Zaterdagochtend half elf in de supermarkt met de rest van de buurt. Het is druk en iedereen is nu al klaar met de zaterdag, aan die koppen te zien dan. Ongeïnteresseerd verplaats ik mij over de fruit en groente afdeling of de groente en fruit afdeling, maar net wat je wil. Ik wil gewoon allebei. Waarom weet ik niet want ik pleur echt meer dan de helft vaak weg. Het is meer zo dat ik aan de kassa op de band dan nog enige balans zie. Niet alleen maar dingen die, als je de calorieën bij elkaar op telt je jezelf miljonair mag noemen. Maar ook verstandige dingen als tomaten, bananen, komkommer, kiwi en lente ui… Als je dan vier bakken Ben and Jerry’s er bij hebt staan, valt het niet zo op. Twee zakken chips en een tube mayo, dipsaus. Bier. Koekjes van het type een per dag anders kom je er drie aan. Hmm een paar appels extra erbij kan geen kwaad volgens mij.
Je hebt in ieder geval wel waar voor je geld. Het is nog nooit voorgekomen, ergens dan ook. Dat er iemand zei, oh…de Chocolat chip cookiedough is over de datum. Dat kan volgens mij alleen als je lui bent en het in de vriezer is beland onder een zak groente, die je, in een impuls kocht met een twee voor één aktie. Nee…dan weet je het nog, tís gewoon niet mogelijk.
Soms voel je ineens ogen op je… Dat je denkt staat m’n gulp open of zo? Je kijkt of er niemand bij je in de buurt is zodat je het even onopvallend kan checken. Voorzichtig ga je met je hand achter je mandje naar je ritssluiting en je voelt maar hij is dicht. Juist op dat moment maak je oog contact met een oud vrouwtje die je afkeurend aankijkt. Snel maakt ze dat ze weg komt uit de buurt van die vieze homo man, die zichzelf staat te betasten bij de bananen.
Je voeld ineens een hand (iets te hard) op je schouder neerkomen van iemand die je liever niet tegen komt. Je hebt hem drie jaar niet gesproken en dat was met een reden. Namelijk omdat het een buitengewone prutser is. Je kan er nu niet onderuit en er komt een gesprek. “Hoe gaat het?” Vraag je uit beleefdheid. In de hoop dat er nog een, ja goed en met jou? Komt, terwijl hij doorloopt…Maar nee een gesprek is geboren. “Ja goed man, enorm. Echt heel lekker. Ik heb een nieuwe auto mogen uitzoeken van de lease maatschappij, mooi ding joh! Alles er op en er aan. We hebben een nieuw huis gekocht en misschien is m’n vrouw zwanger. Ik denk aan mijn eigen auto die ik niet meer kon betalen en dus weg heb moeten doen. Klootzak, ik hoop dat iemand zijn auto als stootblok gebruikt. Of als testruimte voor napalm 2.0. Misschien kan hij zijn vrouw er in zetten als Crash test dummy dan Dan schiet ik de wagen wel met 300 km tegen een betonnen muur. Lul.
Maar dat zeg ik dan niet natuurlijk…want ik moet nog vaker naar die supermarkt… Waar hij blijkbaar ook komt. Moeizaam probeer ik het gesprek af te sluiten. Tien van de tien keer hebben ze dat niet door omdat ze het gevoel kwijt zijn. De stille hints van het om je heen kijken. Het op je lijstje kijken…het nog een keer op je lijstje kijken. Ging mijn telefoon? Het pistool tegen je hoofd aanzetten en doorladen. Ze pakken het niet op. Uiteindelijk lukt het me het gesprek af te sluiten nadat er voor de zoveelste keer geiriteerd naar ons gekeken word door iemand die er “even” bij moest. Ben ik de enige die dat opvalt? Je loopt verder en denkt: eindelijk ben ik er van af, maar dan begint de ellende pas goed. Elke keer dat je hem dan weer tegen komt, want je moet de rest van je boodschappen nog pakken… Kijk je elkaar aan en dan moet je weer even beleefd lachen en grapt ‘ie “He jij ook hier?!” Dan krijg je van die opmerkingen: ”De volgende keer trakteer jij hoor…en drie keer is scheepsrecht ha ha. Achtervolg je mij? Gezellig hier he? Of de dijenkletser…kan ik jou niet ergens van?” Godverdomme. Zo word je tripje naar de supermarkt een ware hel. Gelukkig zijn er meer supermarkten dus gooi ik mijn mandje (met groente en fuit) over de kaasbalie in het gezicht van een veel te dikke parttimer en ren gillend naar buiten.
Als je de kassa uiteindelijk haald staat er maar een vrouw voor je. Je weet dat er iets niet klopt. Tenzij ze bijna dichtgaan, staat er nooit maar één vrouw voor je. Ze kijkt je dominant aan en zegt: Ga maar even voor, ik ben wat vergeten. En weg is ze, de winkel in. “Oke”. denk ik en ik gooi mijn spullen op de band. Niet wetenede dat de kassamedewerker al bezig was met haar boodschappen. Daar kom je pas achter wanneer je elkaar stom aankijkt en hij vraagt, hoe wil je betalen? “Moet je mijn artikelen niet eerst scannen?” Oh… en inderdaad dan staan wij samen te wachten op huppelkut één die rustig d’r tijd neemd.
Al mijn boodschappen liggen op de band. En zelfs het stomme broetje van Einstein kan je vertellen dat als je halverwege bent met terug laden in een mandje… Miep er weer aan komt lopen. Dat doet ze nu ook en vraagt waarom ik niet voor ben gegaan. Soms wil je ze gewoon onder hun kont schoppen. Doe niet zo dom! Je weet het best!