet je het wel.

Ja de rust die u nu ervaart is gewoon stilte voor de storm hoor. De poep gaat zo echt de ventilator in. Heeft u nog maatregelen getroffen? Noodpakketje klaar? Kaarsje erbij? Laptop helemaal opgeladen? Veel verbinding zal er wel niet zijn maar filmpje kijken kan altijd natuurlijk. Tenzij er allerlei magnetische stralingen het hele net plat leggen en geen apparaat nog naar behoren werkt. In dat geval heb ik mijn Sesamstraat kleurboek bij de hand voor een zwaar heersende reunie.

Het is toch best wel een rustige gedachte… Geen internet, geen trending topics, geen Jan smit, Geen Bultrug (Oh ja die was er al niet meer, zou je haast vergeten. Het is al bijna een paar dagen geleden), geen bezuinigingen, geen Brit Dekker! Geen traject controles, geen voice of holland, geen mobieltjes, geen kerstmis ahhh, geen boodschapje doen, geen Doutzen Kroes…kutzooi. Geen zogenaamd nieuwerwetse “we zitten bovenop het nieuws” programma’s meer, waarbij met irritante schreeuwstem de zogenaamde feiten worden verkondigd. Uberhaupt geen schreeuwstemmen meer…want wie niet fluistert is gezien en ze komen je halen na de apocalyps. Niet alleen zombies maar iedereen die honger heeft. Ik en mijn chuncky-look maken zich ernstige zorgen want ik en alle niet weight watchende vrienden zijn de eerste die gaan tijdens zo’n eind der tijden scenario. Zie je mij al wegrennen voor een horde zombies? Ik denk het niet. Puur op wilskracht kom ik dan misschien tot het einde van het tuinpad (van m’n vader) waar ik de horde zombies al zag staan. Ik was een mens hoe kon ik weten… Dat ze mij alleen dood…zouden laten gaan.

Wat dan wel? Wel Live Walking dead on tour,  wel ronddolende bendes, wel geimproviseerde wapens, wel bloed (geen dokter, ook geen verpleegsters) (kut) wel dichtgetimmerde ramen en deuren, wel Brit Dekker, vastgebonden aan de c.v. met hele dikke prop in mond wie weet kunnen we d’r  nog ruilen voor een blikje sardientjes… Wel eten uit blik, wel kampvuurtjes, wel zonder kumbaja te zingen anders horen ze je weer, wel stelen, wel plunderen, wel hele enge ziektes zonder medicijn, wel compleet flippen van krankzinnigheid, wel weten dat het eind snel nadert, wel weer in een god geloven, wel veel seksen anders sterven we uit, (Die zin gebruik ik al jaren…kijken of hij nog steeds niet werkt) wel bedorven eten met grijze laag, wel echt bang zijn, niet op het nieuws horen hoe bang we zijn, en wel… Wel…ja. Wel opnieuw beginnen.

Ik vrees dat het straks gewoon weer zaterdag wordt en we iedereen uitlachen die echt serieus dacht dat er wat ging komen. Ondertussen superblij zijn dat er niets gebeurde. Ik zou zeggen hou die gedachten vast tot en met het kerstdiner, maar we weten allemaal… Dat gebeurd nooit want dat duurt dan nog 4 dagen… En dat is tegenwoordig een mensenleven. (We krijgen gewoon te veel informatie).

Tja het eind der tijden… Maak je geen zorgen want het ergste wat er de mensheid kan overkomen op belachelijke natuurrampen na dan… Is de mensheid zelf. Die kan het namelijk niet schelen of je leeft of sterft. Dus geniet van elke dag en maak het niet alleen jezelf wat makkelijker maar ook je naasten. Wie weet zijn ze er ook voor jou als je ze nodig mocht hebben…

Vrijdag 21 december 2012
15:44 uur
Nah…de apocalyps verloopt vooralsnog iets wat teleurstellend. Er hing wel een heel dikke mist vanochtend, maar ik heb ze al eens dikker gezien. In de supermarkt wel een zombie van mij af geslagen maar het kon ook gewoon die irritante dikke zijn, de dreiging was in ieder geval groot genoeg om te meppen. (Kon ook aan de nu al kerstdrukte gelegen hebben).

Ik vind het wel gescheten met het eind der tijden op het moment. Ik ben moe #Powernapje.

Kut maya’s ook altijd.

Gezeik…

Officieel is het een zoogdier maar ik denk altijd, in mijn onmetelijke wijsheid… Het zwemt onder water, bouwt geen dammen of bedelt om brood… Het is een vis. Laat mij dom zijn. Ik ben niet degene die op een zandbank zwemt er niet meer af kan. Wie dat wel deed was Johannes. Johannes de Bultrug. Tegenwoordig beter bekend als Johannes de dooie. Wat weten wij (de mens) nou eigenlijk nog? We zijn zo ontzettend slim, althans dat vinden wij vooral zelf.

Kan iemand mij vertellen dat de volgende theorie niet klopt? Als een mens het kanaal kan overzwemmen omdat ie daar zin in heeft. Kan een vis dan ook besluiten gewoon even ergens voor pampus te gaan liggen? Omdat ie daar zin in heeft? Ik weet het, maar he ze lachten Columbus ook uit toen hij zei dat ie een lul had van dertig centimeter.

Als zoiets gebeurd denk je van nou heftig. Hopelijk kunnen ze hem terug gooien in de zee. Einde verhaal.
Nou niet einde verhaal. Nee hier ging heel zoogdier minnend Nederland (Iedereen die niets bijzonders te doen had) mee aan de haal en het werd een tandeloos charmeoffensief van de bovenste plank. Voor mij persoonlijk kwam het hoogtepunt vanochtend toen een vriendin mij naar beelden online wees, van de niet zo stille tocht voor de aangespoelde discussie… Als iedereen zijn mond houdt, gebeurd er nooit iets. Aldus een geintervieuwde dame bij de stille tocht. Een tocht die hoofdzakelijk bestond uit mensen die zo uit hart van Nederland waren weggerukt en die waarschijnlijk nog niet eerder een stille tocht hadden gedaan. Ze wilden dit uiteraard nog even doen voor vrijdag. (Eind der tijden hah hah hah).

Het zoogdier zuigt inmiddels behoorlijk. En de hele nasleep nog meer. Naturalis wilde graag het skelet hebben dus stonden ze te dringen om er een viertal spuiten in te zetten, met succes want het duurde niet lang of het beestje gaf de geest. Gefeliciteerd Naturalis, gecondoleerd Lenie ’t Hart. Lenie was boos verdikkie nog aan toe dat hij nu toch echt deaud was. Tja wat doe je er aan? Nou de hele zandbak afbakenen en een noodverordening afgeven. Vervolgens een persco geven over de gang van zaken. Je moet wat als burgemeesteres van Texel. Sea Sheperd, een of ander actie groepje wat strijd voor dingen uit de zee als ik het goed begrijp… (Waar is de Kraken als je hem nodig hebt?) Riepen in ieder geval iedereen op naar Den Helder te komen om keihard boe(!) te roepen richting de zandbank tijdens de stille tocht. Onder Leiding van Amanda Krabbé… Boe! (Waar is Marijke Helwegen als je haar nodig hebt?)

Persoonlijk weet ik niet zo goed wat ik moet met de woede (I shit you not) van deelnemers van de stille tocht en het verdriet van diezelfde groep. Wanneer als je iets verder kijkt dan goeie tijden slechte tijden, kan je zien dat er een wereld is waar echt iets aan de hand is. Met echte slachtoffers en bloed en zo…. Ik vraag mij af waar al die mensen zijn als de nieuwe haring geveild wordt. Waar zijn die mensen bij een olieramp en weer een paar liter naar de klote is? Werkt het stille van de tocht dan wel? Want je hoort ze niet op dat moment. Haring is een vis, geen zoogdier…dus het kan ons niet schelen want het is gewoon lekker. Net als Sardientjes, Makreel en Tonijn. Oh nee geen Tonijn want Dolfijnen komen vast in de netten. Erg verwarrend allemaal.

Ik stel bij deze voor een monument te maken voor Johannes in de duinen van Den Helder waar zo keihard gevochten is voor het leven van Johannes. Een symbool voor een verloren strijd tegen de kapitalistische vijand. Johannes die tot op het bot moest worden uitgekleed omdat hij zo uniek was. Johannes die zwom… Johannes die zelf in zijn laatste uur nog de wind uit zijn zeilen genomen werd door een aangespoelde dooie Potvis… Hij heeft het zwaar gehad die arme Johannes. Johannes de dooie.

Tja nu kan ik wel heel hypocryt gaan doen en zeggen dat ik het zielig vind, maar dat doe ik niet. Ik vind, en dat meen ik van de bodem van mijn steen. Dat wij goed moeten zorgen voor alles wat er groeit en bloeit op aarde. Dat er mensen en bedrijven zijn die dat niet zo nou nemen ga ik niet veranderen en de kamer vragen van Marianne Thieme ook niet. (Oh ja…dat zou ik haast vergeten… Die komen er ook, naar aanleiding van Johannes…geen grapje serieus waar). Ik heb ook blikjes vis in mijn kast staan, oke das geen zuigdier maar als ik morgen in de supermarkt Johannes steakjes in een gourmetschotel zie voor de kerst, gaan ze het mandje in. Ik zal het in stilte op eten met mijn mond dicht oke?

Mensen die dreigtweets versturen naar Naturalis omdat ze boos zijn over Johannes en die zijn er, moeten worden opgepakt en worden verplicht om Johannes op te ruimen. Met hun blote handen. Anders geen kerstmis.

Zojuist hoor ik in het nieuws dat ze Johannes losgetrokken hebben van zijn zandbank en hij naar Texel is verplaatst. Losgetrokken…alsof hij zich wanhopig, nadat hij dood was, heeft vastgeklauwd sorry vastgevint, in het zand. Een simpele mededeling dat de bultrug Johannes is verplaatst naar Texel, was voldoende geweest. Het is maar net hoe je het brengt he?

Oke dit is net binnen… Het gaat blijkbaar om Johanna, niet Johannes. Nou…weten we ook meteen waarom die uberhaupt op die zand terecht kwam. Bovendien zet dat het hele dooie pot-vis gebeuren ook weer in een nieuw licht. Ik denk dat we geen Danielle Steel hoeven te zijn om vast te stellen dat we hier met een ongelofelijk drama te maken hebben.

Zo…en dan nu reclame.

De Sint zat diep te denken wat hij Nederland wilde schenken.
Weinig bewoners deden hun best er wat moois van te maken.
Nee bij de meeste kwam er niets meer dan rommel over hun kaken.
De een zeek nog harder dan de ander.
Over de poes van de buurvrouw of één of andere buitenlander.

Nederland zat al jaren gevangen onder het juk van een door zichzelf verzonnen elite.
Die geen centimeter ging wijken van alle rijkdom, maar gewoon bleef genieten.
De domme burger blijft de boetes en heffingen toch wel betalen.
Het zijn hen met de meeste centen die de regels bepalen.

Het ging al jaren zo door en Sint was het zat.
Ze verdienen met al dat gezeik niets meer dan een klap voor hun gat.
December is de feestmaand, komt allen gezellig bij elkaar.
Nee, stop met die negativiteit, want straks zijn de rapen gaar.

Het echte feest van Sinterklaas vind men nog alleen in een kinderhart.
Die vind er niets racistisch aan, ook al is Piet nog zo zwart.
Die hoe ironisch genoeg daarin geloofd door degene met de meeste poen.
In volle overtuiging zet die kleine zijn schoen.

(Kwam de overheid er maar iets oprechts in doen).

Old Sinterklaas en de meest zwarte piet die we konden vinden.

Ik wil graag bij deze mijn excuses aanbieden aan ieder in de Lidl vandaag die door mijn ietwat irrationele optreden, enkele, mogelijk angstige momenten heeft beleefd. Ik denk dat de hoofdzakelijke reden van mijn handelen toch wel de hoeveelheid alcohol in mijn bloed moet zijn geweest. Ik beloof dan ook plechtig voortaan niet meer naar de Lidl of een andere supermarkt te gaan nadat ik de avond ervoor enkele liters huiswijn genuttigd heb.

Het gebeurde vanmiddag tussen de flessen bronwater en het tweede gangpad, waar tegenwoordig de chips ligt. Achteraf kan ik het niet anders omschrijven als een vervelende samenloop van omstandigheden. Ik ben zoals u wellicht weet of niet, een filmfan en ik vul mijn hoofd dan ook regelmatig met allerlei producten uit Hollywood. Het genre maakte mij in eerste instantie ook niet uit maar achteraf moet ik toegeven dat dat wellicht ook mee heeft gespeeld in mijn beleving en daardoor handelen van heden middag.

Ik meende namelijk terwijl ik bij het bronwater stond en het gangpad in keek een lid van de Klu Klux Klan te zien. Ik ervoer dit als bijzonder schokkend daar het overgrote deel van het publiek niet van blanke origine was en bovendien ik mij niet tot de standpunten van dergelijke groepering aangetrokken voelde. Maar ik moet zeggen dat ik door mijn wazige gezichtsvermogen niet direct automatisch aannam dat het een KKK-er betrof maar een redelijk sterk vermoeden had. Al vond ik het natuurlijk wel aannemelijk  per slot van rekening kopen we allemaal bij de Lidl. (Alstublieft).

Ik wist en realiseerde mij op dat moment dat ik niet heel scherp zag en vond dat ik tot nader onderzoek moest overgaan. Als ik hier daadwerkelijk met een lid van de KKK te maken had vond ik het mijn burgerplicht deze uit de winkel te verwijderen, desnoods met harde hand. Ik was mij er op dit moment wel van bewust dat ik mij openlijk af vroeg, doet de winkel hier niets aan? Iets wat al een verstoorde en verbaasde blik opleverde van een oude dame met een pak gevulde koeken.

Ik besloot de extreem rechtse onverlaat tegemoet te treden en was mij bewust van het gevaar. Door de diverse Hollywood producties heb ik geleerd, dan wel aangenomen, dat deze lieden niet altijd even vriendelijk reageren op bemoeienis van buitenaf. Waarop ik besloot een wapen te pakken. Bestaande uit de reeds geopende doos van een acoestische gitaar. Ik pakte hem aan zijn hals en liep in een rechte lijn, althans zo ervoer ik het, op het vermoedelijke  KKK lid af. Halverwege besloot ik echter, dat ik onopvallend en uit het zicht wilde naderen. Daarom klom ik ook op de bakken met non-food artikelen, om in zogeheten tijgersluipgang verder te gaan met de benadering.

Toen ik op een kleine vijf, zes meter genaderd was moest ik voor mijzelf bekennen dat ik het mis had en niet met een KKK lid te maken had. In eerste instantie opluchting alom zou je denken. Maar dat kwam toch anders bij mij binnen. Ik meende nu namelijk een spook te zien. Een fantoom zo u wil. Iets wat echt enorm verwarrend was voor mij daar ik nooit geloofde in spoken en niet eerder een gezien had. Maar ik moet er wel bij zeggen dat het sprekend op een echt spook leek. Dat is toch wel een koude douche als je daar ineens oog in oog mee staat. Ik vroeg mij af of de gitaar die ik nog steeds in de aanslag had wel afdoende zou zijn. Spoken bestaan immers uit anti materie waar je dwars door heen slaat. Ik zocht vlug tussen de non-food artikelen of er niet spullen lagen die ik zou kunnen gebruiken om de entiteit mee te vangen. In de geest van Ghostbusters. (Onbedoelde woordgrap).

Toen dit na een tijdje niet lukte besloot ik mensen te gaan evacueren. Iets wat niet in goede aarde viel bij het winkelend publiek noch de medewerkers van de supermarkt. Het spook baande zich inmiddels door de paden heen en leek zich weinig van mij aan te trekken. Op gegeven ogenblik probeerde verschillende medewerkers op mij in te praten dat er helemaal geen spook was. Terwijl juist op dat moment het spook zich langzaam naar de kassa’s begon te begeven. Waar ik mij dus met drie van de medewerkers bevond. Ik zie nu in dat mijn gegil op een bepaald moment, dat van aanvang, voor paniek zorgde. Ik zie in dat het roepen van: “Bel de Ghostbusters, help een spook…” en “we gaan allemaal dood!”, niet heeft bijgedragen een een rationele oplossing of een constructieve benadering van het probleem.

Dames die een witte Burka wensen te dragen moeten dit ten alle tijden kunnen doen als zij zich daarbij prettig voelen. Persoonlijk raad ik het niet aan maar daar heb ik zoals u begrijpt mijn eigen traumatische redenen voor.  Bij deze nogmaals mijn excuses voor mijn gedrag. Ik wil het niet goedpraten of bagatelliseren maar ik denk althans heb een vrij sterk vermoeden dat de alcohol van de avond ervoor heeft bijgedragen aan een verminderd waarnemings vermogen dan wel mijn opvattingen van de wereld om mij heen, de realiteit. Ik zal mij voortaan dus niet meer in die toestand in een supermarkt begeven tevens zal ik proberen uit de buurt van moskeeën te blijven.

Ik ben mij er ook ter degen van bewust dat deze hele situatie sterk lijkt op het hele hindoe incident een week eerder waarin ik er stellig van overtuigd was dat er een horde sluip schutters met laser vizier op het dak tegenover de Lidl lag. Ik had de avond daar voor wederom een enorme hoeveelheid alcoholische drank gebruikt en zie nu in dat dat fout was. Ik bied hiervoor mijn excuses aan.

Sorry.

Helaas schrijf ik de laatste tijd niet zo veel als ik zou willen. Komt wel weer…als het komt. Tot die tijd kan ik jullie in ieder geval mee delen dat in het troosteloze bestaan wat er al is, het wellicht nog troostelozer kan. Daar hoef je alleen maar voor naar buiten te kijken.

Afgelopen augustus heb ik meegedaan met een schrijfwedstrijd. Ik had niet de illusie dat ik zou winnen maar 200 in plaats van de verwachte plus minus 50 deelnemers was wel erg veel. Ik heb de winnende verhalen niet kunnen lezen helaas dus kan ook niet beoordelen of het een terechte overwinning is… Al kan ik mij dat natuurlijk niet voorstellen.

Hoe dan ook wilde ik jullie mijn inzending niet onthouden. Het moest maximaal 1000 woorden dus pak ‘em beet anderhalf kantje… Het onderwerp was vrij. Hoop dat het niet te lang is voor jullie.

Op mijn pols 

Een paar keer per week zag ik haar. Meestal in de supermarkt. Soms bij de sigarenboer, dan stond ik altijd erg dichtbij. Dat gaf altijd een bepaalde spanning die ik dan de rest van de dag bij me droeg. Soms hadden we oogcontact, iets dat de spanning alleen maar deed toenemen. Ik vind een obsessie wat ver gaan, maar je kunt rustig zeggen dat ze elke dag wel een keer voorbij kwam. Ik was zelfs de schaamte voorbij naar Lilly, m’n vriendin. Oke, ik had het er natuurlijk niet over met haar, maar ik vond haar nu eenmaal aantrekkelijk en besloot mij daar niet langer schuldig over te voelen. In het begin, wat ik me niet zo goed meer kan herinneren, had ik haar geen aandacht geschonken. Ze was ineens daar…als donderslag bij heldere hemel kan je bijna zeggen. Het zou slechts een kwestie van tijd zijn, voor ik haar mee naar huis zou nemen.

Vriendin of geen vriendin, ik moest en zou haar in mijn handen hebben, dicht tegen mij aan. De krachten waren gewoon te groot denk ik. Dit was voor mij ook nieuw. Ze zag er, eerlijk is eerlijk, goedkoop uit. Misschien was dat ook wel een van haar sterkere kanten. Ik ving op een gegeven moment op dat ze als arts werkzaam was in een ziekenhuis. Mensen praten nu eenmaal. Wie had dat ooit gedacht? Je zag het er gewoon niet aan af. Op internet kom je tegenwoordig op sites, waar je het zeker niet afziet aan het volk, wat ze doen. Als het maar wild en op lentevakantie is. De spring break… Anne kon er zo bij, maar dat wilde ik mij ergens ook weer niet voorstellen. Ik wilde haar voor mijzelf. Niet delen met een ander.

Vantevoren weet je nooit dat het een belangrijke dag is. De dag die je leven veranderd. Misschien is dat maar goed ook. Soms heb ik wel een voorgevoel dat er iets, niet wetende wat, staat te gebeuren. Zo ook die bewuste dag dat ze met mij mee ging. Lopend in de supermarkt voelde ik ineens weer haar aanwezigheid. Een stokbrood, Brie en een fles huiswijn liet ik in mijn mandje vallen. Zo onopvallend mogelijk keek ik tussen de schappen of ik haar toevallig zag. Ineens hadden we oogcontact. Niet het soort wat na een seconde verbroken wordt. Nee, het was een lange staar die wel uren leek te duren. Ze zeggen dat als je iemand langer dan zes seconden aankijkt, je of iemand wil vermoorden of…met iemand de lakens wil delen. Het moge duidelijk zijn dat de eerste optie op ons niet van toepassing was. We voelden het allebei, we hadden geen keus.

Ik gaf haar m’n hand en samen liepen we naar de kassa. Jaren van gluren en aftasten, dit was een raar moment. Ook al had ze een naam en was haar reputatie niet al te positief, het kon mij niet schelen. Ik voelde wel hoe mensen keken. Terwijl de caissière mijn boodschappen langs de scanner haalde zag ik dat zij probeerde te doen alsof ze niets doorhad.

Maar zij wist het. Vlug betaalde ik mijn boodschappen en stopte ze in een verfrommeld tasje wat ik gebruikte tot de gaten er in vielen. Zo snel ik kon liep ik naar mijn auto en hield de deur voor Anne open. Vlug stapte ik zelf in en startte de motor. In alle haast vergat ik mijn riem om te doen. Ik moest proberen niet wanhopig over te komen. Ik kon natuurlijk ook gewoon in een zij– of achteraf straatje parkeren. Of bij het Hertenkamp? Ik wilde haar niet meer loslaten. Misschien was het maar eenmalig… Des te meer reden om dit thuis te doen dacht ik. In alle rust en comfort.

We wisten allebei met welk doel we naar mijn huis gingen en dat voelde nu eenmaal niet als een alledaags gebeuren. Hoewel ze mij liet voelen als een casanova, ik was het beslist niet. Ook al zou ik mij op haar storten en zou ik haar betasten, ook al zou ze mij doen laten voelen als Don Juan of één of andere filmster… Ik was maar gewoon ik, in tegenstelling tot haar. Ze zou meer geven dan ze wilde ontvangen, zij was een pleaser.

Ik liet mijn sleutel in het slot glijden en opende de voordeur. We gingen naar binnen en ik liet haar wachten in de woonkamer terwijl ik de boodschappen weglegde. Het was half zeven op de klok in de keuken. De kurkentrekker deed zijn werk. Met een glas wijn begaf ik mij naar de woonkamer. Ik keek naar haar hoe ze op de bank zat, half liggend zowat. Het glas zette ik op tafel. Het was een warme dag geweest en de hitte hing nog in het huis. Ik trok mijn shirt uit en wierp het over een stoel. Ik nam haar in mijn klamme armen. Nee, ik zou geen moeite hebben met haar de nacht door te komen. Ik wilde juist beginnen toen ik de voordeur hoorde.

De kamerdeur ging open en Lilly stapte binnen. “Waar ben jij in godsnaam mee bezig, dwaas?” zei ze op lacherige toon. “Dit is dokter Anne Maes” sprak ik zacht en in schaamte gehuld. Lilly wierp haar tas op tafel en zei op een spottende toon: “He, dat mijn moeder die rommel nou in huis haalt oke, maar van jou had ik dit niet verwacht.” Ze verdween de keuken in. Daar zat ik dan op de bank met dokter Anne Maes. Totaal ontmoedigd, verslagen en betrapt. Ik dacht dat Lilly later thuis zou komen vandaag. Misschien was het ook wel een slecht idee geweest mij in de huisvrouwenlectuur te verdiepen. Ik legde het romannetje op de salontafel. Ik sloot mijn ogen, even wegdromend over hoe ik met dokter Maes de nacht zou doorbrengen…met haar vinger op mijn pols.

1. Poesieficatie

Een proces waarin over een bepaalde periode, iemand of een groep van mensen, meer en meer eigenschappen ontwikkelen om een totale (kut) poes te worden.

De poesieficatie van de Nederlandse jeugd was duidelijk na hun reactionaire protest toen hun favoriete speelgoed, “facebook”  een lichte verbetering onderging. Wie klaagt moet in de klaagwagen springen en zich verplaatsen naar Afghanistan waar ze echte problemen hebben om over te zeuren, achterlijke kut.

Ja…je moet voor jezelf opkomen in deze maatschappij. Dat doe je dan op een normale manier en je hoopt dat daar op een normale manier op wordt terug gereageerd. Maar zoals ik al vaker heb aangegeven wordt deze maatschappij vervuild door types die zich achter regels en protocollen schuilhouden. Poesieficatie van de wereld en de tijd waarin wij nu leven. Het wordt met de dag echt steeds erger. Zolang je maar je mond dicht houdt en als een zombie je geld afdraagt. (De grootste portemonnaie vangt het wel op).

Afgelopen maandag ben ik in de thuiszorg begonnen omdat ik graag met oude, roggelende mensen werk. Die aan de zuurstof liggen en heel snel, heel hard de pijp uit gaan. Ik werk natuulijk veel liever met kinderen en dieren en zet mij graag in als vrijwilliger voor een beter millieu… (Het klinkt nu eenmaal beter dan de waarheid dat ik het zat was als een klein kind behandeld te worden door de gemeentelijke bijstand.

Zoeken naar vacatures waar ik niet geschikt voor ben. Met eisen waar niemand aan kan tippen. Brieven schrijven die regelrecht uit mijn duim komen omdat je anders totaal niet in aanmerking komt. Vraag maar aan Mark Rutte, die weet daar inmiddels ook alles van. Met ons tienduizenden tegelijk storten we ons op die vacatures waar we nog maar zelden iets op terug horen. Als dat gebeurd is het altijd een standaard afwijzing die voor elke vacature in het bedrijf zou kunnen zijn. Ze knippen en plakken je naam niet eens meer, e-mail is voldoende).

Vrolijk aan de slag dus bij twee mensen die ziek waren. Er werd flink gerookt en omdat het hun huis is, zeg je daar niks van. Dan pleeg je gewoon terug koppeling met je planner en die moet dat probleem voor jou in het veld gewoon oplossen. Het is inmiddels wel opgelost… Ik werd direct ontslagen.

Ik werd gebeld na de volgende mailwisseling. Naam van Planner is i.v.m. privacy redenen veranderd in Planner. Medewerker in (doe eens een gok) Medewerker.

Hoi Planner,

Even nog een vraagje. Mocht je meer adressen gaan regelen over twee weken. Kan je zien of je mij bij niet rokers neer kan zetten. Ben zelf net een jaar schoon en vind het niet heel erg…zeker niet voor een keertje, maar ook zeker niet heel erg prettig. Ben dus bij de familie () geweest en dat zijn wel heel stevige zware shag rokers. Ik moet daar dus twee keer per week heen en weet echt niet hoe lang ik dat ga trekken. Ze willen erg graag dat er een vast iemand bij ze komt maar ik zou echt aanraden daar een rokende medewerker naar te zetten.

Groetjes, Medewerker

Daar kreeg ik de volgende mail op terug.

Hoi Medewerker,

Eerst even een vraagje. Waarom heb je dit niet in je sollicitatiegesprek aangegeven? Dan had ik daar direct rekening mee kunnen houden. Rookt de familie waar jij bij bent? Als dat zo is wil ik het graag weten want dat is absoluut niet de bedoeling. Laat het me even weten als je wilt. Ik ga kijken of ik het voor de fam () zo snel mogelijk kan oplossen maar tot die tijd verwacht ik van jou dat je daar gewoon heen gaat.

Groetjes, Planner

Je kan de toon voelen waarmee zij schrijft. Ze vraagt mij ook of de familie rookt terwijl ik dat net aangeef. Ik vraag mij af bij het lezen van deze mail of zij wel wil samen werken. Ik denk dat ze het meer ziet als luisteren naar haar. Ik heb toch totaal geen idee hoe lang dit gaat duren? Hoe lang heeft zij nodig om de boel aan te passen? Aangezien ik de planning kreeg tot halverwege oktober weet ik niet hoe lang ik daar naar toe moet. Ik ben een jaar schoon en heb ook gewoon recht op een rookvrije werkplek. Heb ik daarom jaar na jaar buiten in de fucking kou staan roken? Ik stuurde de volgende mail terug.

Hoi Planner,

Allereerst is het niet naar voren gekomen tijdens het sollicitatie gesprek niet van mijn kant, maar ook niet van jullie kant. Bovendien vind ik het niet erg als iemand een sigaret rookt in mijn omgeving, (buiten) maar dit viel gewoon niet goed. Bovendien kan je niemand in zijn eigen huis verplichten naar buiten te gaan. Vind het erg kort door de bocht hoe jij schrijft dat je “verwacht” dat ik daar gewoon heen ga. Ik ga er deze week nog heen, (Omdat ze ook voor mijn uren moeten tekenen) maar voor volgende week “verwacht” ik dat het is aangepast. Anders ga ik er niet heen. Stuur gewoon een medewerker die rookt daar heen, probleem opgelost.

Groetjes, Medewerker

In mijn ogen had ze gewoon kunnen vragen en zeggen: Kan je er alsjeblieft deze week nog heen, dan regel ik voor volgende week wat anders. Dat probeer ik dat dan deze week te regelen en hoor je in de loop van de week meer. Dan was het verhaal klaar geweest.

Nee nu kreeg ik telefoon en mevrouw was over d’r toeren. Hoe ik het in mijn hoofd haalde op deze manier te reageren en dat ze op deze manier niet verder wilde gaan. Alsof ik zojuist haar gezin had uitgemoord en de koelkast had leeg gegeten. Ik zei haar dat ik het behoorlijk kortzichtig vond en meer dingen toen ik merkte dat het gesprek niet meer te redden viel. Hoe lang ze zelf dacht dat het ging duren? Verwacht ze dan dat ik tot die tijd, nog vaker gezellig bij de kettingrokers ga zitten. Ik had er echt last van en anders zeg ik het niet. Er kwam geen antwoord alleen dat ze het niet meer wilde om met mij verder te gaan. Nogmaals als wie dan ook wil roken kan het mij echt niet schelen. Het moet ook gewoon kunnen en zeker in je eigen huis. I dont care!

Ik heb de hele mailwisseling en wat er gezegd is in dat gesprek naar personeel en organisatie gestuurd. Naar de dame die het sollicitatie gesprek af nam om precies te zijn. Verwachting is dat ze dit plannertje gewoon de hand boven het hoofd houdt en ik hoe dan ook aan het kortste eind trek. Grappige bijkomstigheid is ook nog een keer dat hetgeen ik wel bij het sollicitatie gesprek heb aangegeven, is geweest dat ik hoopte dat de planning en de planner wel goed luisteren naar de mensen in het veld. Dit op de vraag van degeen die het gesprek af nam, wat ik belangrijk vond.

UPDATE:

Ik kreeg antwoord van de dame die het gesprek af nam. (De dikgedrukte letters, zijn van mij).

Beste medewerker,

Naar aanleiding van je onderstaande vraag deel ik je mede dat wij jouw arbeidsovereenkomst inderdaad kunnen beëindigen tijdens de proeftijd. (Ze denken echt dat ik nul kennis heb, daarom heet het ook “proeftijd”).
Tevens deel ik je mede dat de planner met mij overlegd heeft over onderstaande mailwisseling en dat ook ik van mening ben dat de toon van jouw tweede bericht niet acceptabel is. (poesieficatie van de bovenste plank).
Dit bericht aan een leidinggevende (De planner?) van iemand die 3 uur gewerkt heeft beloofd helaas niet veel goeds voor de toekomst en heeft ons doen besluiten jouw arbeidsovereenkomst tijdens de proeftijd te beëindigen. Ik vertrouw je hiermee voldoende te hebben geïnformeerd.

Einde haar mail.

Heel erg triest dat het zo maar kan. Na alle moeite die ik gedaan heb aan de slag te komen en voor groot deel uit de bijstand te komen, word je, niet omdat je een kort lontje zou hebben, maar gewoon snel reageert op kutzooi, weer in je smoel terug geroggeld naar waar je vandaan kwam. Het kan niemand schelen wie je bent…alleen jij. Zo liggen gewoon de feiten. Niet meer en niet minder. Heel jammer dat ze ook totaal niet naar de inhoud kijken, maar alleen naar de verpakking. Die ik zeg het nog maar even om mijn eigen zaak te bekrachtigen: Er is niets mis met mijn reactie op haar schrijven! (Bitches).

Maar omdat als je dan toch in bek gescheten wordt en er niks meer aan kan doen… If you gotta go, go with a bang. Dus ik schreef nog een mail terug. Of het een bang is weet ik niet, maar wel een redelijk antwoord op een onredelijke handelwijze van een stelletje onkundige zogenaamde zorgverlende, op het eigen personeel scheitende poesies die alleen maar blij worden van hun eigen verzonnen positie. Alsof ze moeder Theresa zelf zijn.

Beste,
Bij deze deel ik u mede dat als u meer personeel nodig heeft u maar een blik hersenloze zombies moet open trekken. U weet wel die zelf geen inbreng hebben, altijd ja en amen zeggen en bovendien niet assertief zijn. Dan hoeft de planner zich ook geen zorgen te maken over hoe ze eventueel met mensen zou kunnen omgaan. Want dat is waar het hier volgens mij omgaat.

Mensenkennis is altijd handig binnen een zorgorganisatie. Maar goed ik ben blij dat ik er nu achter kom dat ik op een verkeerde plek zit en niet later in de tijd. Ik heb in het verleden vaker gewerkt met mensen die de kunst van het communiceren niet machtig zijn en dat is een bijzonder vermoeiende activiteit. Het is ook jammer zeg ik er nog maar even bij dat de planner hier wederom tot een soort van god wordt gezien. Ik gaf al aan in mijn sollicitatie gesprek dat de mensen in het veld, die daadwerkelijk het werk doen, een goeie steun moeten hebben. Ik zie dat niet terug bij zo een licht geraakte planner. Bedankt voor niets, Het ga u goed,

 Maar de strijd om zelfbehoud verlies je, omdat men dat volstrekt niet duldt.

(Armand 1977)